Noodsituatie in huwelijk
C. M. Chr. Rots - de Weger | 22 reacties | 20-03-2013| 11:53
Vraag
Na een korte periode getrouwd te zijn kom ik erachter dat mijn vrouw zeer negatief is, driftbuien heeft, zichzelf soms pijn doet omdat ze niets wil voelen, erg achterdochtig is, altijd probeert een ruzie te ontwikkelen, niemand vertrouwt en mij helemaal alleen voor zich wil hebben. Ook kunnen haar stemmingen enorm wisselen. Zijn dit bekende verschijnselen en wat zou de oorzaak kunnen zijn? Dit kost mij enorm veel energie zodat ik aan hobby's niet meer toekom en mijn hele leven is gericht op mijn vrouw. Hoe lang houd ik dit vol? Dit is een noodsituatie waar ik graag advies in wil hebben.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Ja, een noodsituatie. Dat kan ik begrijpen. Ga dus húlp zoeken. Voor jezelf. Voor haar. Voor jullie beiden.
Naar oorzaken kan ik alleen maar gissen, maar dát er diepere redenen zijn voor haar gedrag geloof ik direct! En hoelang jij het volhoudt, hangt helemaal van jou zelf af.
Overigens vraag ik mij af, of je niets gemerkt hebt vóór jullie huwelijk... maar goed, dat kan ik therapie wel ter sprake komen.
Mocht je je overigens nog niet direct in een professioneel hulpverleningstraject willen storten, probeer dan een of meer gesprekken met (goede) vrienden, familie, je dominee of (wijk)ouderling. Blijf in ieder geval niet rondlopen met deze vraag, want het maakt je eenzaam en kwetsbaar en lost ook niet iets op!
Gode bevolen,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Tenzij de vrouw zich tijdens de kennismakings- en verlovingsperiode heel anders gedroeg, maar dat komt zowat neer op trouwen onder valse voorwendselen...
Om meteen al persoonlijkheidsstoornissen te gaan noemen vind ik wat snel. Maar dan zal ik ook een te snelle diagnose stellen: ADHD. Voor vrouwen is het veel subtieler dan voor mannen. Mannen met ADHD zijn druk, vrouwen hebben veel meer met sterke stemmingswisselingen te maken. Vrouwen met ADHD willen intense belevenissen (vandaar het pijnigen), maar dat zou ook een teken van autisme kunnen zijn (ADHD en autisme hebben overeenkomsten).
In elk geval kun je niets doen voordat je professionele hulp hebt gezocht. Dat lijkt mij duidelijk en als jij of jullie er iets aan willen doen (medicatie oid), dan moet je ook professionele hulp zoeken. je komt daar eigenlijk niet om heen.
Goed antwoord van Mevr. Rots.
Zoek hulp, als eerste bij God maar zoek ook hulp !!
Kun je met haar open praten, heeft ze misschien moeilijke dingen in haar jeugd meegemaakt.
Die juist bij haar nu naar boven komen nu jullie getrouwd zijn...
sterkte hoor, veel Kracht en Wijsheid van Boven, en Hij weet er raad mee.
Ga biddend je weg!
De volgende link is een goede optie:
http://www.stichtingdevluchtheuvel.nl/index.php?page=30
Maar ook je predikant of een ouderling. personen die je vertrouwd.
Er zijn echt wel mensen in je omgeving, geloof me!
sterkte!!!
je weet niet of het autisme, borderline of een andere stoornis is. het kan ook ook net zo goed een heel andere oorzaak hebben!
probeer hoe moeilijk het soms ook is achter je vrouw te blijven staan en haar te laten blijven merken dat je van haar houd, ze blijft ondanks alles toch je vrouw die jouw liefde misschien nog harder nodig heeft dan ooit en inderdaad probeer jij steun bij familie te zoeken.
sterkte!!
sterkte samen, zij zal zich net zo akelig voelen als jij...
Gods hulp toegebeden!
zorg ervoor dat er in de huidige situatie onder geen geval kinderen komen!
Maar één “probleempje”: de partner die feitelijk het probleem is (even een beetje onevenwichtig, ik weet het), ziet het probleem vaak helemaal niet als probleem dus waarom zou hij/ zij hulp zoeken?
Daar kom je nooit uit. Zo’n situatie kan zich hééél veel jaren voortslepen. ’t Kost je ook je gezondheid en toch ga je door. Je wordt cynisch over “het huwelijk” en Zondag 41 zegt je niets meer (terwijl je zelf toch zo celibatair als een katholieke geestelijke blijft).
Praktisch richting vragensteller: als je samen hulp kunt zoeken, wees dan onvoorstelbaar blij dat je dat voor elkaar krijgt. Lukt dat niet zoek dan zelf hulp. Probleem dán wel: stiekem of niet stiekem. Stiekem kan organisatorisch lastig zijn. “Waar ben jij naar toe geweest?”. Niet stiekem kan weer een bron van een conflict zijn, immers er is toch geen probleem. Zoek daarnaast enkele personen in je directe omgeving. Maar helaas: ook die zullen vaak alleen kunnen functioneren als uitlaatklep. Goud waard, maar een uitlaatklep verminderd alleen de druk en lost niets op. En dan kom je ten einde toch in de situatie die mevr. Rots wil vermijden: geen oplossing en eenzaamheid.
1. Professionele hulp: als beiden dat willen dan is dat fantastisch. Ik zou dan heel voorzichtig zijn om mensen in de eigen omgeving er ook bij te betrekken. Als je dat doet, dan moeten die ook het vertrouwen van beiden hebben.
2. Professionele hulp: als je zelf ten onder dreigt te gaan en je partner kan er mee omgaan dat je externe hulp zoekt. Prima, gauw doen. Lost het probleem uiteindelijk niet op, maar maakt hopelijk je eigen leven leefbaar. Een uitlaatklep in de eigen omgeving is dan ook aan te bevelen. Ga er niet bij voorbaat van uit dat de ander zo’n uitlaatklep niet heeft.
3. Professionele hulp: als je zelf ten onder dreigt te gaan en je partner kan er NIET mee omgaan dat je externe hulp zoekt. Lastig. dan komen optie 4 of 5 in beeld. Als je het geluk hebt een redelijk zwervend beroep te hebben, kun je stiekem die hulp zoeken, anders wordt het bijna onmogelijk. Hulp zoeken terwijl de ander daar tegen is, leidt weer tot extra conflicten. Ook dan is die uitlaatklep in de eigen omgeving alleszins bruikbaar.
4. Geen professionele hulp dan is einde relatie een optie. Echtscheiding dus. Mag principieel niet als ik de principiële kant goed heb begrepen, maar in hoeverre mag je je gezondheid te grabbel gooien. En dat gebeurt echt op termijn. Bij deze optie heb je wel een gigantisch probleem als er kinderen zijn en dan kom je tot…
5. de overweging het gewoon maar voort te laten duren, met de genoemde onzekerheid, dagelijkse spanningen en conflicten als gevolg. Zorg dan in ieder geval (als die er zijn) om de kinderen zo min mogelijk de dupe te laten worden. Daar haal je ook troost uit, als dat lukt. Zorg zeker wel voor enkele (maar niet meer dan twee of drie) uitlaatkleppen. Stoom afblazen via de kinderen lukt bij grote kinderen ook wel, maar is riskant. Zorg er altijd voor dat ze dan geen partij hoeven te kiezen.
Overigens: 1 t/m 5 zijn meer overwegingen dan adviezen. Ik heb veel en met succes gestudeerd maar nimmer iets op het gebied van (geestelijke) gezondheidszorg. Ik signaleer alleen wat patronen en zeg erbij ook veel afhangt van de persoonlijkheid van degenen die het aangaat. Ik ben ‘een man des vredes’ en dat is in dit soort situaties funest. En hoeveel je ook gestudeerd hebt: dan zijn dit soort relatieproblemen stomweg niet op te lossen.
Vraagsteller geeft wel degelijk zelf al een soort diagose door te beschrijven wat zijn vrouw heeft/mis/mankeert. Hij zou ook kunnen zeggen wat hem opvalt of wat hij ervaart.Het is nogal een een verschil of je zegt dat je vrouw volgens jouw ergens heel nagatief op reageert(desnoods op veel dingen) of te stellen IS negatief. Zelfde geldt voor drift en wantrouwen.
Ook zou vraagsteller iets meer vanuit zijn vrouw kunnen denken; doet hij misschien wel maar ik lees het niet.
Ik lees : IK hou het niet vol, IK kom niet aan mn hobby''s toe, Het kost MIJ heel veel energie.
Zoek hulp en richt je op je vrouw, zelfs als dat betekent dat je jezelf even weg moet cijferen.
Sterkte!
Na een korte periode - wordt er geschreven. Er is inderdaad dan ook in een korte periode een conclusie of diagnose gesteld.
Nood leert bidden! Mochten jullie er samen over praten en dit samen voor de Heere neerleggen.
Vind het dan een beetje triest van Tara om te gaan zeggen dat die man allang de diagnose voor zichzelf heeft gesteld en bevestiging zoekt. Kan ze er wel bij zeggen dat ze het misschien fout heeft, maar ze weet helemaal niks van de vraagsteller (neem ik aan). Hij zegt alleen wat hem opvalt en zegt nergens dat hij het eigenlijk allang weet, hij vráágt er zelfs om.
Vind het respectloos om die man ervan te beschuldigen dat hij bevestiging zoekt en dat hij het zelf allemaal eigenlijk al wel zou weten. Geef dan helemaal geen reactie.
- 1
- 2