Hand uit de muur
A. Teerds-Gertenbach | 12 reacties | 15-02-2013| 10:02
Vraag
Ik als ouder weet niet wat ik voor mijn kind van vier kan doen! Hij ziet in zijn slaapkamer, hetzij bij zijn moeder, hetzij bij mij (wij zijn gescheiden) een hand uit de muur komen die hem van achter beetpakt. Op herhaaldelijk vragen waar die hand dan is, zegt hij: in de muur. Ik probeer hem gerust te stellen dat er bij mij geen hand in de muur zit, maar dat het dan alleen bij zijn moeder is. Hij beweert ten stelligste dat die hand ook in mijn kinderslaapkamer in de muur zit. Bij zijn moeder is hij al aan het bed geweest en heeft hen 'beschuldigd' dat zij niet opletten omdat ze beiden (mijn ex-vrouw en haar man) gewoon doorslapen. Bij mij is dit nog niet gebeurd dat hij 's nachts aan bed staat. Ik moest gelijk aan dat van Nebukadnezar denken; gewogen, gewogen, maar te licht bevonden. Alleen hier pakt die hand hem echt beet! Hij schijnt bij zijn moeder thuis ook vreselijk zwetend wakker te worden. Het uit zijn hoofd praten helpt niet. Nu is het zelfs zo dat hij sinds een week ook vragen stelt over als hij dood is, dat zijn moeder hem dan niet meer ziet. Dat zijn moeder en haar man in de hel zijn en dat zijn broertje met hem naar de Heere gaat, in de hemel. Ik weet me geen raad meer. Natuurlijk hoop ik als ouder op het Gods wonder in zijn leventje, maar of dit zo is weet ik niet. Heeft iemand handreikingen? Radeloze vader.
Antwoord
Wat heb ik een medelijden met dat kleine mannetje van vier jaar. Dat je als vader radeloos bent, kan ik me goed voorstellen. Je zoontje ziet enge dingen die niet bestaan, maar voor hem levensecht zijn. Hij toont grote angst voor wat hij ziet.
Eerst in het kort en in algemene zin iets over angst bij jonge kinderen. Menig kind van drie, vier jaar heeft grote fantasie. Door die levendige fantasie zien ze, vooral alleen en in hun donkere slaapkamer, een monster naast de kast, een leeuw onder het bed, een aap in de gordijnen, enzovoorts. Als ouder kun je tegen je zoon zeggen dat er echt niets is, maar dat heeft geen zin. Je ontkent dan wat hij ziet en je negeert zijn angst daarmee.
Bij zulke -gelukkig tijdelijke- 'gewone' angsten, die bijna alle ouders wel met hun kinderen meemaken, zijn een aantal tips te geven om de angst te verminderen en er op een goede manier mee om te gaan.
1. Ga serieus met de angst om. Zonder al te ver in de fantasie mee te gaan, zou je bijvoorbeeld het enge beest kunnen 'wegjagen'.
2. Zorg voor een nachtlampje, zodat de kamer niet helemaal donker is.
3. Soms helpt het als de deur op een kiertje open mag blijven.
4. Kijk rond of er geen griezelige schaduwen zijn. Figuren op het behang of de gordijnen kunnen in het halfdonker ook tot monsters worden!
5. Let overdag op dat het kind niet teveel spannende dingen ziet, hoort en meemaakt.
6. Verder: een vast bedritueel, zoals samen zingen, iets lezen, samen bidden geeft structuur en daardoor ook veiligheid.
Maar... de situatie van dit jongetje van vier is bijzonder. Hij maakte een echtscheiding mee. Zijn ouders zijn niet meer bij elkaar. Zijn leefwereld is drastisch veranderd en hoe zou hij dat kunnen begrijpen? In veel gevallen ervaart een kind dat als uiterst onveilig. Zulke bijzondere omstandigheden kunnen zeker de oorzaak zijn van (extreme) angsten bij een kind. Ze kunnen die angsten ook verergeren, want een kind mist de vanzelfsprekende geborgenheid van zijn papa en mama.
Het is waarschijnlijk zo, dat de bovengenoemde tips niet voldoende zijn om de angst van je zoontje weg te nemen. Het helpt je zéker niet om te zeggen dat die hand alleen bij zijn moeder in de muur zit. Dat bevestigt alleen zijn angst en vergroot zijn onveiligheid. Bovendien laat je opmerking zien, dat je je zoontje onder de echtscheiding laat lijden.
Bij dit alles komt ook nog de gedachten aan de dood en wat je zoontje daarvan zegt. Ook dat komt niet zomaar. Waarom zegt hij dat? Wil hij zijn moeder niet meer zien? Voelt hij zich in de steek gelaten door zijn ouders? Wat zit daar achter?
Ik denk dat je zoontje in een heel moeilijke situatie verkeert en dat zijn angsten en zijn uitspraken over de dood je laten zien, dat het niet goed met hem gaat. Is het niet het beste om zo snel mogelijk contact met een hulpverleningsinstantie op te nemen?
Ik hoop dat je op deze manier iets voor je zoontje kan doen.
A. Teerds-Gertenbach
Dit artikel is beantwoord door
A. Teerds-Gertenbach
- Geboortedatum:29-01-1951
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Hendrik-Ido-Ambacht
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
U hebt vast al concreet met hem gebeden, dat hij rustig kan slapen en niet bang hoeft te zijn dat de Heere wil zorgen dat de hand niet meer komt?! Anders zou ik dat zeker doen!
Hulp zoeken lijkt me goed, een echtscheiding verwerken, is voor een kind niet makkelijk! Sterkte en wijsheid toegewenst!
Ik heb heel wat keertjes snachts een bang of huilend kindje naast me gehad. Als ze groter worden gaat dat echt wel over. Angst, vooral in de avond en de nacht, is iets verschrikkelijks. Voor een volwassene, maar zeker voor zo'n kindje.
En verder zou ik idd toch maar om hulp gaan vragen. Sterkte!
De scheiding wordt daarmee niet teruggedraaid.
Mijn vader is overleden tien ik vier jaar was, drie weken later werd mijn moeder opgenomen in het ziekenhuis, ik was zo bang dat zij ook in het ziekenhuis zou overlijden.
Mijn oudere broer nam me toen mee naar een 'feestavond' er stond een man op toneel die helemaal in het verband zat, van onder tot boven.
Iemand vroeg aan die man 'hoe komt dat zo' zegt de man: 'ik zag twee lichten en dacht daar kan ik wel tussendoor'.
Zeker een paar jaar zag ik elke avond dat beeld weer, een man helemaal in het verband.
Kleine jongetjes en meisjes kunnen niet omgaan met een scheiding of de dood.
En kleine mannetjes en meiskes zeggen zoiets ook vaak niet.
Op deze site hebben mensen soms het idee dat christelijke hulpverlening alles kan oplossen, soms zit het mee in het leven en soms ook niet.
Dat is het leven.
En daar moet iedereen maar mee om zien te gaan.
De scheiding kan niet door bidden worden teruggedraaid, dat klopt. Maar bidden kan voor volwassenen en kinderen wel helpen om een stuk rust en veiligheid te ervaren. Ik heb zelf ook last (gehad) van angst... De angst verdween niet als ik bad, maar het werd wel beter hanteerbaar! Als je weet dat de Heere bij je is, dan kan dat zeker een stuk rust geven. En kinderen vertrouwen en geloven vaak nog makkelijker als volwassenen! Zij redeneren vaak niet zoals wij volwassenen vaak doen. Er staat niet voor niets in de Bijbel dat we moeten worden als een kind.
In de Psalmen dat de mensen toch steeds weer troost en bescherming bij God zoeken? De Psalmisten wisten dat God almachtig is om te beschermen in gevaar.
Mijn ervaring is dat zingen en bidden dus wel echt helpt. En of je dat nu met een een Psalm zingt doet of een opwekkingslied, dat maakt voor mij niet zoveel uit.
En christelijke hulpverlening helpt niet altijd dat is ook waar, dat is ook mijn ervaring!
Maar ik ben wel heel dankbaar dat mijn christelijke hulpverlener mij het advies gaf om te gaan zingen als ik last had van angst... Dat is wel het meest zegenrijke advies wat ik de afgelopen anderhalf jaar heb gekregen!
En verder lijkt mij bidden tijdens die angstmomenten júist essentieel. De feiten van een scheiding zijn er, maar God de Vader wil trooster zijn, in alles.
De tip om (tijdelijk) samen te slapen, onderschrijf ik volledig. Toen ik hoogzwanger was van onze tweede zoon is de oudste naar een eigen kamer gegaan. En juist toen kwam de angst voor monsters, krokodillen, boeven, etc (hoewel dat de 'gewone' angsten zijn, waar mw Teerds over schrijft). Iedere avond hoorde het bij ons ritueel om die weg te jagen en ook te bidden om een rustige nacht. Inmiddels slaapt onze oudste alweer ruim een jaar naast mij en hij slaapt rustiger dan ooit (en ik daarmee ook).
En ik sluit me aan bij Catherines laatste post! Neem wat je zoon zegt serieus en 'schuif'' het niet af op zijn moeder. Dat jullie zijn gescheiden is tussen jullie, maar jullie zijn wél áltijd sámen de ouders van júllie kind.
Ik ben ook gescheiden, mijn zoontje is ook vier. Hij is ook extreem angstig geweest. Angstiger dan ikzelf in feite doorhad (hij trok zich terug in zijn eigen droomwereldje). Ik ben wel naar een kinderpsycholoog geweest. Dit omdat ik zelf als hulpverlener werk en dagelijks de schade van scheiding bij jong volwassenen meemaak. Ik moest vragenlijsten invullen, daarop scoorde mijn zoontje in de hoogste score van angst. Dat het zo erg was had ik niet door. Hij ging daar niet heen om etiketjes oid te krijgen, maar misschien nog wel meer voor mij: wat gaat er in dat kinderhoofdje om en hoe moet ik daarmee omgaan. Ik heb er ontzettend veel aan gehad. Mijn zoontje trouwens ook! Het durven uitspreken waar hij werkelijk mee zat, en dit spelenderwijs te verwerken heeft mij inzicht gegeven hoe met hem om te gaan en hem weer een open, vrolijk ventje gemaakt. Hij is maar een keer of zes geweest en het gaat nu supergoed met hem. Sterkte met alles!
Wat zielig voor dat ventje zeg! Ik heb nooit angsten bij de kids gemerkt maar dit lijkt mij ook geen normale angst meer? Inderdaad misschien hulp nodig?
Iemand op refoweb heeft pas een mooie reactie geschreven over dat zij vroeger vast mocht geloven als ze bang was dat er dan een Engel zijn vleugels over haar heen legde en ze zo veilig was..... En hoe klein het geloof ook mag zijn... het heeft de kracht om bergen te verzetten!
Deze jongen krijgt heus geen etiketje, maar wel de juiste begeleiding en mogelijkheid om zich te uiten, als je op zoek gaat naar hulp. Doen! Jullie, als ouders, zijn op dit moment niet de mensen die hem echt uit die angst kunnen halen, omdat het ook met jullie te maken heeft. Hulpverlening is ook gegeven van God.
