Traumatische ervaringen
Ds. D.W. Tuinier | 2 reacties | 12-02-2013| 14:28
Vraag
De afgelopen jaren heb ik het niet makkelijk gehad. Dat geldt ook voor mijn familie. We hebben een achtergrond, waarin een heftige strijd binnen de familie is geweest, maar ook binnen het gezin. Een familielid die na een ernstig ongeluk hersenletsel heeft opgelopen en iemand die een periode van verslaving heeft gekend, is nooit makkelijk. Daarnaast ook zeer veel traumatische ervaringen. Ik vind het zo moeilijk om er met iemand over te praten en om mijn gevoel te uiten. Ik voel me aan alle kanten beklemd en weet eigenlijk geen uitweg. Want soms voelt het alsof God er niet is. Ik praat met Hem, maar stuit op een muur. Waar kan dit aan liggen?
Antwoord
Je hebt al heel veel meegemaakt, aangrijpende dingen. Je brengt je nood en zorg bij de Heere. Daar ben ik blij mee. Dat is het beste Adres. Hij is de grote Hulpverlener, Die hulp verschaft in nood. Ook voor jou geldt: Wie Hem aanroept in de nood, vindt Zijn gunst oneindig groot. Echter, dat ervaar je nog niet. Het is net alsof je tegen een muur praat... Het lijkt alsof God je niet hoort. Dat is niet zo. In Zijn Woord staat dat Hij zelfs het geroep van de jonge raven hoort als ze om voedsel roepen (Ps. 147). Zelfs de dieren vinden in de almachtige God hun Beschermer en Verzorger. Zal de Heere jouw gebed dan niet horen?
Wat zegt de Heere Jezus zegt in Lukas 11: "Wat vader onder u, dien de zoon om brood bidt, zal hem een steen geven? Indien dan gij, die boos zijt, weet uw kinderen goede gaven te geven, hoeveel te meer zal de hemelse Vader de Heilige Geest geven, degenen die Hem bidden?"
Nooit zal de Heere je horen omdat je zoveel gebeden hebt. Op het gebed doet God wonderen. Alleen om het werk van Zijn Zoon, de Heere Jezus Christus. Hij is de grote Voorbidder voor Zijn Kerk. Op grond van Zijn Offer en voorbede hoort en verhoort God gebeden. Ook vandaag nog. Daarom roept de apostel je op: "Volhardt in het gebed en bidt zonder ophouden" (1 Thess. 5:17). Ik sluit af met de Kananese vrouw (Matth. 15:21-28). Zij vluchtte tot Jezus in de nood van haar leven. Zij kreeg maar geen antwoord... Weet je wat haar geloof(skracht) was? Roepen, blijven bidden tot een (zwijgende) Zaligmaker. Is ze er beschaamd mee uitgekomen? Nee. Hij hoort haar. Hij verhoort haar gebed op Zijn tijd en wijze. Schep daarom moed. Want de God van deze vrouw is Dezelfde, Die ook jouw gebed hoort en verhoort. Om Jezus wil. Je gebed is niet tevergeefs.
Tenslotte, bedankt voor je vraag. Overweeg toch om, naast het gebed tot God, te praten met een deskundige over alles wat je hebt meegemaakt. Dat vind je moeilijk, begrijpelijk. Toch raad ik je het aan. Dat is nodig. De Heere geeft mensen die in de middellijke weg naar je willen luisteren en je een helpende hand bieden. Bidt en werk. Heel veel sterkte. Hen geeft Hij moed en krachten, die hopend op Hem wachten.
Ds. D. W. Tuinier
Dit artikel is beantwoord door
Ds. D.W. Tuinier
- Geboortedatum:28-04-1964
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Kampen
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik zou je echt aanraden te praten met een deskundige. Want praten over je traumatische ervaringen met een niet-deskundige heeft ook een gevaar. Je hebt niet in de hand wat er allemaal gaat gebeuren met je als je deze dingen ga bespreken, en degene tegen wie je praat mist de deskundigheid je door het gesprek te loodsen. Een psycholoog, psychotherapeut of wat dan ook, kan ervoor zorg dragen dat je je ervaringen kan vertellen en desondanks niet suicidaal bijv weer vertrekt. Zij hebben daar de deskundigheid voor. Het is een heftige stap, maar met je toekomst voor ogen zeker een aanrader. Als je weer wil leven in plaats van overleven dan is het zo belangrijk de dingen die als ballast zijn te verwerken en een plekje te geven.
Daarnaast is het inderdaad goed om over je ervaringen met een deskundige te praten. Een naaste familielid zou ook kunnen, maar iets dergelijks is moeilijk in te schatten. Met een naaste praten kan goed zijn omdat je dan wellicht een stilte in de familie kan openbreken, maar je moet wel zorgen volledig open en eerlijk te zijn over je gevoelens en ook eerlijk toegeven als jij bepaalde gevoelens van jezelf eigenlijk niet goed vindt. Daarnaast moet je eerst ook duidelijk maken dat je iemand in vertrouwen iets wilt delen en wat je doel ermee is, en vragen of die persoon je daarmee wilt helpen voordat je alles eruit gooit. Zo kun je van tevoren voorbereiden dat het niet de verkeerde kant op gaat. Als je van tevoren beiden erop ingesteld bent om er samen uit te komen, zal de ander zich niet snel tegen je gaan keren.
(ik ben overigens geen deskundige; hierboven staan mijn gedachtenspinsels hierover, en hopelijk kan het je vooruit helpen; de barriere om er met een deskundige over te praten kunnen immers ook hoog zijn)
