Vader bagatelliseert

Ds. A. de Lange | 5 reacties | 05-02-2013| 14:31

Voor ds. A. de Lange. Ik heb lang getwijfeld of ik deze vraag wel moest stellen, maar ik kom er niet meer uit. Ik ben een jonge vrouw van 21 en kom uit een gezin met een vader, moeder en een jonger zusje. Mijn ouders hebben naar mijn idee niet zo'n goed huwelijk. Mijn zusje en ik zijn beiden het huis uit i.v.m. studie en werk. Misschien heeft dat wel te maken met het slechte huwelijk... Tussen mijn ouders zie ik weinig lichamelijk contact. Als mijn vader bijvoorbeeld uit zijn werk komt geeft hij mijn moeder alleen een kus op haar wang en andersom ook. Mijn vader zit op een sport waar hij nieuwe vrienden heeft gemaakt. Eén van zijn vrienden heeft twee dochters. Mijn vader trekt erg veel met hen op. Te pas en te onpas vertelt hij over hen en hoe leuk die meiden wel niet zijn. Hij doet daar mijn moeder (en ons deels) ontzettend veel verdriet mee. Mijn moeder wordt dan boos of juist verdrietig. Ook krijgt mijn moeder dan last van allerlei lichamelijke klachten zoals hyperventilatie, slapeloze nachten etc. Mijn vader heeft geen idee dat hij mijn moeder aan het kapot maken is. Mijn zusje en ik zijn al zo vaak het gesprek aangegaan met mijn ouders dat wij de situatie helemaal niet leuk vinden, en het er absoluut niet mee eens zijn met wat hij doet. Ik kan me er zo boos om maken. Eén van die meiden moet ik volgens mijn vader gaan zien als een nichtje. Omdat dat meisje een eind van zijn sport vandaan woont, biedt hij ook geregeld aan om haar op te halen. Daarnaast blijkt (daar ben ik achter gekomen) dat hij nog steeds contact heeft met een oud-vrouwelijke collega. Ik heb daar mijn vader als volwassene op aangesproken, maar hij doet er alleen maar lacherig over. Ook daar heeft mijn moeder veel verdriet van. Zoals ik al verteld heb woon ik niet meer thuis, maar als ik thuis ben komen deze dingen langs. Ik ben ook niet gek en zie dat mijn moeder er echt onder lijdt. Als ik thuis ben, wil ik dat het gezellig is. Ik wil niet steeds geconfronteerd worden met die vrienden en die meiden die ik helemaal niet ken en waar ik ook helemaal niks mee te maken wil hebben. Ook kan ik het niet begrijpen dat hij nog steeds geen punt heeft gezet achter die soort-van-relatie met die oud-collega. Mijn vader is veel weg voor de kerk, want hij is ouderling. Mijn moeder is dus vaak alleen. Hoe kan hij dit verantwoorden met alles wat hij in ons gezin te weeg brengt? Mijn zusje en ik weten niet meer hoe we met de situatie moeten om gaan. We zijn dus al in gesprek geweest en we hebben onze vader genegeerd, hem maar laten praten, net doen of we het niet hoorden. Een tijd geleden heeft mijn moeder in het bijzijn van ons en mijn vader een soort van noodkreet gegeven, dat ze er met iemand over zou gaan praten, Tot op heden is dit nog niet gebeurd. Mijn vader schrok er toen wel van, maar bagatelliseerde het ook gelijk. Kunt u ons en in het bijzonder mijn moeder adviezen geven, zodat het huwelijk niet echt stuk gaat?

Wat een verdrietige situatie maken jullie mee! Verdrietig vanwege wat je moeder in haar huwelijk meemaakt. Verdrietig vanwege wat jullie als kinderen ondervinden. Verdrietig omdat je vader als hoofd van het gezin, als christen en als ouderling een voorbeeldfunctie heeft en er zo’n zwakke en verkeerde manier van leven op nahoudt. Hiermee doet Hij de Heere oneer aan. En de zaak van de Heere schade. Hij is geen leesbare brief van Christus en kan op deze manier niet op een oprechte manier voor de Heere staan.

Hij ziet zelf geen kwaad in de leefwereld die hij via zijn sport de zijne maakt. Waarschijnlijk gebeurt er volgens hem niets verkeerds in de omgang met de dochters van zijn sportvriend en met de voormalige vrouwelijke collega. En hopelijk is hij er in de praktijk ook niet echt mee over de schreef gegaan. Waarschijnlijk is hij een man met een vlotte babbel, die makkelijk contacten legt en het gebeurt allemaal gewoon. En er is volgens hem niets mis mee. Ondertussen hoedt hij zich niet voor de schijn des kwaads. Hij vraagt om problemen, want uit die zogenaamde onschuldige contacten kan maar zo iets meer groeien. Hij zou als ouderling moeten weten dat je als getrouwd man moet werken aan de eenheid binnen je eigen huwelijk en dat je als echtgenoot zonder bijzijn van je vrouw geen regelmatige contacten met vrouwen en meisjes moet hebben. Je moeder en jullie voelen zich niet zonder reden gepasseerd en tekort gedaan.

Het wordt inderdaad tijd dat zijn manier van doen verandert. Je schrijft dat jijzelf en ook je moeder geprobeerd hebben om hem duidelijk te maken dat het niet goed gaat. En dat lukte niet. Daar maak ik me eerlijk gezegd zorgen om. Wat is er met hem aan de hand? Heeft hij oogkleppen op? Vindt hij jullie inbreng niet de moeite waard om naar te luisteren? Zit hij te vast in dit voor hem boeiende leven op het randje?

Hoe dan ook: zo moet het niet doorgaan. Dat is voor niemand goed. Het huwelijk van hem en je moeder en jullie gezinsverhouding wordt op deze manier steeds meer beschadigd. Wat kun je doen?

Ik denk dat het spoor dat je moeder al een beetje betreden heeft de aangewezen weg is om verder op te gaan: er met iemand over gaan praten. In principe zou jijzelf dat ook kunnen doen, maar je moeder is wel de eerst aangewezene. Zaak is dat je moeder of jij dat echt gaat voornemen. En laat vanuit dat voornemen het gesprek met je vader over alles wat er aan de hand is nog een keer plaatsvinden. En desnoods nog een keer. Als hij zich niet bekeert (dat is het Bijbelse woord dat hier aan de orde moet zijn) dan zou ik me wenden tot de kerkenraad (predikant of andere ouderling). Laat dit in ieder geval niet langer voortmodderen. Het is de Bijbelse weg van Mat. 18:15-17.

Verder is het, als de gesprekken geen resultaat opleveren ook altijd nog mogelijk dat je je vader vertelt over het feit dat je je vraag hier op Refoweb gesteld hebt. En laat hem dit antwoord dan ook maar lezen. Als u op een bepaald moment dit zelf aan het lezen bent, groet ik u hartelijk broeder, en ik hoop dat 2 Sam. 12:1-13 en Psalm 32 de Bijbelgedeelten mogen zijn waar u doorheen gaat.

Mooi vind ik het dat je vanuit liefde tot je ouders schrijft en dat je verlangen is dat het huwelijk van je ouders behouden kan worden. Bij alle negatieve gevoelens die rondom de hele situatie makkelijk kunnen bovenkomen moet de insteek inderdaad die van de liefde zijn die wil herstellen en terugwinnen.

Laat dit alles een zaak van gebed zijn. Bid voor je vader om de genade van inzicht, overtuiging van zonde, een hernieuwd en dieper inzicht in wat echte heiligheid van het leven inhoudt en wat huwelijksliefde betekenen mag. Bid voor je moeder dat ze het volhoudt en dat ze kracht krijgt om van haar kant zich in te blijven zetten voor het huwelijk. Bid voor jullie zelf, dat jullie je ouders zullen blijven steunen, ook al ben je uit huis. Fijn, dat je dat overigens doet!

Vanuit hoe je alles opschreef ben ik ervan uitgegaan dat je de situatie waarheidsgetrouw weergeeft. Daar zit een stukje kwetsbaarheid in: ik heb het verhaal alleen van jou. Maar ik krijg niet de indruk dat jullie als vrouwen van het gezin met jullie drieën spijkers op laag water zoeken. Dus ik geef mijn gedachten daarmee maar in de publiciteit.

Dordrecht, ds. A. de Lange

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

198 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven