Pa houdt zich niet aan huisregels

C. M. Chr. Rots - de Weger | 29 reacties | 30-01-2013| 10:08

Ik heb hier nog nooit met iemand over gesproken, want het betreft maar kleine dingen (dacht ik). Maar het is iets wat ik na jaren huwelijk toch wel moeilijk blijf vinden. Het gaat over onze huisregels in de opvoeding. Voor de opvoeding sta ik grotendeels alleen. Mijn man is op de avonden en weekenden veel thuis, maar vindt dat dit mijn taak is. Zo sta ik open voor de (lange) verhalen van onze kinderen, over wat ze beleefd hebben die dag en ook hun problemen, terwijl hij ondertussen een boek zit te lezen, achter de pc zit of op de bank ligt te slapen. Ik reageer op de kinderen, bemoedig en stimuleer, help hen problemen op te lossen, of die problemen nu binnenshuis of buitenshuis spelen, dat vraagt allemaal veel tijd en energie. Ik overleg wel met hem, hij is het ook altijd wel met me eens, maar ik sta er naar mijn gevoel in de praktijk toch alleen voor. Datzelfde geldt voor het handhaven van de regels in de opvoeding. Het vervelende is dat mijn man het enerzijds allemaal prima vindt zo, maar zich zelf niet houdt aan de huisregels. En dat maakt dat de kinderen bij tijden liever het voorbeeld van pa volgen, dan gehoor geven aan de huisregels. Ik heb al dikwijls aan mijn man gevraagd hoe dit nu komt. En uitgelegd dat dit vaak spanningen geeft en ik de opvoeding zo bij mijn handen afgebroken ziet worden. Het gaat bovendien om simpele huisregels, die in meer gezinnen gelden. Ik zal wat voorbeelden noemen. Zo zie ik graag dat ze hun tanden boven in de douche poetsen en niet 's morgens vroeg in de keuken naast de ontbijttafel. Mijn man echter poetst steevast zijn tanden naast de ontbijttafel, terwijl anderen nog eten, loopt met het tandenpoetsen door de keuken en kamer heen en praat tijdens het tandenpoetsen door, met een mond vol schuim... Ik vind dat niet fris, het ontbijt smaakt me minder, maar hij blijft het gewoon doen en de kinderen volgen hem daarin. In de keuken tandenpoetsen scheelt hen een extra keertje traplopen voor het naar school gaan. Om die reden doet mijn man het ook beneden. Zo gaat het ook bij het thuis komen. Ik verlang van hen van jongsaf aan de tassen en schoenen niet in de keuken te laten slingeren, maar bij binnenkomst direct even weg te zetten in de gang. Pa doet dit echter niet. Zijn schoenen trapt hij einde middag slordig in de keuken uit en ze staan er de volgende morgen nog zo. De kinderen zeggen het ook: maar pa zijn schoenen staan hier wel, dus... Tja, wat moet ik daarop dan zeggen? Hierop volgt het neuspeuteren..., iets wat ik niet wil accepteren en de kinderen doen het ook niet, op één na, en die zegt ook hier: maar pa doet het wel. Inderdaad, en elke dag en ook onder het eten... Als laatste wil ik noemen, en eigenlijk zijn dat wel de dagelijkse terugkerende zaken die wringen, het lopen door het plantsoen. Voor ons huis ligt een klein stukje gras, waar elke dag honden op uitgelaten worden. Van jongsaf aan heb ik de kinderen geleerd, dat als we met de auto thuiskomen, even dat stukje over de straat om het gras heenlopen. Dat doen ze ook getrouw. Mijn man vindt dat allemaal prima, maar hij loopt zelf vanaf de eerste dag dat we getrouwd zijn tot nu toe nooit om. Als enige loopt hij steevast door het gras heen. Hij loopt ook altijd als eerste naar binnen, als we bijvoorbeeld met elkaar naar de kerk geweest zijn. Dan veegt hij wel even zijn voeten op de mat, waar wij dan vervolgens over heen moeten lopen. Om geen oponthoud te veroorzaken, loopt hij, met schoenen aan, vervolgens verder de gang in, waar de kinderen vervolgens met hun sokken overheen lopen. Ik beschrijf het nu even gedetailleerd, maar ik wil er alleen maar even mee aantonen wat het mij doet. Ik vind het niet fris, eventueel hondenvuil lopen ze zo naar mijn gevoel het hele huis door. En dat alleen maar omdat mijn man zijn eigen regels/gemak dienen wil. Ik heb hem gevraagd, gesmeekt, om alsjeblieft ook om te lopen, maar hij weigert dat. Ik heb voorgesteld om ons eerst naar binnen te laten, maar ook dat weigert hij. Hij houdt liever vast aan zijn eigen gewoonten. Ik heb geleerd dat mij alleen maar rest dit te accepteren en dat is zo dan ook lange jaren gegaan. Maar inmiddels zijn de kinderen op een leeftijd dat ze hun opvoeding kritischer bekijken en wat pa allemaal doet en in strijd is met de huisregels, lijkt hen aantrekkelijk om ook eens uit te proberen/moeilijk over te gaan doen. Zo lijkt het. Ik voel me hierin machteloos en vooral ook heel alleen staan. Op steun van mijn man hoef ik niet te rekenen, hij laat de kinderen hun gang gaan. Ik word er dan ook soms erg verdrietig van, ik heb de opvoeding altijd serieus genomen. Wat moet ik doen? Ben ik een zeurpiet als ik van mijn man vraag met mij en de kinderen zich aan bepaalde regels te houden? Regels waar hij overigens het nut van inziet en die hij prima vindt voor ons om ons aan te houden, maar waar hij toch zelf een uitzondering op wil maken. Het is vervelend om dit zo te zeggen, ik schaam me ervoor voor de buitenwereld en heb er daarom nooit over gesproken, met niemand. Zelfs niet op therapie. Niemand verwacht dit ook, want mijn man is naar buiten toe heel anders, heel meegaand. Ik heb er wel over nagedacht, het lijkt me geen machtsstrijd, meer gemakzucht, kiezen wat voor hem het makkelijkste is. Wel is het zo dat ik streng ben opgevoed en het er bij hem thuis (tot mijn verbazing) vaak heel makkelijk aan toe ging. De dingen die mijn man doet, deden ze bij hem thuis ook. In onze opvoeding hebben we bepaalde dingen overgenomen uit zijn opvoeding. We zijn geen autoritaire ouders voor onze kinderen, meer het type van samen overleggen. Maar wat hygiëne/fatsoen betreft, hebben we gekozen voor wat ik leerde in mijn opvoeding. Daar hebben we samen menigmaal over gesproken en we zijn het daarin ook samen eens! Het gaat er alleen maar om, dat hij nu eenmaal vindt dat die regels voor de kinderen moeten gelden en niet voor hem zelf. Misschien hebt u een advies? In therapie gaan is in ieder geval geen optie, mijn man vindt dat een zinloze tijdsbesteding. En wel omdat hij vindt dat het probleem bij mij ligt en ik maar moet veranderen.

Beste mevrouw,

Heerlijk, zo'n uitgebreid en gedetailleerd verhaal! Dat geeft helderheid, maar tegelijk heeft het mij ook de nodige hoofdbrekens gekost over hoe ik het beste kan antwoorden. U hebt dan ook enige tijd moeten wachten op mijn reactie. Welnu, daar gaan we. Ik haal een paar punten uit uw lange verhaal, uw eigen woorden dus. Leest u die eens achter elkaar, dan wordt een en ander voor u misschien vanzelf wel wat meer duidelijk! Daarna zal ik over ieder punt iets (kort) zeggen.

1.  Het gaat over onze huisregels in de opvoeding. 2. Voor de opvoeding sta ik grotendeels alleen. Mijn man is op de avonden en weekenden veel thuis, maar vindt dat dit mijn taak is. 3. Ik overleg wel met hem. 4. Ik heb al dikwijls aan mijn man gevraagd hoe dit nu komt. En uitgelegd dat dit vaak spanningen geeft. 5. Simpele huisregels, die in meer gezinnen gelden. 6. Ik heb hem gevraagd, gesmeekt, maar hij weigert dat. 7. Hij houdt liever vast aan zijn eigen gewoonten. Ik heb geleerd dat mij alleen maar rest dit te accepteren en dat is zo dan ook lange jaren gegaan. 8. Ik voel me hierin machteloos en vooral ook heel alleen staan. Op steun van mijn man hoef ik niet te rekenen. 9. Ik word er dan ook soms erg verdrietig van, ik heb de opvoeding altijd serieus genomen. 10.We zijn geen autoritaire ouders voor onze kinderen, meer het type van samen overleggen. 11. In therapie gaan is in ieder geval geen optie, mijn man vindt dat een zinloze tijdsbesteding. En wel omdat hij vindt dat het probleem bij mij ligt en ik maar moet veranderen.

Dat is best confronterend, nietwaar. En dús: gaat het echt niet over kleine dingen, zoals u in uw openingszin suggereert. Zullen we de punten eens langslopen?

1. Gaat het werkelijk 'slechts' over huisregels? Nee, het gaat over u. Over u als moeder, oké, maar tegelijk gaat het ook over u als persoon én als echtgenote.

2. Uw man mag vínden dat opvoeden alleen úw taak is: heeft hij dat zo gezegd, of is het uw vóóronderstelling omdat hij zich niet altijd bemoeit met de kinderen?? Gelíjk heeft hij echter niet! Opvoeden is een taak van ouders sámen! Die het weliswaar niet altijd met elkaar eens hoeven zijn, maar dat is iets anders. Uw kinderen zijn toch van u sámen? Wanneer er geen overeenstemming is tussen vader en moeder over opvoedingsregels kan dat een heel scala van oorzaken hebben, die iets over de verhouding tussen de ouders! Tegenover de kinderen is het verstandig om met één mond te spreken, terwijl op een ander tijdstip de verschillen aan bod kunnen komen. Met andere woorden: kinderen kunnen profiteren van hun opvoeding, waardoor zij mooie, zelfstandige mensen worden die hun ouders dankbaar zijn voor de geleerde levenslessen. Kinderen kunnen echter ook (zeer) gefrustreerd raken door hun eigen vader en moeder, die wellicht het goede met hun kinderen voorhebben, maar daar niet (altijd) naar handelen. Een goed boek over opvoeden kan u beiden wellicht wat meer handvatten geven.

3. Wat houdt het overleg in? Volgen daar ook bindende afspraken uit voor alle partijen die deelnemen aan het overleg, wat toch de essentie is van overleg? Daar lijkt het niet op als ik de uitgewerkte voorbeelden lees! Dan lees ik namelijk: u bepaalt en hij lúístert misschien nog wel, maar hóórt niet wezenlijk en kan dus Oost-Indisch doof zijn voor de situatie. Natuurlijk is dit frustrerend! Vooral voor u. Waarmee ik nadrukkelijk níét inga op thema's als gelijk, ongelijk hebben of in uw recht staan! Ook ga ik voorbij aan de redenen, de achtergrond, voor zijn handelen, want daar gaat het nu even niet over. 

4. Ú bent aan het woord. In vragen en uitleggen. Spanning zit er bij ú. Inderdaad is het in die zin úw probleem. Waarschijnlijk haalt hij meestal slechts zijn schouders op en slaat de bladzijde van zijn boek om zonder dat hij het probleem zelfs maar in de gaten heeft. Uw onmacht geeft spanning. U moet echter de reden daarachter niet alleen bij uw man zoeken, maar eveneens bij uzelf. U komt beiden uit een ander gezin, waar andere regels golden. Toen u zélf een gezin wilde gaan stichten -dat begon al in uw verkeringstijd!- ontstond er een níéuw samenlevingspatroon. Uw verhouding tot elkaar is uniek. Uw gezin is uniek. Uw beiden bent uniek. Dáár moet u naar terug. Kijkt u nog eens naar vragen als: wat verwachtte u van uw huwelijk? Wat zijn voor u belangrijke thema's in de opvoeding? Hoe komt het, dat u toegeeft op bepaalde punten, waardoor hij zich kinderlijk (of kinderachtig, dat mag u zelf beoordelen) kan blijven verzetten?

5. Úw regels, in úw huis. Wat meer gezinnen doen is niet relevant.
 
6. Zie boven: overleggen is iets ánders dan "u vraagt, smeekt zelfs, maar hij weigert."
 
7. Mag ik dit vertalen in: u heeft uw grenzen niet aangegeven en uw man is daar dus jarenlang vér overheen gegaan, ómdat dit kón! Het probleem zit veel dieper dan opvoedingsregels! Een en ander speelt al jaren! Alleen nú loopt uw wérkelijk tegen uw grens aan. En dat is geen kleinigheid. Goed, dat u er mee aan de slag wilt gaan!

8. Die botsing met uw eigen grens geeft u zeer zeker een machteloos en eenzaam gevoel. Nee, zo maar -zonder verandering-  hoeft u op steun van uw man  niet te rekenen. Verandering begínt echter bij uzelf. Met inzicht. En daarna met vervolgstappen.
 
9. Opvoeding is een serieuze zaak, maar die staat of valt (zie boven) met de onderlinge verhouding tussen beide ouders als opvoeders.

10. Eerlijk gezegd begrijp ik dit niet zo goed, maar ik heb de vraag al gesteld over wat overleggen voor u betekent. Ik haal uw zin hier aan, omdat u misschien het idéé hebt, dat u overlegt, maar dat het in werkelijkheid om opleggen gaat. En u weet toch wel dat actie altijd reactie oproept? Dat ziet u nu terug bij uw kinderen, die pa na gaan doen!

11. Ook al is  uw man van mening dat therapie een zinloze tijdsbesteding is, daarom hoeft dat voor u niet te gelden! Door middel van uw vraag aan het Refoweb hebt u 'gevraagd' om een stukje therapie. Prima, alleen zou ik met u wel veel meer willen bespreken dan zo via een geschreven reactie -en nog anoniem ook- mogelijk is! Misschien is het dus verstandig om daadwerkelijk gesprekken aan te gaan met een voor u vertrouwd iemand.

Bent u een type dat van lezen houdt? Dan zou ik u de boeken van John Townsend en Henry Cloud willen aanraden, die over "grenzen" gaan. Met name "Grenzen in het huwelijk" en "Grenzen en kinderen."
 
Als laatste: wanneer u verandert in uw kijk op uw relatie, én dús anders gaat handelen, zult u merken dat er ook verandering mogelijk is binnen uw gezin. Ik hoop dat u iets aan mijn toch wat langer geworden antwoord hebt, en wens u alle goeds toe.

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven