Zwijgen over misbruik doorbroken
F.J. Bijzet | 11 reacties | 29-01-2013| 14:32
Vraag
Ik ben nieuw hier. En het stellen van mijn vraag is spannend. Vooral omdat ik mezelf niet meer reformatorisch zou willen noemen en dan toch hier antwoord zoek. Misschien hoop ik hier ergens dat ook (of juist) vanuit de reformatorische hoek, waar mijn roots liggen, een antwoord zal komen dat me steunen zal. In de vrijzinnige en seculiere kringen vind ik dat namelijk wel. Steun in mijn 'situatie'. Of ik daar dan niet genoeg aan heb? Op zich wel. Het helpt me in ieder geval. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, denk ik. De behoefte aan steun vanuit de vroeger zo vertrouwde kring is er ook. Eerst maar eens 'mijn situatie' omschrijven. Ik heb als kind te maken gehad met incest. Nu ben ik volwassen. Allang. Mijn leeftijd wil ik hier niet prijsgeven. Ik ben en blijf voorzichtig. Enige tijd geleden het zwijgen over het misbruik doorbroken. En dat is meteen het probleem. Dat is niet in goede aarde gevallen. Mijn hele familie heeft het contact verbroken, vooral omdat ik er open over praat. Ofwel; ik vertel het ook aan anderen. Niet dat ik het van de daken schreeuw (al zou ik dat soms willen) of dat ik mijn familie belachelijk maak. Wel omdat ik behoefte heb om me vrij te voelen. Het heeft mijn leven zo ontzettend bepaald. Het praten daarover lucht op. Ik hoef me niet meer te verstoppen. En toch... word ik regelmatig overvallen door de 'oude boodschappen'. En zoek ik in de Bijbel (ben nog steeds christen, zij het op een andere manier). En eigenlijk... vind ik nergens een aanwijzing in de Bijbel over hoe om te gaan met deze situatie. Ik lees dat God een God van recht is. Maar ik lees ook over vergeving (en het is niet zo dat ik niet zou willen vergeven overigens maar het lijkt er wel op dat er met vergeving ook niet meer gepraat wordt over...). Ik lees mensen die in vergelijkbare situaties zaten (Dina, Thamar) maar niet hoe God wilde dat men daar naderhand mee omging. Dat Hij het afkeurt is me dus volkomen duidelijk. Maar dan? Wat als praten met elkaar niet lukt (ook niet met begeleiding) omdat alles wordt ontkend? Hoe zit dat nu met "praten over"? Natuurlijk heb ik wel eens mensen gesproken uit de reformatorische kring. Maar die kennen mij. En die kennen mijn familie. En die willen ze beschermen. En ik weet dus soms niet of zij hun adviezen om het toe te dekken gaven om een rel te voorkomen of omdat zij hier echt vanuit het geloof achter staan. Vandaar dat ik mijn vraag hier nu zo anoniem stel... Liever geen antwoorden over vergeving etc., want dat is niet waar ik nu mee worstel.
Antwoord
Beste vragensteller,
Wat een vreselijke situatie zit je in! Eerst jarenlang gezwegen en nu je er over praat verbreekt je familie het contact met je. Allereerst wil ik zeggen dat ik je enorm moedig vind. Stilzwijgen doorbreken is heel erg moeilijk. En je neemt risico´s. Gaan mensen je geloven, krijg je erkenning? Het pijnlijke aan je verhaal vind ik dat je dus geen van beide krijgt. En geen geloof én geen erkenning en daardoor kom je voor de zoveelste keer alleen te staan.
Het is daarom ook moeilijk zomaar een antwoord te geven op je vraag omdat elk antwoord tekort zal schieten. Ik kan alleen maar zeggen dat wil je herstellen van incest de eerste stap is om ermee naar buiten te komen. En dat heb je gedaan. En blijkbaar blijft je familie het geheim bewaren. Iets dat vaak voorkomt uit angst en schaamte. Er is namelijk ook moed voor nodig om een dergelijke openbaring over fouten uit het verleden serieus te nemen. Doordat zij niet openstaan voor je verhaal en er geen erkenning komt, kom jij klem te zitten. En dat is heel erg pijnlijk.
Het belangrijkste voor nu lijkt mij dat je als eerste werkt aan herstel van je eigen pijn. Daar kan erkenning van de familie heel erg helpend in zijn, maar als dat niet komt dan is prioriteit 1 dat jij verder kunt. En dan betekent dat wanneer er geen erkenning van je familie komt dat je hen moet loslaten. En dan lijkt me de enige weg die je kunt gaan je woede, verdriet en pijn bij anderen en God neer te leggen. Zorgen dat je daar de troost en steun krijgt die je familie je niet geeft.
Toedekken is geen optie. Echt herstel komt pas als de dader ook eerlijk wordt en om vergeving vraagt. En helaas kun je dat niet afdwingen. Maar zelfs als dat kon was dat niet de optie. Echt herstel komt pas als er vergeving gevraagd wordt aan jou vanuit het hart van de dader. Als men dat niet wil, dan is de weg naar herstel voorlopig afgesloten.
Groet,
Ferdinand Bijzet
Dit artikel is beantwoord door
F.J. Bijzet
- Geboortedatum:03-06-1976
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:Barneveld
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie : Relatietherapeut en opleiderWebsite: www.relatie-herstel.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vraagsteller, heel veel sterkte. Dit ontkennen en verzwijgen kan een mensenleven kapot maken. Ondanks alle wijze adviezen om met familie te breken, kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan he? en wil je toch erkenning voor wat je is aangedaan!
Al doet de reactie op zich echt goed.
Slachtoffers van incest zijn gegijzeld door de dader(s).
Daarbij komt dat de sociale omgeving (met name in orthodoxe hoek) ook extra druk op het geheel legt.
Jammer, het zou juist andersom moeten zijn, maar dat terzijde.
Wanneer je op zoek gaat naar erkenning door de dader(s) is dit prima.
Maar als deze erkenning niet komt ben je opnieuw gegijzeld.
Gooi dit van je af, werkt aan je eigen toekomst. Zonder dader(s).
Ik hoop dat dit je uitzien mag zijn:
Wat een vreugde zal dat wezen
Straks vereend te zijn met Hem
In die stad met paarlen poorten
Daar geen rouw meer, en geen tranen
In het nieuw Jeruzalem.
Heb het meegemaakt, en nooit mijn familie erover gesproken, EN dat houd ik zo. Maar dat is mijn keus. bewust
vraag niet waarom? maar waarTOE?
Simpel gesteld natuurlijk maar toch wel waar. Sterkte met de hele situatie en hoop dat er sowieso iemand in de familie serieus naar je gaat luisteren!
Jij hebt ook recht op erkenning!
Jij en al die anderen die dit mee hebben gemaakt.
Ik hoop van harte dat jullie dat ook krijgen.
Dat de mantel der liefde, die nu zo vaak over de dader wordt gelegd, over jullie wordt gelegd.
Wat misschien troost geeft:
Er komt een moment dat er recht gedaan wordt. Is dat niet in dit leven, dan in ieder geval na dit leven.
Wat fijn om reacties te krijgen. Vreemd hoe een woord van een onbekende toch echt wel iets doet. En sommige dingen doen echt goed.
@roozemond: dank je wel voor je aanbod! Dat ik er nog geen gebruik van heb gemaakt ligt niet aan jou. Dat zijn mijn eigen aarzelingen.
@arjan; iets van je afgooien klinkt wel heel mooi maar zo werkt het voor mij niet. Dat wil overigens niet zeggen dat ik niet verder kan. Het liedje wat je aanhaalt bemoedigt wel. Dank je wel.
@mieptruus ik denk dat ik heel goed begrijp waarom jij een andere keuze hebt gemaakt. Nog niet zo heel lang geleden deed ik precies hetzelfde. Maar ik kon niet verder. Het verstikte me.
@lexus, ik hoop ook dat er ooit iemand gaat luisteren. De waaromvraag of waartoe vraag houdt me eigenlijk niet zo bezig.
@spatie; dat is wel iets waar ik me aan vast klamp inderdaad.
Heel erg herkenbaar jouw verhaal. Ik zit in dezelfde situatie. Bij mij wordt het ontkend.
Loslaten is heel erg moeilijk. Toch heb ik voor mijzelf de 'rust' kunnen vinden, maar ook weer niet. Het bljft altijd aan je knagen, de mantel der liefde bedekt alles en jij wordt continu in een kwaad daglicht gezet. Voor mezelf heb ik hierin geleerd om het los te laten en niet meer er tegenin te gaan wanneer bekenden naar mij toekomen en vragen.
Ik wil schreeuwen, maar mijn mond is gesnoerd,
Ik wil roepen waarom, maar ze zullen het niet horen,
Ik wil huilen maar mijn tranen zijn lang geleden opgedroogd,
Ik zoek de vrede in mij om de kilheid te verwarmen in mijn hart,
Ik zou het verleden willen wissen maar kan dat niet,
Enkel kan ik het accepteren met soms de pijn in je hart voelend.
Oplossingen die er zijn binnen handbereik aannemen,
En dankbaar voor het leven zijn dat ik mag leven samen met mijn gezinnetje en mijn dierbare vrienden.
