Gluren naar huisgenotes

Ds. K. van den Geest | 5 reacties | 28-01-2013| 15:08

Ik woon sinds anderhalf jaar in een studentenhuis. Eerst met alleen jongens, maar sinds september wonen er twee meisjes en twee jongens. Dat gaat prima, iedereen is kerkelijk en gaat goed met elkaar om. Echter, tussen het toilet en de badkamer zit een deur met zo'n ouderwets groot sleutelgat waarvan de sleutel al jaren zoek is. Tot mijn schaamte kan ik het niet laten hierdoor te gluren als mijn huisgenotes onder de douche gaan. Eerst, denk ik, uit pure nieuwsgierigheid omdat ik nog nooit een naakte vrouw zag en de gelegenheid zich opeens voordeed. Maar ik deed dat steeds vaker en heb mezelf daarbij ook bevredigd. Ik vind het heel erg dat ik deze meiden heb vernederd tot lustobjecten! Ik ben er nu ook mee gestopt en verlang er zeker niet naar terug. Ik heb ook gesproken met een vertrouwenspersoon in de kerk en heb om vergeving gevraagd. Nu zit ik nog met dit probleem: moet ik het hen opbiechten en ook hen om vergeving vragen? Als ik iemand op een andere wijze benadeelde zou ik dat wel doen... Maar u begrijpt de nare gevolgen als ik het vertel. Maar ik kan de gevolgen niet goed overzien als ik het niet doe. Wat is nu wijsheid? Ik moet eerlijk toegeven dat ik mezelf steeds voorhoud: "Wat niet weet, dat niet deert." Maar toch knaagt het dat dit misschien niet juist is...

Ik heb hier even over nagedacht en mijn antwoord is kort en goed: ga weg uit dat huis.

Graag licht ik dit toe. Jezus zegt, juist als hij spreekt over het met zondige begeerte begluren van vrouwen: Als je rechteroog je op de verkeerde weg brengt, ruk het dan uit en werp het weg. Je kunt immers beter een van je lichaamsdelen verliezen dan dat heel je lichaam in de Gehenna geworpen wordt. En als je rechterhand je op de verkeerde weg brengt, hak hem dan af en werp hem weg. Je kunt immers beter een van je lichaamsdelen verliezen dan dat heel je lichaam naar de Gehenna gaat (Matt. 5: 29-30 NBV).

Ik heb veel bewondering voor je eerlijkheid en oprechtheid. Maar vertel je die meiden wat je hebt gedaan, dan zadel je hen op met iets onmogelijks. Je hebt hun veiligheid en integriteit geschonden. Als jij hen vertelt wat er is gebeurd, voelen ze zich onmiddellijk daarin bedreigd en aangetast. Dat mag je hen niet aandoen. Zeker niet omdat je dan ook de zwaarte en verantwoordelijkheid hiervan en hiervoor bij hen neerlegt en dat is onjuist en onterecht! Het zou zelfs ook nog kunnen gebeuren, dat zij dan medelijden met je hebben en geneigd zijn je dan toch maar te vergeven. Terwijl ze zich dan echt nog niet zo maar ineens weer veilig voelen.

Helaas, er zit maar één ding op: vertrekken uit dat huis. Je kunt zeggen: maar dan kan ik toch beter niks zeggen en mezelf voornemen het niet meer te doen? Ik geloof best in iemands oprechte bedoelingen, maar ik weet ook dat de mens (de man?) zwak is. Ben je eenmaal over die grens gegaan, dan is de drempel om dat opnieuw te doen alweer lager.

Daarom nogmaals, is er maar één weg: vertrek. Dat is de consequentie nemen van je daden, op de manier die Jezus in Matt. 5 aanbeveelt. Het spijt me oprecht voor je, maar wees nu een kerel. En als je het toch wilt vertellen aan de meiden, doe dat dan niet eerder dan dat je vertrokken BENT!! Dan kun je achteraf uitleggen waarom je meende te moeten vertrekken, en dat kan dan misschien nog opgevat worden als een positieve daad. Wat je overigens niet van hen mag eisen of verwachten!

Dus kortom: je eerlijkheid prijs ik, maar die eerlijkheid betekent dat je zelf de consequenties moet nemen.
 
Ds. K. van den Geest

Dit artikel is beantwoord door

Ds. K. van den Geest

• Geboortedatum:
  12-10-1957
• Kerkelijke gezindte:
  Nederlandse Gereformeerde Kerken
• Woon/standplaats:
  Deventer
• Status:
  Actief

127 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven