Ik wil het huis uit
C. M. Chr. Rots - de Weger | 3 reacties | 02-01-2013| 12:16
Vraag
Ik wil het huis uit. Ben oud genoeg om die keuze te maken, maar om de een of andere reden lukt het me niet. Ik kom uit een niet heel fijne thuissituatie en voel me schuldig om m'n ouders achter te laten. Ik schaam me als ik mensen vertel dat ik nog thuis woon en zou ook graag een eigen huis willen hebben, maar niemand begrijpt waarom ik nog thuis woon. Ik wil geen 'eigen-belang-keuzes' maken, dus blijf ergens hopen dat ik op een perfect moment het huis uit kan. Maar ik besef ook dat dit niet zal lukken en dus moet ik plannen gaan maken hoe ik het mijn ouders vertel en hoe ik het allemaal ga regelen. Mijn vraag is: hebben jullie tips en is het een eigen belang keuze als je het huis uit gaat, terwijl er thuis nog van alles mis is?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Je schrijft dat je het huis uit wilt, maar dat dit om de een of andere reden niet lukt. Tja, wat is die reden dan? Is het je schuldgevoel tegenover je ouders? Heb je het idee, dat je hen in de steek laat als jij jouw eigen leven verder wil op- en uitbouwen? Dat de thuissituatie niet fijn is kan vele oorzaken hebben, maar is dat jouw verantwoordelijkheid of die van je ouders? Als jij alles gedaan hebt wat je kunt doen, is het toch geen eigenbelang wanneer jij zelfstandig gaat wonen, maar een logisch gevolg van het volwassen geworden zijn? Naar mijn idee horen zelfstandigheid en onafhankelijkheid bij het volwassen worden. Het kan zelfs een ongezonde situatie worden als kinderen bij hun ouders blijven en daardoor van hen afhankelijk blijven.
Je schrijft niet welke de moeilijkheden zijn, dus daar ga ik niet op in. Maar wachten tot het perfecte moment komt, terwijl in je volgende zin al staat dat het perfecte moment er waarschijnlijk nooit zal komen, is dus zinloos. Zie dat je een nieuw, eigen, adres krijgt en deel het dán thuis pas mee. In díé volgorde! Zodat je besluit niet een of ander vaag plan is, maar juist een vastberaden stap. Ga! Maar tegelijk: dat hoeft toch geen definitief afscheid van thuis te zijn? Zelfstandigheid en onafhankelijkheid hoeven niet te betekenen dat je je ouders niet meer wilt zien, helpen, bijstaan. Je kunt altijd afspreken, dat je op een bepaalde dag of op bepaalde tijd thuis wilt zijn cq. komen. Misschien geeft 'afstand' ook 'lucht' en krijg je een andere kijk op 'thuis'. Ik wens je alle goeds toe, laat nog maar eens van je horen!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Mevr. Rots heeft helemaal gelijk. Als je eraan toe bent, ga dan. Vraag niet of je weg mag, maar deel mee dat je gáát, en doe het dan ook.
Ik heb zelf tot mijn 25e thuis gewoond, maar op een gegeven moment ga je toch min of meer je eigen leven leiden, en dat botste vaak..Ik ben nu ruim een jaar getrouwd,en de relatie met mijn ouders is nog nooit zo goed geweest!
Verder goed advies. Adres regelen - liefst op een beetje afstand, anders kom je nog niet los van je oude thuissituatie - en dan gewoon gaan.
Wat is er precies mis met een gepaste hoeveelheid eigenbelang trouwens?
Mijn schuldgevoel en ook verantwoordelijkheidsgevoel (want dat lees ik ook in je vraag... nog niet gaan nu het nog niet lekker loopt thuis), heeft waarschijnlijk te maken met de rol die je jezelf geeft. Blijkbaar denk jij dat het nog verschil kan maken, als je thuis zou blijven. Misschien helpt dit je: vaak kun je meer 'bereiken' als je uit huis bent en gewoon langs komt. Omdat je dan zelf meer ruimte hebt tegenover je ouders... Niet zo vol met boosheid ook zit misschien.
Het is misschien niet je verantwoordelijkheid om het 'goed' te krijgen thuis, maar proberen van dat gevoel af te komen helpt je niet. Dat is er nu eenmaal en dat blijft. Dat is niet erg. Probeer alleen een aanvaardbare manier van hulp te geven, die je zelf ook kunt accepteren en waardoor je minder schuldgevoel hebt.
