Opgesloten in mezelf

drs. E.J. (Els) van Dijk | 1 reactie | 28-11-2012| 14:06

De laatste tijd merk ik dat het wat minder met me gaat. Dingen waar ik voorheen plezier aan beleefde, doe ik nu omdat ik mezelf er echt toe dwing en niet omdat ik er zin in heb. Het werk kost me erg veel energie en ik vraag me 's ochtends regelmatig af waarvoor ik die dag m'n bed uit zou gaan. Zelf heb ik hard nagedacht waardoor dit kan komen. Wat ik soms erg lastig vind is dat mijn broers/zussen onder en boven me getrouwd zijn en kinderen hebben, terwijl ik alleenstaand ben (ben achter in de 20). Wat me daarnaast ook bezighoud is dat ik vaak het idee heb dat ik opgesloten zit in mezelf. Als me gevraagd zou worden wie ik nou ben, en wat mij mij maakt, zou ik daar niet echt een antwoord op kunnen geven. Ik probeer vaak te voldoen aan het beeld dat anderen van me hebben, en ik wil dat andere mensen van me hebben. Hierdoor ben ik vaak niet mezelf en vind ik het lastig eerlijk te zijn naar anderen toe. Dit omdat ik dan bang ben dat ik andere kwets en ze pijn doe en daarnaast ook bang ben dat ze dat terug doen. Omdat ik bang ben dat mensen me af zullen wijzen, laat ik heel veel dingen en ben ik veel alleen, zie ik tegen soms hele kleine dingen erg op. En hier ben ik zo klaar mee! Ik wil zo graag gewoon mezelf kunnen zijn, niet altijd bang zijn dat andere me zullen kwetsen, me vrij voelen, plezier in het leven hebben, mezelf accepteren en liefhebben zoals ik ben. De ene dag gaat het eigenlijk heel goed en denk ik van: ik stel mezelf aan. Een volgende dag kan ik weer in de put zitten en zit ik heel niet lekker in mijn vel. Ik ben een erge binnenvetter en heb het er daardoor eigenlijk met niemand over. Van huis uit ben ik christelijk opgevoed, maar op het moment zegt het geloof me niet meer zoveel en kan ik er ook niks mee, behalve dat ik merk dat ik vaak met gebalde vuisten naar boven sta, met veel waarom-vragen. Zelf weet ik niet meer zo goed wat ik hier allemaal mee moet. Hebben jullie advies voor mij?

Beste...,

Eerlijk gezegd kan ik mij heel goed voorstellen dat je heel moe wordt/bent van de manier waarop je in het leven staat. Ik proef in je mail namelijk niet een jonge gemotiveerde vrouw die in de kracht van haar leven staat en die ernaar verlangt van betekenis te zijn, vanuit een overtuiging. Wat ik wel lees, is dat je voortdurend aan het vergelijken bent en dat doe je op twee manieren:

1. Je let op wat anderen wel hebben en jij niet (zoals je broers en zussen). Nu wil ik absoluut niet onderschatten wat het betekent als je bepaalde dingen moet missen die je eigenlijk ook wel zou willen hebben, maar je moet er beslist niet in blijven steken. Dan word je op den duur ontevreden en misschien zelfs wel een bitter mens. Wat zijn de mogelijkheden die jij wel hebt en hoe kun je daarmee aan de slag? Die dingen ontdek je niet door te navelstaren en door naar binnen gekeerd te zijn, maar juist door te doen. Door ook samen met anderen dingen te doen, kom je er steeds meer achter wat je kwaliteiten zijn, waar je warm van wordt, waar je interesses liggen en wat je daarom gemakkelijker afgaat dan andere dingen.

Kijk, heel veel mensen blijven steken op het niveau van toeschouwer in het leven. Dat betekent dus dat je niet echt meedoet, dat je beziet hoe anderen het doen met als gevolg dat je steeds meer afhaakt en wegzakt. Vergelijk het met een spelletje. Als je dat anderen ziet doen, verlies je al snel interesse. Maar als je zelf meedoet, wil je voluit participeren en geniet je er ook van (als je tenminste tegen je verlies kunt). Kun jij voor jezelf gaan bedenken wat jij nu graag zou willen in het leven? Wat vind je interessant? Wat zou jij graag willen betekenen voor mensen? Waar zou dat kunnen? Oftewel: kun je je gedachten eens de vrije loop laten gaan en nadenken, of liever gezegd: dromen over wat jij nu wenselijk vindt? En als het je in je eentje niet zo goed lukt om te dromen en te verlangen: weet je iemand die je daarbij zou kunnen helpen?

2. Het tweede is dat jij jezelf voortdurend vergelijkt met anderen en dan ook op zo’n manier dat jij er bekaaid van afkomt. Als ik voortdurend mijn omgeving zou aftasten of ik mensen zie die knapper, intelligenter, mooier, origineler, enz. zijn dan ik, kan ik er op rekenen dát ik die ook zal zien en ja, dan blijft er van mij niet veel meer over. Je moet niet voortdurend bezig zijn met voldoen aan verwachtingen van anderen, maar enthousiasme ontwikkelen waar jij voor wil gaan! Dat heeft natuurlijk ook te maken met wat ik onder punt 1 schreef: als jij een passie hebt voor iets dan word je er vanzelf vol en overtuigd van om anderen daarmee te dienen. Laat ik een voorbeeld geven. Ik ben zelf een liefhebber van jonge mensen, ik ga graag met hen om, ik vind het geweldig om hen les te geven en om met hen mee te denken over kwesties die hen dwars zitten, of die zij moeilijk vinden. Als ik dan iemand tegenkom die niets met jonge mensen heeft, haalt dat niets van mijn enthousiasme en mijn overtuiging af. Juist niet! Ik word er eerder des te vuriger van om ook die mensen ervan te overtuigen hoe belangrijk het is dat wij als volwassenen beschikbaar zijn voor jongeren.

Wat jij nodig hebt is een doel in je leven, een passie waar je voor wilt gaan. Daarom vind ik het zo jammer dat ik van je lees dat het geloof je niet zoveel meer zegt. Hoe komt dat trouwens? Omdat je zoveel dingen niet begrijpt? En geef je God daar dan de schuld van? Maar de gebrokenheid in dit leven wordt toch niet veroorzaakt door Hem? Wij mensen hebben er toch een potje van gemaakt? Misschien zou het juist heel heilzaam voor jou zijn om de Bijbel weer eens te lezen en om daarin te onderzoeken wat God met het leven en met jouw leven bedoelt. Wij zijn hier niet om het naar onze zin te hebben, maar om te voldoen aan Gods plan met ons leven. Dat is richtinggevend! De regels en wetten van het Koninkrijk van God zijn zo heilzaam voor deze wereld! Dat maakt mij enthousiast om dat ook aan anderen te laten zien. Om hoop en perspectief te ontlenen aan een leven met en voor God.

Het lastige van een vragenrubriek is, dat we niet echt in gesprek zijn. Terwijl ik denk, dat jij zoiets wel nodig hebt. In mijn antwoord heb ik je wat handreikingen gegeven, maar het lijkt mij goed dat je in gesprek raakt met iemand die jij vertrouwt en die jou wat richting kan geven. Iemand die net iets verder is in het leven en die  jij kunt bevragen over hoe hij of zij dat doet en aanpakt. Ik hoop dat je zo iemand in je omgeving weet te vinden, maar kaart wat je bezighoudt in elk geval wel bij iemand aan. In je eentje lijk je er niet uit te komen, vermoed ik.

Veel wijsheid en nieuwe levensvreugde gewenst!,
Drs. Els J. van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

213 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven