Een pittig gezin
P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | 8 reacties | 27-11-2012| 14:36
Vraag
Ik ben getrouwd en moeder van vijf kinderen in de leeftijd van 5-20 jaar. Een pittig gezin met een kind met psychische problemen. De laatste jaren ben ik steeds meer opgeslokt door het gezin. Mijn man krijgt steeds meer het gevoel dat hij er maar bij hangt, dat wij niet naar hem luisteren. Ik vind dit heel erg, want ik hou veel van hem. We zijn elkaar gewoon kwijtgeraakt door de drukte van het gezin. Hij verlangt ook erg naar rust en een eigen plekje en dat zit er voorlopig nog niet in. Ik voel me zo vaak tussen alles in zitten om het iedereen maar naar zijn zin te maken. En doordat mijn man het gevoel heeft dat er niet naar hem geluisterd wordt, klapt hij dicht of gaat hij juist hard en boos praten. Hoe geef ik mijn man het gevoel terug dat hij er wel toe doet, dat zijn mening wel belangrijk is? Doordat ik overdag best druk ben en 's nachts er ook nog wel eens uit moet, ben ik 's avonds erg moe en dan ontbreekt mij de energie om dan op te blijven en nog wat te praten, wat mijn man wel fijn vindt. Herkent iemand dit verhaal dat je als vrouw en moeder geen robot bent en ook niet perfect bent, maar dat je aan alle eisen moet voldoen? Een goede vrouw zijn, een goede minnares zijn, een goede moeder zijn, etc.
Antwoord
Beste mevrouw,
Toen ik je vraag las proefde ik vooral machteloosheid, terwijl er bij mij bewondering naar boven kwam voor je harde werken! Het is een hele klus om je gezin, met alles wat daarin op je af komt, te managen.
Een paar dingen vielen me op die ik graag met je wil delen. Je beschrijft hoe dit zo is gegroeid dat jouw man steeds meer het gevoel krijgt dat hij er maar bij hangt (hierin klinkt eenzaamheid) en je schrijft dan "dat wij niet meer naar hem luisteren." Hierin lijk je te vertellen dat het waar is wat hij zegt: het is "hij tegen wij." Klopt dit? Herken je dat? Wie zijn dan wij? Ben jij, als vrouw en moeder, steeds meer bij de kinderen gaan horen en minder bij je man? Ben jij, samen met de kinderen, een "wij" geworden? Tegelijkertijd geeft dit zicht op zijn verlangen naar jou, zijn vrouw en ben ik blij dat hij dit aangeeft!
Je vraagt je af hoe jij je man weer het gevoel kan geven dat hij er wel toe doet en dat zijn mening wel belangrijk is. Mooi dat dit je verlangen is en persoonlijk denk ik dat dit een goede vraag is om aan hem te stellen. Hij is de enige die hier een antwoord op kan geven; alleen jouw man weet wat hij nodig heeft om zich weer veilig te voelen bij jou en in zijn eigen gezin. Tegelijkertijd valt jouw harde werken op; zo hard je best doen en dan nog niet bereiken wat je wilt... dat iedereen tevreden is. Verdrietig is dat, hè? Maar mijn vraag aan jou is: waar ben jij?
Je schrijft dat je vooral bezig bent met zorgen voor anderen en dat jij je best doet om aan de eisen van anderen te voldoen, maar waar ben jij? Wat wil jij? Waar verlang je naar? Wat heb jij van jouw man nodig om deze klus te kunnen doen? Hoe kun je weer samen met je man een "wij" worden? Dat zijn zo vragen die bij mij naar boven komen. Ga samen op zoek naar manieren om elkaar te bereiken en dit "wij" te bereiken en te ervaren.
Als jullie hier niet samen uitkomen dan raad ik je aan om hulp te zoeken, samen. Een goede hulp kan samen met jullie op zoek gaan naar herstel en verbinding. Dat er een goede stevige basis in jullie huwelijk is, dat las ik ook tussen de regels door!
Er is zeker sprake van "houden van" en wanneer jullie op zoek gaan naar elkaar, dan is dat een belangrijk gegeven. Jullie mogen met elkaar verder, ook als de kinderen uit huis zijn.
Als je mocht besluiten om hulp te zoeken dan raad ik jullie een contextuele hulpverlener aan of een EFT (vorm van relatietherapie) therapeut. Je kunt iemand in je regio vinden op www.ikzoekchristelijkehulp.nl
Voor nu wens ik alle goeds, kracht en wijsheid die nodig is om stappen te zetten naar elkaar.
Met vriendelijke groet,
Petra van Bodegraven
Dit artikel is beantwoord door
P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven
- Geboortedatum:26-03-1966
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
de reden waarom ik reageer is dat me soms het gevoel bekruipt dat alles en iedereen naar 'de hulpverlening' wordt gestuurd. Misschien ben ik wat kort door de bocht, maar ik heb er een wat gemengd gevoel bij. Laten we ook praktisch zijn.
- probeer tijd in te plannen om samen met je man te zijn. Mogelijk structureel. Kan er eens opgepast worden, zodat jullie samen een uurtje aan de wandel gaan? Of samen naar een verjaardag, lekker bijpraten in de auto? Samen lopen naar de kerk, etc.?
- Pas op voor probleemdenken en let op kleine positieve dingen.
- Als ik lees dat 'het er voorlopig nog niet in zit', dat er rust komt en een eigen plekje dan kan ik me dat enerzijds voorstellen. Maar anderzijds zou ik zeggen: zoek naar kleine stukjes! Denk vanuit de gedachte: 'wat is er nodig...?' Concreet: een eigen lekkere stoel, een afgebakende tijd dat hij niet wordt lastiggevallen met allerlei dingen (dit gaan we na het eten aan papa vragen, niet zodra hij de voordeur binnenstapt), een rommelhoekje in de schuur, een hobby, etc. Ook een ongelimiteerd gebruik van communicatiemiddelen kan zorgen voor veel onnodige onrust. Het is een belangrijk signaal dat uw man afgeeft.
- zijn er mensen in jullie omgeving die in een enigszins vergelijkbare situatie zitten? Kunnen jullie ervaringen, vragen delen?Dat vraagt wel een zekere openheid, maar je kunt als volwassenen onder elkaar veel steun aan elkaar ervaren!
Hartelijke groet!
Ik ben het helemaal met het bovenstaande reactie eens.
Bovendien hoeft aandacht voor elkaar niet altijd veel tijd te kosten. Een blik, een lieve aanraking, wat hartelijke woorden doen vaak ook al zo veel...
En soms moet je momenten samen bewust plannen. Gewoon opschrijven in je agenda, en vrijhouden voor elkaar !
En wat die vermoeidheid betreft : een half uurtje `s middags even de ogen dicht geeft je `s avonds weer meer energie om er voor je man ( en kinderen) te zijn !
Met onze grote kinderen hebben wij de afspraak dat die door de week om 22 uur boven zijn, zodat we even bewust tijd voor elkaar hebben.
Probeer dit signaal van uw man serieus te nemen, uw huwelijk is zo kostbaar !
Je probleem is erg herkenbaar.
Wat bij ons hielp om de onderlinge communicatie op gang te houden, voor mij als vader een rustpunt te hebben (ik heb een drukke baan en probeer daarnaast ook thuis mijn taken op te pakken) was dit:
Mijn vrouw en ik hebben afgesproken dat we er ieder jaar even (twee á drie dagen) tussen uit piepen, waarbij de kinderen gaan logeren.
Dat is voor mijzelf een rustpunt, maar ook mijn vrouw vaart daar wel bij. De heksenketel van werk, kinderen en permanent in touw zijn wordt zo doorbroken.
Ook proberen we zo'n twee á drie keer per jaar gewoon samen een restaurantje te pakken, op een terrasje wat te drinken of iets anders leuks (buiten de deur) op touw te zetten.
's Avonds bijpraten lukt vaak niet (mijn vrouw is moe van de kinderen en wil vroeg slapen, ikzelf moet mijn hoofd op nul zetten na een werkdag en kan niet al om een uur of 11 gaan slapen (dan lig ik gegarandeerd heel de nacht wakker...).
We hebben hiervoor de avonden in het weekend. Overdag samen de kinderen, 's avonds met een wijntje op de bank.
Conclusie: melk de zaterdagavond uit, en blijf daarnaast ook samen dingen doen.
Jullie hebben voor elkaar gekozen, en de kinderen zijn erbij gekomen!
Hoe herkenbaar is deze situatie voor vele moeders.
Altijd voor iedereen klaar staan, maar wie staat er klaar voor jou?
Wie zegt dank u wel, als de kleren schoon en gestreken in de kast liggen en het eten gekookt op tafel staat.
Als je man je hierbij niet steunt is het bijna een onmogelijke taak om vol te houden.
Probeer je man in het gezin mee t e laten draaien. Vraag of hij de jongste eens wil douchen en naar bed brengen en daarna gezellig voor lezen.
Een op een zijn met een kind levert vaak een goede band op.
Dan krijgt je man het idee dat hij er wel bij hoort.
Als dit goed gaat probeer het dan eens met een van de andere kinderen uit.
Ze zullen dan met hun vragen bij hun vader komen en dat levert alleen maar iets goeds op.
En dan voor je zelf, probeer overdag iets te doen waar je zelf energie van krijgt.
Je kunt het dan 'avonds vast beter aan.
Verder zou je met de kinderen af kunnen spreken dat ze bv een avond per week om 21.00 naar hun eigen kamer gaan.
Leg uit dat je dan alleen met je man wil zijn en dat jullie niet gestoord willen worden.
Probeer dan echt met elkaar te praten en leg uit, dat je er wel voor je man wil zijn maar dat dit vaak niet lukt.
Heel veel sterkte toegewenst.
ik sluit me volledig aan bij je reactie, maar ik lees nergens dat de man in kwestie niet achter zijn vrouw staat.
Ik herken mezelf erg in die man, maar waardeer mijn vrouw enorm!
Samen de kinderen op bed leggen, of dit juist door de vader te laten doen is een heel waardevolle tip!
Gelukkig ben ik er uit aan het komen.
Wat ik je mee kan geven is dit:
Betrek je man bij de opvoeding. Vraag hem om raad en volg die raad ook daadwerkelijk op. Ook al heb je zelf eigenlijk een andere mening. Hij voelt zich serieus genomen en jij zal er een heel goed gevoel over hebben. Wij vrouwen (niet allemaal natuurlijk) hebben de neiging om de hele opvoeding naar ons toe te trekken. Wij weten wat onze kinderen nodig hebben en wij weten hoe we dat moeten doen. Ik denk dat veel mannen zich door de handelswijze van hun vrouw aan de kant gezet voelen. Wij vrouwen moeten leren dingen uit handen te geven aan onze eigen man. Zij doen het op hun manier en die is niet slechter dan onze manier.
Probeer achter je man te staan als hij boos is op de kinderen. Ook zoiets waar wij niet zo goed in zijn. Wij vinden vaak dat onze man te streng is. Manlief zal wat minder boos zijn als vrouwlief achter hem staat. Het zal jullie relatie heel veel goed doen.
Je schrijft dat je er 's nachts ook nog al eens uit moet. Ik heb geen idee waarom, dat hoef ik ook niet te weten. Zelf heb ik jaren 's nachts met huilende kinderen gezeten. Mijn man ging nooit uit bed. Ik was woedend op hem. Later hebben wij het daar nog eens over gehad. "Ze stoppen vanzelf een keer met huilen", zei hij. Hij had idd gelijk. Dat zag ik later in. Bij de jongste zoon heb ik het heel anders aangepakt. 's Nachts huilen, huppakee verhuizen naar een kamer waar ik hem niet hoorde. Het gevolg was dat ik sliep en mijn man hem hoorde huilen :-)
Jullie hebben een kind met psychische problemen. Wij hebben een kind wat chronisch ziek is. Ik heb moeten leren dat ook dat kind zich, ondanks alle ellende, zoveel mogelijk moet aanpassen aan het gezin. Dus dat betekent ook dat ik niet altijd in de houding springt als hij mij nodig denkt te hebben.
Het is ook goed om je voor je man mooi te maken, dus kleding en haar zoals hij het graag ziet.
Dat is wel eens lastig in een gezin met kinderen die heel veel nodig hebben. Maar geef desnoods de kinderen een kledingstuk minder.
Dit is natuurlijk niet iets wat van de een op andere dag gaat lukken. Bij ons is het proces wat al een paar jaar duurt en wat ook blijft duren. Maar we hebben het inmiddels gewoon goed met elkaar.
O ja, vergeet het lachen met elkaar niet. Daar wordt je allebei mooi van!
Wil je je man veranderen? verander dan zelf je houding naar hem.
