Levenspatroon veranderen
Ds. A. de Lange | 10 reacties | 30-10-2012| 16:19
Vraag
Ik heb een probleem. Ik weet dat dingen niet goed voor me zijn, maar toch doe ik het steeds. En al jarenlang. Zoals laat naar bed gaan. Al jaren ga ik te laat naar bed en met laat bedoel ik vaak diep in de nacht. Om 2 tot 5 uur in de nacht. De volgende morgen moet ik vaak gewoon weer op tijd opstaan. De hele dag jezelf moe en afgetobd voelen. En toch doe ik het steeds weer. En geheel onnodig. Nog zoiets: mezelf volproppen met eten. Ik heb niet eens trek, maar blijven eten. Terwijl ik weet hoe slecht het voor me is en ik veel en veel te zwaar ben. Dan nog vrijwel nooit buiten komen. Ik verschuil me haast binnenshuis. Al jaren, dag in, dag uit. Gewoon geen lust om eruit te gaan. Zo gaat het al heel lang. Veel te weinig slaap, veel te veel eten, veel te weinig beweging en buitenlucht. Wat ik op de dagen doe? Mijn werk thuis, dat probeer ik goed te doen. In de tijd die ik over heb zit ik veel achter de pc. Ook al iets slechts, waarvan ik weet dat ik ermee moet stoppen, maar waar ik niet los van lijk te kunnen komen. Ook al doe ik niet echt verkeerde dingen op de pc, beluister ik ook dikwijls preken, toch voelt het niet goed. Kortom, ik besef elke dag hoe onverantwoord ik bezig ben, maar... het is sterker dan mezelf. Ik weet niet hoe ik het veranderen moet. Misschien zegt u, dat is heel simpel, zelfdiscipline! Op tijd naar bed, minder eten, geen pc, elke dag een wandeling. Maar dat is nu juist het probleem, hoe kom ik aan die discipline... U zult me vast laf vinden, dat mag, ik vind mezelf ook laf en voel me elke dag falen. Naar een therapeut? Ben ik al geweest, maar helemaal mee vastgelopen, zoals ik met de meeste contacten ben vastgelopen. Ook al een punt waar ik faal. Ik ben de laatste jaren de mensen meer en meer gaan ontlopen. Nog iets, ik ben nog niet eens zo oud, misschien nog maar net op de helft van mijn leven, normaal gesproken. Maar ik zit de laatste tijd steeds meer te denken dat ik bijna aan het einde ben. En nog erger, dat lucht me nog dikwijls op ook. Wat moet ik doen? Ik bid dikwijls, maar voel me vaak een huichelaar. Het zijn zulke simpele dingen, waarom ga ik daar zelf mee door? Ik doe het bewust en kies er bewust voor, zo lijkt het in ieder geval, hoewel het me dikwijls spijt. Misschien komt u met tips als: zoek afleiding, onderhoud contacten, doe vrijwilligerswerk enzo, maar dat durf ik inmiddels niet meer. Ik schaam me buiten de deur om mijn uiterlijk. Eerder tobde ik enorm over mijn eenzaamheid, had ik behoefte aan contact, zocht dat ook, maar ik ben daar heel erg in teleurgesteld geworden. En nu heb ik de eenzaamheid liever dan mensen om me heen. Ik kan u niet meer zeggen, niet wie ik ben en dergelijke, want ik wil niet herkend worden. Wie herkent dit probleem of kan mij helpen? Ik zit dit te typen, midden in de nacht, met knallende hoofdpijn, terwijl ik dus beter naar bed kan gaan. Maar ik doe het weer niet. Waarom wil ik mezelf kapotmaken? Want zo voelt het eigenlijk, mezelf straffen, kapotmaken en daar zelfs van lijken te genieten. Ik begrijp mezelf niet. Eerder was ik altijd bang voor een ongezond leven en voor de dood. Ik vocht van jongsaf aan om te 'overleven', alle onmogelijkheden in mijn leven waar ik mee te kampen kreeg te overwinnen. Nu lijkt dat omgekeerd. Het lijkt alsof ik de strijd heb opgegeven, mezelf eraan heb overgeleverd. Soms denk ik, als dit zo door gaat, heb ik mezelf vermoord. Hoe kan ik dat doen? Heb ik een ziekte? Wat is er met me aan de hand? Ook tob ik elke dag, over van alles en nog wat. En er zijn ook zaken waar ik me ernstige zorgen over maak en inderdaad al jaren. Misschien ligt daar het verband met mijn probleem. En is dat het ook wat me uit bed houdt, de angst dat ik toch niet kan slapen en in bed alles nog erger op me af komt. Vanmorgen mocht ik echter, in alle nood, opnieuw weer vast geloven dat de Heere me niet zou begeven en niet zou verlaten. Dat is het wat me op de been houdt deze jaren, hoewel het vaak bestreden wordt. Want hoe kan het nu dat ik tegelijk zelf dagelijks van mijn leven zo'n puinhoop maak. Dat ik niet als een christen leef? Terwijl de Heere zo goed voor mij is... Een beschamend verhaal. Ik verwacht geen hulp van mensen, maar misschien komt er een reactie die gebruikt mag worden om mij een weg te wijzen. Daar bid ik om bij het verzenden van deze vraag.
Antwoord
Beste vraagsteller(m/v?),
Ik zal je heel eerlijk zeggen dat ik zomaar geen pasklaar antwoord voor je heb. Je beschrijft zelf je probleem tamelijk helder. Maar wat is er nu de oorzaak van dat je in een kringetje blijft ronddraaien?
Dat je levenspatroon verandering behoeft, hoef ik je niet te zeggen, dat weet je. Dat je manier van doen je leven steeds moeilijker maakt, dat je er gevoelens van minderwaardigheid van oploopt en dat je er steeds meer mee vastloopt ervaar je. Je grote vraag is: waarom ben ik zo? En hoe wordt het anders?
Ik acht mezelf niet in staat om daar op afstand zinnige dingen over te zeggen. Ik denk echt dat het goed zou zijn om een afspraak te maken met een psycholoog. Daar is niks mis mee. Een psycholoog is er om je te helpen je manier van denken en doen tegen het licht te houden, zodat je weet waarom je dingen doet en denkt, en zo iemand kan je wellicht ook helpen om er anders mee om te gaan.
Je bent al bij een therapeut geweest, schrijf je. Maar daar ben je helemaal mee vastgelopen. Ik vind niet dat je daarom alle hulpverlening nu bij voorbaat maar van de hand moet wijzen. Wellicht had je met deze therapeut nu net niet de klik en daardoor werkte het niet tussen jullie. Maar er zijn nog anderen.
Het kan ondertussen ook zijn dat dit een deel van je probleem is: je trekt je zozeer terug op jezelf, en schermt zozeer je diepste pijn af, dat je je innerlijke wond liever onverzorgd laat dan dat je ermee voor de dag zou komen. Je schrijven is er het bewijs van dat je zelf erkent, dat dit toch ook niet werkt.
Je denkt soms aan het einde van het leven. Dat kan erop duiden dat je problematiek zo heftig is en dat je het zo moeilijk vindt om ermee voor de dag te komen voor jezelf en een ander, dat het einde nog het makkelijkste van alles is. Gelukkig weet je zelf dat die weg je niet gewezen wordt.
Dwars door alles heen mag het duidelijk zijn dat God er voor je is. Daar ondervindt je ook troost van. Geloof beslist ook niet dat het anders is. Het is voluit waar dat Christus ook voor jou de Redder en Zaligmaker is op wie je al je hoop mag bouwen. En daarom mag het ook voor je gelden: "Bij den HEERE, de Heere, zijn uitkomsten tegen de dood."
Ik geef je het schriftgedeelte uit Joh. 21 mee, waaraan ik moet denken, nu ik met je vraag bezig ben: De discipelen hadden de hele nacht gevist en niets gevangen. En als ze in de morgen aan land komen met het plan het op te geven, staat de Heere Jezus daar. Hij vraagt ze: Kinderkens, hebt gij niet enige toespijs? En ze antwoorden: Nee. Dan zegt Hij tegen ze: werpt het net aan de rechterzijde van het schip, en gij zult vinden.
Het net aan de rechterzijde van het schip werpen – dat was voor deze vissers een ongebruikelijke onderneming: zo visten ze nooit en daar verwachtten ze niets goeds van. Plus: wat zou het uithalen; de vis wilde gewoon niet bijten in deze laatste uren en het zou echt niet uitmaken of ze het net dan eens een keer aan de andere kant van het schip zouden uitwerpen. Toch hebben ze het gedaan. En hun net kwam barstensvol.
Ik geef je het advies: vraag je af wat voor jou het uitwerpen van het net aan de rechterkant kan zijn. En werp je net dan uit. Doe datgene wat je wellicht onmogelijk acht, zinloos denkt te zijn en wat je toch geraden lijkt. Dezelfde machtige Jezus als van toen is vandaag degene om van te leven.
Voor andere lezers dit: de vraag van de vraagsteller: "Wie herkent dit probleem, of kan me helpen?" kan misschien ook van andere lezers zinvolle reacties krijgen. Plaats uw reacties hieronder, als u denkt dat die van nut kan zijn. Bedankt.
Dordrecht,
Ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik wens je heel veel moed toe!
Je vraag heeft me erg aangegrepen en je situatie en gevoelens zijn helaas pijnlijk herkenbaar.
Wat ik je wil meegeven is hetzelfde als wat de predikant je heeft geantwoord: zoek hulp! Daar zou ik nog aan toe willen voegen: zo snel mogelijk en het liefst vandaag of morgen. Stel het niet langer meer uit want hier ga je zelf niet uitkomen. Dat je het moeilijk vindt om mensen te vertrouwen en dat je geen goede ervaring hebt gehad met een therapeut is erg vervelend en ik kan me voorstellen dat je het erg moeilijk vindt om opnieuw iemand te vertrouwen. Toch ben ik ervan overtuigd (uit ervaring) dat dit wel een noodzakelijke weg is die je zult moeten bewandelen.
Je bent het waard om geholpen te worden en daar mag je in afhankelijkheid van God ook gebruik van maken. Doe dat toch alsjeblieft!
Zo kun je niet verder, je draait rond in een draaikolk die je steeds verder naar beneden zuigt.
Heel veel sterkte toegewenst en mocht je vragen hebben of willen mailen, dan mag dat en dan kun je mijn mailadres opvragen bij de redactie.
Laat ik als eerste zeggen dat ik het knap van je vind dat je je werk thuis goed probeert te doen. Voor hoeveel mensen is dat niet een zwak punt?
Verder geeft de dominee in z’n antwoord al aan dat je zelf heel goed aanvoelt dat er een keerpunt moet komen. Door je vraag te stellen zeg je eigenlijk ook dat er wat moet gebeuren. Gooi inderdaad het net aan de andere kant uit en begin met kleine stapjes.
Om te beginnen zou ik proberen om eerder naar bed te gaan ook als je niet slaapt. Probeer daar enigszins regelmaat in te krijgen. Er is niemand die je op de huid zit, je doet het helemaal vrijwillig, bent aan niemand verantwoording schuldig want je bent anoniem dus waarom met vallen en opstaan daar niet mee beginnen? Daarnaast zou je overdag frisse lucht kunnen gaan happen. Vind je dat moeilijk om naar buiten te gaan maar je beschikt wel over een auto of desnoods een fiets, rijdt dan ergens heen waar je ‘vrij’ kunt wandelen en een frisse neus halen. Wees trots op jezelf wanneer je dat doet en als het niet lukt bedenk dat je niet van de ene op de andere dag in deze situatie gekomen bent en het heel veel tijd en geduld kost om je leven weer enigszins in balans te krijgen.
Je hoeft het niet alleen te doen en dat weet je gelukkig ook! Blijf tot Hem gaan en blijf het ook van Hem verwachten. Hij wil Zijn bijstand altijd bewijzen!
Ik heb ongeveer in het zelfde schuitje gezeten en ik ben er alleen niet uit gekomen.
Als er behoefte is om met me mailen doe ik dit graag. het mailadres is bij refoweb bekent.
met mij gaat het nu goed, dus houd moed, ook de situatie bij jou kan veranderen.
ik heb hulp gehad en ben er veel sterker uitgekomen.
ik wens je sterkte met deze situatie.
het is nu al de eerste stap dat je deze vraag stelt. vind ik al dapper van je.
Mijn eerste reactie was u mist structuur in uw leven en dacht... neem een hondje.
@zandkasteel was me voor en ze heeft gelijk. Een hondje is afhankelijk van u, een hondje kun je niet in de steek laten en zoals zandkasteel al schreef, je krijgt heel veel liefde terug van een hondje.
Ik heb een teckel, die moet vier keer per dag uitgelaten worden, soms heb ik geen zin, maar het moet.
Als ik s'avonds lui op de bank lig, na een dag werken, weet ik dat de hond nog uit moet, je vriendje laat je niet in de steek. Hij laat jou ook nooit in de steek.
En je komt veel mensen tegen die hun hond uitlaten, je maakt veel kletspraatjes onderweg.
En zoals de dominee al zegt, zoek hulp, alleen met een hondje redt u het misschien niet, maar samen met hulp en een hondje redt u het wel.
By the way...mijn schoonvader had een hond toen hij naar een verzorgingstehuis ging, die hond maakte het voor hem makkelijker om als weduwnaar naar een verzorgingstehuis te gaan. De hond mocht mee, hij kreeg daardoor veel makkelijker contact met de andere bewoners, resultaat was wel een steeds dikkere hond door alle hapjes die hem toegestopt werden door de bewoners.
Mijn schoonvader was in het verzorgingstehuis trotser op zijn hond dan ooit.
Beste vraagsteller/ster, de Heere zorgt voor iedereen op Zijn eigen manier, wij weten vaak niet hoe we daar mee om moeten gaan. Vergeet niet om te bidden, niet om een makkelijk leven, wel om een sterke rug, dan kunnen we de wereld weer aan.
Gode bevolen.
Ik zit hier, half 3 s nachts ook nog op. Je schrijft, als kind was ik altijd aan het overleven, nu niet meer. Maar ik denk dat je juist ook nu aan het overleven ben.
Wat ik geleerd heb: voor mij is overleven een stuk gemakkelijker dan 'leven'.
Overleven, daarvan weet ik hoe dat moet. Maar leven is een stuk lastiger.
Het enige wat mij geholpen heeft is toch echt het inzetten van anderen. Nu heb ik wel vrienden, familie enz. Dus als het weer s zo met me gaat dat ik maar door en doorga en slecht voor mezelf zorg vraag ik een goede vriend bijv: bel me vanavond om tien uur en geef me een preek dat ik naar bed moet. Of ik vraag een vriendin of we gezellig samen naar de kerk zullen gaan (omdat anders de verleiding thuis te blijven groot is). Ik heb gewoon een stok achter de deur nodig en bij mij zijn dat mensen. Dus zoek je stok achter de deur, het enige wat jou helpt om iets te ondernemen.
Voor de een een hond, voor de ander een mens, maar in ieder geval iets waar je verantwoording voor voelt. Een gesprek bij de hulpverlening kan wel helpen inzicht te krijgen en in jou geval om weer contacten aan te gaan. Maar thuisgekomen moet je het toch echt zelf doen dus volgens mij moet je dan ook in de thuissituatie de oplossing zoeken.
Sterkte, enne.... vroeg naar bed vanavond!:-)
Misschien kan je zelf ook even reageren wat je van antwoorden en tips vindt. Kun je er wat mee of slaan we de plank helemaal mis? Ik heb de insteek van een hondje gedaan, omdat je schreef dat je erg in mensen bent teleurgesteld. Weet dan dat God je nooit teleurstelt, maar ook een hond niet als je trouw voor hem/haar zorgt.
Je krijgt dan onvoorwaardelijke liefde terug. Maar als je niets met dieren hebt, snap ik dat die stap heel groot is. Je kan bijvoorbeeld eens op marktplaats kijken, daar zijn altijd mensen die oppas voor de hond vragen als ze op vakantie willen bijvoorbeeld, of voor een ziekenhuisopname. Je zou met zo'n logeerhond kunnen proefdraaien, of het echt wat voor je is en of je de dicipline kunt opbrengen goed voor zo'n beesje te zorgen en te gaan wandelen. Besluit je er voor te gaan, kijk dan eens in een assiel rond, die mensen kunnen je precies adviseren welke hond bij je zou passen en vergeet niet, dit zijn beestjes die zich net als jij, afgewezen voelen en die veel behoefte hebben aan een echte VRIEND/VRIENDIN. Je helpt dan niet alleen jezelf, maar ook je (nieuwe)maatje.
