Gearriveerd christen
Redactie Refoweb | 9 reacties | 30-10-2012| 13:03
Vraag
In een gesprek met iemand kregen wij het over "de zekerheid van het geloof." Het zeker mogen weten dat Christus voor je geleden heeft, gestorven is en weer is opgestaan. Van dit wonder van genade mag ik ook weten. Hij is getrouw, ondanks mijn ontrouw. Diep van binnen weet ik dat Hij er voor mij is, maar dat voelt niet altijd zo. En dan denk ik ook, mijn gevoel is niet mijn graadmeter, want als mijn gevoel goed is zou Hij heel dichtbij me zijn en als mijn gevoel niet goed is dan zou Hij heel ver weg zijn. En ik ben er ook achter gekomen, dat mijn gevoel soms echt niet klopt! Soms kan alles je wel eens benauwen en vraag ik me af, ben ik eigenlijk wel een kind van Hem? Maar vaak merk ik dan dat de duivel me op mijn nek zit. Maar die iemand waar ik hierover mee in gesprek was, is altijd zeker van zijn zaak, twijfelt nooit (want dat is dan zonde zeggen ze). Vraagt zich ook nooit af of hij wel een kind van God is (want dat zijn ze gewoon), krijgt nooit eens strijd en heeft het ook nooit over kastijding. Ik begrijp dit dan niet helemaal. Is mijn geloof dan zo zwak? Ik zei, je lijkt wel een "gearriveerd christen", ofzo. Wij krijgen en hebben het hier toch nooit volmaakt? Hij kastijdt toch ook die Hij liefheeft?
Antwoord
Zie voor het antwoord onderstaande urls:
https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/7004
https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/293
https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/16172
Dit artikel is beantwoord door
Redactie Refoweb
Bijzonderheden:
Mailadres: vragen@refoweb.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
In Christus is geen twijfel, twijfel is ongeloof en ongeloof is verschrikkelijk en een zonde.
Inderdaad is het zo dat veel gelovigen strijd en twijfel ondervinden door eigen persoonlijkheid en karakter, maar dit komt NIET van Christus vandaan, dat is van de mens zelf, in Christus is alles en GEEN twijfel.
Zeker weten dat je een kind van God bent houdt niet in dat je het hier op aarde volmaakt hebt.
Beproeving, verdrukking, vervolging, lijden om Jezus wil .... niets vreemds voor een gelovige
1 Pet.4:12.
(overigens is kastijden iets anders, dat gebeurt om te corrigeren Heb.12)
Overigens geloof ik wel dat de duivel continu twijfel probeert te zaaien. Daar begon hij al mee tegen Eva. En ja, twijfel is ongeloof, maar wat áls je last hebt van twijfel? Wat zegt het dan dat je 'niet twijfelt' omdat je niet mag twijfelen? En als je werkelijk reden hebt om te twijfelen, dan kun je die twijfel misschien maar beter niet wegstoppen. Twijfel bestrijdt je niet door te stoppen met twijfelen maar door te jagen naar zekerheid.
De vraag is dan wel: Waarom twijfel je? Ik zag pas een verhaal van PLdeRoos langskomen op deze site over de betrouwbaarheid van God. Lees dat anders eens, en vraag jezelf dan nog eens af: Waarom twijfel ik?
Ik begrijp nooit goed waarom iemand met veel zekerheid een 'gearriveerd christen' is. Wanneer de twijfel stopt, begint toch juist het leven uit Christus en dan begint toch juist de goede strijd? Stel je voor dat je een commando tegen het lijf loopt, zeg je dan ook: Ja jij bent zo'n gearriveerde soldaat.. ???
Jak.4:7 Onderwerp u dan aan God. Bied weerstand aan de duivel en hij zal van u wegvluchten.
Vaak staat in het middelpunt: ben ik wedergeboren en is mijn geloof wel echt?
Zo wordt 'vergeten' dat het om het evangelie van het koninkrijk van God draait.
Wedergeboorte is het begin, in de rest van ons leven moet te zien zijn wie onze Koning is.
Steeds meer op Jezus gaan lijken Gal.5:22.
Niet de focus op het strijden tegen de zonden, dat wekt juist de begeerte op Rom. 7:8.
Maar onszelf dood houden voor de zonden Rom.6:11, en zo de werkingen van vlees doden.
Bezig te zijn met je eigen geloof en gevoelens, belemmert groei. Dat is een list van de duivel die we moeten weerstaan. Zie op Hem!
De duivel zal het bestrijden, want hoewel je voor eeuwig gered bent, heeft hij het liefst christenen, zover mogelijk van Christus af, want dan schijnt hun licht niet zo ver.
Bij de een is dat idd meer als de ander, maar helemaal geen strijd, is denk ik niet waar!!
Iemand die zelfverzekerd is heeft net zomin een geloofspoot om op te staan als iemand die twijfelachtig van karakter is. ons geloof is volgens galaten 2:16 (sv) en de NGB slechts het middel waarmee wij het offer van Jezus vastgrijpen. Verder doet het niet terzake. Juist als je doorkrijgt dat je behoud niet afhankelijk is van je eigen geloof maar van dat van Jezus Christus heb je reden om verzekerd te zijn. Mijn geloof lijkt misschien wel heel wat, maar het is een bende. Ook ik heb een doorn in mijn vlees zodat de satan mij met vuisten kan slaan. Maar zou dat mij van mijn stuk moeten brengen? Natuurlijk niet! dat zou een geringschatting zijn van wat Jezus voor mij gedaan heeft. Zou ik daarom in de zonde berusten opdat Gods genade maar toeneemt? Natuurlijk niet, ik bevestig juist dat God Zijn regels goed heeft opgesteld. Maar mijn zekerheid haal ik niet uit al dan geen succes in de strijd tegen mijn zonde, die haal ik uit het offer van mijn Heiland.
Twijfel is inderdaad een zonde Een vrij forse zelfs. Want geloven is je vertrouwen stellen op God, en twijfel is daaraan twijfelen. En dat terwijl daar geen enkele reden voor is. Dus hoe onzeker je ook bent: één ding is zeker: God is betrouwbaar en Hij doet wat Hij zegt.
Twijfel een eigenschap van het ongeloof.
Bestrijding is een teken van echtheid van het geloof.
Kastijding de ervaring van een kind door het geloof.
De strijd van het geloof is niet het heen en weer geslingerd worden tussen geloof en ongeloof, maar die tussen Geest en vlees.
Gearriveerde christenen zijn overleden... We zijn op reis!