Omgaan met eenzaamheid

C. M. Chr. Rots - de Weger | 2 reacties | 26-09-2012| 16:15

Beste Marijke Rots, ik zit met het volgende 'probleem'. Al van jongs af aan vind ik het moeilijk om met mijn medemensen om te gaan. Ik kan me nog herinneren dat ik als driejarig meisje de pauzes op school het lastigst vond. Dan is er namelijk geen juf die zegt wat je moet doen, maar wordt er van je verwacht dat je zelf met andere kinderen gaat spelen. Nu, 21 jaar later, zit ik eigenijk nog steeds met hetzelfde probleem. Sinds een paar jaar woon ik op mezelf, maar ik vind het moeilijk om nieuwe contacten op te doen en contacten te onderhouden. Ik vind mezelf vaak zo stom/raar hierdoor!! Dan ben ik eigenlijk boos op mezelf. Hierna doe ik weer erg mijn best in het contact met m'n medemens, maar vaak voel ik me toch weer falen. Ik durf/kan mezelf niet echt geven. De aanleiding tot deze vraag is dat ik mezelf de laatste tijd (ong. een jaar) echt eenzaam voel. Op m'n werk vind ik het moeilijk om mezelf te zijn. Ik weet dat ik daar bekend sta als een bescheiden persoon. Bij mijn ouders kan ik hiermee niet echt terecht, zij weten dat ik hiermee zit, maar kunnen verder ook geen hulp bieden. Met twee vriendinnen kan ik hierover goed praten. Regelmatig bellen we of spreken we af en praten we hier ook over. Maar nu is het vervelende gevoel er iedere dag. En ik wil hen niet iedere dag bellen met mijn problemen, dus dat doe ik ook niet. Vooral de weekenden vind ik 'eng'. Graag wil ik af en toe een zondag in mijn eigen huis blijven, maar ik vind het moeilijk om dan helemaal alleen te zijn. Al een tijdje kijk ik uit naar een vriend. Maar nu realiseer ik me... is dat dan alleen om m'n eenzaamheid weg te nemen? Een vriend wil toch meer, mag toch meer verwachten van zijn vriendin? En wie wil er met iemand verkering die zichzelf niet durf/kan geven? Sorry, het is een lang verhaal geworden... Samengevat wil ik graag de volgende vragen stellen: Hoe kan ik het beste omgaan met mijn eenzaamheid? Nu is het gevolg: negatieve gedachten, soms ook lekkere dingen eten als ik me vervelend voel. Hoe kan ik mijn negatieve ervaringen loslaten en in de toekomst wel op een 'ontspannen' manier met mijn medemens omgaan? Mag ik in deze levensfase verlangen naar een vriend? Alvast vriendelijk bedankt voor het meedenken!

Beste vraagsteller,

Eenzaamheidsgevoelens en de oplossing daarvoor zoeken in de relatie met een vriend... zo lees ik kort samengevat je verhaal. Gelukkig geef je ook aan dat het aangaan van een relatie meer is dan niet-alleen-zijn. Ja, je mag verlangen naar een vriend, maar niet omdat hij jóúw levensvulling zou moeten worden of zijn. Dat is inderdaad niet eerlijk. Niet omdat hij meer zou willen, of récht heeft op meer, maar omdat er op die manier nooit balans kan zijn in een relatie. Wanneer je een levenspartner zoekt dien je gericht te zijn op die ander en niet slechts op jezelf!

Onlangs heb ik een artikel geschreven over eenzaamheid voor Metamorfose, dat een dezer dagen verschijnt (uitgave van het Centrum voor Pastorale Counseling in Dordrecht).  Weliswaar toegespitst op ouderen, maar waarschijnlijk vind je er bij lezing wel herkenning in. Eenzaamheid zit ín een mens. En daar is alleen mee te leven als je dat beseft en bereid bent om er zélf iets aan te doen. Een ánder kan namelijk jouw gevoelens ten diepste niet veranderen. Met andere woorden: je zult dus met jezelf aan de slag moeten gaan.

Alleen-zijn is op dit moment voor jou de gegeven situatie. Die verander je niet zomaar. Maar je gevoelens en je gedachten over alleen-zijn en eenzaamheid (is niet hetzelfde, hoor!) kun je wel veranderen. Als je een weekend alleen thuis wilt zijn: máák er dan iets van. Stel een of meerdere doelen. Spreek met jezelf een taak af. Als dat lukt belóón je jezelf met bijvoorbeeld het klaarmaken van je lievelingseten (dat is héél iets anders dan uit meelij-met-jezelf gaan zitten eten/snoepen!). Belonen geeft een positief gevoel, omdat je iets hebt gepresteerd waar je blij mee bent, terwijl emotie-eten negatieve gevoelens oproept en zelfs tot verslaving kan leiden. Duurt een weekend te lang: begin met een dag(deel). Ga niet zitten piekeren, maar probeer úítdagingen te vinden. Eventueel samen met je vriendinnen. Een wandeling alleen is misschien niet gezellig, maar wanneer je jezelf een doel stelt (b.v. boodschap op de terugweg) is het prima om te gaan doen. Natuurlijk kun je ook professionele hulp gaan zoeken, maar wellicht is de hulp van je vriendinnen al genoeg. Met hen heb je je probleem al besproken, laat hen ook mijn antwoord lezen en vraag om verdere hulp. Probeer maar eens.

Het ga je goed,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1529 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven