Omgaan met verlies

Ds. A.T. Vergunst | 3 reacties | 14-09-2012| 16:50

Een vraag voor ds. A. T. Vergunst uit Carterton. Ik las in een vraag op deze site dat u uw vrouw verloren hebt. Ikzelf verloor mijn broertje (2007) en mijn tweelingzus (2009). En hoewel het allebei al een tijdje geleden is, vind ik het soms nog moeilijk om met het verlies om te gaan. En dan vooral om niet boos te worden op God. Waarom liet hij het toe? Ziet God dan niet de pijn en het verdriet van ons gezin nu we achter zijn gebleven? Ik wil graag Gods leiding hierin zien, maar dat is ontzettend moeilijk omdat ik vaak nog zo boos ben. Hoe bent u met zulke vragen omgegaan?

Beste vriend(in),

Over dit onderwerp kan ik wel heel lang doorgaan. Ik weet niet of je Engels goed kunt begrijpen, maar op het ogenblik ben ik begonnen met een kleine serie lezingen over rouwverwerking. Die zijn wel in het Engels. (Download deel 1 en deel 2 over 'Anger')

Ben ik weleens boos geweest op de Heere? Heb ik geworsteld met de vragen "waarom Heere? Wat heeft dit voor zin? Ziet U niet hoe moeilijk dit is en hoe veel pijn dit doet? Bent U dan niet almachtig dat U dit niet kunt stoppen?" Al deze en andere vragen zijn ook vele malen in mijn hart opgekomen.  Soms durfde ik ze niet te stellen; heb ze weggedrukt omdat ik het vreselijk vond dat ik zulke vragen voelde opkomen. Toch is dat niet het beste manier om met deze vragen om te gaan. Het is veel beter om ze op een eerlijke maar ook een 'beleefde' manier in je gebed aan de Heere voor te leggen.  David was ook heel open in zijn Psalmen en bracht al zijn pijn, twijfels, vragen en zelfs boosheid bij de Heere.  Ik heb dat ook gedaan. Soms kon ik de vragen niet uit mijn mond krijgen en ik heb ze soms op schrift gesteld en voor de Heere neergelegd.

Kreeg ik antwoorden? Ja, maar meestal niet de antwoorden die ik wilde horen. Ik vergeet nooit hoe ik eens op weg ging naar een jongerenconferentie. Mijn vrouw lag thuis ziek op bed en ik nam een extra dag voor mijzelf om wat tot rust te komen. Net toen ik het vliegtuig instapte zag ik een jong stel met twee kinderen op reis gaan. Het viel helemaal verkeerd. Bijna de hele reis heb ik zitten huilen van verdriet en woede op alles, maar ook op de Heere. Het was niet goed, maar het was wel reëel.  Nadat ik aan de andere kant van de VS aankwam heb ik een auto gehuurd, maar zag niets van de pracht van het landschap. Ik ben gaan rijden en toen gaan wandelen om te proberen mijn last kwijt te raken. Uiteindelijk heb ik alles wat van binnen woedde voor de Heere uitgehuild, met al de vragen... en ook boze vragen.  Ik kreeg geen antwoord. Ben weer naar beneden gewandeld en toen kwam Gods Woord in mijn hart als een antwoord: "Toen zeide Jezus tot zijne discipelen: Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelven, en neme zijn kruis op en volge mij."

Eerst dacht ik: "dat antwoord wil ik niet..." en toch heeft de Heere later mijn hart ingewonnen voor dat bevel. Mijn taak was niet om te weten waarom Hij al die dingen in mijn leven deed; ik hoefde het niet allemaal te begrijpen. Hij was mij geen antwoord schuldig. Na die tijd heb ik wel steeds mijn vragen bij de Heere uitgesproken, want dat mag.  Maar ik heb niet verwacht om op al mijn vragen een antwoord te krijgen. Tot vandaag loop ik met een aantal vragen over dat verlies van mijn eerste vrouw. Nu loop ik met nieuwe vragen in verband met een beroep dat ik net heb moeten aannemen.  Die vragen hoeft de Heere niet te beantwoorden. Daar heb ik nu rust in.


Waarom vertel ik je dit verhaal.  Misschien helpt het jou en andere ook. Breng de Heere maar je vragen; spreek ze op een eerbiedige manier uit. Je mag zeggen: "Heere, ik ben boos, ik voel me opstandig, ik begrijp totaal niet waarom U dit doet. Ik voel heel verdrietig en begrijp niet waarom U ons in zo'n groot verdriet brengt..." God is geduldig in het luisteren; veel beter dan wij.  Maar Hij is ook wijs in Zijn antwoorden. Ik heb ervaren dat Zijn beste antwoord is als Hij onze vraag niet beantwoordt. Hij weet dat we Zijn antwoord toch niet begrijpen.

Maar vertrouw op Zijn Woord. God maakt geen fouten. Hij doet niets verkeerds ook niet als Hij ons door verlies heen brengt. Het lijkt me zo erg om je broertje en tweelingzus te verliezen. Dat is heel verdrietig en de leegte in jullie gezinsleven zal zo voelbaar zijn.  Kunnen jullie er samen over praten en huilen? Als praten niet makkelijk is, probeer erover te schrijven in een priveschrift. Dat kan soms zo veel helpen. Om het zo uit je hart te schrijven. Vaak mocht ik dan ervaren dat de Heere luisterde en mijn hart vervulde met rust.

God sterke je. En dat geldt ook voor je verdrietige ouders en andere gezinsleden.

Ds. A. T. Vergunst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.T. Vergunst

• Geboortedatum:
  22-09-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Carterton (Nieuw-Zeeland)
• Status:
  Actief

169 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven