Nooit puber durven zijn

Ja er zijn meer mensen die zulke gedachten hebben of hebben gehad . Ook ik heb nooit echt kind/puber kunnen en verlangt naar andere ouders! Allemaal heel moeilijk en pijnlijk. Ik heb veel steun gehad van een hulpverlener van de Vluchtheuvel. Misschien ook iets voor jou? Want achter jou vraag zit veel meer! Sterkte!

Ik bedoel: kind/puber kunnen ZIJN

Ik heb een nichtje, schat van een meid, vooral voor haar ouders. Ze heeft nooit gepuberd, rolde er zo doorheen. Toen ze 24 of 25 was, ging ze op zichzelf wonen en... begon te puberen. Afzetten tegen haar ouders, kwarrig tegen hen doen, kribbig, haar moeder werd er helemaal wanhopig van. De huisarts die zij ten einde raad raadpleegde, want ze kreeg er inmiddels serieuze klachten door, zei dat dit wel eens een verlate puberteit kon zijn. Geduld en liefde. En na een tijdje, inderdaad, veranderde mijn nichtje gelukkig ten goede. En gaf het uiteindelijk toe. Ze had het moeilijk toen ze op zichzelf ging wonen, vond alles maar verstikkend en had het gevoel dat haar ouders haar leven bleven bepalen en dat was helemaal niet zo.
Ik bedoel maar, de puberteit begint niet altijd in de brugklas! Ook is het niet bij ieder kind even heftig!

Ehm, honderd jaar geleden gingen ze met 12 uit huis, werken. Ik denk dat ze toen graag ons soort problemen hadden gehad...

In plaats van te graven naar de eventuele oorzaak van je fantasien, kun je ook manieren bedenken om daarvan af te kicken. Het is net als met roken, het kost moeite te stoppen, maar het kan en is ook beter voor jezelf.

Richt je op je toekomstplannen en wat voor mens God wil dat je wordt. Bedenk wat je talenten zijn en wat je ermee kunt doen. Lees de bijbel en praat met God. Doe wat aan beweging, zoek een leuke hobby en doe wat voor anderen. Je fantasien hebben dan kans daarheen te verdwijnen waar ze sowieso heenvoeren: in het niets.

Veel succes,

DrJ

P.S. hiermee wil ik natuurlijk niet zeggen, dat het niet belastend kan zijn als iemands jeugd verre van ideaal was. Aan de andere kant: het verleden kunnen we niet overdoen, maar de toekomst kunnen we (naar de mens gesproken) beinvloeden.

drj, het is waar je schrijft, maar toch voelt het als een gemis dat je niet begrepen voelt als puber of net als ik, met de problemen van mijn ouders word opgezadeld zodat je je eigen puberprobleempjes maar voor je houdt. Ik probeer mijn kinderen wel lekker te laten puberen (dat valt niet altijd mee) en dan doet het pijn dat ik dat nooit heb gekund.

Dat bedoel ik juist. Je hebt dat wat je meegemaakt hebt positief gebruikt, om je kinderen een goede jeugd te geven. Natuurlijk blijven sommige dingen in ons leven altijd een teer punt. Maar fijn, dat je dat bij je eigen kinderen juist beter probeert te doen!

drj, soms weet ik dan weleens niet hoe het moet of hoort en dat maakt het zo moeilijk om het verleden los te laten!