Paradise by the dashboard light
G. Slurink | 10 reacties | 31-07-2012| 09:54
Vraag
Een tijdje geleden was ik op een bruiloft met een band. Aan het einde van de avond werd een lied van Meatloaf gespeeld, "Paradise by the dashboard light". Aan het eind van het lied dien je dan met z'n allen op de vloer te gaan zitten. Wat me zeer verbaasde, en eigenlijk wist ik niet wat ik zag, is dat verschillende jongeren bij ons uit de kerk er ook aan meededen. Een paar weken daarvoor zaten ze aan het Heilig Avondmaal. Ik (ver)oordeel niet hoor, helemaal niet, want wat doet de rest wat een ander soms niet ziet? Maar ik heb er een vreemd gevoel bij. Kan dit samen gaan? Voor mij voelt het: een beetje van de wereld en een beetje voor God. Of zie ik dat helemaal verkeerd?
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Beste vragensteller,
Het gedeelte van het op het eind op de vloer gaan zitten, vind ik wat moeilijk in te schatten, dat ritueel ken ik niet. Ik ben onzeker welke gedachte daar achter zit en of dit met het lied te maken heeft of met het einde van het feest, dus daar weet ik niet goed wat over te zeggen. Als het iets is dat bij het einde van het bruiloftsfeest hoort en meer iets is voor bij het vertrek van het bruidspaar, heb ik er niet zo'n moeite mee. Maar ik ga er even van uit dat het hoort bij het lied of deel was van de show die de band opvoerde. Hoe de avond er verder uitzag kan alleen maar raden, ik vermoed dat de band hoofdzakelijk popmuziek speelde om een vrolijke sfeer te creëren. Ik zal me beperken tot dit lied en het meedoen in dit soort dingen. Ik wil ook een aantal bijbelgedeelten noemen. Ik hoop dat je deze opzoekt en naleest om na te kijken wat de Bijbel er over zegt.
Dat dit lied spot met God wordt wel duidelijk als we naar de inhoud kijken. Ik denk dat de meesten die iets weten van popmuziek het lied wel kennen. Het komt van het album "Bat Out of Hell", één van de vijf meest verkochte albums ter wereld van alle tijden. Meatloaf zelf noemde dit het ultieme sex-in-de-auto lied. Het gaat over twee 17-jarige mensen die samen in de auto zitten en lichamelijk telkens verder gaan. Hij wil dan "all the way" gaan, maar zij wil dat hij haar eerst trouw belooft tot aan het einde der dagen. Uiteindelijk geeft hij dan toe en belooft trouw. Aan het slot van de song heeft hij spijt van deze belofte en wenst hij dat dit einde der dagen dan maar snel komt, want hij denkt niet dat hij nog een minuut langer met haar samen kan zijn. En dit als slotlied voor op een bruiloftsfeest! Is dat niet de dwaasheid ten top?
Het probleem is ook dat dit soort liedjes een heel ander waardeoordeel over wezenszaken verkondigen: een waardeoordeel los van God. "Paradise by the dashboard light" – paradijs bij het licht van het (auto)dashboard. Zelfs als je geen enkel woord van het lied begrijpt, zou dit al genoeg waarschuwing moeten zijn. Wat is het paradijs? Het paradijs was waar Adam en Eva waren voor de zondeval. De plaats waar nog geen zonde was. En in de toekomst de plaats bij God waar geen zonde meer zal zijn. En hier wordt een seksueel pleziertje tot paradijs gemaakt. Dit is een totaal verkeerde voorstelling van zaken. Dit soort boodschappen zijn een langzaam werkend gif voor je geest. Als je er maar genoeg van inneemt, word je vanzelf door en door vergiftigd.
Op je vraag "kan dit samengaan" kan ik eenvoudig antwoorden met: nee, dat behoort niet zo te zijn. Ik moet denken aan Jak. 3:10: "Uit dezelfde mond komen zegen en vervloeking voort. Dit behoort niet zo te zijn, mijn broeders." In dezelfde lijn moeten we niet, nadat we op het ene moment aan het avondmaal zijn gegaan en Jezus hebben beleden als onze Zaligmaker, op een ander moment spotten met Gods instellingen. We kunnen niet zeggen: nou ja ze weten niet beter en vervolgens met hen mee doen. We moeten geen deel hebben aan de zonden van anderen (1 Tim. 5:22). Als we meedoen maken we onszelf op dezelfde wijze schuldig als Meatloaf of als de band die het speelde, of we het nu beseffen of niet. We moeten doen wat Ef 4:17-32 zegt. Kern daarbij is te worden vernieuwd in de geest van ons denken (vs. 23). Dat betekent dat we in alles een andere oriëntatie moeten hebben en andere grondbeginselen, niet die van de wereld, maar die van burgers van een hemels koninkrijk (Fil. 3:17-20). Dan zien we ook dat Gods instellingen niet dienen om het ons lastig te maken maar omdat die het beste voor ons zijn en om ons te beschermen.
Hoe ziet zo'n heilige levenswandel er dan uit? Betekent dan dat je je overal van moet afsluiten en maar nergens meer heen moet gaan? Nergens van kan genieten?
Ik denk dat er een verschil zit in ergens bij aanwezig zijn of ergens aan actief aan deelnemen. Paulus zegt dat we niet de omgang met de wereld moeten (ver)mijden (1 Kor. 5:10). Dat zou ook niet goed zijn, want hoe kunnen we anders getuigen van Christus. Maar dat is wat anders dan er in mee te doen. We moeten geen deel hebben aan de onvruchtbare werken van de duisternis, maar ze veeleer ontmaskeren (Ef. 5:11). We moeten het zout der aarde en het licht der wereld zijn (Matt. 5:13-16). We staan midden in de wereld, maar we zijn niet van de wereld (Joh. 17:15-16).
Wat is dan het verschil tussen ons en de wereld? Zit dat aan de oppervlakte? Is dat het houden van Gods geboden? Denk aan de rijke jongeling (Matt. 19) die alle geboden van God had gehouden vanaf zijn jeugd aan. Maar hij had de wereld lief en die kon hij niet loslaten. Hij had een schat op aarde en niet in de hemelen. We moeten niet naar de oppervlakte kijken, maar naar het onderliggende probleem, zodat we het ook kunnen herkennen in ons eigen leven.
Ik denk dat bijvoorbeeld Mark. 4:18-19 duidelijk maakt wat het probleem is: de wereld brengt ons zorgen, verleidingen en het wekt begeerten op. Het spiegelt ons een leugen voor wat geluk is en wat gelukkig maakt. Het gevolg daarvan is dat het gezaaide Woord (de belofte van het evangelie) wordt verstikt en onvruchtbaar wordt. Het kan geen werking krijgen in ons leven. De verkeerde dingen gaan onze aandacht krijgen. Dat wat tijdelijk is daar besteden we onze aandacht aan en dat wat eeuwig is besteden we geen of amper aandacht aan (Matt. 6:33, 1 Joh. 2:16-17). En zo raken we van de regen in de drup. We zeggen: we komen niet vooruit in ons geloofsleven en tegelijkertijd laten we ons telkens misleiden door de wereld en haar begeerten. We proberen vreugde te halen uit dingen die geen blijvende vreugde geven. Geen wonder dat zoveel mensen depressief zijn. Prediker noemt dit het najagen van wind. Ik heb dat zelf helaas een groot gedeelte van mijn leven gedaan voordat ik rust vond in Christus.
In de Bijbel gaat het altijd om het hart. Deze tegenstelling vind je keer op keer in de Bijbel, dat het hart gericht is óf op de dingen van de wereld, óf op Jezus Christus en de verwachting van Zijn wederkomst en Koninkrijk (2 Petr. 3:11-18). Op de dingen van beneden of op de dingen van boven. Beide kan niet. Johannes zegt: "Heb de wereld niet lief en ook niet wat in de wereld is. Als iemand de wereld liefheeft, is de liefde van de Vader niet in hem" (1 Joh. 2:15). Demas bijvoorbeeld viel van het geloof af omdat hij de de wereld lief kreeg (2 Tim. 4:10). Jak. 4:4 zegt: "Overspelige mannen en vrouwen, weet u dan niet dat de vriendschap met de wereld vijandschap tegen God is? Wie dan nu een vriend van de wereld wil zijn, wordt als vijand van God aangemerkt. Of denkt u dat de Schrift tevergeefs zegt: De Geest, Die in ons woont, verlangt Die vurig naar afgunst?"
Iemand die het geloof heeft gevestigd op Christus hoeft zich geen zorgen meer te maken over zijn zonden. Die zijn betaald en verzoend in Christus (Ef. 1:7). Maar wat we moeten doen is in Christus blijven (Joh. 15:4). Dat betekent onszelf elke dag trainen en wapenen om niet de leugens die de wereld ons wil wijsmaken geloven, maar ons te richten op de beloften van het evangelie (Ef. 6:10-18). Dan leren we ook ons te verheugen met een blijvende vreugde, in Christus (1 Petr. 1:3-12).
Sommigen zullen misschien zeggen: wat een gedoe om niets, ze bedoelen het vast niet zo erg en bovendien begrijp ik toch niet wat ze zingen. Dan maakt het toch niet uit?
Tegen zo iemand wil ik dan zeggen: weet God wat er wordt gezongen en wat er bedoeld wordt? Hoe ziet God dit? Zijn wij het 'eens' met God of vinden we dat God dit maar door de vingers moeten zien? Hebben we onszelf een God gemaakt die minder rechtvaardig is dan de Bijbel leert? Een God die onrecht goed verdragen kan en het allemaal niet zo nauw neemt? Wil ik het risico lopen dat ik actief meedoe aan dingen die een loopje nemen met God en Zijn inzettingen? Daarbij kan ik zeggen dat 95 procent van de popliedjes rottigheid is. De kans dat je een onschuldig liedje tegen komt is klein.
Bovendien zijn vrijwel alle liedjes gebaseerd op een wereldbeeld waarin voor de God van de Bijbel geen plaats is. Die de leugen van de wereld verkondigen die ik hierboven beschreef. Je kan er dus van uitgaan dat als je de woorden niet begrijpt, dat er grote kans is dat deze ingaan tegen wat God heeft gezegd, direct of indirect. Als je niet weet of iets aanvaardbaar is hou dan gepaste afstand. En onderzoek de dingen vooraf en niet pas achteraf. En onderschat niet de werking die het op de duur heeft, ook al komt het druppelsgewijs je geest binnen.
Nu weet ik dat iemand door onwetendheid of zwakheid soms kan meedoen met dingen waarvan die later denkt: dat had ik niet moeten doen. Ik ken dat zelf ook. Je wordt zo snel ergens in meegetrokken. Wat we dan als eerste moeten doen is erkennen dat het verkeerd was. Een verkeerde reactie is te zeggen: het was niet zo erg. We moeten er mee in het licht gaan en het niet in het donker verstoppen. Ik belijd het dan ook gelijk aan God, waar ik ook ben. Ten tweede moeten we ons er in oefenen hier de volgende keer minder snel in mee te gaan. De Bijbel onderzoeken en nadenken daarover helpt daarbij zodat we kunnen zeggen: "nee, ik doe dit niet, want er staat geschreven..."
Je zegt: "ik (ver)oordeel niet hoor." En je hebt gelijk. Als we onszelf kennen weten we dat we geen haar beter zijn en moeten erkennen dat we ook zelf dagelijks onrecht doen en dus zondigen, want elk onrecht is zonde. Het is daarbij wel noodzakelijk de zonde, zonde te blijven noemen. Het is leerrijk wat Jezus zegt bij de overspelige vrouw (Joh. 8). Tegen degenen die haar (huichelachtig) aanklagen zegt hij: Wie zonder zonde is, laat die de eerste steen werpen. Tegen de vrouw zegt hij: Ga heen en zondig niet meer. Hij zegt niet: Nou ja, het is niet zo erg, iedereen doet wel eens wat verkeerd. Hij noemt wat ze gedaan heeft "zonde" en Hij zegt dat ze het niet meer moet doen. Hierin moeten wij ook Jezus navolgen, dit te zeggen tegen onszelf en tegen anderen. Gelukkig is Jezus gekomen om zondaren zalig te maken. (Matt. 9:9-13, Joh. 12:47-48). Het oordeel over onze daden komt later, maar voor die tijd hebben we nog tijd die schuld af te leggen bij Christus. In Hem zullen we buiten het oordeel blijven (Joh. 3:18).
Ik hoop dat antwoord je een beetje helpt hoe met deze dingen om te gaan en misschien een aanzet is voor verdere bijbelstudie.
Vriendelijke groet,
Gerard Slurink
Dit artikel is beantwoord door
G. Slurink
- Geboortedatum:12-02-1963
- Kerkelijke gezindte:Reformatorisch
- Woon/standplaats:Lahti, Finland
- Status:Actief
Bijzonderheden:
*Voormalig popmuzikant
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik moest bij het lezen van de tekst van de vraagsteller nog gelijk aan iets anders denken. De vraagsteller beschrijft zo treffend de discrepantie tussen het gedrag van de jongeren op de dansvloer en hun gedrag slechts enkele weken daarvoor toen ze aangingen aan het Heilig Avondmaal. Het beeld dat de vraagsteller hier beschrijft roept bij mij gelijk een flashback op toen ik nog lid was van een gemeente behorend tot de GKV. Deze GKV gemeente had trouwens als bijzonder kenmerk dat deze gefuseerd was met de CGK en de NGK (Nederlands Gereformeerde Kerk). Het is absoluut niet mijn intentie om iets vervelends over die richting te zeggen, maar een feit is dat het aangaan aan het Heilig Avondmaal in die gemeente bijzonder laagdrempelig is. In feite ging in die betreffende gemeente vrijwel iedereen aan. Doordat vrijwel iedereen aanging was er altijd een lange rij langzaam voortsschuifelende kerkgangers onderweg naar de Avondmaalstafel, waar je al voorbij lopend een stukje brood en de beker overhandigd kreeg van een ouderling. Het aangaan was dermate laagdrempelig dat gedurende de zomerperiode sommige mannen in korte broek met teenslippers en opgeschoten jongens, nog met hun baseball pet op, zich ook in de rij bevonden op weg naar de Avondmaalstafel. Zonder dat iemand wat van hun klederdracht of hun baseballpetten-dracht in de kerk zei, kregen ze brood en wijn aangereikt van de ouderling. Het massale aangaan en laagdrempelige avondmaalgedrag in combinatie met de afwezigheid van gedragsregels in de kerk, kon ik uiteindelijk niet meer in overeenstemming met datgene wat hierover in de Bijbel staat en dit is één van de belangrijkste redenen geweest om mij bij dit kerkgenootschap uit te laten schrijven en verder te zoeken. Ik realiseer me dat ik toch wel een oordeel uitspreek, maar wat kun je nou eigenlijk met een dergelijke gang van zaken? Wat hier in mijn ogen helemaal fout ging was dat de Bijbelse regels rond het aangaan aan het Heilig Avondmaal niet strikt werden nageleefd en dat er een sfeer van (te grote?) tolerantie was ontstaan.
De betreffende jongeren die de vraagsteller omschrijft kunnen bij wijze van spreken zomaar de jongeren zijn die ik hier beschrijf. Als in een bepaalde protestantse richting de regels rond het aangaan aan het Heilig Avondmaal erg losjes worden geïnterpreteerd, dan kan ik me voorstellen dat jongeren aangaan om vervolgens het gedrag op de dansvloer te vertonen, zoals is beschreven door de vraagsteller. De betreffende jongeren zijn zich in dat geval echt van geen kwaad bewust. Dit roept bij mij de knellende vraag op: zijn de betreffende jongeren hier nu fout, of verzaakt de Kerkenraad en/of voorganger van de betreffende gemeente de haar opgelegde verantwoordelijkheid? Of, is een dergelijk laagdrempelige Avondsmaalgang toch nog op Bijbelse gronden te verdedigen?
Wil daar nog aan toevoegen datd ik de link tussen het aangaan aan het Avondmaal en meedoen met dit lied onjuist vind.
Om aan te gaan aan het Avondmaal wordt slechts van ons gevraagd dit tot gedachtenis aan zijn lichaam en zijn vergoten bloed te doen Alle dingen er omheen, zoals kledingvoorschriften, zijn bedenksels uit latere tijd en hebben aangaan hoogdrempelig gemaakt.
God kijkt tijdens het Avondmaal in ons hart, niet naar onze buitenkant. Dat doet Hij trouwens ook als we aan een dergelijk lied meedoen. Waarmee ik niet wil zeggen dat het goed is. Door mee te doen onderschrijven we als het ware het lied.
P.S. Op een mooi zomerdag ga ik in korte broek en op teenslippers aan het Avondmaal.
Mooi antwoord van Gerard trouwens. Mijn complimenten!
Ik krijg het bij deze feesten spaans benouwd en dan hoop ik snel naar huis te gaan en laat ieder verder in zijn of haar waarde.
De mensen hebben toch altijd wat te zeggen. Als je weg gaat op zo'n feest maar ook als je blijft dan snappen ze het niet want het zijn toch mensen van de kerk..
Vragensteller ik ben ook jaren lid geweest van een G.G. Gemeente waar ook bijna iedereen aan de bediening ging en HET licht hadden gezien. Maar doorde week was daar helemaal niets van te zien. Uiteindelijk ben ik hier ook weggevlucht omdat ik het niet meer kon aanzien. Wat zou God hiervan vinden??
-Oftewel, onze gedraging bij het HA is niets anders dan een zichtbare uiting van het hart. Een gebrek aan uiterlijk fatsoen zegt in dat geval wel iets over de hartsgesteldheid.-
Dit is nou zo'n bedenksel uit latere tijd. Dit heeft niets meer te maken met wat Jezus zegt en waar Paulus later op doorgaat.
Karlo, waar in de Bijbel lees ik dat het avondmaal heilig is en heilig wordt genoemd? Ja, heilig in de zin dat het heel bijzonder en vol genade is om Christus' dood te verkondigen en te gedenken. Ja zowel. Maar niet zoals jij het gebruikt. God gebruikt Zelf gewoon het woord avondmaal, niet heilig avondmaal.
Overigens dat die jongelui bij dit lied dat zo deden, begrijp ik ook niet. Maar laten we maar bij onszelf blijven. Wij doen ook nog zoveel dingen ide niet horen als kind van God. Hoogmoed, elkaar oordelen en veroordelen. In verdeeldhied met elkaar leven. In de duisternis wandelen en niet in het Licht. Niet in Christus blijven, roddelen etc, etc. Niet de splinter bij een ander eruit willen halen, maar eerst de balk bij onszelf!
dit is tenslotte geen telegraaf, maar goed even terug terugkomen bij de kern van de zaak, ieder heeft genoeg aan de balk in zijn eigen oog , van af onze geboorte zijn we alle in zonde ontvangen, en vol van het kwaad, maar als we werkelijk hem mogen leren kennen dan mogen wij ook aangaan, en dan past ons eerbeid, zoals karlo het verwoord,(dominee uit mijn jeugdjaren zij het ook zo) naar de koningin ga je ook netjes gekleed, dus waarom naar de HEERE GOD niet, van mij hoeft het echt ook niet altijd in het zwart, Jozef had ook een veelkleurige Mantel, wat betreft onze doordeweekse bezigheden betaamt het ons ook als een christen te leven, en niet overal aan mee te doen, ook onze kleding verdient hierin een voorbeeldrol.
