Verlost van deze wereld
Ds. E. Gouda | 3 reacties | 20-07-2012| 16:39
Vraag
Na aanleiding van het antwoord dat ik kreeg op deze vraag, zal ik iets uitgebreider zijn. Ik ben blij met het antwoord dat u, dominee, wilde geven. Toch denk ik dat ik vollediger moet zijn, wilt u mij kunnen begrijpen. De dood is iets wat mij veel bezig houdt. Veel mensen heb ik moeten verliezen in mijn omgeving. Ik ben bang dat ik heel snel zal moeten sterven. Elke dag sta ik op met de gedachte dat het de laatste dag zou kunnen zijn. Toch zie ik heel erg uit naar de wederkomst! Eindelijk verlost van deze wereld. Is het niet heel verkeerd om uit te zien naar de wederkomst met die gedachte? Ik ben bezig geweest met de rouwkaart en liturgie van de rouwdienst. Gaat het niet allemaal veel te ver? Ik denk dat het goed is dát ik er over nadenk... Hoeveel jongeren doen het niet? Maar moet het zo zijn dat het mij zo in de greep houdt? Aan de ene kant is het goed om er over na te denken, maar aan de andere kant... gaat het nu niet veel te ver, waardoor het zonde wordt? Helaas durf ik er niet over te praten.
Antwoord
Beste vragensteller,
Een ingrijpend sterfgeval in onze gemeente doet beseffen dat we vergankelijke en eindige mensen zijn. Onlangs preekte ik over Psalm 89:49 waarin ik wees op de eindigheid van het leven op aarde, waarbij de berijming zegt dat de dood ieder uur wenkt. Dat besef moet veel meer leven, want bezig zijn met de dood betekent ook dat we ons niet te veel focussen op de dingen die voorbij gaan. Het is goed om jezelf de vraag te stellen waar de reis naar toe is. Wij zijn met allerlei aardse reizen bezig, zeker in deze tijd van het jaar, maar hoeveel tijd investeren we in de vraag waar onze eeuwigheidsbestemming ligt? Velen zijn daar inderdaad niet mee bezig, terwijl Gods Woord leert dat we hier geen blijvende stad hebben.
Het is confronterend om niet te spreken over de dood van de ander, maar over je eigen sterven. Dan komt het heel dichtbij. Toch is het goed om nabestaanden niet in het ongewisse te laten over het eigen sterven, daarbij kan een rouwkaart en liturgie voor een rouwdienst een goede handreiking zijn. Over veel dingen spreken we immers met elkaar, waarom niet over het eigen heengaan? Een christen leeft niet voor de aarde, maar voor de hemel. Hij weet het is maar een korte tijd hier en daarna de eeuwigheid.
Je geeft in je eigen schrijven aan dat het sterven je helemaal beheerst. Het houd je in de 'greep'. Dat geeft aan dat je er veel mee bezig bent. Toch mogen we niet de grens van het betamelijke overschrijden. Het is goed om met de dood bezig te zijn, maar besef dat God jou hier op deze wereld bewust gewild heeft en een plaatsje gegeven heeft. Dat is niet voor niets. Je mag hier op aarde je taak hebben en tegelijk toch verlangen naar de wederkomst om eenmaal verlost te zijn van de zonde en om altijd met de Heere te zijn. Laat het echter geen vlucht uit de wereld zijn, want dan zijn we niet op onze plek. Dan lopen we voor de troepen uit en schrijven we God ons leven en onze levensweg voor. Wij sterven op Gods tijd en niet op onze tijd. Dat geeft rust en schept ruimte om toch elke dag bewust te leven. Elke dag kan je laatste zijn. Dat geldt voor ons allen. Maar laat het je leven niet beheersen, want dat kan ook de levensvreugde wegnemen en het zicht op je taak hier op aarde. Zolang het dag is mag je werken. [Aan Luther wordt de uitspraak toegeschreven: "Als ik wist dat Christus morgen zou wederkomen, dan plantte ik vandaag nog een appelboompje"; is in dat opzicht veelzeggend. En eenmaal komt de dag dat God zegt: nu is het genoeg. Op Gods tijd. En Zijn tijd is de allerbeste tijd.
Ik hoop dat je hiermee verder kunt en wijs je er nogmaals op om contact op te nemen met een ambtsdrager, zodat je onder vier ogen met elkaar over deze tere zaken kunt spreken.
De Heere zegene je,
Ds. E. Gouda, Nieuw-Lekkerland
Dit artikel is beantwoord door
Ds. E. Gouda
- Geboortedatum:25-12-1968
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
