Samen thuis zijn
C. M. Chr. Rots - de Weger | 7 reacties | 18-07-2012| 11:23
Vraag
Mijn man en ik hebben al vanaf ons trouwen een meningsverschil dat regelmatig naar boven komt en waar we niet uit komen. Mijn man heeft een erg druk leven, overdag zijn werk (soms overwerken en bepaalde maanden van het jaar regelmatig), allerlei verplichtingen 's avonds en ook nog zijn sportieve activiteiten 's avonds. Zelf heb ik naast mijn werk niet zoveel verplichtingen 's avonds, om de simpele reden dat ik na het werken aan rust toe ben. Ik vind het heerlijk om gewoon thuis te zijn. Ik vind het belangrijk om een aantal avonden per week en in het weekend gewoon samen te zijn (thuis of samen iets doen). Dit om te voorkomen dat je langzamerhand uit elkaar groeit. Mijn man kijkt daar heel anders tegenaan. Een avond per week is volgens hem genoeg en daar valt bij hem ook onder samen ergens op visite gaan. Verder houdt hij ervan om onder de mensen te zijn. Dus het liefst besteedt hij de overige avonden aan zijn verplichtingen. Ik ben erg bang dat dit op lange termijn funest is voor ons huwelijksleven, zeker als er eventueel kinderen komen. Heeft u tips hoe wij hiermee om kunnen gaan?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Een herkenbaar probleem! Mannen kijken anders tegen een relatie aan dan vrouwen. Lees daar maar eens een goed boek over!
Of zijn houding leidt tot uit elkaar groeien hangt helemaal af van jóúw houding! Accepteer, dat je hem niet veranderen kunt. Verander je eigen houding tegenóver hem. Hij heeft blijkbaar de energie om naast zijn werk nog allerlei verplichtingen aan te gaan. Als er daardoor slechts één avond over blijft voor samen, buit die avond dan aan alle kanten uit. Kook iets lekkers, bedenk iets te doen waar jullie beiden van houden, begin een goed gesprek. Misschien hoort daar ook op visite gaan bij, waar je dan in ieder geval sámen naar toe gaat. Probeer het zó gezellig en goed te maken, dat hij het fijn vindt om zulke avonden te beleven (waardoor het er mogelijk méér worden dan slechts één per week).
Wanneer jij regelmatig je ergernis spuit, drijf je langzamerhand inderdaad uit elkaar. Waarmee ik niet gezegd wil hebben dat je altijd maar je mond moet houden, want het moet wel duidelijk zijn, dat beide partners het nodige dienen te investeren wil een relatie in balans blijven. Een huwelijk is geen stabiele situatie, maar je bent samen onderweg op jullie beider levensweg. Afspraken over de tijd die je samen doorbrengt (hoeveel en op welke manier) is zeer zeker een onderdeel van het sámen leven! Bovendien is het voor beiden goed om te beseffen dat 'verplichtingen' -van welke aard ook- beoordeeld dienen te worden in het licht van prioriteit! Waarbij de aangegane verplichting van een huwelijk precedenten schept! Er valt dus een en ander te bespreken op de eerstvolgende vrije avond (haal even iets lekkers bij de koffie...!).
Als laatste: als er kinderen komen, schrijf je... Neem van mij aan, dat dan álles verandert! Daarom is het goed om een stabiele basis te hebben binnen je huwelijk: veel praten en gevoelens uitwisselen. Dat betekent dan echter weer niet dat hij zo moet veranderen dat híj aan jóúw voorwaarden voldoet!
Veel humor, mildheid en wijsheid toegewenst bij de komende 'confrontaties'!,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je moet je als getrouwde vrouw ook alleen kunnen vermaken, denk ik. Anderzijds is het natuurlijk wel leuk om af en toe eens lekker samen bank te hangen en gewoon niks doen.
Vrouwen krijgen dan altijd de opdracht het gezellig en aantrekkelijk te maken, terwijl dat voor de meeste mannen niet eens zo moet. De vrouw moet dus de man blijven "verleiden en lokken". Dat verandert kennelijk nooit. ;-) Ik zet nu een dikke knipoog!
Kinderen veranderen alles in je huis en in je leven. En uit ervaring zeg ik dat ik het echt nodig heb dat hij savonds even meehelpt. Dus na het eten doet de één de vaat en de ander badderen en de fles. En in het weekend doet hij het voornamelijk. Ik vind het moederschap heerlijk, maar als ik me niet gesteund zou voelen (in praktische zin, maar ook in geestelijke zin) dan zou ik echt opbranden.
Ik kan me er helemaal niet in inleven, mijn man en ik zijn graag thuis, ik vind het altijd weer heerlijk om hem uit zijn werk te begroeten en dat het huis aan kant is en het eten gekookt, andersom vind ik het ook heerlijk om weer bij hem thuis te komen als ik gewerkt heb, in de auto uit mijn werk ben ik altijd weer blij dat het er weer opzit en we weer fijn als gezinnetje zijn.
Ik zet dus ook een dikke knipoog bij de laatste zin van Catherine, en bij ons is dat wederzijds :-))
Ik heb zelf ook een man die best veel onderneemt, door zijn ADHD heeft hij dit ook nodig.
Ik geef hem deze ruimte, op andere momenten kunnen we dan weer meer voor elkaar zijn.
Hoe ziet jullie weekend eruit?? Is er dan wel tijd voor een gesprek bv?
Benut de tijd die je samen hebt en wees open,probeer samen afspraken te maken.
Hen je er al eens over nagedacht of er niet een sport is die jullie samen kunnen doen? Misschien vinden jullie iets dat voor allebei plezierig is. Je schrijft wel dat je 's avonds na het werk moe bent, maar dat komt meestal omdat je hoofd vol zit na zo'n dag. Van sport krijg je op den duur meer energie. Misschien kun je het een paar keer proberen.
Wat ook kan helpen is af en toe zelf een leuk afspraakje te regelen. Ga met hem karten oid, bedenk iets nieuws daz hij leuk zou kunnen vinden. Je krijgt vastwel een idee.
Mevrouw Rots zei het al: lok hem in plaats van hem aan zijnhoofd te zeuren. Je vangt meer vliegen met stroop dan met azijn...
Daarnaast vraag ik me af waar hij dan uithangt door de weeks. Bij vrienden, op zijn werk, sport of wat doet ie dan allemaal. Heeft ie geen zin om bij jou te zijn dan??? Mij komt dat toch enigszinds vreemd over. Hoe lang zijn jullie samen? Is er nu al sleur of is hij nu al op je uitgekeken? Ik weet nog wel dat ik in de eerste huwelijksjaren van elke avond samen genoot... heerlijk eindelijk heel veel samen zijn.
En als er kinderen komen, ja.. neem maar van mij aan dat hij dan nog veel meer thuis moet zijn. Zeker als ze onder het jaar zijn. Dan vragen ze zoveel aandacht en tijd. En er is dan zoveel te doen, dat het gewoon heel erg nodig is dat hij een handje uitsteekt. Ik zou daarover goede afspraken maken als jullie kinderen willen of verwachten. Kinderen krijgen is erg mooi, maar ook heel erg intensief en dat moet je niet onderschatten. Het lijkt een grote roze wolk, maar het is hard werken... waar je ook veel voor terug krijgt. En onderschat een zwangerschap, bevalling, kraamtijd en de eerste 3 maanden helemaal niet. Ik heb bij beide kindjes die hebben mogen ontvangen menig traantje moeten huilen omdat ik zóóóó moe was en er nog zoveel te doen was. Dan was ik blij als ik om 5 uur mijn mannetje weer aan zag komen zodat ik die zorg kon delen.
Praten lijkt me de oplossing en iets voor elkaar over hebben.
En toch geloof ik dat als je een goed huwelijk hebt, je ook graag iets voor de ander doet, als de ander dit vraagt. In een goede open communicatie, daarin mag je ook zeker wensen aangeven.
Een ander kan niet altijd raden wat ik graag wil, zelfs een partner niet.
Je kunt een leven lang moeten wachten op een schilderij wat goed opgehangen moet worden, maar je kunt het natuurlijk ook gewoon zelf doen als je het zo belangrijk vind.
