Gevoelens voor een andere vrouw
C. M. Chr. Rots - de Weger | 26 reacties | 13-07-2012| 14:50
Vraag
Ik ben gelukkig getrouwd met een hele lieve man en ik dacht dat we allebei ook verliefd zouden blijven. Nu ben ik (na twee jaar getrouwd te zijn) nog steeds helemaal dol op mijn man en ook nog echt verliefd; ik adoreer hem! Hij zegt af en toe nog eens verliefd te zijn. Nu is er het volgende aan de hand. Ik heb een aantrekkelijke, knappe man die ook nog eens superlief is, dus ik merk regelmatig dat het vrouwvolk een oogje op hem laat vallen. Ook heeft hij een beroep waardoor mensen nogal tegen hem opkijken en hij heeft vooral veel vrouwelijke collega's. Een poosje terug kwam mijn man thuis met het verhaal dat een vrouwelijke collega hem had gevraagd om eens een hapje te gaan eten na het werk. Hij gaf aan dat hij na het werk naar huis naar zijn vrouw wilde, maar dat lunchen vast geen probleem zou zijn. Hij besprak dit met mij thuis. Tja, leuk vond ik het natuurlijk niet, maar volgens hem gebeurde dit wel vaker met collega's en is het gewoon leuk bedoeld als collegiaal contact. Ik had er toch mijn bedenkingen bij, aangezien er altijd word afgeraden om als man met een vrouw wat persoonlijker contact te hebben als je getrouwd bent. Maar heel duidelijk heb ik dit niet tegen hem gezegd, omdat ik niet zo'n vreselijke bemoeial wil zijn en het dan lijkt of ik hem niet vertrouw. Hij vond het al moeilijk genoeg om het aan me te vragen, omdat ik nogal wat jaloers aangelegd ben o.a. omdat ik erg onzeker ben over mezelf. Hij was dus gaan lunchen met haar. Maar daarna barstte de bom op het werk. Er werd vreselijk over hen geroddeld en ze zouden iets met elkaar hebben... Nu is het daar op zijn werk wel een vreemde boel waar alles raar geregeld is, dus er zal snel zoiets gedacht worden. Ik heb het meisje in kwestie een keer gezien, ik vond haar toen wel wat uitdagend, dus dat zal ook wel wat meegespeeld hebben met het geroddel op het werk. Ik vond het vreselijk, want het is niet leuk om te horen dat mensen zoiets over jouw schat denken. Hoewel ik er van overtuigd was dat er niets aan de hand was, had ik het er wel moeilijk mee, ook met het vertrouwen van mijn man. Het was heel vervelend voor die collega en mijn man, want er was niets aan de hand en dat geloofde ik ook. Mijn man ging ondertussen solliciteren naar een andere baan, want hij kon er niet tegen dat ze daar op het werk zo raar over deden. Het contact met die collega bleef daarna gewoon bij werkcontact, maar ze kunnen leuk kletsen en trokken zich er weinig van aan dat anderen over hen roddelden. Ik merkte de laatste tijd wel een paar kleine dingetjes aan mijn man als hij over haar sprak, maar ik wijtte dat aan het gezeur op zijn werk. Een paar dagen geleden vertelde mijn man dat de betreffende collega het contact met hem wilde verbreken omdat ze toch meer gevoelens voor hem kreeg. En dat wilde ze niet omdat ze ook een vriend en een kind heeft. Ik was hierover heel verbaasd, snapte er niets van en was erg boos en teleurgesteld... Ik vond dit heel raar, maar uiteraard wel goed dat ze het contact wilde verbreken. Ik blokte de mogelijkheid in mijn hoofd dat mijn man ook wel eens dezelfde gevoelens voor haar zou kunnen hebben, want zo'n gedachte kon ik niet verdragen, dus ik vroeg het hem niet recht op de man af. Maar nadat ik wat dagen had lopen denken en er steeds meer van overtuigt raakte dat het toch nog wel eens het geval kon zijn, vroeg ik het toch aan hem en het bleek inderdaad zo te zijn dat hij meer voor haar was gaan voelen. Toen ik dat hoorde stortte mijn wereld in. Ik heb hem de vreselijkste dingen toegeroepen. Ik kan er niet bij dat iemand die nog maar zo kort getrouwd is en van zijn vrouw houdt (dat weet ik dan weer wel) gevoelens voor een andere vrouw kan krijgen. Het hele plaatje van het huwelijk is daardoor in de war gegooid in mijn hoofd. Ik ben zo romantisch aangelegd en weet zeker dat wat mijn man is overkomen, mij nooit zal overkomen (waar mijn man dan weer anders over denkt), ik ben namelijk veel te dol op hem! Hoe kan dat nu? Ik snap er niets van en voel op dit moment alleen maar vreselijke pijn van binnen. Nu weet ik ook zeker dat hij volkomen eerlijk is en er verder niets is gebeurd en ze allebei voor hun gezin gekozen hebben, maar het hele romantische van een huwelijk is er voor mij vanaf. Ik denk de hele tijd dat het aan mij ligt, dat ik niet leuk genoeg ben, niet genoeg moeite voor hem doe enz., maar hij zegt dat hij me superlief vind en heel veel van mij houdt en dat het niet aan mij ligt. Maar ik snap dat niet, gevoelens voor een andere vrouw kun je toch alleen maar krijgen als er iets in je relatie niet goed zit? Zo zou het bij mij werken namelijk. En daarbij is het beetje zelfrespect dat ik nog had nu helemaal de grond ingeboord, omdat ik de gedachte gewoon niet kan verdragen dat hij ook maar aan een andere vrouw heeft gedacht. Ik heb het er hem over gehad dat het niet slim is om een vrouw als vriend te hebben als je getrouwd bent, omdat het nog wel eens verkeerd kan gaan... Hij zei dat hij wat eigenwijs is geweest om dat wel te doen, omdat hij dacht dat een vriendschap met een vrouw gewoon kon en dat hij het waarschijnlijk ook gedaan had als ik "nee" had gezegd op zijn vraag om met een andere vrouw wat te gaan eten. Dat is ook iets dat ik niet begrijp. Je moet in dit soort gevallen toch voor je vrouw kiezen en luisteren naar wat zij er van vindt. En dan vervolgens achter haar gaan staan en niet met een andere vrouw iets te gaan eten als zij dat liever niet wil. Ik zou dat tenminste niet doen als hij dat niet zou willen. Of ben ik hierin te egoïstisch? Ik weet dat mijn man voor mij heeft gekozen, maar de gedachte dat dit vaker voor kan komen kan ik gewoon niet verdragen. Het maakt me kapot!! Hoe moet ik hiermee omgaan? Mijn hart huilt.
Antwoord
Beste vraagsteller,
De kern van je uitgebreide verhaal is volgens mij de tweede helft van deze lange zin: "Nu weet ik ook zeker dat hij volkomen eerlijk is en er verder niets is gebeurd en ze allebei voor hun gezin gekozen hebben, maar het hele romantische van een huwelijk is er voor mij vanaf."
Met welke superromantische beelden voor ogen ben jij je huwelijk ingestapt? Mag je man niet -nooit- meer naar een andere vrouw kijken nu hij jou als echtgenote heeft? Kom op, beste meid, sta met twee benen op de grond en lees nog eens het eerste gedeelte van genoemde zin: hij kiest voor jou! Hij heeft voor jou gekozen! En hij zegt dat hij dat zal blijven doen! Omdat hij van jóú houdt!
Hij houdt van jou, omdat jij bijzonder voor hem bent: namelijk de liefste vrouw op de wereld. Zijn echtgenote. Met wie hij een verbond voor het leven heeft gesloten. Omdat díé vrouw -jij dus- bij hem past. Met haar wil hij zijn leven delen. Oud worden. Dat is toch duidelijk? Hij vertelt je alles. Is eerlijk. Lief. En zorgzaam. Kiest voor zijn gezin. Nou, wat wil je nog meer?
Je kunt niet op een eilandje gaan zitten en je echtgenoot voortdurend in het oog houden. Hoe verliefd je ook op hem bent! Je leeft nu eenmaal te midden van andere mensen... en de meesten kijken graag naar een knappe vent! Wees blij met hem. Pak jezélf aan. Want deze negatieve gevoelens maken niet alleen jou kapot, maar óók je huwelijk!
Wie weet hoeveel spijt hij heeft van het etentje met die collega, nu er zoveel 'gedoe' over is ontstaan. Niet alleen op zijn werk (hij zoekt nota bene nu een andere baan!), maar ook nog eens thuis door een jaloerse echtgenote. Ja, als jij zo doorgaat drijf je hem zeer zeker vroeg of laat in de armen van een ander!
Stop dus met huilen. Pak jezelf bij elkaar. Maak het thuis voor hem gezellig en aantrekkelijk. En heb hem lief. Zodat hij ook jou lief kan hebben. Zet al je negatieve gedachten over de 'situatie' opzij. Houd jezelf voor dat jíj de echtgenote van deze lieve, mooie en aantrekkelijke man bent. Ómdat hij voor jou heeft gekozen. Kijk zelfverzekerd in de spiegel. Laat hem trots op je kunnen zijn!
Beste meid, je hebt je toekomst -wat dit betreft- zelf in de hand! Verander je houding zoals je die in je brief beschrijft, want zo'n negatieve houding zal nóóit tot een fijn huwelijk bijdragen. Maak een briefje met positieve dingen, zoals ik ze hier neerschreef: "hij houdt van MIJ; IK ben zijn echtgenote; hij heeft voor MIJ gekozen; IK wil aantrekkelijk voor hem zijn; IK wil hem niet afkatten; IK wil niet jaloers zijn..." Dat soort dingen. Hang dat op je spiegel, stop het in je handtas, houdt het jezelf voor ogen. Met andere woorden: prent het jezelf in en bij iedere negatieve gedachte lees je het een aantal keren door! Positieve gedachten geven -op de duur- ook positieve gevoelens! Híj verdient het! Jíj verdient het!
Confronterend, hè? Misschien moet je wel een gesprekspartner zoeken, die je wat meer kan coachen dan via deze anonimiteit mogelijk is. En anders schrijf je me nog maar eens.
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik lees alleen maar jaloezie en geen vertrouwen hebben in, dit is echt niet goed.
Verder snap ik ook niet zo goed waarom een man niet zou mogen eten met een vrouwelijke collega of andersom of haar of hem gewoon als vriend kan hebben, dit kan volgens mij best.
de kracht van de biddende vrouw dat boek zou ik je willen aanraden
Ik ben geneigd om te denken dat de basis tussen deze twee wel in orde is, maar dat ze meer en beter met elkaar moeten gaan praten.
U geeft altijd van die heerlijk direkte antwoorden. Ik ben het helemaal met u eens dat schelden en in het negatieve blijven hangen in deze situatie geen zin heeft. Het moet worden uitgepraat en opgelost. Maar waarmee ik een probleem heb is dat de schuld hier naar mijn mening eenzijdig wordt neergelegd bij de verkeerde partij.
Ik ken iemand, we zullen hem "S" noemen, die een relatie aanging. Vanaf het begin waren er wat problemen die meestal te maken hadden met gebrek aan vertrouwen van de andere partij, die we hier "V" zullen noemen. Ook had die andere partij de neiging het heil ergens anders te zoeken als er problemen optraden.
Nu was S van nature jaloers. Hij lette ook steeds op of ze zich niet met anderen bezighield. Hij was van mening dat ze zwart op wit hadden beloofd dat ze voor elkaar de enige wilden zijn. Hij had V laten weten, dat hij daarom niet kon accepteren als ze zich voor anderen interesseerde.
Hoewel hij veel van V hield en dat ook steeds liet merken, nam V het niet zo nauw en leek hem regelmatig te verwaarlozen. Ik weet toevallig dat V meerder keren cadeautjes en aandacht aan anderen gaf terwijl ze wist dat ze S daardoor in zijn hart pijn deed.
V deed gewoon waar ze zin in had. S was ontzettend jaloers en verdrietig. Eerst had hij haar gewaarschuwd, maar uiteindelijk werd hij woedend omdat hij vond dat V vreemd ging. Hij stuurde haar weg om haar te straffen en toen pas kreeg ze eindelijk spijt.
Nu weet ik niet wat mevrouw Rots van de bovenstaande relatie zou vinden, maar als ik haar antwoord lees vermoed ik dat het de schuld van S is.
Door zijn onzekerheid en gebrek aan vertrouwen heeft hij V te weinig vrij gelaten. S had tevreden moeten zijn dat V bij hem wilde horen. Hij moet maar minder onzeker worden, V komt toch altijd bij hem terug? Misschien moet S maar eens in therapie voor zijn jaloezie? We weten tegenwoordig toch allemaal dat als je je jaloers voelt, dat je dan eigenlijk maar onzeker bent? Jaloezie is een slechte eigenschap.
Nee.
Lees het verhaal aub nog een keer, maar neem voor S Schepper en voor V het volk Israel.
Hoe komen jullie er allemaal bij dat jaloezie per se een slechte eigenschap is? In de Bijbel staat heel duidelijk: "de HEERE uw God is een naijverig (jaloers) God."
God is niet ziekelijk onzeker! Hij houdt van zijn volk.
Ik zou veel eerder willen vragen: "Wie van jullie die van zijn man of vrouw houdt voelt geen steek als hij/zij aandacht besteedt aan een begeerlijk persoon van het andere geslacht?" Schaam je maar niet hoor, jaloezie met mate is een belangrijk middel om je relatie te beschermen. Het zorgt dat je op je hoede bent tegen gevaren van buitenaf. Als je niet jaloers bent mag je je wel eens afvragen waarom dat is. Is je partner zo'n slechte vangst dat je niet bang hoeft te zijn dat iemand hem of haar wil stelen? Heb je blind vertrouwen in je partner, omdat je denkt dat hij of zij onder geen enkele omstandigheid zou kunnen zondigen? Wie staat ziet toe dat hij niet valle. Niemand is ooit getrouwd met het idee dat zoiets in de toekomst zou kunnen gebeuren. Maar helaas gebeurt het wel. De tegenstander gaat rond als een briesende leeuw. Door mee op te letten help je je partner op het rechte pad te blijven.
Ik geef het direct toe: ik ben jaloers aangelegd. Mijn partner is het ook. Dat geeft mij het geruststellende gevoel geliefd, omzorgd en aantrekkelijk te zijn. Toen op een feestje een persoon stralend en bijna jubelend op mijn partner afkwam onder het motto: Hallo X..., laaang niet gezien! Ben ik er meteen naast gesprongen en heb vriendelijk maar beslist gezegd: "Hallo, ik ben de partner van X. Wie ben jij?" Duidelijk. We plagen elkaar er nog steeds mee.
Ja ik ben jaloers - en er trots op.
Maar er bestaat toch ook ziekelijke jaloezie?
Jazeker. Ik wil hier ook geen lans breken voor horken die uitflippen als hun vrouw door een andere man naar de weg wordt gevraagd of die urenlang doorzeuren als hun man de deur openhoudt voor de al wat oudere buurvrouw.
Ik wil hier niet de Neanderthalers verdedigen die jaloezie als een excuus gebruiken hun partner te kwellen, te controleren, te vernederen, uit te schelden enz.
Maar kan iemand mij uitleggen waarom het hier de schuld van de vrouw is, dat het haar WEL kan schelen, dat haar man heeft toegelaten dat hij verliefd werd op een ander?
Dat hij willens en wetens zijn vriendschap met die vrouw heeft ontwikkeld, terwijl er al over hen geroddeld werd?
Dat hij toegaf zelfs tegen de wil van zijn eigen vrouw (die hij beloofd heeft lief te hebben en te eren) het afspraakje met die andere vrouw zou hebben doorgezet?
En zij krijgt nu op haar kop omdat ze verliefd op hem is? Mevrouw Rots, als u niet meer verliefd bent op uw man, betreur ik dat voor u, maar laten we blij zijn dat er nog mensen zijn die ook na jaren huwelijk nog verliefd zijn op hun partner! Hopeloos romantisch? Misschien wel. Maar ik ben ook na vele jaren en vijf kinderen ook nog steeds hopeloos verliefd op mijn partner. Ja, superromantisch, inderdaad. En helemaal niet met twee benen op de grond, maar ook dolgelukkig. Ik zou mijn relatie ook niet willen inruilen voor een geef-me-het-zout-eens-aan-met-twee-benen-op-de-grond-relatie.
Beste vragenstelster, zelfs als niemand begrip voor je heeft, betekent het nog niet dat je niet helemaal gelijk hebt.
Het is waar wat er gezegd wordt: je kunt wel niet voorkomen dat er een vogel op je hoofd gaat zitten, maar je kunt zorgen dat hij geen nest in je haar bouwt.
Je man kan wel zeggen, dat tomatensaus kopen nog niet betekent, dat je pizza wilt maken. Maar als iemand tomatensaus en kaas koopt, het deeg uitrolt, de salami snijdt en de oven aandoet, dan ben je toch dom als je niet aan pizza denkt.
Natuurlijk is het niet verstandig te gezellig om te gaan met iemand van het andere geslacht. Is je huwelijk niet veel te belangrijk om onnodige risico's mee te nemen?
De meeste buitenechtelijke relaties beginnen echt niet omdat iemand op je werk je vraagt met hem/haar in het bed te springen. In het begin vindt je iemand sympathiek. Gewoon. Je raakt aan de praat en in de loop van de tijd begin je je op die gesprekken te verheugen, enz. Bijna niemand begint eraan met het idee zijn partner te bedriegen. Houd je daarom ver van diegenen die je aantrekkelijk of sympathiek vindt. Dat is inderdaad rigoreus, maar voorkomen is beter dan genezen. Houdje bij vrienden van je eigen sekse.
Als hij zich nog niet verontschuldigd heeft, lijkt het mij daar ook de hoogste tijd voor. Je kunt niemand in de armen van een ander drijven. Het is enkel en alleen zijn eigen verantwoordelijkheid geweest zijn buitenechtelijke vriendschapsrelatie uit te bouwen met alle gevolgen van dien. Hij moet eerst maar eens grenzen aan gaan brengen in zijn contacten met het andere geslacht. Een goede regel lijk mij: geen een-op-een-contacten met mensen van de andere sekse.
Op die manier weet je wat je aan elkaar hebt, en dan zul je vanzelf weer vertrouwen t.o.v. hem opbouwen. Vertrouwen moet worden verdiend en deze situatie heeft bewezen, dat jouw intuitie alleszins juist was.
Mag een man na zijn huwelijk niet meer naar andere vrouwen kijken? Neen, driewerf neen. Hij mag in elk geval niet zo naar andere vrouwen kijken, dat het voor zij echtgenote storend is, zoveel respect kun je als man voor je vrouw hebben. Kijk naar auto's. Wij christenen willen onze seksuele energie op onze eigen partner richten en geen anderen aankijken om hen te begeren. Daarmee respecteren we God, onze partner, onszelf en die ander.
Ik zou graag iedereen willen oproepen geen genoegen te nemen met middelmatigheid. Niet in ons geloofsleven en ook niet in ons huwelijk. Behandel elkaar toch nog eens zo, als toen jullie elkaar net kenden! Houd toch de deur oor je vrouw open, zoals je dat voor die aardige secretaresse doet! Wees toch tegen je partner net zo beleefd als tegen je chef! Laat hem aan je borsten vreugdedronken worden in plaats van aan het boodschappenlijstje te denken. Laat haar merken dat zij de enige en meest bijzondere vrouw voor je is. Ga samen uit! Als je maar een beetje van de energie die je aan nutteloze dingen zou besteden naar je partner zou laten vloeien dan zou jullie relatie er toch veel beter uitzien!
Als ik een half uur per dag spaans leer, kan ik over een jaar een aardig mondje spaans spreken. Maar als ik een half uur per dag geen spaans leer, kan ik over een jaar nog steeds niet meer dan nu. Maak je geliefde elk dag blij en over een jaar heb je in elk geval een beter huwelijk, geliefden!
Als ik door een man(nelijke college) mee uit eten gevraagd wordt dan ben ik zeer zeker op m’n hoede en ik zal mezelf ook afvragen of ik met vuur speel.
Blijkbaar zien mannen dat niet zo maar DOEN ze eerder terwijl deze vragen pas achteraf gaan spelen.
Overigens heb ik dit ook eventjes aan m'n man laten lezen en hij kwam met reacties in de trant van "uitdagende lunchdame" en "de kat op het spek binden".
We zijn soms zo geneigd in het negatieve t.o.v. elkaar te belanden, ga daar zelf ook wel eens mank aan.
De splinter bij de ander is sneller gevonden dan de timmerfabriek bij jezelf.
Zo zie je maar lieve vraagstelster: houden van en zelfs adoreren is niet genoeg!
Het is desondanks toch keihard werken en G E V E N.
Volgens mij heb jij een hele leuke man, blijf er gelukkig mee!
Vermijd dergelijke situaties, de sterkste mannen vallen voor een vrouw (David, Salomo Simson). Leid ons nieyt in verzoeking...............
Met het waarschuwende gedeelte wel, maar niet dat een man/vrouw vrienden alleen moet zoeken in de eigen sexe.
Ik denk dat een vrouw prima een mannelijke vriend kan hebben en een man prima een vrouwelijke vriendin.
Zeker als het een collega of iets dergelijks is, en een lunchafspraak hoeft helemaal niet verkeerd te zijn bijvoorbeeld, al zou er over geroddeld worden, als je jezelf goed in de spiegel kunt aankijken hiermee hoef je je daar niks van aan te trekken, mensen roddelen zo vaak onterecht, ik denk dat een zuiver platonische relatie wel mogelijk is.
Wel ben ik van mening dat als er meer dan alleen maar vriendschapsgevoelens boven komen het contact onmiddellijk verbroken moet worden, daar moet gelijk afstand van genomen worden.
En dat is het vertrouwen wat gesteld word in een huwelijk volgens mij, zodra er meer komt als normale vriendschapsgevoelens, afstand nemen.
Ik weet niet wanneer de man van vragenstelster meer is gaan voelen, als er gelijk afstand is genomen vind ik het een goede zaak, als hij al eerder andere gevoelens had vind ik het erg fout dat hij niet eerder afstand had genomen.
Kijk, als wij auto rijden is er een risico op een ongeval, moeten we dan maar helemaal geen auto meer gaan rijden (voor de lol)?
We moeten dan niet met de auto expres met 180 door een woonwijk gaan scheuren, de kat op het spek binden maar je keurig aan de verkeersregels houden.
Daarnaast heeft drj volgens mij de vraag niet helemaal of niet helemaal goed gelezen, waardoor ook de premisse niet deugt. Nog afgezien van het feit dat we hier alleen het verslag van de vraagstelster lezen en dus de visie van de betrokken man missen, blijkt uit de vraag dat de man niet uit was op een avontuurtje, maar nu wel het 'slachtoffer' is van in ieder geval twee vrouwen: namelijk de dame die blijkbaar in eerste instantie haar zinnen had gezet op deze getrouwde man en ook zijn eigen vrouw, die niet alleen niet kan vergeven en vergeten, maar ook nog eens met niet reële romantische vooronderstellingen en ongefundeerde jaloezie haar huwelijk op het spel zet.
Jaloezie noemen we in deze vorm trouwens afgunst en dat is een naar menselijk trekje en in strijd met 1 Kor. 13. De liefde wordt namelijk niet verbitterd en denkt geen kwaad. Uit het relaas van de vraagstelster blijkt ook dat deze man geen 'kwaad' in de zin had. Hooguit zou je hem wat naïef kunnen noemen, iets waar helaas meer mannen last van hebben. Daarover zo meer. De opofferende liefde van deze man voor zijn vrouw gaat zelfs zo ver dat hij een andere werkomgeving zoekt. Ik heb het idee dat dit vooral wordt ingegeven door zijn 'geweten' dan door de roddel en achterklap binnen het bedrijf, maar dat even terzijde. En eerlijk gezegd ken ik maar weinig mensen (zowel mannen als vrouwen) die in een praktijksituatie zo ver gaan in de liefde voor hun partner.
Deze man heeft in het voortdurende -en eerste instantie onschuldige- contact met de andere vrouw, te weinig rekening gehouden met de mogelijke gevolgen en gevoelens die vertrouwelijke gesprekken tussen een man en een vrouw vaak als neveneffect hebben. Deze echtgenoot heeft daarin blijkbaar bij zijn collega 'iets' (erkenning, herkenning) gevonden wat hij bij zijn eigen partner mist, waardoor hij een zekere empathie voor haar ging ontwikkelen die heeft kunnen doorgroeien tot bepaalde verliefdheidsgevoelens (dat is wat anders dan verliefdheid). Op dat moment hadden bij hem de alarmbellen moeten gaan rinkelen. Helaas zijn mannen, zoals gezegd, nogal naïef in dit soort zaken. Ik kom dat in mijn praktijk vrijwel dagelijks tegen. Maar in soortgelijke situatie en omstandigheden had het vraagstelster ook kunnen overkomen. Dat blijkt ook uit haar uitspraak "zo zou het bij mij werken namelijk." Hou dit soort gesprekken dan ook kort en zakelijk en laat je ook tijdens één-op-één lunchgesprekken niet verleiden tot intieme informatie cq toespelingen.
En wie op feestjes tussen haar man en een andere gesprekspartner inspringt, zet deze echtgenoot compleet voor schut. Al helemaal niet doen dus.
Ik lees dat de betreffende vraagstelster nog "helemaal verliefd" is op haar man. Met alle respect, maar verliefdheid heeft weinig met liefde te maken, maar is een fysiek fenomeen met psychische 'aandoeningen'. Zo worden er stoffen als adrenaline, endorfine, dopamine etc. in je hersenen aangemaakt, waardoor je jezelf gelukkiger voelt en beter in je vel komt te zitten. Verliefdheid zorgt voor de 'klik' die er nodig is om twee mensen met elkaar in contact te brengen. Het overkomt je, maar je kunt het daarnaast ook 'voeden'. Drs. Alie Hoek-van Kooten heeft dat in deze vragenrubriek al eens eerder helder uitgelegd, meen ik mij te herinneren. Verliefdheid duurt, globaal genomen, meestal ook niet langer dan twee jaar en gaat -als het goed is- over in liefde. Wat liefde precies is kunnen we onder andere lezen in 1 Kor. 13. Vraagstelster heeft dit stadium, zo blijkt uit haar jaloers gedrag en eenzijdige benadering, nog niet bereikt. Overigens kunnen in een langdurige relatie verliefdheidsgevoelens voor de partner op zekere momenten weer 'herleven', maar van een constante 'roes' is dan geen sprake meer.
Liefde gaat dieper dan verliefdheid en is een keuze. Ook de Bijbel spreekt daar van (Kiest dan heden; God liefhebben boven alles etc.). In dit verband zou ik graag het boek van Gary Chapman willen aanbevelen "De vijf talen van de liefde". Een prima handleiding voor een goed, christelijk huwelijksleven. Vraagstelster en haar partner dienen eerst elkaars liefdestaal te leren kennen en daar in praktische zin mee aan de slag te gaan.
Het advies van mevrouw Rots aan vraagstelster om een coach cq gesprekspartner te zoeken, lijkt me bovendien zeer behartenswaardig. Wellicht is een serie gesprekken met een psycholoog ook aan te bevelen. Ik proef tussen de regels door meer problemen bij deze vrouw. Ze ziet haar man namelijk niet als echtgenoot met alle bijbehorende rechten en plichten, maar vooral als een trofee die ze heeft binnengehaald en die op de schoorsteenmantel dient te blijven staan.
Tot zo ver maar even.
Ik kan me helemaal indenken dat de vraagstelster hier heel erg mee zit. Ik denk dat alle vrouwen wel een bepaalde mate van onzekerheid en jaloezie in zich hebben. Als man mag je daar best rekening mee houden, om alles tussen man en vrouw zuiver, eerlijk en gepassioneerd te houden, is het niet raar om te besluiten dat je geen vriendschap zoekt met iemand van het andere geslacht. Soms is het in een relatie geven en nemen, en als het een te groot struikelblok vormt voor zowel de ene of voor de andere partij, dan geeft dat niks.
Overigens heb ik aan mijn man gevraagd wat hij van deze kwestie vond, en hij vond dat die man te ver was gegaan en dat de vrouw terecht jaloers, afgunstig en onzeker is.
Zeker als je een vooraanstaande positie hebt, ben je een oliebol als je daar niet voldoende acht op slaat.
En als je als man weet dat je vrouw het daar moeilijk mee heeft, dan is het helemaal geen offer om nee te zeggen als je daarmee jullie liefde in hoog in het vaandel zet.
Nu zijn alle partijen er slecht mee, de man heeft geen zuivere reputatie meer, de vraagsteller is bang en onzeker en de andere vrouw daar wordt lelijk over gepraat (dat ze uitdagend is) en wie weet welke gevolgen dit ook weer heeft op haar relatie.
Nee, je bent niet voor niets getrouwd en je mag het in je huwelijk niet toestaan dat je de ander moedwillig kwetst.
Met romantische ideeën is overigens niets mis. Die had ik ook in onze verkeringstijd en die hebben wij na jaren huwelijk nog steeds. Dat is maar net hoeveel waarde je daaraan hecht en hoe je in elkaar steekt.
En op een feestje zou ik ook niet van zijn zijde wijken, ik ben trots en dankbaar dat ik zijn vrouw mag zijn en iedereen mag zien hoeveel wij van elkaar houden en hoeveel liefde hij voor mij voelt.
De verleidingen zijn er elke dag, overal, dus als je kwaad wilt, is dat altijd mogelijk.
Ik heb zelf jaren op kantoren gewerkt, als er ergens geroddeld wordt, is dat daar. Vaak jaloezie dus, jawel.
De kroon is zo snel van iemand's hoofd gehaald en het zaad van de twijfel gezaaid.
In een huwelijk moet je gewoon van iemand op aan kunnen, totdat het tegendeel is bewezen.
Een heel goed artikel is te vinden als je zoekt op 'surviving an affair' van wetenschapper en huwelijkstherapeut dr. Willard F. Harley.
Hoe had de man zijn grenzen beter moeten bewaken?
Door niet te gaan lunchen met een vrouwelijke collega?
Door geen vriendschapsbanden aan te gaan met iemand van een andere sexe?
Ik vind het juist positief dat hij bekend dat hij meer is gaan voelen en daarom ook afstand neemt, alleen is mij niet duidelijk wanneer hij meer is gaan voelen, bij zulke gevoelens direct afstand nemen.
We leven niet in een tijdperk dat man en vrouw volledig gescheiden van elkaar kunnen optrekken, het is één samenleving, zakenreizen, lunch en diner afspraken met een andere sexe is niet meer aan te ontkomen in veel gevallen.
Als je een goed huwelijk hebt is dit allemaal geen probleem, alleen zodra er andere gevoelens gaan spelen dient er afstand genomen te worden, dat is een goed huwelijk volgens mij.
Zou het niet verstandiger zijn om de kaars op tafel te zetten?
Een goede vriend die ik al meer dan tien jaar ken was verloofde met een prachtige vrouw. Wij gingen vriendschappelijk met elkaar om, toen zijn moeder ernstig ziek was heb ik weleens geholpen met de huisdieren, na haar overlijden heb ik ook voor hem klaargestaan. Er is van mijn kant nooit meer geweest dan vriendschap. Hij verbrak zijn verloving en vertelde mij over zijn gevoelens voor mij, die sluimerend aanwezig waren geweest tijdens zijn relatie.
Nog nooit heb ik me zo slecht gevoeld. Hij bezwoer dat zijn relatie het om meerdere redenen niet zou hebben gered en dat zijn gevoelens voor mij geen rol hadden gespeeld.
Sindsdien houd ik (nog) meer afstand van de andere sexe, zeker als iemand een relatie heeft. Mannen en vrouwen kunnen onder bepaalde omstandigheden bevriend zijn, maar er is altijd een risico. Een vriendschap mag nooit meer waard zijn dan een huwelijk.
Wat mij opvalt is dat de echtgenoot eerst de lunchafspraak maakte en pas daarna dit feit met zijn vrouw besprak. Beter had hij het eerst met zijn vrouw overlegd en daarna de collega laten weten dat er niet samen gegeten zou worden.
Onze maatschappij is nu eenmaal man/vrouw ingericht, dus op alle treden van de maatschappelijke ladder ontmoet je die andere sexe.
Maar ik vind wantrouwen of achterdocht of jaloezie niet echt een goed uitgangspunt in een huwelijk. Stel dat..... dat maakt je leven kapot. En als je door een vergrootglas alles gaat bekijken, zie je veel te veel. Ook dingen die er niet zijn. Hoe goed je huwelijk ook is, er KAN een moment van een verkeerde gedachte of verlangen zijn. Ik zou eerder gekwetst zijn door het verzwijgen van een wankeling dan door de wankeling zelf. Je belooft elkaar T R O U W en geen levenslange adoratie of verliefdheid. (Of dat eerste nu zo gezond is, betwijfel ik eerlijk gezegd)
- 1
- 2
