Begrip voor euthanasie

Ds. R. van de Kamp | Geen reacties | 10-07-2012| 15:13

Wat moet ik antwoorden als ouders van een zwaar gehandicapt kind tegen me zeggen: "Als er nog meer bij komt vinden we dat ze genoeg geleden heeft, dan stoppen we ermee" (euthanasie). Ik ben absoluut geen voorstander van euthanasie, maar ik had gisteren een gesprek met de ouders van dit meisje waarin zij hun verdriet bespraken. Ik heb vaker gehandicapte kinderen verzorgd, maar bij dit kind zit werkelijk alles tegen. Het meisje heeft enkel haar ogen open, is op alle manieren vergroeid, reageert nergens op, behalve op pijn en dat heeft ze heel veel ondanks pijnmedicatie (enorme spasmen vervolgens), heeft een enorme doorligplek op haar stuit, kan geen comfortabele houding vinden ondanks het uitproberen van heel veel verschillende stoelen en matrassen, tobben al jaren met thuiszorgorganisaties, gaan nooit op vakantie etc., maar komen ook zelden buiten omdat ze epileptische aanvallen krijgt van fel licht. En het zijn zulke toegewijde lieve ouders! Maar nu er telkens nieuwe tegenvallers bij komen denken ze vooral aan hun kind en aan haar lijden en dat is nu genoeg... Eerlijk gezegd bekruipt mij ditzelfde gevoel soms. Als ik naast haar zit, voor haar zing maar haar zo enorm zie overstrekken en pijn hebben vraag ik me soms echt af: wat is het nut van het leven van dit meiske? Ik ga altijd uit van het principe: ieder leven heeft zin! Ook gehandicapte levens. Mijn eigen kind was ook gehandicapt (is overleden) maar die kon contact maken en reageren. Bij dit meisje kan ik de zin niet vinden. Ik vind het moeilijk te verwoorden hoe ik het bedoel; maar ik vind het dus moeilijk om te reageren op deze ouders omdat ik ze heel diep in m'n hart eigenlijk wel begrijp al ben ik niet voor euthanasie.

Beste vriend(in),

Wat een moeilijke vraag! De zorgen rond een (gehandicapt) kind kunnen zo groot zijn, dat het ons boven het hoofd groeit. Wij hebben ook die situatie gekend, toen wij beslissen moesten over de zorg voor onze dochter. Zij is nu 21 jaar en vanaf haar geboorte meervoudig gehandicapt. Je ziet als ouder dat je de zorg die zij op de lange termijn nodig heeft, niet kunt geven. Voor je gevoel wil je voor haar blijven zorgen, maar met je verstand zie je dat het niet gaat. Dat kan een grote spanning geven.

Jouw vraag concentreert zich rond de zin van het leven. Als er sprake is van liefde, het reageren erop of het geven ervan, dan is de zingevingsvraag niet zo prominent aanwezig. Maar als er geen of nauwelijks communicatie mogelijk is, dan komt al snel de vraag: wat is de zin van dit leven. Een begrijpelijke vraag en temeer als je je kind ziet lijden. De grote vraag is echter of wij bepalen kunnen of iets zin heeft of niet. Denk aan Job. In korte tijd verloor hij al zijn bezittingen en zijn kinderen. Hij kwam op de mesthoop terecht. Wij zouden zeggen: zijn leven heeft totaal geen zin meer. En toch... voor hoevelen is het leven van Job tot zegen geweest? Als wij naar het ziekenhuis moeten, dan vragen we ons af, althans dat hoop ik, waarom dat nodig is. En wij letten dan op onszelf. Maar misschien is het wel nodig voor één van onze kinderen of familieleden, gemeenteleden of vrienden. Of voor een medepatiënt of een dokter of verple(e)g(st)er. Wij kunnen dat niet overzien en toch proberen wij steeds weer een verklaring te zoeken. Zouden wij het echter ooit wel verklaren kunnen? En dan denk ik aan de woorden van Jakobus: "Ziet wij houden hen gelukzalig, die verdragen; gij hebt de verdraagzaamheid van Job gehoord, en gij hebt het einde des Heeren gezien, dat de Heere zeer barmhartig is en een Ontfermer (Jak. 5:11)." Hoe kunnen wij lijden verdragen? Omdat de Heere zeer barmhartig is en een Ontfermer! Wat hebben wij verdiend? Als we zien dat wij alles verzondigd hebben, dat wordt het een wonder wat de Heere nog allemaal geeft.

En nog iets. Paulus schrijft aan de gemeente van Rome: "Want ik houd het daarvoor, dat het lijden dezes tegenwoordigen tijds niet is te waarderen tegen de heerlijkheid, die aan ons zal geopenbaard worden (Rom 8: 18)." Daarmee komt lijden nog weer in een ander daglicht te staan. Wij weten het niet. En dat geeft vragen. Laat die vragen ook toe, opdat ze je werkzaam zouden maken aan Gods genadetroon. Wij mogen onze waarom-vragen hebben. Lees de psalmen en profeten! Wat een geweldige waaroms kenden zij! "Mijn broeders, neemt tot een voorbeeld des lijdens, en der lankmoedigheid de profeten, die in de Naam des Heeren gesproken hebben (Jak. 5:10)." Het is de Heere Jezus die Zelf heeft geroepen: Mijn God! Mijn God! WAAROM hebt Gij Mij verlaten (Matt 27:46)! Het wordt een groot wonder als wij mogen ervaren dat al onze waarom-vragen in die grote waarom van Christus aan het kruis mogen besloten liggen. Dan hoef ik geen antwoord meer te hebben op mijn vragen. Dan hoef ik niet meer te weten waarom mijn kind zo moet lijden. Dan hoef ik geen inzicht meer te hebben in de zin van het leven. Maar, dan wordt het: Leer mij volgen zonder vragen, Vader wat gij doet dat is goed.

Als het gaat over de praktische kant, dan vraag ik mij wel af of de zorg van deze ouders voor hun kind niet te groot is en hun vermogen overstijgt. Aangezien ik de situatie niet ken, kan ik daar niets over zeggen, maar het is altijd goed om dat eerlijk onder ogen te zien. Dit mag en moet ook altijd in het gebed voor de Heere worden gebracht. Hij is een Helper in de nood (Hebr. 13:6)!

Met hartelijke groet en Gode bevolen,
Ds. R. van de Kamp

Dit artikel is beantwoord door

Ds. R. van de Kamp

• Geboortedatum:
  26-09-1960
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Putten
• Status:
  Inactief

62 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven