Man niet blij met geloof
drs. J. Hoekman | 6 reacties | 10-07-2012| 13:19
Vraag
Het is nog maar een paar jaar geleden dat God mij stil gezet heeft en mij heeft laten zien en merken dat ik zonder Hem niet kan. Wat een genade dat God naar zulke mensen als mij omkijkt! Het heeft (en nog steeds) heel veel strijd gekost om te erkennen dat God er is en dat ik zonder Hem niets ben. Hoewel ik reformatorisch opgevoed ben en m'n partner ook, deed het ons niets. We zijn wel in de kerk getrouwd en hebben onze kinderen uit gewoonte laten dopen. Heb er nooit over nagedacht waar we eigenlijk "ja" op gezegd hebben. Mijn partner is er niet blij mee dat het geloof voor mij heel belangrijk is geworden. Hij weet eigenlijk ook niet of hij met me verder wil, als ik zo "moeilijk" blijf doen. We houden van elkaar, maar begrijpen elkaar niet meer. Hij blijft me steeds verwijten wat ik in mijn leven gedaan heb en geweest ben. Het is inderdaad niet iets om trots op te zijn. Maar ik kan en mag toch niet bewust dingen doen of nalaten als ik weet dat ik de Heere er verdriet mee doe? Er blijven nog zoveel dingen over waar we Hem verdriet mee doen. Het is absoluut niet de bedoeling om wettisch te worden, maar ik kan bij de opvoeding van m'n kinderen toch niet alles goed vinden? Alleen omdat ik het zelf ook allemaal gedaan heb? Volgens m'n dochter ben ik 100 jaar te laat geboren, want iedereen mag alle tv-programma's kijken, mag naar iedere film en wordt de zondag gebruikt voor alle dingen, waar we doordeweeks geen tijd voor hebben. Ik probeer haar van Gods liefde te vertellen, maar ze kapt alle gesprekken af. Op zondag naar de kerk is prima, maar als we zaterdagavond laat thuis zijn, moet er uitgeslapen worden en is er een verjaardag, dan gaat dat ook voor. Ik weet best dat het niet in de kerkgang alleen zit, maar het is echt iets wat ik zo nodig heb. Juist misschien wel omdat er thuis niet over gesproken kan worden. Heb het wel eens voorzichtig aangekaart bij onze predikant, maar die snapte het niet echt, geloof ik. Ik wil ook niet m'n gezin zwart maken. Dat al helemaal niet. Ben gewoon bezorgd en weet niet wat ik moet doen of zeggen (of juist niet doen of zeggen). Het maakt me heel onzeker en ik besef dat ik nou niet bepaald het voorbeeld ben waar iemand jaloers op wordt. Ik probeer uiterlijk rustig te blijven, maar van binnen stormt het flink. Hoorde pas een preek over de vrucht van de Heilige Geest (liefde, zachtmoedigheid, geduld, etc.), maar besef nu dat ik daar heel veel moeite mee heb. Misschien ben ik wel gewoon een farizeeër en krijgen we daardoor zoveel ruzie. Maar ik kan niet zonder en bid elke dag of God ons wil helpen. Heeft iemand hier ervaring mee om hier mee om te gaan?
Antwoord
Ik overdrijf een beetje om mijn punt duidelijk te maken, maar met ditzelfde probleem hebben ook zeer veel vrouwen in het noorden mee te maken. Veel mannen haken af en de kinderen gaan vaak al helemaal niet meer mee. Nee, daar hebt u niets aan, maar aan de andere kant ook weer wel, want we zijn toch verbonden door het lichaam van Christus. We dragen de pijn en elkanders lasten samen door de kracht van de Heilige Geest. Reformatorisch is overigens, zoals u zelf ook wel begrepen hebt, geen ander woord voor christen of christin. God kijkt niet naar denominaties, maar Hij ziet het hart aan. Het moeilijke van christen-zijn is, dat we dat niet allemaal op dezelfde wijze zijn. Dat we ook verschillend denken over hoe iemand een christen hoort te zijn, waarbij we helemaal geen rekening houden met groei, leeftijd, karakter, gave, sociale omgeving of in welke tijd of waar iemand is opgegroeid. Leven met bagage is geloven met bagage en niet ieder koffer is even zwaar of heeft dezelfde kleur, grootte, gewicht of inhoud.
Geloof is zo uniek, omdat het van de andere kant komt, van Gods kant. De Heere geeft de mens, de man en vrouw verschillende gaven, de ene krijgt slechts één talent, de ander krijgt er twee en sommigen wel vijf. Dat is meer, maar niet per se beter!! Het is anders. Uniek! We denken niet hetzelfde over bepaalde dingen.
We leggen op het ene sterke en extra nadruk en het andere komt in ons denken niet op. We zijn selectieve mensen. Je kunt dat doen met een beroep op Gods Woord, dat geeft vastheid, zekerheid. Een gevoel dat je het gelijk en de waarheid aan je kant hebt, want...! Woorden van de Heere als: "O vrouw! groot is uw geloof! Ik heb zo groot geloof! Maar ook: Zo gij een geloof had als een mosterdzaad! Wat oordeelt/veracht gij uw broeder!"
Wat in geloof gedaan wordt is niet wettisch, dat wordt het wel als je het ook van anderen eist. Want geloof is een gave Gods en daar kunnen wij voor de ander niet over beschikken en zeker niet bepalen. Het is toch vreemd als we zeggen: nu moet jij hetzelfde geloof hebben of hetzelfde geloven als ik! Ik mag de Heere wel voortdurend bidden of Hij dat wil bewerken.
Ik zeg het met grote voorzichtigheid, maar moet het toch zeggen: een partner die niet blij is met een vrouw/man die meer op de Heere wil lijken, die Hem meer wil volgen, die is geen broeder of zuster. Die heeft mij ook niet lief om wie ik ben, maar om wie ik moet zijn in zijn of haar ogen. Houden van of liefhebben krijgt pas werkelijk een doel en zijn eigenlijke waarde als het door Christus in het hart gewerkte liefde is, anders heet het seks, begeerte, zelfbevrediging, egoïsme enz.
Je zegt, dat je een leven hebt geleid, waar je niet trots op bent. Wie dat wel is, heeft gebrek aan zelfkennis en Godskennis. KUN JE EEN PLANT VERWIJTEN DAT HIJ GROEIT? Als je het tegenover je kinderen niet met woorden kunt zeggen, zeg het dan met je daden. Toon begrip, help ze erdoorheen. Verliefdheid is niet te begrijpen, maar het laat zich zien! Je wordt kwetsbaar, geraakt, verwond, maar ook krachtig, verblijd en levendig voor Hem die het zo waard is. Er is een niet-christelijk lied dat ook van toepassing is op al de kinderen Gods met de volgende woorden: "zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder!" Zing voor Hem, vecht tegen de zonde, huil over je eigen zonde en dat van de naaste, lach in geloofsblijdschap, werk zaligheid met vreze en beven en bewonder Hem Die ons geschapen heeft om voor de ander te zingen, te vechten, te huilen, te bidden enz.
PS. Je schrijft: We houden van elkaar, maar begrijpen elkaar niet meer. Zijn jullie dan je eerste liefde vergeten? Is elkaar begrijpen niet de essentie van de groei naar het houden van? Laat je man (opnieuw) zien dat het geloof juist de meerwaarde van jullie relatie was en is. Zoek met elkaar opnieuw naar wat de basis van elk huwelijk zou moeten zijn: het geschonken geloof, naar Hem Die ons liefheeft! Houden is niet meer dan een gevoel. Geloven is vast en zeker, omdat het ja en amen is in Hem!
De duivel zal niet stoppen jullie huwelijk aan te vechten! Zoek alstublieft hulp. Er zijn toch instanties genoeg, die op dit punt veel ervaring hebben.
Ds. J. Hoekman
Dit artikel is beantwoord door
drs. J. Hoekman
- Geboortedatum:27-01-1962
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Urk
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het heeft geen zin om de rest van je gezin "te bekeren", dat wekt alleen wrevel en weerstand op.
Beter is in zachtmoedigheid (inderdaad) en geduld voor te leven. De dingen waar jij moeite mee hebt, niet doen. Maar niet trachten de ander daartoe over te halen.
En leg alles aan de Heere voor, DAT is het belangrijkste. Eerlijk is eerlijk, je hebt er zelf ook een aandeel in gehad, toch? Totdat de Heere je stilzette. Maar Hij zet niet je hele gezin tegelijk stil, dus Hij zal er Zijn wijze bedoeling mee hebben.
Veel sterkte en wijsheid toegewenst!
Respecteer elkaar, als jouw man dingen doet die jij niet vind kunnen doe je er niet aan mee, andersom kan je man ook niet meedoen met dingen van jou.
Laat elkaar vrij daarin en respecteer elkaars standpunten, maar leg het wel aan de Heere voor!
Aangaande kinderen is het erg lastig, je zult hier met je man toch een middenweg in moeten vinden, het kan natuurlijk niet zo zijn dat de moeder X zegt en de vader Y, daar moet een middenweg in gevonden worden.
Jij voelt je totaal onbegrepen, vervolgd misschien zelfs. Uit ervaring weet ik nu wat de als 'heiden' bestempelde tegenpartij meemaakt. Als heiden te worden bestempeld is misschien een nog wel grotere vervolgingservaring. Ik doorleef de kant van jouw man momenteel, en kan je zeggen dat ik me totaal verstoten voel. Door alle medechristenen misgeacht, maar ik weet me volledig welkom bij God. Ik vertrouw op Gods: Eind goed, al goed oordeel.
Wat is het mooi als je samen mag geloven in Hem, samen Hem mag liefhebben, ik ervaar dat als onverdiende zegen.
Wat een goedheid als je ook samen op 1 lijn zit, alhoewel kleine verschillen niet erg zijn.
Verwacht het maar van Hem, Hij die tot jou gekomen is en jou geloof geschonken heeft wil dit ook doen bij je man en kinderen, Bid en vlucht tot Hem.
Ik denk/geloof dat voorleven belangrijk is, laat maar zien Wie je liefhebt in je daden, wees geduldig, leef in vrede, in blijmoedigheid, wees liefdevol en sta niet boven je man en kinderen.
O help dat kan ik niet, de Heilige Geest wil je dit geven, vraag er maar om.
Doet het in Zijn kracht.
Wees duidelijk in je grenzen wat wel en niet kan voor jezelf, zoals hierboven al geschreven staat.
Wees open en eerlijk.
Sterkte in alles, en denk niet klein van Hem w.b.t. je man en kinderen.
Het is niet alleen herkenbaar, maar ook Bijbels.. Des mans huisgenoten zullen zijn vijanden zijn, staat er... Daar word mee bedoeld dat wij van onszelf allemaal vijandig zijn tegenover God en Zijn dienst. Dus als er één iemand uit ons gezin veranderd voelt dat bijna als verraad.
Ik voel je nood in je brief, wat zal het moeilijk voor je zijn.
Ben het eens met de vorige reacties. Voorleven en zachtmoedigheid, en ook niet vergeten hoe je zelf was toen de Heere nog niet in je leven kwam. Dan begrijp je de anderen ook goed. En voor hen is hetzelfde Wonder nodig als bij jou... God zocht je op, één druppel liefde van Hem in je hart en je was bedorven voor de wereld. Alleen Hij kan je man en kinderen dat schenken.
Maar gelukkig mogen en kunnen we daarom vragen. Hij is een God van wonderen.
God wist ook wat er binnen je gezin zou gebeuren nadat het anders in jou leven werd, hij weet ook al de uitkomst. Laat je dat tot troost zijn.
Het is niet alleen herkenbaar, maar ook Bijbels.. Des mans huisgenoten zullen zijn vijanden zijn, staat er... Daar word mee bedoeld dat wij van onszelf allemaal vijandig zijn tegenover God en Zijn dienst. Dus als er één iemand uit ons gezin veranderd voelt dat bijna als verraad.
Ik voel je nood in je brief, wat zal het moeilijk voor je zijn.
Ben het eens met de vorige reacties. Voorleven en zachtmoedigheid, en ook niet vergeten hoe je zelf was toen de Heere nog niet in je leven kwam. Dan begrijp je de anderen ook goed. En voor hen is hetzelfde Wonder nodig als bij jou... God zocht je op, één druppel liefde van Hem in je hart en je was bedorven voor de wereld. Alleen Hij kan je man en kinderen dat schenken.
Maar gelukkig mogen en kunnen we daarom vragen. Hij is een God van wonderen.
God wist ook wat er binnen je gezin zou gebeuren nadat het anders in jou leven werd, hij weet ook al de uitkomst. Laat je dat tot troost zijn.
