Tips om elkaar te (her)vinden

Mooi antwoord van mevr. Rots.

'En ik wil herstel' schrijf je beste vragensteller, de laatste zin van mevrouw Rots doet er toe:

'Waarbij u ook nog eens dient te bedenken dat u niet háár, maar slechts uw eigen houding tegenover haar kunt veranderen'.

Denk daar over na, beste vraagsteller.

Wat fijn dat je werkelijk over het innerlijk van je partner nadenkt. Je proberen in de ander in te denken is belangrijk voor alle relaties in je leven. Heel belangrijk inderdaad, dat je naar elkaar leert luisteren en niet over de gevoelens van je partner heenwalst.
In de verkeringstijd is het goed om te merken dat je steeds meer naar elkaar toegroeit. Daar horen vaak hier en daar wat strubbelingen bij.

Aan de andere kant: jij bent niet haar therapeut. Als ze grotere problemen heeft, die niet een twee drie door jullie samen op te lossen zijn, moet je dat echt aan een professional overlaten. Bovendien is verkering (zeker in het begin) eigenlijk het gemakkelijkste deel van je relatie. In dat stadium zou alles min of meer 'op rolletjes' moeten lopen. Als je merkt dat de relatie in de verkeringstijd al stroef loopt, dat er duidelijke problemen tussen jullie zijn, en dat je niet het gevoel hebt, dat jullie zo naar elkaar toegroeien dat die problemen op de achtergrond raken, dan moet je nadenken of zij de ware voor je is.

Bij verkering gaat het er niet alleen om het leuk met elkaar te hebben, maar het gaat er ook vooral om te kijken of je genoeg bij elkaar past om elkaar te ondersteunen in de rest van je leven. Elkaar. Niet alleen dat zij jo helpt. Niet alleen dat jij haar sterke schouder bent. Maar dat je elkaar soms de een meer, soms de ander meer ondersteunt. Dat je het gevoel hebt, dat wat er ook voor moeilijkheden op je weg zullen komen, je die met deze man/vrouw (en Gods hulp) wel zal kunnen overwinnen.

Uit je verhaal wordt niet duidelijk of er een goede basis is met een paar probleempjes, of dat je steeds bezig bent met problemen oplossen, op eieren lopen, enz. Zoals gezegd, je bent haar vriend, niet haar therapeut. Aan de andere kant moet je oppassen, dat je niet verwacht dat een relatie perfect is en dat jullie elkaar altijd meteen aanvoelen.

Pas op met hoe je over haar denkt. Te zeggen dat zij niet weet wat een stabiele relatie is omdat jij haar eerste vriendje bent, klinkt voor mij persoonlijk tamelijk hoogmoedig. Met het zelfde recht kan zij zeggen, dat jij niet weet wat echte liefde is, omdat je al een andere vriendin had....

Veel wijsheid wenst DrJ

Beste vraagsteller,

Allereerst een pluim op je hoed voor de wijze waarop je met respect en gevoel voor je partner je probleem/vraag formuleert. Je beschrijft dat je partner uit een instabiele gezinssituatie komt.
Jullie verkeringstijd wordt door jullie beiden beleefd als een voorbereiding om met God's hulp en instemming zelf een gezin te gaan starten. Hier zit mogelijk de crux van het probleem: je partner heeft, gezien haar thuissituatie, thuis niet het goede voorbeeld gezien, en waarschijnlijk voelt ze een grote faalangst om zelf een gezin te kunnen starten. Een dergelijk gevoel van faalangst hoeft helemaal niet tastbaar bij je vriendin aanwezig te zijn, maar kan zich wel degelijk uiten in gedrag dat je kunt typeren als aantrekken-afstoten. Dat is namelijk wat ik tussen de regels in je vraag lees. Nogal onvoorspelbaar gedrag van je vriendin dat zich kenmerkt door aantrekken, gevolgd door afstoten. Dit is een moeilijke situatie, waardoor jij emotioneel kunt leeglopen, omdat jij geen zekerheid van je vriendin krijgt omtrent de kwaliteit van jullie relatie.
Ik heb een paar tips voor je:
1. let vooral ook op je eigen grenzen; wat kun jij emotioneel nog wel aan en wat kun je niet meer aan? Bespreek dit met je vriendin, zodat zij ook weet dat jij je zorgen maakt over de relatie en dat jullie beider inbreng nodig is om deze relatie tot een succes te maken.
2. ga in een gezamenlijk gebed naar God en vraag om Zijn hulp, omdat het trauma van je vriendin waarschijnlijk te groot is om dat simpel op een intermenselijke manier op te kunnen lossen. De impact van een onveilige en instabiele thuissituatie is heel groot en kan een desastreus effect hebben op het vermogen om een stabiele, veilige en affectieve relatie aan te kunnen gaan.
3. voer de druk niet onnodig hoog op. Je vriendin krijgt het letterlijk spaansbenauwd bij het idee dat ze samen met jou de rest van haar leven gaat invullen. Dat heeft heel waarschijnlijk niets met jou te maken, maar is een gevolg van de instabiele thuissituatie die bij haar een faalangst en mogelijk zelfs een bindingsangst heeft veroorzaakt. Dus: spreek uit tegen haar dat jullie vooral ook heel goede vrienden samen moeten worden en focus daarop en maak de relationele kant van jullie omgang niet groot of zwaar. Leer haar echt kennen en geef haar het vertrouwen dat ze haar twijfels mag uitspreken. Neem vooral de tijd, heel veel tijd. Vergeet niet dat je vriendin emotionele pijn heeft, doordat ze waarschijnlijk werkelijk niet weet hoe ze jullie relatie moet invullen, omdat ze van haar ouders niet het goede voorbeeld heeft gezien.
4. Echter, en dit ook in alle eerlijkheid, mensen kunnen door een onveilige en instabiele thuissitutie in hun vroege jeugd dermate beschadigd zijn dat ze niet meer in staat zijn om een emotioneel stabiele en wederkerige relatie aan te gaan. Dit is het allerlaatste stadium en daar hoef je nog helemaal niet van uit te gaan, maar hou er wel rekening mee, omdat jij ook je grenzen onder ogen moet blijven zien.
5. Een triviaal punt: ik weet jullie leeftijd niet. De leeftijd is wel degelijk een factor. Als jullie beiden nog jong zijn, bijvoorbeeld jonger dan 20, dan zou ik zeggen, ook rekening houdend met het bovenstaande; investeer vooral in wederzijds vertrouwen in elkaar en wordt vooral ook heel goede vrienden van elkaar. De liefdesrelatie die zich daarna kan ontwikkelen is hierdoor veel en veel completer.
Ik wens jullie oprecht succes en ik hoop dat jullie er met God's hulp uitkomen,

groet, Evert