Gehandicapt kind
Ds. J.J. van Holten | 5 reacties | 22-06-2012| 15:02
Vraag
Zonder Gods wil zal er geen enkele mus ter aarde vallen of iemand een haar verliezen, vermeldt de Bijbel. Het is Gods wil niet dat ik een gehandicapt kind gekregen heb, zeggen de mensen dan. Hier wringt iets. Een en ander strookt niet met elkaar, het conflicteert. Wil de echte God opstaan?
Antwoord
Ik heb je vraag gelezen en ik proef daarin naast verdriet ook boosheid. Laat ik beginnen met te zeggen dat ik dat menselijk heel begrijpelijk vind. De vraag of het Gods wil is dat je een gehandicapt kind hebt of krijgt kan heel reëel zijn. Althans ik ga van dat laatste uit aan de hand van je vraag, hoewel je dat hier niet expliciet schrijft.
Ik kan een klein beetje met je mee voelen en denken want ik heb zelf ook een zoon die door een ongeval op jonge leeftijd zwaar gehandicapt is geraakt.
Inderdaad kan dan de gedachte bij je opkomen is dat de wil van God en hoe zit dat dan? Je gaat echter in je vraag nog verder en stelt tenslotte de wat cynisch klinkende vraag "of de echte God wil opstaan." Daar hoor ik de vraag achter of God wel echt bestaat en of Hij zich wel echt met ons mensen bemoeit.
Ik moet je wel eerlijk zeggen dat ik moeite heb met die vraag. Gevoelsmatig begrijp ik het, maar in het licht van de Schrift als Woord van God kan ik met die vraag niet uit de voeten. Want eigenlijk roep je God ter verantwoording. En als we dat doen gaan we te ver. Denk aan wat de Bijbel zegt dat het leem niet tegen de pottenbakker kan zeggen, hé, wat maak je me nou? Dat bepaalt het leem zelf niet maar degene die het leem gebruikt om er iets moois van te maken. God is de heilige Schepper van de hemel en de aarde. Ook van de mens, ook de gehandicapte mens is schepsel van God. En de gebrokenheid van deze wereld met al wat er gebeurt en wat ons overkomt in -negatieve zin- is niet terug te voeren op God en Zijn wil maar op menselijke zonde en schuld.
Ik haast mij echter erbij te zeggen dat dat niets te maken heeft met jouw of mijn persoonlijke schuld of zonde. Met andere woorden het is nooit aan te wijzen waarom iets je overkomt of waarom iets gebeurt. Denk aan het bekende verhaal van Jezus uit Johannes 9. Daar wordt de vraag gesteld rondom een gehandicapte (blindgeboren) jongen: Waarom is hij gehandicapt geboren? Is dat om dat hij gezondigd heeft of misschien omdat zijn ouders gezondigd hadden? En dan wijst Jezus die gedachte radicaal van de hand: Deze man niet en ook zijn ouders hebben niet gezondigd. Er is dus geen één op één relatie aan te wijzen tussen dit of die handicap, gebrek of ziekte en een bepaalde zonde.
Wel is de zonde een gevolg van de zonde in zijn algemeenheid. Dat is de zonde waar wij, sinds de val in Adam, allemaal zonder uitzondering in delen.
Ik moet mensen gelijk geven in je omgeving die zeggen dat het nooit Gods wil kan zijn dat we een gehandicapt kind krijgen. Dat is Gods wil ook niet. Hij kan het kwade niet willen, laat staan dat Hij het bewerkt. God is te heilig van ogen dan dat Hij het kwaad kan zien en Zijn wil is goed. Wel kan God het kwade over ons brengen met een bepaalde, voor ons verborgen bedoeling. Hij kan het kwade zo gebruiken om het goede te bewerken. We mogen dat nooit voor een ander invullen, maar in de persoonlijke beleving als gelovige in de relatie met God kunnen we dat soms wel ervaren.
Dan blijft de vraag over waarom het dan toch gebeurt dat je een gehandicapt kind krijgt. Ik denk dat van groot belang is dat we zien wat Jezus zegt in het verhaal dat ik noemde: Waarom is dat gebeurd dat die man blind geboren is? In vers 3 klinkt het antwoord van Jezus: wat ik al eerder noemde, maar Hij zegt er nog wat achteraan. Waarom? Opdat de werken van God in hem geopenbaard zouden worden. En vervolgens geneest Jezus deze man.
Zou je je daar niet aan vast kunnen houden? Zou je daar dan geen troost en kracht uit kunnen putten, uit die woorden van Jezus? Dat wij niet weten waarom iets gebeurt. Dat wij met onze waarom-vragen blijven zitten, maar dat God in staat is om ook -NEE, JUIST- door middel van onze gehandicapte medemens Zijn grote werken te openbaren. Hoe? Dat weet ik niet, daar kan ik je ook geen antwoord op geven maar dát het gebeurt daar ben ik zeker van.
Ik loop al vele jaren mee in het wereldje van de gehandicapten: Mytylscholen, revalidatiecentra, woonvormen, werkcentra. Maar ook in de kerkelijke gemeente, in aangepaste kerkdiensten, gehandicaptencatechese enz. enz. En ik moet zeggen dat ik telkens weer ontroerd wordt door de onbevangenheid en de vreugde die onze gehandicapte en anders begaafde medemensen uitstralen. Ook, ja juist, als het gaat om de dingen van het geloof.
Voor God is niemand minderwaardig. Hij heeft met het leven van ieder mens Zijn eigen heilige en goede bedoelingen, ook al kan ik dat niet narekenen en beredeneren. Die God is de echte God. In Jezus Christus is Hij opgestaan opdat we Hem zouden volgen op alle wegen waarop Hij ons leidt.
Ik zou je nog veel meer kunnen schrijven, zeker ook uit mijn persoonlijke ervaring. Daar is hier echter de gelegenheid niet voor. Ik eindig met je veel kracht wijsheid en sterkte te wensen en bovenal de kracht van Gods Heilige Geest die ons die God leert kennen.
Ds. J. J. van Holten,
Bergambacht
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.J. van Holten
- Geboortedatum:22-12-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:IJsselstein
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vraagsteller, je worsteling herken ik erg maar je cynisme stemt me een beetje droevig. Ik hoop toch zo dat je Gods troostvolle nabijheid zoekt in plaats van dat je Hem aanklaagt. Boosheid en onbegrip mag er zijn maar laat het toch niet zover komen dat je God de deur wijst. Alleen bij Hem is echte troost te vinden.
Dan nog even over de tekst die je aanhaalt (Matt 10:29): als je verschillende vertalingen naast elkaar legt, vind je alleen in de NBV het woordje ' wil' terug. In de andere vertalingen staat het er niet. Dat komt doordat het er in het Grieks niet letterlijk staat. Het is een tekst die al veel te lang uit zijn verband wordt getrokken. In het gedeelte waarin dit zinnetje staat, roept de Here Jezus op om niet te vrezen. Als kind van God mag je je geborgen weten bij God, in al je nood. Hij laat je niet los.
Als uw kind ook gedoopt is, is dit ook gebeden. Ik hoop dat dit nog steeds uw gebed mag zijn.
In de Bijbel staat niet dat alles de wil van de Vader is, maar dat er 'geen ding gebeurt zonder de Vader'. Worden niet twee musjes om een penningsken verkocht? En niet één van deze zal op de aarde vallen zonder uw Vader. (Mt. 10:29)
Het misverstand komt uit de interpretatie van de Heidelbergse Catechismus.
Er gebeuren zoveel dingen die God niet wil: oorlog, incest, mishandeling, ongelukken ...
Dat betekent gelukkig niet dat Hij er niet bij is en het ten goede kan wenden en gebruiken!
Misschien een beetje een voorbeeld: Als mijn kind stout is, geef ik het soms straf. Ben ik blij dat ik het kind straf moest geven? Als het goed is niet! Nee, toch deed ik het!
God wilde de zondeval niet. Toch moest Hij de mensen straffen. Doet Hij dat met plezier? Nee!
Wat voor gevolgen wij van de zondeval ondervinden, dat is per persoon verschillend. De een meer de ander minder... Maar God wil dat we met onze moeiten en zorgen bij Hem komen. Dan wil Hij ons helpen, om het te dragen. Ook wil Hij ons een eeuwigheid geven zonder zonde en pijn!
Vraagsteller, volgens mij ben je opstandig... Dat kan ik wel begrijpen. Je mag dat ook aan God vertellen. Hij weet toch wel dat je opstandig bent. Hij kan en wil je helpen als je tot Hem roept. "Heere ik begrijp u niet, ik ben opstandig! Wilt U mij helpen en de weg wijzen?"
