Man laat zich steriliseren

Ds. R. W. van Mourik | 5 reacties | 18-06-2012| 14:17

Ik zit met een vraag die opeens in mijn leven is gekomen en die zeer binnenkort gaat spelen. Gisteren vertelde mijn man mij dat hij besloten heeft zich te laten steriliseren en daar contact over heeft gehad met het ziekenhuis. Over een paar weken kan hij daar terecht. Ik was eigenlijk verdrietig en kon er niet met goed fatsoen verder over praten en ben maar over iets anders begonnen. Een tijdje later vroeg ik mij af waarom mij het precies zo raakt. Wij hebben samen drie kinderen plus daarbij nog een van hem uit een vorig huwelijk. Vanwege een heftig verleden van mijn man, plus een verslaving die veel kapot heeft gemaakt in ons huwelijk, kent onze relatie vele ups en downs. Echter, sinds een paar maanden zijn wij n.a.v. een heftige situatie nader tot elkaar gekomen en proberen wij te investeren in ons huwelijk. Onze kinderen zijn allemaal 'ongepland' gekomen. Ik heb een hekel aan dat woord, maar weet niet goed hoe het anders te benoemen. Mijn man was altijd duidelijk, hij wilde geen kinderen (meer). Kinderen voelen voor hem als een zware last en een enorme beperking van zijn vrijheid. Ik kom uit een groot gezin en heb altijd graag kinderen gewild. Ondanks alles ben ik erg blij moeder te zijn van onze kinderen. Mijn man en ik zijn nu samen veel in gesprek. Wij zitten in een groeiproces. Wij bidden iedere dag samen en vragen steeds of God ons wil helpen. Ook vragen wij of God ons liefde voor elkaar wil blijven geven en of Hij de liefde voor Hem in ons hart wil leggen, zodat wij van daaruit tot Zijn eer mogen leven. Voor mij voelt het verkeerd om aan de ene kant te vragen om Gods hulp, leiding en zegen in ons leven en aan de andere kant wil mijn man om puur egoïstische redenen iets wat God zo heeft gemaakt, verbreken. Er is geen medische noodzaak. Mijn man wil niet de rest van zijn leven voorbehoedsmiddelen blijven gebruiken en kinderen wil hij pertinent niet meer. Wij bidden steeds om een wonder: het wonder van liefde in ons huwelijk. Het wonder van Gods liefde in het hart van mijn man. Mijn man wil zelf eigenlijk niets weten van een leven met God. En ik ben er van overtuigd dat als God in zijn hart gaat werken, zijn leven gaat veranderen. En dat hij de dingen waar hij nu ten diepste een afkeer van heeft (kinderen, kerkgang, christelijk leven etc.) anders gaat zien en gaat waarderen. En dan zou het ook zomaar kunnen dat hij ook anders gaat kijken naar het krijgen van kinderen. Stel dat God onze gebeden verhoort, dan is mijn man gesteriliseerd. Hoe moeten we daar dan mee om gaan? Ik weet dat ik heel diep in mijn hart droom van een 'gewenst' kindje van ons samen. Maar dat zou ik hem, zeker gezien de situatie nu, nooit durven vertellen. Misschien dat ik daarom zo verdrietig werd van zijn besluit? Ik begrijp dat dat ook misschien egoïsme is van mijn kant. Als mijn man echt geen kinderen meer wil, wie ben ik dan om dat toch te willen? Maar mij raakt het meest de kant van God. Kinderen krijg je van God. Wie zijn wij dan om daar een streep door te halen? Het voelt als zondigen tegen Hem en Zijn schepping. Ik hou heel veel van mijn man, maar ik vind dit erg moeilijk zomaar te accepteren. Wat moet ik doen?

Dit is een zeer complexe situatie. Het is jammer dat je man zo'n ingrijpend besluit neemt zonder rekening te houden met de gevoelens van jou als vrouw. Aan de andere kant heeft hij waarschijnlijk zulke traumatische ervaringen in zijn leven opgedaan dat kinderen voor hem meer een last zijn dan een lust. Het blijft voor mij wat raadselachtig dat er wel samen gebeden wordt, maar toch zo'n besluit tot sterilisatie genomen wordt. Als je samen tot God bidt, moet er toch ook de intentie zijn om samen tot een afgewogen besluit te komen. In ieder geval moet je man begrijpen dat zijn besluit haaks staat op het bidden wat jullie steeds doen om leiding in jullie leven. In het geval van sterilisatie neemt hij heel bewust een besluit wat niet in de lijn ligt van jullie gezamenlijke bidden.

Je kunt echter je man niet door verstandelijke argumenten tot andere gedachten brengen. Daar is de ingreep van God in zijn leven voor nodig. Dat voel je zelf maar al te goed. Waar je vooral mee zit is het onomkeerbare van het besluit en daarbij ook dat je hiermee God in de weg loopt. Heel goed te begrijpen dat je het daar moeilijk mee hebt.

Twee dingen zou ik daarvan willen zeggen. Allereerst dat er in het leven wel meer besluiten genomen zijn die later betreurd werden. Ook besluiten die tegenover God niet verantwoord waren. Gelukkig dat we mogen weten dat God ons daar niet op vast pint. Wanneer je man tot een levend geloof mag komen en het besluit tot sterilisatie betreurt, is er bij de Heere vergeving wie dat belijdt. Het tweede wat ik zou willen zeggen heeft te maken met de realiteit. Natuurlijk is het voor jou, terwijl je gelukkig al kinderen mag hebben, weliswaar naar je eigen zeggen 'ongepland', jammer om te moeten incasseren dat er geen kinderen meer kunnen komen. Aan de andere kant kan de ingreep tot sterilisatie bij je man een stuk rust geven, zodat hij veel beter kan werken aan een goede verhouding in jullie huwelijk. Natuurlijk is het pijnlijk dat die ingreep bij je man dan heeft plaatsgevonden met zulke definitieve gevolgen, maar aan de andere kant kun je er wellicht een huwelijksrelatie mee verdiepen. Dat zou winst zijn. God sluit weleens een venster maar opent een deur.

Het is goed om deze dingen met je man heel open te bespreken. Vooral om dit ook biddend voor God neer te leggen. God is in staat om het kwade te doen medewerken ten goede. Ik hoop dat deze overwegingen bij die complexe situatie van jullie wat mogen helpen.

Ds. R. W. van Mourik,
Elburg

Dit artikel is beantwoord door

Ds. R. W. van Mourik

• Geboortedatum:
  07-02-1958
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Alblasserdam
• Status:
  Actief

139 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven