Kinderwens opzij zetten
C. M. Chr. Rots - de Weger | 29 reacties | 07-06-2012| 14:00
Vraag
Na een relatie van meer dan 4,5 jaar wilden mijn vriendin en ik graag samen gaan wonen. Toen dat allemaal dichtbij kwam, vertelde mijn vriendin dat ze geen kinderen op de wereld wilde zetten. Zelf heb ik altijd een grote kinderwens gehad. Alleen nu ben ik daar niet meer zo zeker van. Het is uiteindelijk tot een breuk gekomen, alleen elkaar loslaten lukt maar niet. De aantrekkingskracht is er nog steeds en het is soms moeilijk om haar geen knuffel te geven. Ik zit er sterk aan te denken om mijn kinderwens te laten varen en een kinderloos leven samen met mijn (ex)vriendin te beginnen. Alleen durf ik de stap niet te nemen om mijn kinderwens opzij te zetten. Ik, bijna 30, weet het niet meer. Waar doe ik verstandig aan?
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Waar doet u verstándig aan? Verstandig-zijn is echter slechts één kant van een relatie. De andere kant bestaat echter uit gevoel en het hebben van levensverwachtingen en bepaalde wensen. Niet alleen vrouwen drómen van een toekomst. Dat doen mannen ook. Alles bij elkaar en gekoppeld aan die ene geweldige persoon, noemen we dat liefde.
Maar wat te doen, als u nu de keuze moet maken tussen úw wensen en de háre. Zij vráágt nogal wat van u. Of zij eist. Ik ga er vanuit dat zij in de relatie op dit punt 'neemt' en dat u van plan bent te 'geven'. Dat wordt nóóit vanzelf een relatie in balans!! Terwijl die balans nodig is voor een gezonde verhouding tussen een man en een vrouw. Natuurlijk kunnen er heel speciale redenen zijn voor haar vaststaande besluit. Dat zou uw relatie anders maken. En dat zou u met haar (en een arts) moeten bespreken. Is er echter sprake van een egocentrische houding van haar kant, dan zou ik me nog maar eens bedenken: is zij dan wel de ware voor u?
U schrijft dat u de stap naar een leven samen niet aandurft op de voorwaarde van een kinderloze relatie. Het lijkt mij -hoe moeilijk misschien op dit moment ook- dan zeker niet het juiste tijdstip om samen verder te gaan. U heeft het over "samen wonen". Bij "samen verder" denk ik eerder aan een huwelijk! Maar goed, daar gaat uw vraag niet over.
Nog even terug naar uw woorden "ik zit sterk te denken..." Hoewel nu wellicht moeilijk voor te stellen is een bewust gekozen leven zonder kinderen een zeer ingrijpende beslissing. Een kinderwens laten varen is een enorm proces dat gepaard gaat met veel emotie (waarbij de bewust gemaakte keuze niet eens van doorslaggevend belang hoeft te zijn). Voor zo'n beslissing kan een mens immers kíézen. Maar of u -met kinderwens en al- ooit vader zal mogen worden is een heel andere zaak. Dáár kunt u niet persé zélf voor kiezen, hoewel er tegenwoordig veel mogelijk is.
Het gaat om úw houding. En om die van haar. Als u uw vurige wens opzij zet, komt u uzelf tegen. Vroeger of later. En dan is het maar de vraag welke problemen dat gaat geven: u kunt -ja, óók onbewust- de schuld bij haar gaan leggen. Als zij niet verandert (ook dat is niet uitgesloten!) blijft uw beider besluit altijd een rol spelen binnen uw relatie. Zoals het ook nu al tussen u staat!
Het is wellicht triest dat het tot een breuk is gekomen, maar het is nog altijd zo dat men beter ten halve kan keren dan ten hele dwalen, toch? Loslaten geeft nu verdriet, maar dat is een momentopname in vergelijking met een heel leven dat nog voor u ligt!
Ik wens u sterkte,
Gode bevolen,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vragensteller: Als het duidelijk is dat je vriendin geen kinderen wil, en jij wilt ze echt wel, moet je een keus maken: ofwel geen kinderen, ofwel de relatie verbreken. Bij het eerste ben ik bang dat het uiteindelijk tussen jou en je vriendin/vrouw/partner in gaat staan. Je moet wel echt die kinderwens willen en kunnen opgeven, zonder dat het je relatie gaat uiteindelijk de vernieling indraait. Hopen dat zij ooit wel kinderen zal willen, daarop kan je geen verdere relatie bouwen. Zij zal druk voelen, en jij iedere keer teleurstelling dat ze nog niet zo ver is.
Het alternatief is een leven zonder haar. Pijnlijk, maar als je echt kinderen wil, en zij wil ze niet, dan zal je verder moeten zonder haar. Aan de andere kant, stel dat je de relatie verbreekt en je gaat met iemand anders verder, wie zegt dat je met die persoon wel kinderen kunt krijgen? Dat is natuurlijk nog niet gezegd.
Al met al heel lastig, maar dit zijn zeer basale belangrijke dingen, daar kan je niet mee schipperen. Daarin moet je een keuze maken. Of nu de pijn van een verbroken relatie, of je leven lang het gevoel van gemis hebben. Sterkte in ieder geval.
Goed blijven lezen.
Persoonlijk vind ik, dat als je aan een huwelijk begint (samenwonen klinkt zo vrijblijvend), je wel moet openstaan voor kinderen. Anders ben je volgens mij niet aan een huwelijk toe.
Ik zou ook nooit een relatie met iemand willen die hier niet voor zou openstaan.
Daarnaast, een kind wel willen, is ook een daad van egocentrisme.
Hoe spreekt God zelf in de Bijbel over de kinderzegen, over het nageslacht, over een beloning, over dat Hij degene is die de baarmoeder opent en sluit en dat Hij wil bijstaan, zelfs wanneer wij het allerminst dit verwachten, dat we ons leven in Zijn hand mogen leggen enz. enz.
Het gaat er niet om wat wij willen, maar wat Zijn wil is in ons leven!
En moeder-zijn is een soort wegcijferen/ opofferen uit liefde voor je kinderen en dat is wat anders dat doen wat ik zelf wil.
En 'wie kinderen grootbrengt tot Zijn eer, verkrijgt een erfdeel van de Heer'.
Ik stel wat uitersten hier tegenover, omdat ik vind dat je toch zelf zeker mag kiezen om aan kinderen te beginnen. Ik word kriegelig als God en bijbel erbij worden getrokken om vooral voor nageslacht te zorgen. Niet iedereen staat namelijk open voor het krijgen van kinderen.
Adam en Eva werden voor elkaar geschapen. Later kwam erbij: Wees vruchtbaar en vermenigvuldig u.
Uiteraard zijn kinderen een machtig groot geschenk. Maar ik denk dat je dit niet boven het originele huwelijksgeschenk mag zetten. Het is één van de grote gaven in het huwelijk, als het je gegeven is. Maar het bovenaan zetten vind ik eenzijdig.
Ook dat je stelt dat moeder zijn een soort wegcijferen/opofferen is. Het is een typische gedachtengang die geen stand houdt.
Wat zijn de instructies bij een ramp: Zorg eerst voor jezelf en daarna voor je kind (eren). Een kind is niet gebaat bij een ouder die niet eerst goed voor zichzelf heeft gezorgd, beiden zullen tesamen omkomen. Kinderen staan niet op de eerste plaats, daar hoor jijzelf te staan.
Zo ook het krijgen van kinderen. Kinderen krijgen uit plichtsgevoel is heel wat anders dan kinderen als een groot welkom geschenk ontvangen. Volgens mij heeft God alleen maar vreugde van het laatste.
Misschien zijn er dingen gebeurd in het verleden.
Het gaat uiteindelijk niet om wat wij willen, maar wat God wil.
Bid samen om Zijn leiding en weg hierin.
Bid en vraag om Licht...
Verder ben ik het met @naam eens.
Of gewoon geen zin in kinderen omdat je vaak op vakantie wil of om carrière te maken.
Of geen kinderen vanwege onverwerkt verleden of medische gronden.
Daar zit nogal een verschil in, dat moet vragensteller eerst boven tafel krijgen.
Mensen die geen kinderen willen, OMDAT ze vaak op vakantie willen en luxe en ga zo maar door, bij die mensen mag je blij zijn dat er geen kinderen komen, omdat ze naar mijn mening sowieso al niet geschikt waren om een kind te krijgen en op te voeden. En dan nog: als een stel daarom verkiest niet aan kinderen te beginnen, het is hun keuze. Net zo goed dat mijn partner uit hoofde van haar professie dagelijks situaties tegenkomt waarbij je zegt: "waarom zijn die mensen aan kinderen begonnen, hoe ongelooflijk onverantwoord en egocentrisch moet je zijn om in die situatie kinderen op de wereld te zetten." Bezint eer ge begint.
En dat vruchtbaarheidsgebod, hoe relevant is dat tegenwoordig nog met 7 miljard aardbewoners waarvan een groot deel weinig tot niets heeft?
Degenen die vinden dat God de baarmoeder opent en sluit: als je vindt dat je zelf niet hoort te beslissen over het gewenste kindertal, dan moet je dus óók niet aan anti-conceptie beginnen! Laat het dan écht aan God over. Oók als je dan ieder jaar een kind krijgt; want als je genoeg vertrouwen hebt komt het toch goed?
In de loop der tijd heb ik bij diverse reageerders tussen de regels door al veel pijn en verdriet gelezen, van kinderen die niet gewenst waren, of niet in een veilig nest opgroeiden. Dat heeft mij alleen maar gesterkt in het idee dat ouders écht moeten weten waar ze aan beginnen, als ze kinderen willen krijgen. Dat is geen lichtvaardige beslissing.
Wel of niet openstaan voor de komst van eventuele kinderen: dat is misschien zelfs één van de belangrijkste beslissingen in een mensenleven, denk ik. Laten we er niet over oordelen wat voor standpunt iemand heeft. Laten we dat gewoon van elkaar accepteren, en blij zijn met de kinderen in onze omgeving die wél ter wereld komen, en hen met liefde omringen!
Maar tegen een ieder die geen moeder/vader gevoelens heb, zeg je dus, met de Bijbel in je hand: blijf jij maar lekker vrijgezel en maagd, je mag dat uitsluitend doen als je ook een kind wilt.
Dus dat ik uit liefde met mijn partner ben getrouwd, is een niet bijbelse grond. Ik had moeten trouwen op grond van een kinderwens. Tja, het kan verkeren.
Wat te denken van de prachtige natuurlijk ingestelde cyclus van een vrouw. Maar een paar dagen in de maand is er werkelijk kans om zwanger te raken. Al die andere dagen is vrijen niet naar Gods wil want er kan geen kind verwekt worden.
Weten we wel waar we het over hebben als het over leven met elkaar gaat. Ik ben blij dat ik niet bij alle vrijpartijen een kinderwens hoefde te hebben, ik zou maar matig hebben kunnen genieten. Het lijkt alsof we denken dat God een mens geen onbezorgde vreugde gunt, er moet altijd een verantwoordelijkheidsgevoel bij horen, anders klopt het niet.
Kathleen, je trouwt niet om de kinderen.. je trouwt omdat je samen met elkaar verder wil, omdat je van elkaar houd enz. enz. , als het goed is om samen de Heere te dienen...
Hoe je dan ook denkt, vertrouwen op de Heere is nodig.
U wil geschiedde!!
Al begrijp ik dat sommige situaties menselijk lastig kunnen zijn!!
Ik heb het weleens te doen met pas gehuwde (refo)mannen als ik in gesprekken hoor dat sommige meiden/vrouwen na bijv.3maanden huwelijk alleen nog maar aan baby's en zwanger worden kunnen denken. En bij de partner dit nog helemaal niet speelt, vraag me dan weleens af trouw je voor je man of voor je kinderwens?! Met dit vb. Bedoel ik overigens niemand hierboven.
- 1
- 2
