Seksverslaving erfelijk
Eleos | 8 reacties | 22-05-2012| 15:20
Vraag
Ik zou graag willen weten of een seksverslaving erfelijk is? Mijn man komt uit een groot gezin. In dit gezin zijn er een aantal kinderen met een seksverslaving. Nu vindt mijn schoonmoeder dat dat hun eigen probleem is, maar ik betwijfel dit. Of kan een seksverslaving toch door de opvoeding komen? Ik vind namelijk dat je als moeder niet kan zeggen: Sorry, maar dit is jullie probleem. Zeker als je je kinderen heb laten dopen (en dus voor God hebt beloofd het beste voor hen te zoeken) is dit een erg laffe houding.
Antwoord
De vraag waar je mee begint is een algemeen gestelde vraag. En deze is niet zo gemakkelijk te beantwoorden. Ik heb even wat rond gezocht, maar heb geen antwoord kunnen vinden op deze vraag. “Seksverslaving” is namelijk verdwenen uit de laatste editie van het handboek voor psychiatrische stoornissen, de DSM-IV. Daarmee is het geen officiële diagnostische categorie meer.
Verder is het zo dat de mate van erfelijkheid van een stoornis in dit soort gevallen onderzocht wordt op een manier die informatie geeft over het gemiddelde aandeel van de biologische afkomst in het voorkomen van een stoornis in een grote groep proefpersonen. Dit zegt niet zoveel over de mate waarin het hebben van bijvoorbeeld een seksverslaving door een individuele persoon erfelijk bepaald is. Waarbij je overigens in je achterhoofd moet houden dat seksverslaving ook maar een woord is waarmee van alles wordt aangeduid. En dat ik uit je vraag niet helemaal kan afleiden om wat voor gedrag het precies gaat en wat dit gedrag te betekenen heeft.
De vraag die je hebt lijkt ingegeven door een situatie die je persoonlijk aan gaat, namelijk een situatie in je schoonfamilie. Of een seksverslaving door opvoeding kan komen, zo vraag je. Of je er gevoelig voor bent om zoiets als een verslaving te ontwikkelen, heeft vast met bepaalde temperamentskenmerken te maken. En temperament is in aanleg gegeven. Bijvoorbeeld gevoeligheid voor negatieve emoties, gevoeligheid voor positieve emoties, de neiging om spanning te zoeken.
Maar er zullen ook factoren zijn waarin de opvoeding een belangrijke rol speelt. Bijvoorbeeld het zelfgevoel. Het is bekend dat bij seksverslaving het gevoel over zichzelf problematisch is. En dit gevoel wordt sterk beïnvloed door wat gebeurt in de opvoeding. Of bijvoorbeeld het vermogen om je impulsen en emoties te reguleren, zelfcontrole eigenlijk. Om dit te ontwikkelen is opvoeding ook belangrijk. En in het geval van een seksverslaving kan van belang zijn wat voor beleving kinderen meegekregen hebben bij seksualiteit.
In z'n algemeenheid is het goed je te realiseren dat er dus een veelheid aan factoren van invloed is. We zullen allemaal voorbeelden kennen van situaties waarin goede opvoeders enorm veel investeren in hun kind en waarin zo’n kind dan toch problemen of zelfs stoornissen krijgt. Mogelijk gebeurt dit dan ten gevolge van andere ongunstige dingen die gebeuren, of is er sprake van een heel ongunstige aanleg van het kind. En ook van situaties waarin de ouders weinig goeds doen en een kind toch heel goed gaat functioneren. Nogmaals: mogelijk ook door andere gunstige factoren van buitenaf, of op basis van veel gunstige eigenschappen die in aanleg gegeven zijn.
Ik kan verder dus niets zeggen over de vraag hoe het zit in je schoonfamilie, hoe het op te vatten is dat een aantal van de kinderen een seksverslaving heeft. Het zou kunnen zijn dat dit te maken heeft met de aanleg van deze kinderen. Of met de opvoeding die ze gekregen hebben. Of met nog andere invloeden. Waarbij je zou kunnen denken aan beïnvloeding van elkaar, doelgericht, of door imitatie-leren, elkaars gedrag navolgen. Of aan factoren buiten aanleg en gezinssituatie om.
Ik hoop dat bovenstaande nuancering je helpt om om te gaan met een kennelijk verschil van inzicht met je schoonmoeder.
Met vriendelijke groet,
Els de Bruin
Voorlichting word niet of nauwelijks gegeven, of er ligt ineens een christelijk boekje op je bed met daarin het e.a beschreven. Of een paar woorden, meer mag er dan niet over gezegd worden.
Kinderen gaan dan zelf dingen zoeken, boekjes, films, internet, vriendjes, worden nieuwsgierig, en dat kan verslavend werken.
Ik ben van mening dat als er in een gezin open, eerlijk en met elkaar over seksuele zaken gesproken kan worden, gewoon met elkaar zonder een schaamtegevoel dat er dan veel minder ellende komt dan dat alles krampachtig verzwegen word en kinderen zelf op zoek gaan.
En uit die ellende kan verslaving voortkomen.
Je krijgt het of niet, maar we oordelen graag over een ander en zeggen dan wel dat we allemaal zondaren zijn, maar de ene wel meer dan de ander, vooral de ander.
Het beloningscentrum in de hersenen zorgt ervoor dat bepaalde gedragingen met een prettig gevoel beloond worden. Dit zijn vooral gedragingen die voor het voortbestaan van de soort van belang zijn zoals eten en seksuele activiteit. Het beloningscentrum zit in middenhersenen. De middenhersenen zijn ook betrokken bij instincten, verlangens, dorst, hongergevoel en emoties als woede en angst.
Het beloningscentrum in de hersenen zorgt ervoor dat bepaalde gedragingen met een prettig gevoel beloond worden. Dit zijn vooral gedragingen die voor het voortbestaan van de soort van belang zijn zoals eten en seksuele activiteit. Het beloningscentrum zit in middenhersenen. De middenhersenen zijn ook betrokken bij instincten, verlangens, dorst, hongergevoel en emoties als woede en angst.
Het oudste deel (hersenstam, hypothalamus 'en "kleine hersenen") is een reptielenbrein en staat in het teken van primitieve instincten en de regeling van lichaamsfuncties. Ook de lichamelijke expressie van emoties - de tranen, niet het verdriet - wordt vanuit dit deel bestuurd.
We oordelen graag over mensen, zo zondig als we zijn, maar een verslaafde is wel zondiger.
Maar we hebben onszelf niet gemaakt, we moeten het doen met wat we meegekregen hebben en soms is dat niet zoveel.
Ik weet dat God anders zal oordelen, dat staat in de bijbel.
Natuurlijk kun je door trieste gezinsomstandigheden op een verkeerd spoor komen, je leven ergens anders in gaan zoeken, maar hoe triest de situatie ook kan zijn, wat ik uit ervaring weet, we blijven ten alle tijde zelf verantwoordelijk voor onze daden, al wil ik voor ernstige dwang absoluut uitzondering maken.
Nee, een verslaafde is niet veel zondiger! Als we onszelf echt kennen, nemen we die houding niet aan!
Ik begrijp niet zo goed waar u met deze beoordeling heen wilt. Als u een oplossing voor het verslavingsprobleem zoekt, is het denk ik onbillijk hierbij nog uw schoonmoeder/vader in te betrekken. Zoek het bij een hulpverlening als de problemen te groot zijn om zelf te overwinnen, maar alsnog uw schoonfamilie op het matje roepen lijkt me mosterd na de maaltijd. Iemand als schuldige kunnen aanwijzen daar lost u het probleem van NU toch niet mee op?
