Puberdochter naar pleeggezin
MSc E. A. Pleiter-Visscher | 6 reacties | 17-05-2012| 10:56
Vraag
Volgende week hoopt onze puberdochter een poosje naar een pleeggezin te gaan. Het is voor haarzelf en voor ons als gezin de beste oplossing. Ik heb ondanks het feit dat we al jarenlang veel problemen hebben, het er op dit moment heel moeilijk mee. Als ik babyfoto's van haar bekijk, kan ik wel huilen. Het is niet de normale gang van het leven dat we haar straks weg moeten brengen (hoewel ik de gebrokenheid van ons bestaan besef). Anderzijds als ze heel het huis weer op zijn kop zet door haar gedrag, zie ik het ook wel weer dat het niet anders kan en hopelijk komt het haar gedrag ten goede. Heeft u voor ons wat tips hoe we hier mee om moeten gaan?
Antwoord
Beste ouders,
Hartelijk bedankt voor jullie vraag. U beschrijft een moeilijke situatie, waar u met recht verdrietig over bent. Het doet iedere ouder pijn wanneer je eigen kind (tijdelijk) elders opgroeit; deze pijn en verdriet mogen er ook zijn en laten liefde voor jullie dochter zien.
Jullie hebben als gezin een moedige stap genomen, door de problemen die er spelen onder ogen te zien en daar stappen in te ondernemen. Hoewel ik jullie situatie niet ken en niet weet welke problemen er spelen, wil ik een aantal dingen meegeven.
Het zou mooi zijn als jullie als ouders jullie dochter zelf weg kunnen brengen naar het pleeggezin en haar ook toestemming kunnen geven voor het tijdelijk wonen elders. Kinderen en jongeren kunnen zich enorm schuldig voelen wanneer zij (tijdelijk) elders gaan wonen, en dan kan het helpen dat ze van ouders zelf horen dat het goed is wanneer dit gebeurt. Verder is het van belang om heldere afspraken te maken. Deze kunnen bijvoorbeeld gaan over de manier waarop jullie contact met jullie dochter hebben. Het is zeer aan te bevelen om contact met haar te blijven houden. In sommige situaties is het wenselijk door even helemaal afstand te nemen en ook geen contact te hebben. Als het echter wel mogelijk is, zou ik dit van harte stimuleren. Probeer uw kind te bezoeken in het pleeggezin of spreek elders met haar af. Indien mogelijk kan ze ook af en toe bij jullie thuis komen. Probeer hier duidelijke afspraken over te maken.
Wanneer het wenselijk is om een tijdje geen ‘life’ contact te hebben, zou ik willen adviseren om belmomenten met elkaar af te spreken, zodat er op die manier wel contact blijft. Het is zeer aan te bevelen om in dit alles de pleegouders te betrekken en ook regelmatig contact met hen te onderhouden. Ook al nemen zij tijdelijk de zorg voor jullie dochter over, jullie blijven de ouders en hebben recht op informatie over haar.
Daarnaast zou ik willen adviseren om hulpverlening te overwegen. Uit jullie verhaal kan ik niet opmaken welke problemen er spelen; wel schrijft u dat er al jarenlang problemen zijn. Waarschijnlijk zijn er in de afgelopen jaren patronen ontstaan en uit ervaring weet ik dat het ‘enkel’ laten verblijven in een pleeggezin van een kind de problemen niet oplost en patronen niet doorbreekt. Wat ik vaak zie gebeuren, is dat na terugkomst van een jongere, de gezinsleden weer in oude patronen vervallen en de problemen zich voortzetten. Mijn advies zou daarom zijn om gedurende deze time-out-periode te werken aan de problemen die er zijn. Dat kan door middel van de inzet van gezinsbegeleiding. Deze begeleiding richt zich op zowel ouders als de jongere en is er op gericht om patronen te doorbreken en gezinsleden andere/nieuwe vaardigheden aan te leren. Mocht de pleegzorgplaatsing voor langere tijd gelden, dan is te overwegen om een pleegzorginstantie te betrekken. Er kan dan pleegzorgbegeleiding gestart worden, waarin zowel met jullie als ouders, als met jullie dochter en de pleegouders contacten zullen zijn en begeleiding kan worden geboden. Bijkomend voordeel hiervan is dat het pleeggezin een vergoeding kan krijgen voor de opvang van jullie dochter. Een pleegzorgwerker of gezinsbegeleider kan tevens advies geven óf , wanneer en hoe jullie dochter weer naar huis kan keren.
Ik wens zowel jullie als ouders, maar ook jullie dochter en eventuele anders gezinsleden veel sterkte toe voor de komende periode en ik hoop dat de time-out-periode mag bijdragen aan herstel.
Hartelijke groet,
A. Pleiter
Dit artikel is beantwoord door
MSc E. A. Pleiter-Visscher
- Geboortedatum:02-05-1984
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Huizen
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie: Orthopedagoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Maar ook het gast gezin.
Jullie als ouders maar ook het gastgezin hebben steun van de Heere nodig.
Bidt maar veel om kracht en wijs heid en probeer met veel geduld en liefde
te handelen.
Soms kan een poos gastgezin geen kwaad al is het nog zo moeilijk voor een ouder
Vreemde ogen doen soms wat, en brengen een kind weer op het goede pad.
Maar dit alles kan niet zonder goede begeleiding.
Een Gast Ouder.
Heel veel sterkte, en natuurlijk Gods onmisbare zegen toegewenst.
verder wil ik jullie graag zeggen dat ik het heel goed vind wat jullie doen. Natuurlijk doet het pijn en kost het heel veel verdriet maar toch getuigt dit wel wat opvoeden voor jullie betekent!
Het gaat tenslotte niet om jullie dochter zelf ( ze zal altijd jullie lieve dochter blijven) maar het gaat veel meer om het gedrag wat zij vertoont.( Zeg dit ook maar tegen haar.) En juist door de consequenties te handhaven weet zij waar ze aan toe is. Ook al gaat dat zo tegen ons gevoel in. En daarom is opvoeden zo moeilijk. maar ik weet bijna wel zeker dat jullie relatie hierdoor zal blijven bestaan!
Geef je puberdochter in elk geval de sleutel van jullie huis mee, zodat als ze wil ze altijd even alsnog bij jullie langs kan komen of even op haar eigen kamer kan gaan zitten (zolang dat voor jullie natuurlijk ook haalbaar is).
Met 16 jaar ben ik ook weggegaan thuis na veel problemen. Het was voor mij wel fijn om te weten dat mijn ouders er moeite mee hadden, want het gaf mij bewijs dat ze wel van me hielden (waar ik toen wel eens aan twijfelde). Ik hoop in ieder geval dat jullie dochter het ook goed vind om te gaan, anders zou ze zich ook afgewezen kunnen voelen.
Een kind wil zijn ouders ten diepste geen verdriet doen. En een kind voelt zich eenzaam als het voelt alsof je ouders je niet meer kunnen bereiken.. Dus even helemaal uit deze negatieve spiraal 'op adem komen' zowel voor ouders als kind was voor mij destijds heel erg goed.
Vraag aan je dochter wat voor soort contact ze wil, en vraag idd hulp.
Bij beide partijen ontstaat zoveel pijn in het niet vinden van elkaar dat steeds verder uit elkaar groeien een gevaar is.
Ik ben uiteindelijk niet meer thuis gaan wonen, maar ging wel altijd graag om het weekend naar huis. Het is tussen mijn ouders en mij weer helemaal goed, en ik ben er heel erg blij om dat ze me los hebben durven laten destijds! En het is helemaal goedgekomen met me:-)
