Niet gelijk kinderen

Als het jullie echt gaat om wat God wil, dan maakt het toch niet uit als er vlug een kindje komt? Het blijft een gave van God... denk je niet dat Hij dan voor de rest zorg zal dragen?

Persoonlijk heb ik er moeite mee als ik denk aan de echtparen die er wel voor open staan en bij wie de kinderwens helaas uitblijft. Dat is 1 kant.

Hier verschillen de meningen ontzettend over, belangrijkste wat over blijft zijn niet de antwoorden die anderen jullie geven maar de weg die God jullie Zelf wijst. Ken Hem in al je wegen en Hij zal je paden recht maken. #vertrouwen.

Waarom geen voorbehoedsmiddelen maar wel alleen gemeeschap buiten de vruchtbare periode? Dat is toch net zo goed een voorbehoedsmiddel?

Hoe dachten de mensen er 100 jaar geleden over...
Veel armoede en vaak ook nog veel kinderen tijden veranderen maar God is nog steeds hetzelfde.
Dus niet rommelen aan de fonteinen des levens..
Een fijne trouwdag toegewenst.

@Adriaan @tamara72, goed gezien......

Wel de 'voordelen' van het huwelijk maar niet de 'nadelen'...
als je toe bent aan trouwen, is dat hetzelfde als open staan voor kinderen krijgen!
Het huwelijk staat niet los van de kinderzegen...

1ste reactie van Roozemond is erg waardevol!


Even los van de vraagstelster, maar wat ik vaker denk bij zulke vragen/gedachten;

wat mij erg moeilijk zou lijken; als je nu met bovenstaande in gedachten het huwelijk ingaat,
en je zorgt dat er de eerste tijd geen kindje komt, en dan wil je na 1 a 2 jr wel graag, en dan blijkt dat je moeilijk of geen kinderen kan krijgen, hoe kijk je dan tegen die eerste periode aan dat je de kinderzegen hebt tegengehouden??

daar ben ik oprecht benieuwd naar.

@Hanna; goeie vraag waar je mee eindigt!

Moeilijk hoor, daar moet ieder voor zichzelf, maar wel samen met God een weg in vinden.
Wij hadden ook na een jaar een kind, na anderhalf jaar de tweede (terwijl we tussendoor ook nog aan anticonceptie deden) en daarna was het toch een tijdje te veel van het goede. Als je op de normale manier kinderen mag krijgen zul je na verloop van tijd aan anticonceptie moeten doen. Hetzij op de “natuurlijke” manier (alhoewel ik dat persoonlijk niet natuurlijk vind omdat je in de vruchtbare periode juist zin hebt om de liefde te bedrijven…) hetzij door het gebruik van andere middelen.
Ik ben het met Hanna eens dat het heel wrang is als je de eerste jaren eigenlijk geen kinderen wil en daarna blijkt dat het niet wil of dat je ze helemaal niet kunt krijgen.
Tegelijk bedenk ik dat toen wij trouwden we in een veel gunstiger positie zaten. De meesten van onze leeftijd (nu 40-plussers) konden zich, toen ze begin twintig waren, een mooie en goede eengezinswoning veroorloven en dat nog wel van een salaris. Daar staat tegenover dat de vrouwen nu bijna allemaal in deeltijd blijven werken.
Toch ben ik blij dat ik op jonge leeftijd kinderen heb mogen krijgen. Ik ben zelfs al oma en ik had niet gedacht dat dat zo mooi zou zijn met als voordeel dat we zelf ook nog heerlijk jong zijn!

Dus als een ander stel geen kinderen kan krijgen, moet ik er maar wel aan beginnen? Vind ik echt een kul argument. Jij moet kinderen willen, niet een ander.

Het huwelijk zien als een combinatie van “lusten en lasten” waarbij de lusten doelen op de sexuele omgang, en de lasten op kinderen, vind ik ook een beetje raar. Alsof je alleen van sexualiteit mag genieten als er kinderen van moeten kunnen komen. En sinds wanneer zijn kinderen “lasten”? Dat je nog niet open staat voor kinderen ivm de verantwoordelijkheid etc, dat vind ik een heel ander verhaal.
Daarnaast, de 1 op 1 koppeling met huwelijk en kinderen, vind ik te ver gaan en erg ongezond. Je zult maar geen kinderen kunnen krijgen als echtpaar. Voor niets getrouwd? Stelt het huwelijk dan niets meer voor? Je trouwt voor en met elkaar, niet primair voor kinderen.


Jezelf afvragen, in geval je geen kinderen kunt krijgen, of je toch niet gelijk er aan had moeten beginnen, ipv het enige tijd uit te stellen, is mijns inziens een angst redenering. Als dat je motivatie moet zijn voor kinderen, dan kan je beter helemaal niet aan kinderen beginnen. Alsof je eerst niet onvruchtbaar bent, en na 2 jaar wel? Met dat argument kan je je ook afvragen waarom je nu pas trouwt, en niet een jaar geleden. Want tja, stel dat je geen kinderen kunt krijgen, wat als je eerder was getrouwd, had je ze dan wel kunnen krijgen? Als als als, daar koop je niets voor. Het zijn allemaal argumenten die niets, maar dan ook helemaal niets te maken hebben met een kinderwens en de invulling daarvan.

En aan hen die vinden dat je er open voor moet staan, jullie hebben inmiddels ook 10 kinderen? Zolang het lukt, gaan we door? Ongeacht de medische en/of financiële consequenties? Of het nu financieel en medisch verantwoord is, maakt toch niet uit? God zorgt toch wel?

Vraagsteller: het is jouw keuze, en die van je aanstaande. Je moet samen klaar zijn voor kinderen, en er de mogelijkheden voor hebben. Een ander kan niet in jouw schoenen staan. Daarnaast moet je ook met wijsheid omgaan met deze dingen.

@kathleen, ik begrijp je scherpe reactie, bepaalde dingen kan ik ook volgen, maar de andere kant blijft er ook. Ik zelf zou dolgraag kinderen willen, maar helaas, en als ik dan steeds weer om me heen meemaak hoe er mee gerommeld wordt, dan kan dat heel moeilijk zijn! Even los van de bovenstaande reactie maar als aanvulling op mijn eigen reactie.
En kinderen, daar begin je niet aan, dat is en blijft een gave!

Sluit me bij Adriaan & Katlheen aan. Vind het vergelijk van Hanna met voor en nadelen te zwart/wit. Mijn persoonlijke mening is, als je (nog) geen behoefte/mogelijkheid heb aan/voor kinderen beging er dan ook niet aan. (Roozemond begrijpt dat het een gave is, maar je begrijp hopelijk m'n woordkeuze) Ik zie zelf kinderen niet als een algemeen nadeel, maar vond & vind mezelf niet de persoon om gelijk voor kinderen open te staan. En Hanna om je vraag een beetje te beantwoorden, ik ken iemand in deze situatie. Zij heeft hier geen moeite mee, want wie zegt dat het een aantal jaar geleden wel was gelukt. En dat was toen der tijd hun keuze, waar ze nog steeds 100% achter staan. Roozemond voor jou sterkte.

@kathleen helemaal met je eens, je hebt het goed onder woorden gebracht.

Wij hebben drie kinderen, vier slaapkamers en het is compleet. Mocht er nog eentje komen dan is die welkom als alle anderen. Maar ik ben niet van plan om er een gezin van te maken waar de slaapkamers bezet zijn als 'polenonderverhuurhuizen' waar ze in shift in stapelbedden slapen.

En trouwens alleen (geslachts) gemeenschap hebben tijdens de onvruchtbare periode is een zeer onbetrouwbaar middel om zwangerschap te voorkomen.

@bootje, bedankt voor je reactie.
Ik blijf er echter bij dat er, vooral vandaag de dag, enorm met de kinderzegen wordt geknoeid, en dat vind ik iets vreselijks.

@Kathleen, zoals jij de zorg van God uitdrukt, zo is het niet verwoord en bedoeld. Dat is juist misbruik maken van Zijn zorg.

Verder kan ik Hanna's reactie goed volgen en van harte onderstrepen.

'kinderen zijn leuk, kinderen zijn fijn, maar nu even niet, maar nu voorlopig niet, eerst samen genieten, enz.' Als het zo zou zijn, waarom vinden we dat dan niet terug in bijv. de bijbel??

Verder moet ook hierin iedereen in zijn eigen gemoed ten volle verzekerd zijn.

Toen ik de eerste reacties las begon ik bijna te stijgeren. Anderen willen kinderen, maar het lukt niet dus moet ik...?
Maar die vraag (en het antwoord) zijn hierboven al gesteld en beantwoord. Daarom vertel ik alleen over mijn keuze.
Wij zijn getrouwd na 5 jaar verkering toen we 20/21 waren. Ik was klaar met de studie en had werk, man moest nog een halfjaar studeren. Toch besloten om te trouwen, want... liefde, behoefte & graag bij elkaar willen zijn!
Inmiddels 1,5 jaar getrouwd en man is nog steeds aan het studeren. Wilde nog graag z'n master halen. (moet nu dus nog een half jaar, hopen we ;-))
Wij gebruiken voorbehoedsmiddelen. Pas waren we daar een beetje dom mee en dachten we dat ik zwanger was. Ik zou er blij mee zijn geweest als het zo was, maar toch kwamen de zorgen al. Studie afbreken? Stoppen met werken?
Het bleek niet zo te zijn. Maar toch spelen die vragen in mijn hoofd. We zijn getrouwd, moet je er dan niet altijd voor openstaan? Mijn man heeft de hersens en de ambities om te studeren, moet hij dat opgeven? Zou hij dan wel werk vinden? Of moet ik blijven werken? Ik ben nog zo jong, wil ik wel die verantwoordelijk hebben? Kan ik dat wel aan?

Het is makkelijk gezegd: je moet ervoor open staan. Maar er speelt een heleboel méér mee!

Zoo moeilijk deze vragen. Een passend antwoord is er niet. Je moet zelf beslissen wat jij denkt dat het beste is.
Wij zitten met een soortgelijk probleem; ik moet nog lang studeren en we hopen over een half jaar te trouwen, ik moet dan zeker nog 2 jaar studeren.
Al veel gevraagd of God ons een antwoord wil geven, maar er lijkt geen antwoord te komen..

@allen; bedankt voor de reacties op mijn antwoord en vraag.

zo te lezen is, verschillen de meningen, en dat geeft niets, het was een oprecht gemeende vraag, en helemaal geen aanval ofzo...jammer dat het zo opgevat wordt.

wat mijn reactie op de vraagstelster betreft, zo zie ik het, en ik weet uit ervaring echt wel hoe moeilijk het kan zijn om snel na je trouwen (meerdere) kinderen te krijgen, maar toch kan ik nu toch ook zeggen;
God leidt mijn weg, en zo de weg zal gaan...ik wil achter Hem aan gaan, ondanks strijd, maar ook met de zekerheid; Hij gaat met me mee!

Gods zegen een ieder in zijn/haar leven!

@Hanna: mooi getuigenis! Bemoedigend!!

@ikzelf, het is ook moeilijk.... dat wil ik niet ontkennen. Ik moest zelf na ons trouwen ook nog het laatste studiejaar doorlopen. Maar van alles gaan gebruiken om een zwangerschap te voorkomen, of onthouding, of wat ook, daarvan zijn we beiden tot nu toe overtuigd geweest dat dat voor ons Gods weg niet was. Kregen wij een briefje uit de hemel? Nee.... het zijn vaak zoveel dingetjes die we als Gods leiding mogen ervaren... Voor mezelf is de echte rust vanbinnen (de rust die ik herken als van God Zelf gegeven in m'n hart) vaak de maatstaf zeg maar.
Wij overzagen onze weg ook natuurlijk niet van te voren, we zijn nu bijna 5 jaar verder, en ondanks dat we geen kinderen hebben zien we wel Gods trouwe leiding en zorg in ons leven.
Het is mij goed wat mijn God mij beschikt!

Ik heb veel respect voor echtparen die openstaan voor de kinderzegen en er niet zelf mee willen rommelen.

Ik denk dat veel mensen de kinderzegen júist benutten door na het trouwen nog een tijdje te wachten.

We plannen alles.. houden overal rekening mee.

Maar zodra het gaat over het krijgen/maken/willen van kinderen, kan er ineens niet gepland worden omdat het dan ineens niet Bijbels is..?

Trouwen is een hele verandering in je relatie.. wen daar eerst maar eens aan! Zodra een vrouw direct zwanger raakt, is ze hormonaal heel anders, dat is lastig voor haar én voor haar man.

Wen eerst aan het getrouwd zijn.

Wanneer je in je relatie merkt dat je openstaat voor kinderen, allerlei andere randvoorwaarden geschept zijn, waardoor het kindje ook welkom kan zijn, dan is daar het moment om zwanger te raken.. Lijkt mij.

Kan iemand mij uitleggen wat het verschil is tussen periodieke onthouden en een anticonceptiemiddel? Je probeert toch bij allebei hetzelfde, namelijk een zwangerschap voorkomen? Alleen heb ik bij periodieke onthouding altijd het gevoel dat we God een gaatje open willen laten, zo van: stel dat er toch een kind moet komen, dan kan dat toch.

Ik zeg verder niets over de moeiten hoor, die het krijgen of niet krijgen van kinderen met zich mee brengt. Er is hierboven al genoeg over gezegd, er zal ook nooit een pasklaar antwoord zijn. Zelf heb ik er moeite mee om voor je eigen gemak kinderen uit te stellen. Ik geloof niet dat dat echt bijbels is. Maar ik snap heel goed de overweging van mensen omdat ze bijvoorbeeld nog met een studie bezig zijn. Tsja, dit speelde 6000 jaar geleden allemaal niet, vrouwen die werken en studeren enz. Lastig hoor.

Ik heb ook weer wel moeite met de opmerking dat iedereen moet doen wat goed is in zijn ogen. Gaan we dan niet eigen baas spelen, ipv ons laten leiden door God en Zijn woord?

En waarom krijgen sommige gezinnen de eerste tien jaar van het huwelijk echt elk jaar een kind, en daarna stopt het opeens? Dan toch iets gebruiken? Maar als je daar eerst tegen was, mag het dan na 10 jaar opeens wel?

@ daniel, met jouw laatste zin ben ik het oneens. Op onvruchtbare dagen kun je met geen mogelijkheid zwanger worden! Het vereist natuurlijk wel het nodige inzicht om precies te weten welke dagen dat zijn. Als je daar de mist mee ingaat moet je niet zeggen dat zo'n methode onbetrouwbaar is...
Trouwens, 'k ben ruim 20 jaar getrouwd en heb 3 kinderen (waarvan er niet eentje onverwachts kwam) dus denk ik dat ik wel aardig goed weet waar ik het over heb.