Last van angsten

Dat is erg lastig zeg. Het suffe is dat je wéét dat het onredelijke angsten zijn, maar ja, je hebt er wel last van. Ik heb voor soortgelijke klachten (in mijn geval sociale angst) therapie gevolgd bij het GGZ, en zit aan angstremmende medicijnen. Hierdoor heb ik er nu helemaal geen last meer van. En gelukkig maar, want hoewel ik een 'licht' geval was, had het toch al een enorme impact op mijn leven.

Er is dus een oplossing die zeer goed helpt. (combinatie therapie + medicijnen). Ga ermee naar de huisarts en vraag een doorverwijzing naar het GGZ of een psycholoog.

Sterkte en succes!

Voordat je jezelf helemaal als 'patient' gaat beschouwen door genoemde urls zou je eerst nog eens een kijkje kunnen nemen op www.mindtuning.nl
Een telefoontje of mailtje eraan wagen kan altijd. Je kunt je vragen en onzekerheid delen en ze zullen je zeker kunnen vertellen of ze je daar verder kunnen helpen of niet. Ze hebben er een schat aan ervaring. Heb er zelf een heel positieve ervaring mee. Meestal stapelen angsten zich op, en lijkt het een onoverkoombare berg, maar vaak hebben alle angsten te maken met dezelfde gedachtenfout(en). Die fouten opsporen en rechtzetten betekent vaak de oplossing die op verreweg alle angsten toepasbaar is.
Het nadeel van een psychiater vind ik persoonlijk dat ze je een label op kunnen plakken van 'dwangmatig', wat jou eerder dieper in de put brengt dan eruit. Mindtuning vind ik heel helder, snel en oplossingsgericht.

Ik hoop je een beetje te kunnen helpen, ik heb er op een andere manier ook mee te maken (gehad). Ik denk dat je door teveel details het overzicht kwijtraakt in je hoofd. Je 'eist' (onbewust) van jezelf zekerheid te krijgen in onzekere of niet realistische dingen (waar je mogelijk geen kennis van hebt). Ik proef er ook uit dat je zoveel mogelijk controle wil, want je moet het eerst zeker weten dat er geen vuiltje aan de lucht zit.

Probeer te relativeren of jezelf af te leiden. Weet dat de gedachtes en angsten die je hebt niet reëel zijn! Zet het eens op een rijtje: Je word van een toiletbril (die je sowieso alleen met je benen aanraakt) niet zwanger. Feit is ook dat sperma in de open lucht binnen 5 minuten afgestorven is en er dus geen levende cel meer in zit. Onmogelijk dat zo'n cel binnen die tijd in jou komt, laat staan dat hele traject heeft afgelegd om de eicel te bevruchten. Je bedriegt jezelf eigenlijk door dat te denken. Komt het door iets wat je gelezen of gezien hebt dat je tot die gedachte kwam? Het is moeilijk om dit uit je hoofd te zetten en los te laten, maar dat moet je echt proberen te doen. Lukt het je niet zelf dan zou iets van therapie of psycholoog een optie kunnen zijn, zolang het maar oplossingsgericht is (en niet: we gaan kijken welke je problemen je allemaal hebt). Mijn mening is niet op medicijnen te vertrouwen, het kunnen goede hulpmiddelen zijn maar die kunnen je ook in de weg gaan zitten.

Vergeet ook zeker niet dat God je in alles bewaard, in ziekte en gezondheid, in verdriet en geluk. Je hoeft je nooit bang te maken of zorgen te hebben! Bid er daarom ook voor en leg dit alles bij Hem neer, vertrouw op Hem!

In grote lijnen denk ik dat je hier moet beginnen met het zoeken naar je probleem, ik hoop echt dat je hierin verder komt. Sterkte gewenst, je staat er zeker niet alleen voor.

Ik ga je niet bekogelen met tal van bijbelteksten m.b.t. angst en dat God ons die geest niet heeft gegeven.... ik weet hoe ik dat zelf heb ervaren, het was voor mij totaal geen echte gemeende hulp... toch heeft angst altijd een oorzaak... hoe dan ook.

Persoonlijk geloof ik niet dat er op deze wereld een leven 100% vrij van angst mogelijk is, wel periodes, maar niet toaal, dat komt straks als we bij Hem mogen zijn.

Ik adviseer je om met dit probleem aan de slag te gaan, het neemt ook zoveel levensvreugde weg en dat kan niet de bedoeling zijn.

Je hebt deze stap gemaakt, maak de 2e stap, naar hulp. Dat wil God zegenen!

Ik bid voor je.

@schoenveter: Ik begrijp het wantrouwen richting de psychologie of medicijnen niet goed. De psycholoog 'mag niet' kijken welke problemen de vraagstelster heeft, volgens jou. Het lijkt me lastig om dat met oplossingen te komen. Hoe zie je dat voor je?

Als je met een specifiek probleem komt, waar een standaardoplossing voor is, dan gaat een beetje professionele psycholoog echt niet lopen 'graven' om maar meer problemen te vinden. Die lui hebben het al druk zat :-)

Dat gezegd is angststoornis zo standaard dat daar standaard therapieën voor zijn die erg goed werken. Klinkt raar, maar hopelijk is het voor de vraagstelster een eye-opener dat haar probleem eigenlijk vrij 'normaal' is. Vaak is het weten dat je standaardsymptomen hebt iets wat je de kans geeft wat meer te relativeren.

Je zegt ook niet op medicijnen te vertrouwen. Gelukkig zeg je erbij dat het goede hulpmiddelen kunnen zijn - dat zijn het zeker. Het is zo jammer dat er zo'n algemene weerstand tegen is die soms zo ver gaat dat mensen pertinent elke vorm van medicatie weigeren. Dat is jammer, want het kan enorm helpen en je verandert echt niet meteen in een zombie. Natuurlijk niet dat je een pil neemt, en alles is over. Nee, maar in combinatie met therapie is het zeker te overwegen. Zeker als de angststoornis dermate ernstig is dat iemand niet naar therapie durft, om maar wat te noemen.

@Mortlach, ik herken dingen in je verhaal. Zelf slik ik ook medicatie op psychisch gebied. Dat was voor mij ook een worsteling, vooral omdat mensen die het allemaal zo goed weten je belagen met: als jij medicijnen slikt, vertrouw je niet of niet voldoende op God. Dat is zo hoogmoedig!!
gelukkig ben ik daar helemaal los van en weet ik dat er periodes in je leven kunnen zijn, dat je dit nodig hebt, en dat God dat van harte wil zegenen.

@mortlach: Er moet natuurlijk wel gekeken worden wat er aan de hand is als je voor een therapie of behandeling kiest. Wat ik bedoel is dat enorm lang onderzoek naar problemen en diagnoses (proberen te) stellen je nog niet beter maakt. Als daar 2 jaar over gedaan word voordat er eens iets uitkomt en dan pas actie word ondernomen dan worden problemen alleen maar groter gemaakt. Wat ik dus bedoel is: Probeer het praktisch aan te pakken en laat je niet door van alles van buitenaf je heen en weer slingeren, zodat je er niet jaren mee rondloopt maar er meteen iets mee doet. En wat Vlokje aangeeft, ga jezelf niet meteen als patiënt zien en je een label laten opplakken dat jij onder de DSM nummertje '300' valt. Het zijn gewoon persoonlijke kenmerken, iedereen heeft zijn of haar trekjes en persoonlijke 'handleiding'.

Ik probeer de vragensteller ook te zeggen (en ik hoop dat het duidelijk overkomt) dat ze zelf (altijd!) actie moet ondernemen, voor welke oplossing je ook gaat. Medicijnen hoeven niet perse gebruikt te worden om het op te lossen of verder te komen daarin. Het is net hoe groot je eigen wilskracht is om het zelf aan te pakken of dat je dit bij een therapie of psycholoog wil gaan behandelen. Maar medicijnen moeten nooit de eerste keus zijn in mijn visie en het word tegenwoordig veel te snel voorgeschreven waardoor je verkeerd of niet werkende troep krijgt. Het veranderd je wel en ik denk dat je ook niet te licht moet denken over de bijwerkende effecten ervan.

Verder zijn problemen nooit echt standaard, het beeld mag misschien hetzelfde zijn maar de personen erachter zijn ieder totaal verschillend. Daar kan je niet altijd standaard antwoorden voor hebben en daar maken een hoop 'professionelen' hele grote fouten in. Het beste is om je eigen antwoorden te vinden. Wat ik wel met je eens ben is dat het probleem wat ze heeft niks raars is, er zijn veel mensen met problemen op dit gebied en daar ben je hier op aarde zeker niet exclusief in.

@Schoenveter: Dus als je naar een psycholoog gaat ben je niet wilskrachtig genoeg om een probleem zelf op te lossen? Wat een boodschap zeg...

Angststoornissen zijn ontzettend standaard, lastig, maar zeer goed te behandelen met gerichte therapie die bewezen zeer goed werkt. Je hoeft dus niet bang te zijn (haha) voor jarenlang zoeken naar een diagnose.

We willen zo graag dat we bijzonder zijn met onze problemen; dat zijn we niet. En waarom je niet naar iemand toe zou gaan die je kan helpen met je probleem, maar er zelf mee zou moeten blijven tobben omdat dat 'wilskrachtiger' is, is me een groot raadsel.

@mortlach: Ik vind het jammer dat je het op die manier leest. De boodschap is niet bij jou overgekomen. Mijn doel van het verhaal ontbreekt namelijk in je vorige reactie. Ik probeer hier iets anders te vertellen.

In het kort: Hoeveel kan je zelf doen aan het probleem en hoe. De een heeft de kracht om zelfstandig erdoor te komen, de ander heeft een beperkte energie/tijd daarvoor, zoals moeders in druk gezinsleven bijvoorbeeld. Zo min mogelijk afhankelijk stellen houd jezelf actief en sterk in het leven. Dat betekend niet dat iemand minder is als hij/zij dat niet kan/doet! Maar met niks doen kom je sowieso nergens. Tot slot: Niet alles werkt volgens het boekje, we zijn geen robots.

Mijn bericht is om de vragensteller en eventueel anderen te helpen, tot in de details discussiëren helpt daarbij niet want het ging mij om de bovenstaande boodschap dus laat ik deze discussie voor wat het is.