God even weg

Ds. G.J. Blankers | 2 reacties | 02-04-2012| 09:05

Ik ben een vrouw van 33 jaar, getrouwd en drie kinderen. Ik voelde me weken onrustig, druk in mijn hoofd etc., zonder aanleiding. Tot het moment dat ik wist en voelde wat er in me bezig was. Ik merkte dat de Heere in me werkte en toen ik dat inzag werd ik rustig maar ook angstig en bang. En nu? Zoekt de Heere Mij? Ik dacht een ander mens te zijn. Een paar dagen voelde ik mij goed, rustiger en wist ik dat de Heere aan mij trok en ik mocht ineens ervaren dat God echt bestaat. Ik had er nu ook iets van gevoeld en wilde dat het liefst nooit meer kwijt raken. Nu is alles weg! Hoe kan het? Gebeurt dat vaker dat God even weg uit je leven is? Tijdens huisbezoek zeiden ze dat als God aan je begint, Hij het ook afmaakt. Ik heb er moeite mee. Ook al weet en voelde ik het echt, komt toch de vraag: Heb ik wel echt iets van Gods werk mogen voelen? Komt Hij echt terug?

Beste vraagstelster,

Mijn verontschuldigingen dat antwoord op uw vraag zo lang op zich heeft laten wachten.  Dat geldt eens te meer nu uw vraag een heel persoonlijke is, waarin u uw hart blootlegt.

Toch moet me op voorhand iets van het hart en ik hoop van heler harte dat u me dat niet kwalijk neemt. Het is werkelijk in alle liefde en voorzichtigheid dat ik dat schrijf. Uw vraag roept namelijk nogal wat andere vragen op, die in een persoonlijk gesprek zeker gesteld zouden kunnen worden en waarvoor u naar ik afleid uit dat wat u over het huisbezoek schreef, ook zeker open zou staan. U schrijft dat u op enig moment voelde wat er in u bezig was, hetgeen u een verklaring gaf voor de onrust die de weken daarvoor u in de greep hield. Mijn vraag (in een persoonlijk gesprek) zou zijn: Wat voelde u dan dat er in u bezig was? In het verlengde van deze vraag nog een andere: Hoe merkte u dat de Heere in u bezig was en waaraan merkte u dat? In welke opzicht gaf dat inzicht u enerzijds rust en anderzijds precies het tegenovergestelde, namelijk angst en bangheid. Met die vragen wil ik dat wat u schrijft niet op voorhand in twijfel trekken. Geenszins! Het is echter wel zo, dat er allerlei oorzaken kunnen zijn, die (zelfs zonder dat we het zelf in de gaten hebben) ons onrustig kunnen maken. Die oorzaken –zo eerlijk moeten we tegen elkaar zijn– hebben niet altijd in de directe zin te maken met de niet te weerstane kracht van de Heilige Geest.

Tegelijkertijd is het wel zo, dat de Heere heel dikwijls zaken en gebeurtenissen van allerlei orde in ons leven gebruikt om ons daarmee stil te houden en ons opmerkzaam te maken dat dit leven als het voorportaal van de eeuwigheid betrekkelijk is en dat het najagen van aardse doelen zonder het perspectief van de eeuwigheid ijdelheid is. Binnen dat verband is het ook werkelijk zo, dat Hij toont dat Hij er is. Voor ons gevoelen lijkt het dan zo te zijn dat de Heere ons leven binnen treedt. Dat is echter niet zo! Hij is er. Hij is er altijd. Wanneer zich dat aan onze waarneming onttrekt, ligt dat niet aan de Heere, maar aan ons. Iemand die het gezichtsvermogen mist, ziet de zon niet. Dat betekent echter niet dat de zon er niet is. De zon is er wel degelijk, hoewel hij ook voor mensen die het gezichtsvermogen wel hebben soms achter dikke wolkgevaarten schuil gaat. Zo geldt dat ook voor Gods tegenwoordigheid. Zoals wij geworden zijn door het breken met de Heere in het Paradijs, hebben wij ons van Hem afgekeerd en ons (met alle aandacht) toegekeerd naar de vorst der duisternis. Wij zijn zo vertrouwd geraakt aan het leven zonder God, dat wij Zijn tegenwoordigheid niet opmerken en ook niet missen.

De Heere is echter niet een God Die Zich eindeloos ver heeft teruggetrokken van ons, hoewel Hij, wanneer Hij al het onze dat Hem tergt, in aanmerking zou nemen, daar wel alle reden toe zou hebben. Zegt niet de apostel Paulus: "En heeft uit énen bloede het ganse geslacht der mensen gemaakt, om op den gehelen aardbodem te wonen, bescheiden hebbende de tijden tevoren geordineerd, en de bepalingen van hun woning; opdat zij den Heere zouden zoeken, of zij Hem immers tasten en vinden mochten, hoewel Hij niet ver is van een iegelijk van ons" (Hand. 17:26,27). Niet ver, let op, van een iegelijk van ons, staat er. Daarbij wordt geen mens uitgesloten, wie hij of zij dan ook moge zijn. Ik denk in dit verband ook aan de woorden uit Rom. 10:8: "Nabij u is het Woord, in uw mond en in uw hart." Zo dicht nadert de Heere ons als de God die er jegens ons het zwijgen niet toe heeft gedaan, maar die tegenover ons Zijn mond opent en spréékt!

Hij spreekt hóórbaar door Zijn Woord. Daar openbaart Hij Zich. Hij kan in Zijn almacht allerhande zaken en gebeurtenissen gebruiken om ons stil te houden, maar Hij wil ons ten allen tijde brengen bij de plaats heel dicht bij ons, waar Hij Zijn mond opent en spreekt in Zijn Woord en waar Hij toont Wie Hij is en wie wij zelf zijn en toch ook meer. Dat wat van onze kant niet meer te veranderen valt, want wat wij kapot maakten in het Paradijs valt van onze zijde niet meer te herstellen, dat kan hersteld worden van Zijn zijde. "Want het betaamde Hem om Welken alle dingen zijn en door Welken alle dingen zijn, dat Hij vele kinderen tot de heerlijkheid leidende, den oversten Leidsman hunner zaligheid door lijden zou heiligen", zo betuigt de apostel (Hebr. 2:10). "Het betaamde…", wil zoveel zeggen als: het is in overeenstemming met Wie Hij is in Zichzelf, Zijn Goddelijk Wezen, Zijn Goddelijke heerlijkheid, wijsheid en wat daaruit voortvloeide: Zijn Raad, Zijn welbehagen die door de hand van de Heere Jezus Christus gelukkig zál voortgaan! Daar is een weg, de Weg, ten leven en dat leven is pas echt het woordje "leven" waard!

Als onze bankrekening rood staat tot het maximale kredietlimiet dan kunnen wij een ander in financiële nood, al zouden we het willen, toch niet helpen. Onze eigen schuld in namelijk veel te groot. De God Die Zich in Zijn Woord openbaart, geeft Zijn Kind, schuldeloos en rein als Hij is, om op Hem te verhalen, dat wat van onze kant niet meer te vereffenen viel en ons een eeuwige rampzaligheid zou moeten aanbrengen.

Geloof me, de Heere gaat niet weg. Hij kan Zich wel verborgen houden en dat kan een oorzaak hebben bij onszelf (onze zonden waaraan wij wensen vast te houden), maar dat hoeft niet. Met alle respect voor de ambtsbroeders die op huisbezoek kwamen (en die ik verder natuurlijk niet ken) en die hun opmerking ongetwijfeld goed bedoeld zullen hebben, ben ik toch voorzichtig met de uitspraak, dat als God begint, Hij het ook afmaakt. Zeker, als het gaat om het zaligmakend werk van de Heilige Geest, zál Hij niet laten varen het werk dat Zijn hand begon. Dat is ontwijfelbaar waar. Maar wat werkt een dergelijke uitspraak uit wanneer je alles kwijt bent? Zij kan ons wanhopig maken, want wie garandeert mij dat het wel werkelijk de Heere was en dat het niet verbeelding was, zinsbegoocheling van hem die zich verandert in een engel des lichts? Zij kan ons ook lijdelijk maken, want dan moet ik maar afwachten of God wel terugkomt en sluipenderwijs komt dat wel heel dicht bij wat anders: als God niet terugkomt en ik verloren ga, dan ligt de schuld toch op z’n minst niet helemaal bij mijzelf, want ik wilde wel …

Echter zelfs al houdt de Heere Zich om welke reden dan ook verborgen, dan nog is Hij er. Al kan ik Hem niet vinden, Hij is er toch! Er is één plaats waar Hij te vinden is en waar Hij Zich (opnieuw) wil laten vinden zoals Hij is en dat is in de bladzijden van Zijn Heilig Woord. "De opening Uwer woorden geeft licht, de slechten verstandig makende" (Psalm 119:130).

Ik hoop van harte u met dit antwoord toch een handreiking te hebben gedaan. Mocht dat niet zo zijn, dan mag u dat altijd laten weten.

Met hartelijke groet en Gode in alles bevolen,
Ds. G. J. Blankers

Dit artikel is beantwoord door

Ds. G.J. Blankers

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven