Ben ik wel in Christus

Ds. M. Pronk | Geen reacties | 16-03-2012| 08:55

Aan ds. Pronk. Ik ben twee of drie keer in Veenendaal in een bijeenkomst geweest waar u voorging. Verder luister ik naar een serie preken over de Dordtse Leerregels van u. Ik ben nu bij H5 en waardeer dit belijdenisgeschrift veel meer dan voorheen. Toen de vraag over dankbaarheid/dankdag in me opkwam dacht ik die aan u te stellen. Ik ben getrouwd en we hebben een kind van nog geen jaar. Mijn vrouw heeft in onze verkeringstijd lymfklierkanker gehad. Dat heeft ons beiden tot op zekere hoogte stilgezet. Enkele keren is er toen een echt wonder gebeurd. Ook de artsen noemden het een wonder! Wat is God goed! Mijn vraag over dankbaarheid hangt ook samen met dat ik me afvraag of ik in Christus ben.  Soms kan ik me toevertrouwen aan Christus en Zijn gerechtigheid, waarvoor ik God ook dankbaar ben. Maar dan komt er vaak snel weer iets in me wat bijvoorbeeld zegt: Jij kunt nu wel geloven, maar je hebt geen echt berouw. Of, jij bent wel dankbaar, maar God aanvaardt je niet want je bent helemaal niet in Christus. Of, je denkt veel te makkelijk over vergeving. Dan lees ik: "Zo is er dan nu geen verdoemenis voor degenen, die in Christus Jezus zijn, die niet naar het vlees wandelen, maar naar den Geest." Vervolgens vraag ik me af of ik naar het vlees of de Geest wandel, enz.  Laat duidelijk zijn dat ik niet omkom door wanhoop. Ik weet en zoek de Plaats waar de rust te vinden is en de Heilige Geest werkt ook geen wanhoop, denk ik.  Ben ik wedergeboren? Ik zie de deur als het ware op een kier staan waardoor het Licht binnenstraalt. Die kier ligt aan mijzelf, niet aan God. Hij komt overvloedig met het Woord! Bij Brakel las ik het volgende:  "De veelkleurigheid in de wijze van wedergeboorte." Ik herken mezelf dan een beetje in deze wijze:  "Sommigen brengt de Heere over in vele bedaardheid, door het gezicht van de waarheden; in bedaardheid zien ze hun zonden en ellendige staat buiten Christus, en de zaligheden der bondgenoten, alsmede de waarheid van de aanbieding van Christus door het Evangelie aan hen. In dit beschouwen der waarheden worden ze allengskens (langzamerhand) en buiten hun weten veranderd, en worden der waarheid gehoorzaam, en door de kennis van de waarheid worden ze gelovig, en hun hart wordt gereinigd, 1 Petrus 1:22. Zij hebben niet veel smartelijke droefheid, ook geen verrukkende blijdschap, maar een genoegen in, en zoete goedkeuring van de waarheden, zo ten opzichte van hun ellende, als zaligheid in Christus, en hun aanneming van, en verlaten op Christus. Dit zijn doorgaans de bestendigste en vaste Christenen." Mooi verwoord! Behalve dat laatste regeltje, herken ik me daarin. Ik heb nu niet speciaal een vraag aan u, maar ik dacht dat het goed was om dit met u te delen, zodat u ook een beetje weet van de achtergrond.

Dank voor dit uitgebreide verhaal. Nu krijgt de vraag die je mij de vorige maal stelde over dankdag en dankbaarheid meer reliëf voor mij vanuit jouw persoonlijke omstandigheden. Er zijn in jullie leven concrete oorzaken om de Heere dankbaar te zijn. Enkele keren is er een echt wonder gebeurd. Dat moet toch wel ingegrepen hebben in jullie beider leven toen in jullie verkeringstijd bij je aanstaande vrouw lymfklierkanker werd geconstateerd. In die tijd van ernstige ziekte heeft de Heere kennelijk laten zien dat Hij van jullie afweet en heeft Hij uitredding geschonken. Door de artsen een wonder genoemd. Dit heeft jullie tot op zekere hoogte stilgezet, schrijf je. Jullie zijn inmiddels getrouwd en de Heere heeft een kinderzegen geschonken. Jullie hebben de Heere voor deze weldaden mogen dankzeggen.

Nu duiken vragen op. Was het een dank buiten of in en door Christus? Of anders gezegd: Ik heb de Heere gedankt; maar was die dank echt en ben ik wel in Christus!? Het gaat jou blijkbaar om dat laatste: Ben ik wel in Christus door het geloof? Er zijn ogenblikken dat je naar de Heere uitgaat, tot Hem de toevlucht neemt en bij Hem schuilt. Je vertrouwt je aan Christus en Zijn gerechtigheid toe. Dit is zoveel als geloven, of wel geloof in de beoefening.

Maar dan slaat de twijfel toe en komt de aanvechting. Bange vragen plagen het hart. Is mijn berouw wel echt? Is mijn geloof wel het ware geloof? Ben ik eigenlijk wel in Christus? Ken ik Hem wel? Nee, zeggen de binnenpraters, beeld je maar niets in, hoor! Er is geen sprake van vergeving. Ben je eigenlijk  wel wedergeboren? Ken je  het wandelen naar de Geest of geef je toch teveel toe aan het vleselijk bestaan? Moet je zien hoeveel zonden er nog zijn in je leven.

Bekende vragen voor een ieder die de Heere vreest. Aan de ene klant het stille vertouwen op de Heere en Zijn beloften, aan de andere kant toch een mate van onzekerheid. Vragen waarmee de satan je behoorlijk kan dwars zitten. Vragen vol aanvechting. Wanneer je op jezelf ziet, vermeerderen de vragen. Weliswaar zijn het vragen van groot gewicht. Het gaat tenslotte om wat het meest belangrijke in je leven is. Het gaat om eeuwig wee of wel. Je kent rust, maar wel aangevochten. Maarten Luther leerde ons dat het geloof een onrustig ding is. De deur staat op een kier, schrijf je. Treffend is ook dat je aan het begin schrijft dat jullie tot op zekere hoogte zijn stilgezet. Je drukt het voorzichtig uit. Hoe hiermee omgaan?

Ik ken deze vragen die je hart bang kunnen maken en soms in een wurggreep houden. In mijn pastorale werk komen/ kwamen deze vragen vaak ter sprake. Ook in mijn persoonlijk leven. Velen hebben er mee te maken, zo blijkt. Het maakt je als pastor steeds weer klein als mensen je van hun strijd deelgenoot willen maken. Mijn vraag is/was dan vaak waar die vragen vandaan komen. Wil de Heere ons tot twijfel of wanhoop brengen? Nee toch. Die vragen komen van een verkeerde kant. Maar worden wel gevoed door de waarneming van mijzelf, wie ik ben en blijf. Hoe krijg ik rust? Alleen in de Heere en Zijn Woord. De Heere Jezus zei tot de satan die Hem verzocht in de woestijn: Er staat geschreven.

Je krijgt rust door te rusten op Gods beloften. Ik aarzel toch even om dit op deze manier op te schrijven. Het is zeker waar! De Heere komt tot ons omkleed met Zijn beloften en wij gaan naar de Heere uit in geloof. Zo is het!

Maar dit alles is geen vanzelfsprekendheid. Leven uit Gods beloften om in de Heere rust te vinden is een zaak van worsteling, van gebedsworsteling. Lees de Psalmen er maar op na. Wachten op de Heere is een geloofsactiviteit, het is pleiten op Gods beloften en aldus naar de Heere uitzien. Vertroostend is het als je mag weten dat de Heere van Zijn Woord niet af kan. Je krijgt rust door dicht bij het Woord te blijven, ernaar te luisteren, biddend om de bediening van de Heilige Geest Die Gods Woord mij doet verstaan. Van de Heilige Geest is beloofd dat Hij leidt in alle waarheid. Je krijgt rust door al je onrust op Christus neer te leggen. En tegen al die onruststokers te zeggen dat ze op het verkeerde adres zijn. Wijs ze heen naar Christus Die ze alle heeft overwonnen.

Dankbaar lees ik dat je luistert naar de preken over de DL, die ik enkele jaren terug in KralingseVeer heb mogen houden. Wanneer je nauwgezet en met aandacht notie neemt van de Dordtse Leerregels merk je hoe pastoraal deze getoonzet zijn. Een enkel voorbeeld tot onderwijs en bemoediging.

Ik denk aan artikel I,16. "Die het levend geloof in Christus of het zeker vertrouwen des harten, de vrede der consciëntie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, de roem in God door Christus in zich nog niet krachtig gevoelen en nochtans de middelen gebruiken door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken." Heel herkenbaar, nietwaar.

Nu is het mogelijk als je in deze gemoedstoestand van de verwerping hoort dat je de moed laat zakken. Ik zal wel onder de verworpen horen. Wat moet je dan doen? Er volgt een  indrukwekkend advies. "… in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar de tijd van overvloediger genade vurig verlangen en die met eerbied en ootmoed verwachten."
 
Het plantje van het geloof kan nog heel teer zijn. Wanneer de koude wind van de aanvechting en de bange vragen over de akker van het hart gaan, krimpt dat plantje ineen. Het geloof, het zeker vertrouwen, de vrede in het geweten worden niet krachtig gevoeld. Deze gelovigen krijgen het advies om vlijtig de middelen waar te nemen en naar meer genade te verlangen. Dat is de toevlucht tot Christus te nemen.

Ik wil ook nog wijzen op artikel V,10. Het vijfde hoofdstuk handelt over de volharding der heiligen of wel over de bewaring door God bij de genade. In V,9 lezen we dat de gelovigen van de bewaring tot de zaligheid en de volharding verzekerd kunnen zijn. Hoe zijn zij dat? Naar de mate van het geloof waarmee zij zeker geloven dat ze zijn en zullen blijven ware en levende leden van de kerk.

En dan zegt artikel 10 dat deze zekerheid niet voortkomt uit een bijzondere openbaring zonder of buiten het Woord. Maar uit het geloof aan de beloften Gods die Hij in Zijn Woord zeer overvloedig tot onze troost heeft geopenbaard.

Op Gods Woord kun je aan omdat je op de HEERE aan kunt. Gods Woord is de waarheid omdat God de waarheid is. Dat wil zeggen: volkomen betrouwbaar. Ik roem in God, ik prijs Zijn onfeilbaar Woord.  Ik wens je van harte veel oefeningen toe.  In de winden gaan de  bomen dieper wortelen. 

Ds. M. Pronk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M. Pronk

• Geboortedatum:
  10-03-1940
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  KralingseVeer
• Status:
  Inactief

71 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven