Geen interesse van partner
C. den Hamer | 16 reacties | 28-02-2012| 12:42
Vraag
Al geruime tijd merk ik geen liefde meer van mijn partner. Ook zal hij nooit zeggen: Ik hou van je. Of hoe was je dag? Eigenlijk geen interesse meer in mij. Gaat dit bij de meeste huwelijken zo naarmate je kinderen ouder worden en je wordt opgeslokt door je werk, kerk, school en gezin? Moet ik mijn partner hier op aanspreken, of dit gewoon accepteren?
Antwoord
Beste echtgenote en moeder,
Natuurlijk is het zo dat de verliefdheid van een beginnend huwelijk wat verbleekt door het verstrijken van de jaren. Zeker als er kinderen komen nemen deze ook veel tijd en vragen zorg.Nu begrijp ik uit uw verhaal dat de kinderen al wat ouder worden, dus de echte basiszorg niet meer nodig hebben. Maar ook grotere kinderen vragen zorg en aandacht, wat u wel zult weten. Je zou kunnen zeggen dat u beiden in een wat andere fase van het huwelijk terecht bent gekomen. Als het goed is heeft de huwelijksrelatie zich meer verdiept.Je kent elkaar beter waaronder ook elkaars eigenaardigheden en tekortkomingen. Dat wil niet zeggen dat je elkaar kwijt hoeft te raken. Mogelijk is het meer plannen van Qualitytime samen een optie. Zorg voor voldoende privémomenten door samen een wandeling te maken of iets te ondernemen wat vroeger ook leuk was om te doen. Pak tijd om in alle rust met elkaar in alle openheid te kunnen spreken, zonder gestoord te kunnen worden.
Om in een huwelijk elkaar tot bloei te brengen en ook bloeiend te houden is het nodig dat er onderling aandacht is, ongeacht de duur van het huwelijk. Ik geloof dat een goede relatie, rekening houdend met gebrokenheid, zich kenmerkt door naar elkaar toe een dienende houding aan te nemen. Doe je dat beiden dan zul je zonder te hoeven vragen ook rijk ontvangen.
Ik krijg de indruk dat u als echtgenote zich verwaarloosd en niet gezien voelt door uw man. Zonder te weten wat er verder speelt lijkt het mij goed om uw echtgenoot hierover aan te spreken. Een huwelijksbelofte houdt in dat je in gezamenlijkheid met Gods hulp, elkaar verzorgt, beschermt, samen de lasten draagt en de ander aanvult.
Succes met het aangaan van het gesprek.
Met vriendelijke groet,
Kees den Hamer,
Psychotherapeut/seksuoloog
Dit artikel is beantwoord door
C. den Hamer
- Geboortedatum:15-03-1953
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:Zwolle
- Status:Actief
118 artikelen
Bijzonderheden:
Psychotherapeut/Seksuoloog NVVS, GGZ Cruciaal
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
16 reacties
plderoos
28-02-2012
/ 14:08
verliefdheid gaat over, als het goed is komt daar trouw voor in de plaats. Maar trouw is natuurlijk niet hetzelfde als 'bij elkaar blijven'. Trouw is een volhardende liefdevolle relatie waarin je dingen voor elkaar doet. En dat doe je dan tot je dood gaat.
En dat kost wel eens moeite ja. Bij iedereen, elke relatie heeft dat, er zijn geen relaties waarin alles gladjes loopt. En dan moet je dus aan het werk. Dingen doen om het goed en leuk te houden. Want wat er ook gebeurt, de trouw staat voorop, dat heb je elkaar beloofd. Maak het bespreekbaar en spreek dan af wat je eraan gaat doen. En bedenk: het huwelijk is géén geven en nemen, het huwelijk is geven en krijgen.
En dat kost wel eens moeite ja. Bij iedereen, elke relatie heeft dat, er zijn geen relaties waarin alles gladjes loopt. En dan moet je dus aan het werk. Dingen doen om het goed en leuk te houden. Want wat er ook gebeurt, de trouw staat voorop, dat heb je elkaar beloofd. Maak het bespreekbaar en spreek dan af wat je eraan gaat doen. En bedenk: het huwelijk is géén geven en nemen, het huwelijk is geven en krijgen.
M71
28-02-2012
/ 14:42
Wat ik niet zo begrijp is dat je vraagstelling is: moet ik mijn man hierop aanspreken?
Dus hij weet helemaal niet dat je dit mist! Je maakt nu iedereen deelgenoot van je probleem, alleen je man weet niet dat je dit mist. Terwijl hij juist als eerste hiervan op de hoogte moet zijn! Bespreek het eerst met hem, zeg wat je nodig hebt in je relatie, en laat hem zeggen wat hij nodig heeft, wat hij misschien mist, en ga daarmee aan de slag!
Dus hij weet helemaal niet dat je dit mist! Je maakt nu iedereen deelgenoot van je probleem, alleen je man weet niet dat je dit mist. Terwijl hij juist als eerste hiervan op de hoogte moet zijn! Bespreek het eerst met hem, zeg wat je nodig hebt in je relatie, en laat hem zeggen wat hij nodig heeft, wat hij misschien mist, en ga daarmee aan de slag!
Catherine
28-02-2012
/ 15:38
@M71: achter een dergelijke vraag, zit meestal nog een vraag. Want er zijn nog meer mogelijkheden, het met een goede vriendin bespreken. Waarom vraagstelster dit niet meteen aan haar man voorlegt, kan verschillende redenen hebben. Ze stelt de vraag niet zomaar denk ik.
Ideaal is als alles met de man/vrouw besproken kan worden en dit ook gebeurt, maar ach, er zijn zoveel voorbeelden dat dit niet gebeurt, om wat voor reden dan ook. En soms is het antwoord van een "vreemde" heel verhelderend.
Ideaal is als alles met de man/vrouw besproken kan worden en dit ook gebeurt, maar ach, er zijn zoveel voorbeelden dat dit niet gebeurt, om wat voor reden dan ook. En soms is het antwoord van een "vreemde" heel verhelderend.
Daniel
28-02-2012
/ 16:44
Op aanspreken kan accepteren ook, maar wat vragensteller eigenlijk zelf en wat wil haar man, een huishoudster of een echtgenote?
Ga er maar eens stevig tegen aan vragenstelster.
Echtpaar in de trein
Met de allerliefste in een trein
kan aangenaam en leerzaam zijn.
De prachtig vormgegeven stoel
geeft allebei een blij gevoel.
Voor ‘t verre reisdoel kant en klaar
zit ik dus tegenover haar.
De trein maakt zijn vertrouwd geluid
en zij rijdt vóór-, ik achteruit.
We zien dezelfde dingen wel,
maar ik heel traag en zij heel snel.
Zij kijkt tegen de toekomst aan,
ik zie wat is voorbijgegaan.
Zo is de huwelijkse staat:
de vrouw ziet wat gebeuren gaat,
terwijl de man die naast haar leeft
slechts merkt wat zijn beslag al heeft.
Van nieuw begin naar nieuw begin
rijdt zij de wijde toekomst in,
en ik rij het verleden uit.
En beiden aan dezelfde ruit.
-Willem Wilmink
Ga er maar eens stevig tegen aan vragenstelster.
Echtpaar in de trein
Met de allerliefste in een trein
kan aangenaam en leerzaam zijn.
De prachtig vormgegeven stoel
geeft allebei een blij gevoel.
Voor ‘t verre reisdoel kant en klaar
zit ik dus tegenover haar.
De trein maakt zijn vertrouwd geluid
en zij rijdt vóór-, ik achteruit.
We zien dezelfde dingen wel,
maar ik heel traag en zij heel snel.
Zij kijkt tegen de toekomst aan,
ik zie wat is voorbijgegaan.
Zo is de huwelijkse staat:
de vrouw ziet wat gebeuren gaat,
terwijl de man die naast haar leeft
slechts merkt wat zijn beslag al heeft.
Van nieuw begin naar nieuw begin
rijdt zij de wijde toekomst in,
en ik rij het verleden uit.
En beiden aan dezelfde ruit.
-Willem Wilmink
vrouw78
28-02-2012
/ 16:57
Beste vragenstelster,
Je vraagt of dit bij de meeste huwelijken zo gaat als je wordt opgeslokt door werk, kerk, school en gezin. Mijns inziens gaat het heel makkelijk om uit elkaar te groeien als je word opgeslokt door van alles en nog wat. En is er inspanning nodig om naar elkaar toe te groeien. Trouwen is een werkwoord.
Je vraagt of je jouw partner hierop moet aanspreken of dat je het moet accepteren. Wat wil JIJ? Ik heb geleerd dat het grootste kado wat iemand mij kan geven is het kenbaar maken van zijn/haar behoefte.
Een vriendin van me zij eens: ik ga echt niet vragen of hij een arm om me heen wil slaan hoor! Het was voor mij in het beging ook lastig, toch was het goed voor ons. Duidelijkheid is in onze relatie heel belangrijk. Ik zeg niet meer tegen mijn man: hou je niet meer van me, of: je zegt nooit meer dat je van me houd. Ik probeer vanuit mezelf te praten. Ik merk.... Ik voel.... Het gebeurt bij ons ook dat we zo druk zijn, dat we weinig aandacht voor elkaar hebben, waar niet? Ik mis dat eerder dan mijn man. In zulke situaties benoem ik wat er in mij leeft en wat ik graag zou willen. Soms is mijn man zich niet eens bewust van de situatie. Als we op die manier met elkaar communiceren dan is er ruimte voor elkaar en begrip. Dat heeft ons zoveel goeds gebracht. (Heeft overigs heel wat huwelijksjaren geduurd voordat we zover waren, om van alle pijn niet te spreken)
Dus nogmaals, wat wil jij?
hartelijke groet
Je vraagt of dit bij de meeste huwelijken zo gaat als je wordt opgeslokt door werk, kerk, school en gezin. Mijns inziens gaat het heel makkelijk om uit elkaar te groeien als je word opgeslokt door van alles en nog wat. En is er inspanning nodig om naar elkaar toe te groeien. Trouwen is een werkwoord.
Je vraagt of je jouw partner hierop moet aanspreken of dat je het moet accepteren. Wat wil JIJ? Ik heb geleerd dat het grootste kado wat iemand mij kan geven is het kenbaar maken van zijn/haar behoefte.
Een vriendin van me zij eens: ik ga echt niet vragen of hij een arm om me heen wil slaan hoor! Het was voor mij in het beging ook lastig, toch was het goed voor ons. Duidelijkheid is in onze relatie heel belangrijk. Ik zeg niet meer tegen mijn man: hou je niet meer van me, of: je zegt nooit meer dat je van me houd. Ik probeer vanuit mezelf te praten. Ik merk.... Ik voel.... Het gebeurt bij ons ook dat we zo druk zijn, dat we weinig aandacht voor elkaar hebben, waar niet? Ik mis dat eerder dan mijn man. In zulke situaties benoem ik wat er in mij leeft en wat ik graag zou willen. Soms is mijn man zich niet eens bewust van de situatie. Als we op die manier met elkaar communiceren dan is er ruimte voor elkaar en begrip. Dat heeft ons zoveel goeds gebracht. (Heeft overigs heel wat huwelijksjaren geduurd voordat we zover waren, om van alle pijn niet te spreken)
Dus nogmaals, wat wil jij?
hartelijke groet
M71
28-02-2012
/ 18:46
@Catherine: Het zal wel aan mij liggen, maar ik kan het toch niet begrijpen. Mijns inziens heb je een probleem als je hierover hebt gesproken, maar je denkt hier allebei anders over, je partner ziet niet dat dit een probleem is en wil zich daarin niet veranderen. Daar moet je wat mee. Maar als hij nog niet eens op de hoogte is van wat jij mist, hoe jij het ervaart, hoe kan hij dat dan weten? Daarom schreef ik dat nu iedereen op de hoogte is behalve haar man. Als ik daar achter zou komen zou ik me flink beetgenomen voelen, alsof ik een boeman zou zijn waar je niet bij terecht kunt. Maar ja, zoveel hoofden zoveel zinnen, dit is mijn mening, en het blijkt maar weer dat we allemaal anders zijn. Het was ook meer mijn bedoeling om een beetje te prikkelen: de vraag was: praten of accepteren. Ik denk dat je pas iets moet accepteren als je eerst gepraat hebt (en dan nog is het de vraag of je dingen kunt accepteren, maar ja dat is weer een heel ander onderwerp).
sydneylover
28-02-2012
/ 22:17
@Daniel: Dank voor jouw doorgaans zeer verfrissende inbreng op dit forum en dit prachtige gedicht!
meribel
28-02-2012
/ 22:40
- realiseer je dat je partner wellicht geen flauw idee hebt dat jij wat mist. Hij leeft zijn leven, ziet de relatie wellicht als op een vertrouwde en prettige manier vanzelfsprekend en terwijl hij nog niet eens de mogelijkheid heeft gekregen wat de veranderen heb jij misschien al conclusies getrokken over je relatie ( 'moet ik dit accepteren, want het zal wel niet te veranderen zijn" )
- Je schrijft 'hij heeft geen interesse in mij' . Tel eens hoeveel keer jij bloemen voor hem heb meegenomen afgelopen jaar, hem verrast hebt met een onverwachtse massage, hoeveel complimenten je vandaag heb uitgedeeld, hoe vaak jij hebt gezegd deze week 'ik hou van je omdat je ....( vul in ) '
Als je nu gewoon 3 van die dingen doet , elke dag, je geeft en je verwacht gewoon helemaal niets terug ( hoe christelijk !) , wat zou er dan kunnen veranderen?
- Je schrijft 'hij heeft geen interesse in mij' . Tel eens hoeveel keer jij bloemen voor hem heb meegenomen afgelopen jaar, hem verrast hebt met een onverwachtse massage, hoeveel complimenten je vandaag heb uitgedeeld, hoe vaak jij hebt gezegd deze week 'ik hou van je omdat je ....( vul in ) '
Als je nu gewoon 3 van die dingen doet , elke dag, je geeft en je verwacht gewoon helemaal niets terug ( hoe christelijk !) , wat zou er dan kunnen veranderen?
Pompelmoen
29-02-2012
/ 10:16
@Daniel
Ik sluit me van harte aan bij Sydneylover!
Ik sluit me van harte aan bij Sydneylover!
Dorah
29-02-2012
/ 11:06
Vraagstelster, in je vraag proef ik wat subassertiviteit. Natuurlijk moet je hierover met je man spreken. Ik vind dat je dat aan jezelf maar ook aan hem verplicht bent. Praten jullie met elkaar? Uiten jullie naar elkaar toe hoe je je voelt in je huwelijk? Zo niet, dan zou ik daar hulp voor gaan zoeken want de kans bestaat dan dat je huwelijk uiteindelijk scheefgroei gaat vertonen. Dan kan ineens de bom barsten terwijl de ander niet eens weet waar je mee zit.
Daarnaast wil ik je een boekentip geven: ' Mannen komen van Mars, Vrouwen van Venus'. Het is niet zozeer een christelijk boek maar er worden wezenlijke verschillen tussen man en vrouw in behandeld, waarin je ongetwijfeld herkenning zult vinden. Het beste is als je allebei het boek leest, of beter nog: samen. Mijn man en ik hebben de ervaring dat we door dit boek meer begrip voor elkaar kunnen opbrengen, evenals veel andere stellen die het boek hebben gelezen. Voor ons is het een verrijking van ons huwelijk!
Daarnaast wil ik je een boekentip geven: ' Mannen komen van Mars, Vrouwen van Venus'. Het is niet zozeer een christelijk boek maar er worden wezenlijke verschillen tussen man en vrouw in behandeld, waarin je ongetwijfeld herkenning zult vinden. Het beste is als je allebei het boek leest, of beter nog: samen. Mijn man en ik hebben de ervaring dat we door dit boek meer begrip voor elkaar kunnen opbrengen, evenals veel andere stellen die het boek hebben gelezen. Voor ons is het een verrijking van ons huwelijk!
Daniel
29-02-2012
/ 16:50
Ik gun vraagstelster zo dat het beter zal gaan, @ sydneylover en @ Pompelmoen vonden het gedicht over de trein mooi, ik trouwens ook, maar ik gun vragenstelster zo dat het bij haar zo zal gaan als in het volgende gedichtje van Willem Wilmink, het kortste dat hij ooit geschreven heeft en ik heb er zoveel aan gehad.
Het gaat niet over grote zaken, hogere idealen, het gaat over de basis van het menselijk geluk en dan kom je ook makkelijk bij God.
Willem Wilmink was overigens een Godsdienstig mens, maar hij gebruikte geen bijbelteksten in zijn gedichten, maar het is zo aanraakbaar.
Als je zo kunt genieten van het basale dan komt de rest ook goed.
God wil ook dat we genieten
Het menselijk geluk
De huur betaald. De stoep geschuurd.
Een goeie visboer in de buurt.
Een meid die als ze naast je gaat,
loopt te zingen over straat.
Het gaat niet over grote zaken, hogere idealen, het gaat over de basis van het menselijk geluk en dan kom je ook makkelijk bij God.
Willem Wilmink was overigens een Godsdienstig mens, maar hij gebruikte geen bijbelteksten in zijn gedichten, maar het is zo aanraakbaar.
Als je zo kunt genieten van het basale dan komt de rest ook goed.
God wil ook dat we genieten
Het menselijk geluk
De huur betaald. De stoep geschuurd.
Een goeie visboer in de buurt.
Een meid die als ze naast je gaat,
loopt te zingen over straat.
Catherine
29-02-2012
/ 17:40
@Daniel: ik zou vraagstelster toch maar wat serieuzer nemen! Met een gedicht van W.W. is leuk, maar kom je niet veel verder. Dan kun je jezelf zeker ook vinden in de uitspraak van Maarten van Rossem, nl. het huwelijk is net als een melkwinkeltje, voortdurend rinkelt de winkelbel en komen er allerlei mensen binnen. Maar ook hier zal vraagstelster niet echt op zitten te wachten.
maran
01-03-2012
/ 11:28
@Catherine: Je hebt je oordeel wel wat snel klaar over Daniel, ik vind dat hij serieus en vanuit zijn hart reageert
met de bedoeling de vragenstelster te wijzen op het bijzondere van het gewone.
De uitspraak van M.van Rossem waarvan je verwacht dat Daniel daar zich "öok"wel in zal kunnen vinden is van een geheel andere orde.
met de bedoeling de vragenstelster te wijzen op het bijzondere van het gewone.
De uitspraak van M.van Rossem waarvan je verwacht dat Daniel daar zich "öok"wel in zal kunnen vinden is van een geheel andere orde.
Daniel
01-03-2012
/ 16:27
@Catherine Ik neem vragenstelster best wel serieus, het is zoals @maran schrijft, probeer te genieten van het bijzondere van het gewone (mooie uitleg van maran overigens).
.
Als ik met mijn teckel door het bos loop of door de uiterwaarden dan dank ik God voor alle moois en goeds.
Ook dank ik God voor mijn vrouw en kinderen, maar ik zeg dat ook niet elke dag tegen hen.Wel tegen God.
De man van vragenstelster kan ook veel van haar houden en dat moeilijk kunnen uiten.
Mijn vrouw en ik kunnen wel veel met elkaar lachen, om de kinderen, de hond en om onszelf.
Het leven is wel een serieuze aangelegenheid, maar je mag genieten van de dingen om je heen.
God heeft de aarde en ons niet geschapen om er een wachtkamer 3e klas voor de hemel van te maken.
Dat doe jij ook niet neem ik aan, leef het leven en geniet.
.
Als ik met mijn teckel door het bos loop of door de uiterwaarden dan dank ik God voor alle moois en goeds.
Ook dank ik God voor mijn vrouw en kinderen, maar ik zeg dat ook niet elke dag tegen hen.Wel tegen God.
De man van vragenstelster kan ook veel van haar houden en dat moeilijk kunnen uiten.
Mijn vrouw en ik kunnen wel veel met elkaar lachen, om de kinderen, de hond en om onszelf.
Het leven is wel een serieuze aangelegenheid, maar je mag genieten van de dingen om je heen.
God heeft de aarde en ons niet geschapen om er een wachtkamer 3e klas voor de hemel van te maken.
Dat doe jij ook niet neem ik aan, leef het leven en geniet.
ledlampje
02-03-2012
/ 13:31
Vraagstelster, je merkt op, dat je van je partner geen liefde meer krijg en dat hij geen interesse meer heeft in en voor jou.
Maar mag ik eens de vraag terug leggen: hoe laat jij je partner merken dat je echt van hem houdt, interesse heb voor hem, z'n werk en de andere activiteiten.
Laat hem duidelijk merken wat jij voor hem voelt, dat hij niet om je heen kan vanwege de liefde die jij hem geeft en de interesse die je in hem stelt. Ik denk dat dit veel beter werkt, dan hem aan te spreken, of het te accepteren.
Probeer juist hem alles te geven wat jij juist zo mist, waarschijnlijk gaat hij dan zien wat hij jou te kort doet.
Maar mag ik eens de vraag terug leggen: hoe laat jij je partner merken dat je echt van hem houdt, interesse heb voor hem, z'n werk en de andere activiteiten.
Laat hem duidelijk merken wat jij voor hem voelt, dat hij niet om je heen kan vanwege de liefde die jij hem geeft en de interesse die je in hem stelt. Ik denk dat dit veel beter werkt, dan hem aan te spreken, of het te accepteren.
Probeer juist hem alles te geven wat jij juist zo mist, waarschijnlijk gaat hij dan zien wat hij jou te kort doet.
barbara
16-03-2012
/ 09:32
Hoi vragenstelster.
Gelukkig gaat het niet zo in alle huwelijken. Maar dat betekent niet dat het vanzelf gaat. Elke relatie kost energie en levert, als het goed is, ook weer energie op. Het is belangrijk dat jullie je gedachten en gevoelens met elkaar delen. Samen bidden is ook heel belangrijk. Je MOET hier dus inderdaad met je partner over spreken. Begin gewoon eens om tijd samen te plannn. Zeg dat je graag eens een avond samen wilt hebben om met elkaar te praten en deel dan wat jou bezighoudt. Ik ben al heel wat jaren getrouwd en kan je zeggen dat je er altijd op alert moet zijn dat niets gewoon wordt en dat een relatie en liefde een geschenk van God zijn. Realiseer je ook dat het geen onwil van je man hoeft te zijn, maar dat hij het gewoon echt heel druk kan hebben en dat er veel op hem afkomt. Aan jou is daarom de taak om hem er op te wijzen dat er meer is. Dat jullie elkaar tot hulp gegeven zijn. Daar varen jullie allebei wel bij.
Gelukkig gaat het niet zo in alle huwelijken. Maar dat betekent niet dat het vanzelf gaat. Elke relatie kost energie en levert, als het goed is, ook weer energie op. Het is belangrijk dat jullie je gedachten en gevoelens met elkaar delen. Samen bidden is ook heel belangrijk. Je MOET hier dus inderdaad met je partner over spreken. Begin gewoon eens om tijd samen te plannn. Zeg dat je graag eens een avond samen wilt hebben om met elkaar te praten en deel dan wat jou bezighoudt. Ik ben al heel wat jaren getrouwd en kan je zeggen dat je er altijd op alert moet zijn dat niets gewoon wordt en dat een relatie en liefde een geschenk van God zijn. Realiseer je ook dat het geen onwil van je man hoeft te zijn, maar dat hij het gewoon echt heel druk kan hebben en dat er veel op hem afkomt. Aan jou is daarom de taak om hem er op te wijzen dat er meer is. Dat jullie elkaar tot hulp gegeven zijn. Daar varen jullie allebei wel bij.
