Kwaad op de kerk

@vraagsteller:

Uit je vraag blijkt heel veel ingehouden woede, op zowel de kerk als ook op God. Ik vermoed dat je dit onwillekeurig uitstraalt op je omgeving als je in de kerk zit, waardoor het voor ander mensen bepaald niet aantrekkelijk is/lijkt om een gesprek met je aan te gaan. Body language bedoel ik met name.
Wel ben ik ervan overtuigd dat, als je iets aan de situatie wilt veranderen, je bij jezelf moet beginnen! En als het aanknopen van een gesprek uit de kerk je veel moeite kost, misschien kun je het over een heel andere boeg gooien? Bijvoorbeeld een activiteit doordeweeks, zoals een verenigingsavond, of anders misschien dingen als de kerk schilderen, de tuin onderhouden, een kookavond voor mannen organiseren voor een goed doel (ik vermoed uit je vraag dat je een man bent), of weet ik veel wat. Iets waar je je senang bij voelt zodat je onwillekeurig maar ongetwijfeld veel positiever op je omgeving overkomt.
En verder niets toe te voegen aan het prachtige pastorale antwoord van dhr. Van Ginkel!

Mooi antwoord van dhr. van Ginkel
De kerk is, als het goed is, een verzameling van mensen, die hun geloof op Jezus Christus hebben gevestigd en dat delen. Althans zo was het oorspronkelijk in de eerste gemeenten. Daar deelden ze zelfs hun hele bezit met elkaar (Hand 4). Helaas is dat al lang niet meer zo. Afhankelijk van je gemeente is het goed mogelijk dat het grootste deel alleen maar religieus is en er maar enkelen die werkelijk in Jezus geloven en Zijn discipelen willen zijn. Onder de leiders zijn wolven in schaapskleren die de kudde niet sparen en de waarheid verdraaien om mensen met zichzelf mee te trekken in plaats van naar Jezus te brengen.
De kerk bestaat dan ook voornamelijk uit verloren zondaren, dwazen, blind en doof, niet instaat tot enig goeds. Je kunt dan ook niets anders verwachten van hen. Net zoals van buitenkerkelijken overigens als het er op aan komt.

Toen ik vele jaren geleden tot geloof in Jezus Christus gekomen ben ik een groot deel daarvan erg eenzaam geweest en heb gezocht naar acceptatie van anderen (christenen) maar nooit gevonden. In de wereld was dat er wel, als je zonde doet krijg je ruim bijval van andere zondaren. Maar als je het goede probeert te doen krijg je weinig bijval.

Toen zag ik dat ik ook zo was, dwaas, blind en doof, op zoek naar eigen erkenning en eigen welzijn in de eerste plaats. Een grote verandering kwam toen ik totaal aan de grond zat en ik mijn zinnen ging zetten om God werkelijk te leren kennen, te weten wie Hij is en wat Hij wil. Zoals staat in spreuken 2:

"Mijn zoon, als je mijn woorden aanneemt, en mijn geboden bij je opbergt, om je oor acht te doen slaan op de wijsheid, als je je hart neigt naar het inzicht, ja, als je roept om het verstand, je stem laat klinken om inzicht, als je het zoekt als zilver, het naspeurt als verborgen schatten, dan zul je de vreze des HEEREN begrijpen, de kennis van God vinden. De HEERE geeft immers wijsheid, uit Zijn mond komen kennis en inzicht. Hij houdt voor de oprechten wijsheid gereed, Hij is een Schild voor hen die in oprechtheid hun weg gaan, opdat zij de paden van het recht in acht nemen. Hij bewaart de weg van Zijn gunstelingen. Dan zul je gerechtigheid en recht begrijpen, en billijkheid, op elk goed spoor. Ja, in je hart zal wijsheid komen en kennis zal aangenaam zijn voor je ziel. Bedachtzaamheid zal over jou waken, inzicht zal je beschermen, om je te redden van de verkeerde weg, van de man die verderfelijke dingen spreekt, van hen die de rechte paden verlaten om op de wegen van de duisternis te gaan, van hen die zich verblijden in kwaad te doen, zich verheugen in verderfelijk kwaad, van wie de paden slinks zijn, die afwijken in hun sporen, om je te redden van de vreemde vrouw, de onbekende die met haar woorden vleit, die de leidsman van haar jeugd verlaat, en het verbond van haar God vergeet."

God heeft mij rijk gezegend in het zoeken naar deze verborgen schatten. Sinds ik die weg ben opgegaan heb ik op een andere manier leren kijken naar mensen. Ze zijn ziek, kapot, dwazen, verloren, dwalen als schapen zonder herder. En velen zijn zo trots dat ze dat geeneens willen erkennen.
Hoe moet je daar in omgaan? Als een verpleger in dienst van Jezus: helpen, steunen, bidden voor hen en vooral naar Jezus wijzen, wie Hij is en wat Hij heeft gedaan. Verwacht niets goeds van mensen maar verwachts alles van God en wees goed voor alle mensen. En dan opeens kunnen er op wonderlijke manieren deuren opengaan waar je het nooit had verwacht en geeft God je troost en blijdschap en kontakten die opbouwend zijn.

in dit geval zou ik zegen, er zijn ook nog andere kerken. Wanneer je zo beschadigd bent en zo'n zware tijd achter d erug hebt en toch wil blijven geloven, dan heb je steun nodig en daarom zou ik zeggen, kijk eens verder rond in kerkelijk Nederland