Huwelijksjubileum van ouders

Ds. R. W. van Mourik | 10 reacties | 17-02-2012| 16:09

Binnenkort hopen mijn ouders 40 jaar getrouwd te zijn. Ze hebben al aangegeven dat wij die dag vrij moeten houden, zodat we feest kunnen vieren. Wat mij betreft vieren we geen feest. Voor mij valt er weinig te vieren. Mijn ouders hebben altijd een slecht huwelijk gehad. Mijn vader was erg dominant, autoritair en egoïstisch. Mijn moeder werd als sloofje behandeld. Daarnaast gaat mijn moeder ook niet vrij uit. Ze had stil verzet tegen het 'regime' van mijn vader en sprak vaak negatief over haar man tegen ons als kinderen. Ze heeft ons altijd doen geloven dat mijn vader de oorzaak was van de huwelijksproblemen. Naar buiten toe waren we een degelijk en keurig refogezin, maar ondertussen gebeurde er veel narigheid waar buiten ons gezin niemand van af wist. Toen mijn oudere broers gingen puberen, zijn er veel conflicten geweest. Mijn moeder koos altijd de kant van haar kinderen, om hen te beschermen tegen de hardheid en liefdeloosheid van mijn vader. Dit leidde dan tot een conflict tussen mijn ouders. Regelmatig werd mijn vader heel driftig in ruzies en daar kwam geweld uit voort. Mijn puberende broers lieten dit niet op zich zitten en sloegen terug. Als meisje van acht stond ik erbij dat mijn broers vochten met mijn vader. Dit ging er hard aan toe. Alle details staan helder op m'n netvlies. Nooit heb ik iets gemerkt van terugkomen op wat gebeurd is, dingen open bespreken, uitpraten, excuses aanbieden o.i.d. Ondertussen zat mijn vader als een van de weinigen aan het Avondmaal in onze streng-reformatorische kerk in ons kleine christelijke dorpje. De week voorafgaand aan het Avondmaal was hij zachter en voorkwam hij ruzies. Voor mij was dit alles moeilijk te rijmen. Zeker bij het opgroeien. Als puber en adolescent had ik veel vragen Als iemand zich uitgeeft voor christen (door aan het Avondmaal te gaan) en ondertussen zo'n liefdeloos leven leidt, waarbij ook geweld niet gemeden wordt, krijg je als opgroeiende jongere een scheef beeld mee. Ik heb verschillende keren op het punt gestaan om het geloof vaarwel te zeggen, maar dat is (gelukkig) nooit definitief gelukt. Ook heb ik veel moeite gehad met het aangaan, maar vooral het vasthouden van relaties. Ik leg de lat hoog, want ik wil geen slecht huwelijk. Rond mijn 24e jaar heb ik gesprekken gehad met een therapeute. Het heeft mij geholpen om mijn verleden wat beter in kaart te krijgen. Wat ik er vooral van geleerd heb, is dat mijn ouders ook kind van hun tijd zijn en dat ik hun gedrag in het kader van hun opvoeding zet. Hierdoor ben ik wat milder gaan denken over mijn ouders. Toch vind ik het moeilijk dat ik liefde gemist heb in de opvoeding en een ongezond beeld heb meegekregen van een huwelijk. Ik voel me emotioneel verwaarloosd door mijn ouders. Inmiddels ben ik een volwassen vrouw (bijna 30 jaar) en kan ik zeggen dat het erg goed met me gaat. Ik zit goed in m'n vel, heb de leukste man van de wereld, een prachtige dochter en heb een bewuste keuze gemaakt voor het geloof. Ik heb contact met mijn ouders, maar inhoudelijk stelt dat niet veel voor. Maar nu het huwelijksjubileum van mijn ouders dichterbij komt, merk ik dat dingen uit het verleden terugkomen. Ik heb weinig behoefte aan een feestdag; voor mij valt er weinig te vieren. Wel moet ik zeggen dat de hardheid van mijn vader bij zijn ouder worden minder is geworden. Nu alle kinderen uit het huis zijn, lijkt het voor het oog wat beter te gaan tussen mijn ouders. Natuurlijk is dat mooi. Maar eigenlijk zou ik graag excuses zien van mijn ouders. Ik begrijp dat er geen perfecte opvoeders zijn, maar om nu zomaar verder te leven en feest te vieren alsof er nooit iets is gebeurd, staat me tegen. Dit kan ik niet. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

Het is heel goed te begrijpen dat die gevoelens vanuit het verleden weer naar boven komen nu er zo'n jubileum aanstaande is. Het is inderdaad heel jammer dat er nooit excuses gemaakt zijn over de dingen die in het huwelijk van je ouders richting jullie als kinderen zijn mis gegaan. Het is een triest verhaal wat je schildert hoe het er bij jullie thuis aan toe ging. Helaas zijn jullie niet de enige die dit mee gemaakt hebben.

Maar goed, de vraag is nu hoe je met die gevoelens om moet gaan richting de 'viering' van dit jubileum. Het is met recht heel naar om daar als kind te staan alsof er niets gebeurd is. In ieder geval worden er geen excuses gedaan en verwacht je dat ook niet. Hoe daar nu mee om te gaan?

Eerlijk gezegd is dat een lastige vraag. Natuurlijk kan er heel snel gesproken worden over het vijfde gebod dat je je ouders moet eren. Ook ouders die heel veel verkeerd hebben gedaan. Maar in de praktijk valt dat niet mee. En daar zit je mee. Als gelovige (gelukkig trouwens dat de Heere je bewaard heeft voor het vaarwel zeggen van het geloof) weet je best dat je geduld en verdraagzaamheid moet hebben voor je (zwakke) ouders. Maar de praktijk is zo weerbarstig. Toch raad ik je aan om wel het jubileum mee te maken. Ondanks alle reserves die je hebt. Leg deze zaak ook voor de Heere neer in het gebed. Hij wil kracht geven in je zwakheid. Hij kan zelfs bewerken dat er bij je ouders verbrokenheid ontstaat en dat er berouw komt over een dubbelleven wat jarenlang in stand is gehouden.

Misschien is het goed, in het kader van bid en werk, om contact op te nemen met die therapeute die je destijds ook had in het verwerken van de thuissituatie. Zij kan misschien advies geven waar je wat aan hebt. In ieder geval is het belangrijk om er op het jubileum te zijn en dankbaar te zijn, hoe vreemd het wellicht ook klinkt, dat ze er nog zijn en dat de Heere hen nog tijd geeft om tot bezinning te komen. Allebei je ouders zijn er nog en de tijd van bekering is er nog. Laat in het gebed hartstochtelijk gebeden worden om deze bekering.

Ds. R. W. van Mourik, Elburg

Dit artikel is beantwoord door

Ds. R. W. van Mourik

• Geboortedatum:
  07-02-1958
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Alblasserdam
• Status:
  Actief

139 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven