Jij en jou
Ds. M.W. Muilwijk | 20 reacties | 15-02-2012| 09:41
Vraag
Ik heb een vraag aan iemand over opvoeding. Mijn drie kinderen (2, 7, 10) zeggen tegen mij "jij en jou". Wij spreken wij geen dialect. Iemand uit onze familie sprak me er op aan en zei dat je ze moet laten aanwennen om "u" te zeggen, ook met betrekking tot anderen/ouderen etc. Kunt u advies geven?
Antwoord
Beste vragensteller/-ster,
Een advies zou ik wel kunnen geven, geen voorschrift. Als u het mij vraagt denk ik, met een beroep op het vijfde gebod, dat het zeer goed is om uw kinderen te laten aanwennen om "u" en "uw" te zeggen. Het drukt een stuk respect en eerbiedige afstand uit van de kinderen tot hen die ouder zijn of die de ouders zijn. Hiermee wil ik niet zeggen dat "de ouders eren" puur gelegen is in het "u" en "uw" zeggen, maar het is wel een aspect ervan. Juist in onze tijd, waar de praktische uitwerking van het vijfde gebod erg onder druk staat, is het goed om onze kinderen, juist door zulke schijnbaar kleine dingen als "u" en "uw", weer te onderwijzen in de Bijbelse gezagsverhoudingen. Daar komt uiteraard meer bij kijken, maar dit is wel een begin.
Samenvattend, mijn advies is om uw kinderen te leren tegen u en oudere mensen "u" en "uw" te zeggen.
Hartelijke groet en Gods onmisbare zegen in de opvoeding,
M. W. Muilwijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.W. Muilwijk
- Geboortedatum:23-12-1980
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Aalst
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Met de 'eerbiedige afstand' naar ouderen is niets mis, maar persoonlijk vind ik het niet gepast voor de relatie tussen ouders-kinderen en familieleden-kinderen. Ik moet ineens denken aan de situatie of het jonge kind dan wel of niet u moet zeggen tegen de broer of zus die al volwassen is, tegen neven en nichten?
En inderdaad, aan het begin is het raar dat kinderen u zeggen, maar om dat nu als reden te nemen om kinderen geen u te laten zeggen :-(.
We maken er geen probleem van als ze je'en en jij'en, maar zonder dat kinderen het vaak zo bedoelen klinken ze met je en jij wel snel brutaal.
Is het niet zo dat Duitse kinderen gewoon du (=jij) zeggen tegen hun ouders omdat dat juist de hechte familieband bevestigd? Een cultuurverschil waar wij nog wel wat van zouden kunnen leren denk ik.
Zelf hebben we gekozen voor je/jou naar de ouders , u tegen alle andere volwassenen en respectvol naar iedereen. Regelmatig hoor ik kinderen schreeuwen; mama u moet..( vul in )
Tsja..respect zit natuurlijk niet in een woordje.
Nu ze ouder zijn heb ik wel eens gevraagd wat ze vinden met dit begrip en zij vinden dat het de afstand tussen ons heeft verkleind. U klinkt afstandelijker. Dat is dan voor de buitenwereld. Onze familie bemoeide zich er ook mee, wij hebben ons er niks van aangetrokken.
De schoonkinderen zeggen na verloop van tijd ook jij, we laten het aan henzelf over of ze het gaan doen. en als ze gewend waren aan u, doen ze dat nog steeds bij hun eigen ouders.
Ik ken genoeg kinderen die u zeggen, maar hondsbrutaal zijn en vreselijke dingen zeggen tegen hun ouders. Dus persoonlijk denk ik niet dat het persé daar in zit.
Grieks / Hebreeuws helaas niet machtig ;)
Het engels heeft alleen 'you' voor zowel je als u, dus daar bestaat dit specifieke probleem helemaal niet. Nu is het wel zo dat Engels belachelijk beleefd is/kan zijn. Je zegt in het engels niet 'I want a cookie' als je een koekje wilt, maar 'I would like a cookie, please' Ik zou graag een koekje willen alstublieft. De 'I want' versie is behoorlijk grof, terwijl 'ik wil graag een koekje' dat minder is in het Nederlands.
Er valt voor beide zaken (je of u) wel wat te zeggen. Ik vraag me alleen af hoe dat op latere leeftijd gaat. Zeggen volwassen kinderen die het huis al uit zijn nog steeds u tegen hun ouders? Kom je dan ooit als kind op hetzelfde niveau als je ouders?
Wij hebben ook gekozen voor u met dezelfde reden als vragenbeantwoorder en het bevalt ons goed. Ook als je kinderen de deur uit zijn. Ik zou het vreemd vinden klinken als ze zouden jij-en en jou-en, het is maar wat je gewend bent.
@zandkasteel, wij hebben dezelfde ervaring als jou....of moet ik u zeggen?;-)
Dus dat is weer de andere kant.
Overigens zorgt het m.i. niet voor een specifiek niveauverschil.
Aangezien mijn man zijn ouders altijd met jij aansprak is het hier gewoon je en jij geworden.
Overigens het 'ik wil graag een koekje' kan hier ook netter. Misschien meer 'mama, mag ik een koekje'. Wederom niets met u-en of jij-en te maken.
mijn man ook voor ons erg moeilijk om de kinderen u leren te zeggen.
vooral als het van schoonfamilie ook niet hoef.
maar toch vind ik dat de ouders en anderen bijvoorbeeld op school gezag hebben over de kinderen als ze dan u zeggen leren ze ook sneller gezag te hebben over hun die over hen gesteld zijn al valt het in deze tijd niet mee.
Het oud-Grieks kent wel een vocativus '(bij het woordje 'Heer' bijvoorbeeld te vertalen met 'O Heere'), maar geen specifiek woord voor 'u' of 'gij'.
Voorzover ik weet kent het klassiek Hebreeuws het woord 'u/gij' evenmin. Net als in het Engels bestaat het in het Frans ook al niet (Fransen zeggen 'jullie' tegen hun meerdere; een gewoonte die uit het Latijn komt (pluralis maiestatis)).
Overigens is het een typisch Nederlandse gewoonte om 'U' als aanspreekvorm te gebruiken voor God en Jezus. In Duitsland, Frankrijk en Italië kijkt men erg vreemd tegen ons aan. Immers, het schept zo'n afstand... (!)