Totaal geen kinderwens
G. Hoogakker | 12 reacties | 03-02-2012| 09:14
Vraag
Is het erg vreemd dat je als vrouw midden 20 en een aantal jaar getrouwd, totaal geen kinderwens hebt. En kan dit met je achtergrond/opvoeding te maken hebben? Geregeld voel ik me een vreemde, vergeleken met vriendinnen/kenissen/schoonzussen. Als ze vertellen zwanger te zijn reageer ik enthousiast voor hen, maar denk gelijk: ik voorlopig niet. Ook vinden ze mij apart als ik er geen behoefte aan heb om met baby's op schoot te zitten, in bad te doen, enz. Vroeger deed ik dat wel voor de vorm, nu zeg ik netjes op kraamvisite: nee sorry, laat haar/hem maar in z'n wiegje. Dit wordt vaak niet begrepen. Ik merk dat er in de (refo)wereld een enorm taboe op heerst als je deze gevoelens niet hebt. Ik dacht altijd dat als ik zoveel jaar getrouwd ben, of die leeftijd bereikt hebt, komt het wel. Maar het lijkt wel of ik er alleen maar minder interesse/gevoel voor krijg. M'n man vond het tot nu toe ook goed zo, maar heel soms merk ik nu dat hij het wel leuk zou vinden. Dan denk ik, misschien komt bij mij de wens ooit wel, maar is het dan m'n straf dat ik misschien geen kinderen kan krijgen omdat ik nu zo negatief over dit onderwerp denk. Of is dit niks vreemds, en is de kans groot dat dit komt als ik wat ouder ben?
Antwoord
Beste vragenstelster,
Sommige vrouwen weten al van jongs af aan dat ze graag kinderen willen. Bij anderen ontstaat de kinderwens op latere leeftijd en er zijn vrouwen die helemaal geen kinderwens hebben. Vooral op dit laatste heerst een taboe, daar wordt niet over gepraat. Je bent dus niet de enige die (op dit moment) geen kinderwens heeft. In hoeverre je daar last van hebt is afhankelijk van wat je hier zelf van vindt en wat de invloed van de omgeving is. Hoe komt het dat je negatief hierover denkt? In jouw verhaal hoor ik terug dat met name je omgeving je onzeker maakt. De normen en waarden die je vanuit je achtergrond/opvoeding meekrijgt spelen zeker een rol. Deze bepalen mede wat voor jou ‘normaal’ is en wat niet, naast wat anderen hiervan vinden. Het is lastig voor je wanneer de ander alleen vanuit zijn of haar eigen referentiekader kijkt en ik kan me voorstellen dat je je daardoor niet begrepen voelt. Misschien krijg je er daardoor alleen maar minder interesse en gevoel voor.
Ik kan je niet vertellen of je wel of niet een kinderwens zal gaan krijgen, dit zal de toekomst uit moeten wijzen. Wat ik je wel kan aanraden: praat erover en wees eerlijk over je gevoelens. Door het te delen blijf je niet eenzaam in je dilemma. Ten eerste natuurlijk met je man, hoe staat hij hierin? Probeer ook eens het gesprek aan te gaan met vriendinnen over dat je er geen behoefte aan hebt om hun kind op schoot te hebben.
Wat betreft je opmerking over "als straf geen kinderen krijgen": persoonlijk geloof ik niet dat God op deze manier te werk gaat. Hij houdt van je, met of zonder kinderwens en heeft het beste met je voor. Heb je nagedacht over de vraag wat Zijn doel voor jouw leven is? Probeer met die vraag (biddend) bezig te zijn en niet met wat anderen vinden en je eigen onzekerheid. Ik hoop dat daarmee je negatieve gevoelens verdwijnen en het duidelijk mag worden hoe jouw pad zal verlopen.
Hartelijke groet,
Germa Hoogakker
Dit artikel is beantwoord door
G. Hoogakker
- Geboortedatum:17-11-1984
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Elst (Gld.)
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Maatschappelijk werksterDit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Mijn vrouw was 26 jaar oud en wilde geen kinderen, vier jaar later had ze (en ik) drie zonen. Ze was er zo gelukkig mee.
God heeft miljarden kinderen, vragenstelster....., het komt wel goed met jou, met of zonder kinderen.
Het sneeuwt hier hevig, ik denk er over om nog een vierde kind te maken.
Lekker met mevrouw Daniel naar bed, ze is mijn grote liefde, ik hou zo veel van haar.
Maak je geen zorgen, in de meeste gevallen lost zich dit probleem vanzelf op.
Zelf heb ik me eerlijk gezegd nooit voor kinderen geintereseerd. Integendeel. Terwijl de andere vrouwen oh en ah riepen, verveelde ik me dood. Bovendien kwijlen en krijsen kleine kinderen en doen het in hun broek en ik vond ze lelijk (sorry). Ik ging ze zoveel mogelijk uit de weg.
Ik kon me eerlijk gezegd ook nooit voorstellen dat die mensen het echt meenden als ze zo'n baby in de hoogste tonen loofden.
Kinderen werden voor mij pas interessant als ze een jaar of 7 waren, dan kon je er tenminste wat mee beginnen (praten of spelen).
Toen ik mijn eerste kind kreeg, vond ik kind best aardig, maar ik kon niet wachten tot het groot zou zijn. Dat kon me niet snel genoeg gaan. Het leukste vond ik de dingen die de baby al kon en nieuw leerde. (Prestatie telde bij mij, je ziet het.)
Bij de derde had ik eindelijk het idee, dat ik het babies opvoeden een beetje onder de knie had. Andere mensen kwamen bij mij voor raad.
Toen ik de vierde had, wilde ik dat hij altijd zo klein en schattig zou blijven. Eindelijk begreep ik, waarom alle vrouwen in het kraambed tegen je zeggen: "Geniet maar van de tijd dat ze zo klein zijn, het is veel te snel voorbij!"
Ik begon het zo leuk te vinden, dat ik graag nog tien meer babies wilde krijgen (niet allemaal tegelijk natuurlijk). Langzaam maar zeker raakte ik dus aan babies verslaafd.
Inmiddels heb ik 5 kinderen en eigenlijk zou ik er nog best meer van willen hebben. Al was het maar omdat ze zo schattig zijn als ze klein zijn. Als ik nu een baby zie in de bus, wil ik er steeds naar kijken en tegen lachen. Ik betrap me erop, dat mijn ogen magnetisch die kant op worden getrokken, zucht. Nou ja, helaas worden ze op een dag ook puber, dus 20 kinderen is misschien iets teveel van het goede...
Ik vrees, dat als mijn vroegere ik dit stukje zou hebben gelezen, denkt ik dat ik me erg voor mezelf zou hebben geschaamd.
Veel succes, DrJ
P:S.
Als je eenmaal kinderen hebt en je babies nog steeds niet in de top3 van leuk vind staan, kun je je nog troosten met de gedachte dat ze ook groter worden. Bovendien is de baby fdie jij krijgt JOUW baby. En daarom al veel interessanter dan al die anderen!
Hier zit vraagstelster niet op te wachten denk ik.
@drj, prachtige reactie! (Al herken ik me er zo NIET in! ;))
@vraagstelster, het komt misschien vanzelf en zo niet, dan kun je op heel veel meer/andere manieren mensen tot zegen zijn!
@de andere reageerders: wat fijn dat er een man is die zich niet schaamt te zeggen te genieten van de liefde met zijn EIGEN vrouw. Lijkt tegenwoordig nogal zeldzaam te zijn namelijk...
En verder denk ik dat de vraagstelster zich inderdaad geen zorgen hoeft te maken: mijn vrouw en ik zijn ook niet van die kinderfreaks, genieten beide enorm van ons werk en de ontplooiing die dat voor ons biedt en dat is niet veranderd sinds wij kinderen hebben. Na de geboorte van onze eerste hebben we beide erg moeten wennen aan het opgeven van de vrijheid, je hebt er een verantwoordelijkheid bij, en als je even lekker samen weg wil, dan moet je wel eerst wat regelen en kun je niet zomaar in de auto stappen.
Toch ervaren wij beide dat kinderen zo'n verrijking is in ons leven! Omdat het écht een extra dimensie is in je leven. Ik geloof oprecht dat bewust kinderloze echtparen een grote denkfout maken, al haast ik mij te zeggen dat ik iedereen graag in zijn waarde laat. Het gaat echt niet altijd even soepel, en soms/regelmatig zou je wat minder drukte wensen, maar je krijgt er heel veel vreugde voor terug! Gewoon in kleine dingen, genieten van onze jongste die nu 3 is en volop praat, een pittige tante in heel haar gedrag is zodat je ziet: die redt zich wel later.. Dankbaarheid ervaar ik op zulke momenten.
Die jongste is trouwens onze vierde en nog even terugkomend op sneeuw... Brrrrrr och laat ook maar. ;-)
we hebben een dekbed en genieten van de sneeuw, ..........
