Laag zelfbeeld
drs. J(oke) Ronner-Wattel | 6 reacties | 29-12-2011| 09:54
Vraag
Ik zou graag een vraag willen stellen aan iemand van Eleos. Ik ben een man van 40 jaar, ik heb gedurende langere tijd zes jaar therapie gehad vanwege een heel laag zelfbeeld (in ons gezin was ik de zondebok). Jarenlang heb alles verdrongen, tot ik vast liep op mijn twintigste. De therapie heeft mij goed gedaan, maar diep in mijn hart was/is mijn zelfvertrouwen nog steeds flinterdun. Ik was getrouwd en had een kind toen mijn ex-vrouw liefde voor haar baas kreeg en van mij is gescheiden. Ik ben drie jaar alleen geweest toen ik via een koor een vrouw mocht ontmoeten. Zij is 38 en had drie jaar verkering gehad toen dat plots uitging. Beiden herkennen wij een vorm van verlatingsangst. We begrijpen elkaar daarin, maar tegelijk weten we dat we daarom allebei wel eens krampachtig waren in onze relatie. Snel bang de ander te verliezen. Nu had ik zelf altijd al een gevoel van 'anders' te zijn in ons gezin. Ik keek kerkelijk breder, wat niet werd gewaardeerd. Ik ging studeren en kreeg een baan midden in de wereld. Mijn andere twee broers leven in een beschermde wereld; de cultuur in een dorpje dat mij in mijn jeugd altijd heeft benauwd is voor hen een veilige omgeving. Ik heb me altijd er buiten voelen staan in ons gezin. Veel verwijten zijn er altijd geweest naar mij, bijvoorbeeld als ik naar een christelijke conferentie ging werd dat veroordeeld. Nu herkent mijn (we zijn pasgetrouwd) vrouw daarin ook wel zaken die haar zijn overkomen. Ze had wel contact met haar zussen, maar voelde altijd wel een bepaalde afstandelijkheid in de contacten. Nu is het zo dat wij in onze verkeringstijd -die heel kort was en gecompliceerd doordat wij beiden vertrouwen weer moesten zien te hervinden in onszelf en de ander- weinig bij haar zussen zijn geweest. Haar zussen verwijten haar dit nu erg, maar mijn vrouw is net iets stabieler dan ik en geeft daarin haar grenzen goed aan. Maar nu zei mijn schoonvader onlangs tegen mij dat ik mijn vrouw heb geclaimd omdat zij dat jaar van onze verkering niet bij haar zussen is geweest en dat ik moet veranderen en dat ik een negatieve invloed op mijn vrouw heb doordat mijn karakter niet goed is, volgens mijn schoonvader. Mijn toch al weinig zelfvertrouwen heeft hierdoor een enorme deuk opgelopen. Ik tob hier al maanden over en ik blijf het me maar aantrekken. Ik weet wel dat het verwijt onterecht is en dat er hele andere redenen zijn waardoor wij samen in onze verkeringstijd weinig energie hadden voor familiebezoek, maar toch blijft het maar aan mij knagen. Ik heb zelf ook aangegeven naar mijn schoonvader dat hij me heeft bezeerd, maar hij blijft volhouden dat hij vindt wat hij vindt. Mijn vrouw gaf naar mij toe aan, dat ze niet anders had verwacht omdat zij haar vader zo kent. Ze zei ook tegen mij: Als je in gesprek gaat met hem, word je alleen maar meer bezeerd. Toch kan ik het niet van me afzetten en knaagt het aan mij. Het lijkt allemaal zo op al het oude van vroeger in ons gezin. Graag zou ik uw advies willen hoe ik er voor mijzelf beter mee kan omgaan, zodat ik het toch weer van mij af kan zetten; naar mijn schoonvader toe, maar ook naar mijzelf. Mijn toenmalige therapeut werkt niet meer en is verhuisd naar een ander deel van het land en ik merk dat de gebeurtenis mij zo heeft getriggerd, dat al het oude van vroeger weer springlevend lijkt te zijn. En ik kan het voor mijn gevoel maar niet eronder krijgen. Het doet mij pijn wederom zo miskend te worden. Ik heb zo mijn uiterste best gedaan om een goede schoonzoon te worden, maar het lukt mij niet zijn norm te halen. Hoe komt het dat ik het verwijt niet van mij af krijg en het zo pijn blijft doen?
Antwoord
In je jeugd is je zelfbeeld beschadigd geraakt. Je was anders dan je broers, dat werd niet op prijs gesteld. In feite mocht je niet jezelf zijn. Ook de scheiding van je ex-vrouw zal niet hebben bijgedragen aan een positief zelfbeeld. Je hebt dit deels overwonnen, na een lange periode van therapie. Maar nu heeft je schoonvader een paar opmerkingen gemaakt en voor je gevoel ben je weer min of meer terug bij af.
Wat opvalt is dat je vrouw helemaal niet verbaasd is vanwege de opmerking van haar vader, ze kent hem zo en hij lijkt niet anders te kunnen. Je wordt gewaarschuwd dat hij je alleen maar meer kan bezeren. Wat ik mijn cliënten altijd probeer voor te houden is dat dergelijke opmerkingen niet over jou gaan, maar over je schoonvader zelf. Ze zeggen alles over je schoonvader en maar heel weinig of niets over jou. Je schoonvader is blijkbaar niet in staat kritiek die hij heeft op jou voor zich te houden of op een gelijkwaardige manier met jou te bespreken.
Ik vind dat je als (schoon)ouder je volwassen kinderen zo veel mogelijk vrij moet laten in de keuzes die ze maken. En als je het dan met hun keuzes niet eens bent, mag (en soms moet) je ze wel bevragen, maar zoveel mogelijk vanuit een min of meer gelijkwaardige positie zonder ze te kwetsen. Uit wat ik lees is je schoonvader bepaald niet met de gave behept om dat zo te doen. Dat is dan een probleem van hem en je zou zo veel mogelijk moeten proberen dat ook zijn probleem te laten zijn en er niet het jouwe van maken. Dat is minder gemakkelijk dan dat ik dat in een paar zinnen opschrijf. Maar het kan wel helpen om het zo te proberen te zien en dat jezelf steeds voor te houden.
Drs. Joke Ronner-Wattel
Dit artikel is beantwoord door
drs. J(oke) Ronner-Wattel
- Geboortedatum:26-06-1960
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:-
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Joke Ronner is GZ-Psycholoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
praat er over met je vrouw en mischien heb je een vriend waar je ook deze dingen mee kan delen, en wat je schoonvader betreft, je zult hem niet veranderen, maar zoals het antwoord al heel duidelijk aangeeft, het zegt meer over hem als over jou!
sterkte in alles!
Het zegt inderdaad meer over je schoonvader dan over jou. Vooral omdat je vrouw geheel niet verbaasd was over zijn opmerking(en). Probeer het dus los te laten en geniet van je huwelijk met je 'nieuwe' vrouw.
Daarnaast wil ik je dit nog meegeven: God heeft jou geschapen, naar Zijn evenbeeld. Je bent uniek, met je gaven, talenten, karakter en uiterlijk. Probeer dat vast te houden. Je bent niet minder, je doet jezelf zo te kort daarmee.
Ik spreek uit ervaring, kamp al jaren met dezelfde soort minderwaardigheidgevoelens. Maar mag gelukkig vaak de kracht ervaren om mezelf te zien en te nemen zoals ik ben. Een uniek mens in Gods ogen.
Veel sterkte.
Prima schoonvader dat u dat vind, ik (wij) denken daar anders over, dit is onze mening en u ziet maar wat u er mee doet, klaar, afgerond.
Wees egoïstisch, jij en jullie gaan voor alles, zeker familie.
Gewoon stevig van je afbijten, niet krampachtig proberen vriendjes te blijven met je (schoon) familie maar je eigen weg volgen met stevige schoenen en je eigen mening blijven verkondigen.
Je hoeft het niet altijd goed te doen voor je (schoon) familie, je hoeft geen vriendjes te zijn, je oren te laten hangen.
Je bent een volwassen vent die gewoon goed van zich af hoort te schoppen!
Iemand die door het leven zo beschadigd is heeft daar niet zo veel aan denk ik.
Ik kan me heel wat beter vinden in de reactie van anna30.
Vraagsteller: God heeft jou gewild zoals je bent, want anders had Hij je wel anders gemaakt.
Natuurlijk mogen we best rekening met elkaar houden maar dat mag niet zover gaan dat je er zelf door beschadigd wordt. Dan ben je niet meer zoals God je bedoeld heeft.
"Wees gewoon jezelf, er zijn al genoeg anderen!"
Een therapeut zou eens afgerend moeten worden op zijn resultaten en vooral een niet goed goed geld terug garantie. Dat uurtje factuurtje moet maar eens afgelopen zijn en zeker verbannen worden uit het zorgstelsel.
Het leven is heel simpel, wees gelukkig met de mensen met wie je goed kan. Als het erop aankomt zijn er heel veel mensen die wel wat te zeuren hebben, zijn er veel mensen waarbij ik beter niet teveel kan nadenken over hun doen en laten want dan heb ik ook heel veel te zeuren.
Uiteindelijk gaat het om de relatie tussen jou en je vrouw en natuurlijk tussen God en jullie persoonlijk. Als ik mijn leven naast de Bijbel durf te leggen in mijn doen en laten, mag ik er gewoon klaar mee zijn als iemand dit of dat vindt omdat hij/zij dat normaal vindt.
De een zal daar uiteraard meer moeite mee hebben dan de ander, ik wil mensen ook graag te vriend houden maar dat lukt niet altijd.
