Onchristelijke collega's
Ds. W. C. Meeuse | 9 reacties | 16-12-2011| 14:35
Vraag
Ik werk binnen een onchristelijk bedrijf met onchristelijke collega's. Nu heb ik het altijd al lastig gevonden om zomaar over het geloof te beginnen en praat ik hier eigenlijk alleen maar over met directe collega's (iets wat overigens zeker voor één collega een heel goed effect heeft, in die zin dat hij echt met geloof bezig is) en wanneer mensen er zelf naar vragen. Ik getuig in die zin wel. Nu ik op een nieuwe afdeling begonnen ben, vind ik het niet heel moeilijk om open te zijn over mijn geloof, want dat wordt wel geaccepteerd. Maar ik durf collega's haast niet persoonlijk aan te spreken dat ook zij het geloof nodig hebben, omdat ze anders in de hel belanden (en natuurlijk is er ook die andere kant, maar de hel is ook realiteit). Ik denk namelijk dat ze mij voor compleet gek verslijten wanneer ik daarover begin, ook omdat het in mensenogen bijna niet realistisch klinkt. In de Bijbel staat dat je hoe en waar dan ook het evangelie moet prediken. Ben ik te bang om te lijden om Christus' wil? Voor mij voelt het bijna als een onmogelijk taak om na een heerlijk weekend samen met de Heere weer op maandag op mijn werk binnen te stappen, omdat daar zo'n andere cultuur heerst. Voor mijn gevoel moet ik in twee werelden leven. Heeft u tips voor mij?
Antwoord
Het is een zegen de vrijmoedigheid te hebben om op je werk er voor uit te komen dat je christen bent. En dat dit niet alleen een naam is om een bepaalde groep aan te duiden, maar zoals het staat gedefinieerd in zondag 12 (vr 32): o.a. Zijn Naam belijden. En dat wordt ons in de wereld niet in dank afgenomen. Jawel, ieder mag dan zijn eigen mening hebben en dat wil men tot op zekere hoogte(!) nog wel accepteren en respecteren, maar je moet niet te dichtbij komen. En zeker niet beweren dat er maar één waarheid is. En vijandschap komt ongetwijfeld openbaar als je de ander oproept tot bekering en geloof. Het griekse werkwoord, wat met "getuigen" is vertaald, heeft ook de betekenis van martelaar-zijn in zich. De Heere Jezus heeft gezegd dat een diensknecht niet meer is dan zijn meester (Matt 10:24,25). Ze hebben Hem vervolgd, die vervolging zal ook het deel zijn van Zijn volgelingen.
Maar getuigen moet ook met verstand gebeuren. De manier waarop is wel erg belangrijk. Denk maar aan Paulus op de Areopagus, te midden van het heidendom. Als je zegt te geloven dat er alleen behoud is door het geloof in Jezus Christus en dat er buiten Hem mensen verloren gaan, dan hoef je niet direct over de hel te spreken. Om een "leesbare brief van Christus" te zijn, wordt meestal het best gezien door je gedrag. Denk maar aan Jozef in het huis van Potifar en in de gevangenis. Ze merkten dat de Heere met hem was.
Ja, het zijn twee totaal verschillende werelden. Maar Jezus zegt: Ik heb de wereld overwonnen (Joh 16:33). en die wereld gaat met al zijn begeerlijkheden voorbij, maar die de wil van God doet, blijft in der eeuwigheid (1 Joh 2:17).
Ds. W. C. Meeuse
Dit artikel is beantwoord door
Ds. W. C. Meeuse
- Geboortedatum:12-04-1944
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Sliedrecht
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus (2011)
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Godsdienstvrijheid gaat twee kanten op. Jouw collega's leggen jou (hopelijk) niets in de weg jouw geloof te beleven, maar aan de andere kant hoor je hen daar dan ook verder niet mee lastig te vallen. Als je dat een probleem vindt, is het aan te raden ander werk te zoeken.
Het werk is simpelweg geen plek om (ongevraagd) te evangeliseren. Als je dat toch doet, verdien je alle hoon en spot die je over je heen krijgt, plus dat gesprek met de HR-afdeling over wat gepast gedrag is op de werkvloer.
Je kunt natuurlijk wel indien gevraagd uitleg geven, tijdens de lunchpauze ofzo, als het gesprek op het onderwerp komt. Maar ook hier is terughoudendheid geboden.
En tenslotte: wat is het heerlijk, om vanuit de rustdag met de Heere, de werkweek weer in te mogen gaan om ons van Hem gekregen beroep uit te oefenen.
Alhoewel waarschuwen voor de hel terecht is kan je misschien beter vertellen (bij gelegenheid) over wat Christus voor jou betekent. Mijn positie (en jouw positie neem ik aan) is dat we verloren waren maar zijn gered, niet omdat we beter zijn, maar uit Gods liefde, ontferming en genade. Wij verdienen net zo goed de hel als zij, wij zijn niets beter. Het is alleen omdat wij Jezus hebben leren kennen en in Hem hebben leren te geloven dat we gered zijn.
Als er dingen gebeuren waar je niet in mee kan gaan neem dat een duidelijk standpunt in zeg vriendelijk maar duidelijk dat je daar in je geweten bent gebonden. Alhoewel dat misschien spot zal opleveren zal het ook respect opleveren.
Verder zou ik willen aanraden vroegtijdig te uiten dat je christen bent, bijvoorbeeld door een bijbeltekst ergens te plaatsen, op je werkplek als je die hebt, of op wat voor manier dan ook. Dat maakt het later makkelijker iets te zeggen bijvoorbeeld dat je ergens niet in kan meegaan of bepaalde dingen niet wil doen.
Natuurlijk moet je ook op je werkplek niets doen wat tegen je geweten ingaat, maar je geloof al te duidelijk etaleren wordt gewoon simpelweg niet op prijs gesteld - en terecht. Wat zou jij (of anderen in zo'n situatie) vinden als een collega steeds maar weer aandringt dat zijn/haar stroming van het Hindoeisme toch echt het enige geloof is dat echt redt en een klein altaartje op haar bureau heeft opgezet... Ik neem aan dat je dat na een tijdje toch ook best vervelend zou gaan vinden.
Hoe ging die uitspraak ook alweer: En gelijk gij wilt, dat u de mensen doen, doet gij hun evenzo.
Illustratie hoe ik op bepaalde dingen zelf reageerde:
- Hij at geen varkensvlees - moet hij zelf weten, ik wist al dat moslims dat niet deden
- Tijdens ramadan at hij af en toe wel een snee brood en volgens hem mocht dat van Allah - vond ik een beetje slap overkomen, ben je nou principieel of niet
- Hij heeft nooit geprobeerd iemand van zijn gelijk te overtuigen - zou ik ook totaal niet gewaardeerd hebben.
Verder helemaal eens met Gerard: je kunt een ander nooit overtuigen, je kunt wel van je eigen persoonlijke relatie met God getuigen. Als dat echt is, maakt het altijd indruk!
En vergeet niet dat de toon de muziek maakt. Ik kende de uitdrukking 'als je nat wilt worden moet je in de regen gaan staan'.
Pas hoorde ik: 'Als je bruin wilt worden moet je in de zon gaan liggen'.
Begrijp je de nuance? Welke klinkt nou positiever, terwijl hetzelfde bedoeld wordt?
Dan zit je ook niet te wachten op iemand die precies vertelt wat je wel en niet moet doen.
Luister goed naar een ander, dan zal je zien dat er genoeg momenten zijn waarop jij kan getuigen van je eigen geloof. Dus niet zozeer de nadruk dat zij niet geloven maar dat op het feit dat jij iets hebt wat zij niet hebben. Zo kan je een gesprek veel laagdrempeliger maken.
Maar vooral vetrouw op God dat hij jou de woorden zal geven als je van Hem mag getuigen.
Maak je er geen zorgen over Hij komt zelf voor Zijn eer op!
Haal eens koffie voor je collega's
wees een luisterend oor
Dat doet veel meer dan preken
En vertel Wie Jezus voor jou is
sterkte, het is niet makkelijk
Ik herken je vragen wel. Zelf probeer ik een open houding te geven, en open op te stellen voor vragen.
Dat geeft dat je af en toe ook vragen krijgt.
IN het begin vond ik het best lastig, om op sommige vragen een antwoord te geven.
Helemaal omdat die vragen ook wel gingen over `mijn` geloof/kerk en dat van mijn werkgever, die het toch allemaal wat ruimer/vrijer neemt. Waar eigenlijk toch alles wel kan en mag.
je wilt dat `geloof` van de ander toch niet negatief maken.
Door eerlijk antwoord te geven, ook wanneer je iets niet weet/lastig vind geef je wel de ruimte om de vragen te blijven stellen.
Mijn collega is vrij opgevoed (haar moeder geloofde niet, haar vader geloofde wel, zij werd dus vrij opgevoed) Haar vriend (waar ze mee samenwoont) is ook wel gelovig opgevoed, maar doet het nu op `zijn` manier en heeft zich uit laten schrijven bij de kerk.
Mijn collega kent dus wel wat, maar echt de kern niet.
Het blijft soms lastig, maar denkend aan de opdracht om van Hem te getuigen, en dus anderen van Hem te vertellen, geeft dat toch moed.
`Gij zult mijn getuigen zijn` `Wie Mij zal belijden voor de mensen, die zal Ik belijden voor God`.
het blijft moeilijk, maar wij zijn het wel verplicht. Misschien is dit de enige kans dat zij iets over God horen....zullen ze dan, omdat wij onze mond houden, verloren gaan?
dat wil je toch ook niet op je geweten hebben.
precies zoals de reactie hierboven van Samanthi; laat door je houding zien wie je bent, biedt een luisterend oor, en bouw een band op. Vanuit die band kun je ook nog beter een gesprek hebben, en eerlijk vertellen wie God voor jou is.
Sterkte.
