Wonderen zoals in de bijbelse tijd

Toen ik nog ouderling was had een vrouw uit mijn wijk dodelijke kanker. We hebben als gemeente God om een wonder gevraagd, of Hij haar wou genezen. Een half jaar later kwam de vrouw volledig 'schoon' uit de test. Op de vraag wat daarvan de oorzaak was, was het antwoord, de doktoren noemen het een positieve impuls. Ik heb mij toentertijd nog flink kwaad gemaakt dat niemand zich meer de vraag om een wonder herinnerde of er zelfs maar dank voor uitsprak.

En jaar later kwam de ziekte in alle hevigheid terug en ze is ook snel overleden. Maar doet dat af van het wonder? ik zeg van niet. Ik zeg dat haar hetzelfde overkwam als Hizkia, er is een jaar aan haar leven toegevoegd. En zou het gebed nu niet meer verhoord zijn? ik zeg dat ze voorgoed genezen is!

Wij moesten eens dringend ons huis kwijt, zo dringend dat ik in een zenuwachtig gebed tegen God zei: eigenlijk moeten wij kopers hebben die zeggen: "die keuken, dat is niks, maar die breken we er wel uit". Wilt U daarvoor zorgen?
Twee dagen later staat er een jong stel op de stoep, zij in verwachting dus op zoek naar iets groters, niets aan de hand. Ze bekijken de boel en terwijl ze de deur uitlopen zegt hij dat ze een bod gaan doen want ze vinden het wel mooi, die keuken dat is niks, maar die breken we er wel uit. Ik heb toen mijn nieuwe huis Moria genoemd want zei ik, de Heere zal er in voorzien. En ik beloofde God dat aan de mensen uit te leggen.

De laatste tijd kwam het daar niet van. En toen Jakob bethel "vergat" kwam God hem daar zelf even aan herinneren. En zo moest ik kort geleden opeens een inleiding over Moria maken.

Ik gebruik de vergelijking wel vaker: de vraag is niet of God nog wonderen doet, de vraag is of wij ze onderscheiden en geloven dát Hij ze doet.

@plderoos- ik ben het helemaal in het kwadraat met je eens. Er zijn wonderen genoeg, maar we zien de dingen niet meer met het hart maar met het verstand.... Hoe geestelijk zijn we soms...?