Genegeerd door schoonfamilie

C. M. Chr. Rots - de Weger | 2 reacties | 28-10-2011| 11:00

Ik ben bijna 25 jaar getrouwd met een lieve man. Door mijn schoonfamilie worden wij al jaren genegeerd. Er is nooit grote ruzie o.i.d geweest, maar wij merken al jaren dat wij overal buiten worden gehouden. Zo zijn er familie-uitstapjes geweest waar wij veel later pas achter kwamen omdat er opeens foto's opdoken. We worden bewust buitengesloten. Wanneer we het bespreekbaar probeerden te maken, werd er ontkennend en onnozel gerageerd. Er veranderde niets. In ons huwelijk hebben wij veel ziekte en zorgen gehad. In die tijd heb ik ontzettend een zorgzame schoonfamilie gemist, zeker omdat mijn eigen familie ver weg woont. Wij hebben bijna gebedeld om aandacht, maar opnieuw werd er wat onnozel, niet begrijpend gedaan. Wij schaamden ons voor onze vrienden die dit merkten en er schande van spraken. Deze situatie geeft mij al jaren heel veel verdriet. Ik heb heel veel moeite om mijn houding te bepalen. Ik wil namelijk geen ruzie, of de zaken op de spits drijven, maar nu ik al zoveel jaren overduidelijk voel dat men ons/mij niet mag (we worden geduld), krijg ik steeds meer de behoefte om radicaal met ze te breken. Ik voel me echt afgewezen. Ik ben altijd vriendelijk en beleefd gebleven, bracht bloemen en cadeautjes mee als ik naar ze toe ging, bood mijn hulp aan (die nooit geaccepteerd wordt) maar ik kan het niet meer opbrengen. Mijn man zijn houding hierin is soms wat dubbel, alsof hij het moeilijk vindt om toe te geven dat het echt te gek is. Hij zegt dat hij zichzelf ook afgewezen voelt. Ik zou heel graag uit zijn mond horen dat hij voor mij kiest. Het lijkt nu of hij er wat tussenin hangt. Hij heeft er ook veel minder verdriet van en accepteert het als een feit. Voor mijzelf wil ik graag weten hoever ik moet gaan in mijzelf wegcijferen en blijven accepteren dat men ons negeert. Ik heb al geprobeerd om meer afstand te nemen, ga feitelijk alleen met speciale dagen nog naar ze toe. Maar ik merk dat ik enorm verlang naar gezellige contacten, die er gewoon nooit zijn (ja als wij er niet bij zijn blijkbaar). Ik pieker ook vaak over de reden die er kan zijn om zo tegen ons te doen. Soms dacht ik dat de reden jaloezie was, soms werd er echt hatelijk gedaan. Bespreekbaar maken helpt niet, de aandacht, warmte en hartelijkheid waar we naar verlangen krijgen we niet. Wat rest ons nog? Ik ben soms ten einde raad.

Beste vraagsteller,

"Wat rest ons nog"? Een nuchtere houding! U kunt al die anderen niet veranderen! Jammer, maar waar. Als u steeds dingen blijft verwachten als hartelijkheid, aandacht en warmte zult u steeds weer van een koude kermis thuis komen. U kunt wél uw eigen houding veranderen. Dat is iets anders dan accepteren,  begrijp me goed! Dat is zeer zeker iets anders dan u zelf weg te cijferen, zoals u dat noemt. U hoeft geen slachtoffer te zijn van de omstandigheden wanneer u uw eigen keuzes maakt in uw houding tegenover uw schoonfamilie. U kunt inderdaad zelf de keuze maken om steeds weer naar verjaardagen, etc. te gaan met een leuk cadeautje. Of om een kaartje te sturen. Bedenk dan, dat u dat doet omdat ú het zelf graag wilt, dat is: liefde géven.

Als het bespreekbaar maken van uw verlangen niet helpt, rest niets anders dan te blijven géven. Zonder tegenprestatie. Slechts omdat dát een chrístelijke houding is. Mogelijk gaat het bij uw ver-weg-wonende eigen familie anders... een schoonfamilie krijg je 'gratis' bij je huwelijk erbij. Mét al hun hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Soms is dat niet eenvoudig, vooral als de eigen familie niet in de buurt woont en de schoonfamilie bij wijze van spreken om de hoek. Misschien is verhuizen naar een meer 'neutrale' plaats ook het overwegen waard. Hoe dan ook, bij de pakken neerzitten brengt u niet wat u wilt!

Een zin uit uw brief heb ik hier even gekopieerd, omdat ik daar iets over wil zeggen: "Ik zou heel graag uit zijn mond horen dat hij voor mij kiest." Uw man kíést voor u en heeft voor u gekozen: al bijna vijf-en-twintig (lange) jaren! Hij zal het niet altijd gemakkelijk hebben gevonden om u niet af te vallen en tegelijk ook zijn familie trouw te blijven. Maar wilt u uit zijn mond nogmaals de bevestiging horen? Vraag hem er om! Let intussen ook op de signalen die hij ongetwijfeld uitzendt met "houden van" voor u: liefde kan immers heel goed verklaard worden met daden! Laat hem weten wat voor u belangrijk is in deze. Zijn dat woorden die u graag hoort? Ze zélf eerst uitspreken wil  weleens helpen! Zorg er in ieder geval voor dat hij zich niet gedwongen gaat voelen om te kiezen tussen u en zijn ouders, broers, zussen. Bedenk maar dat -héél kort door de bocht, maar een waarheid als een koe- iemand wél ex-partner kan worden, maar ex-ouders, ex-broers en ex-zussen bestaan niet (ook niet als de verhouding met familieleden verre van optimaal is)!
 
Er zit een huwelijksjubileum aan te komen als ik het goed heb begrepen: gaat u het vieren? Zo ja, hoe? Is het een idee om iedereen van de familie uit te nodigen zodat u uw ergernissen op een humoristische wijze nog eens op tafel kunt leggen? Neem de regie en wacht niet af! Laat zien dat u zich niet wegcijfert, maar uw plaats als echtgenote, schoondochter en schoonzus in neemt. Rechtop en fier. Wát men ook van u zegt! Niet gemakkelijk, maar misschien opent het deuren die tot nu toe gesloten waren!  

Laat nog eens van u horen!

Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven