Geen vertrouwen in kerkenraad

Kand. G.A. van Ginkel | 1 reactie | 20-08-2011| 13:54

Ik ben nu 34 en heb in de afgelopen jaren regelmatig hulp gezocht bij kerkenraadsleden. De thuissituatie was niet ideaal, dit is ook door hulpverlening (christelijke) bevestigd. Emotionele verwaarlozing komt het dichtstbij. Aangezien er aan de buitenkant niets te zien is aan ons gezin, werd ik niet geloofd. Ze zeiden wel dat ze naar me wilden luisteren, maar eerder stuurden ze me naar hulpverlening en ik merkte steeds dat ze mijn verhaal of moeilijkheden niet serieus namen. Wellicht klinkt het te ongeloofwaardig. Mijn zelfvertrouwen is hier dusdanig door beschadigd dat ik er van overtuigd ben echt niets voor te stellen. Zij zullen het wel weten, zij zijn trouw, liefdevol, etc. Dus zij hebben gelijk en ik voel me schuldig dat ik ze echt niet meer durf te vertrouwen en ook niet meer in vertrouwen durf te nemen. Kan ik nu nog bekeerd worden? Ik durf alleen maar oppervlakkige dingen te bespreken en niet meer wat me werkelijk bezig houdt. Het is regelmatig voorgekomen dat ik juist na met hen gepraat te hebben, helemaal ovrstuur was. Ze begrijpen me echt niet, ook al probeer ik uit te leggen hoe gevoelig ik in elkaar zit. Altijd zeggen ze erbij dat het uit liefde is, maar ik geloof niet meer in liefde als het me telkens kapot maakt. De kerk en de Bijbel kan ik niet loslaten. Ik wil de Heere dienen omdat daar het ware geluk ligt, maar ook dat is op dit moment moeilijk. Ik heb het gevoel dat ik te dom ben om rechtstreeks de Heere om hulp te vragen en ik niet om kan gaan met preken, etc. Ik heb een periode gehad dat het nood was de Heere niet te kennen, veel goede boeken las, mijn werk in biddend opzien deed, alleen nam ik niet de verantwoordelijkheid van mijn moeders huishouden op mij. Ik had een baan. Zij was hele dagen thuis, maar verwachtte wel van mij dat ik de boel schoon hield. Als ik iedere maandag de kamer deed, kreeg ik toch commentaar want er waren ook andere dingen die gedaan moesten worden. Werkte ik twee van de drie wasmanden weg, dan was mijn moeder woest omdat ik die ene niet gedaan had. Ze ergerde zich daarom er ook aan dat ik goede boeken las in mijn vrije tijd (naast koffiezetten, tafeldekken, boodschappen doen, afwassen, wat ik altijd deed als ik thuis was). Sindsdien durf ik geen liefde voor de Heere en Zijn dienst meer te voelen. Ik heb het gevoel dat ik God alleen kan bereiken via de kerkenraad en ook de Heere via de kerkenraad mij moet onderwijzen. Zomaar een preek luisteren is moeilijk. Ik denk alles verkeerd op te vatten. Als ik het alleen van de Heere verwacht en ik word in de preek bemoedigd, moet ik dan aan kerkenraad vragen of ik het goed begrepen heb? Mag ik ervan uitgaan dat ook een kerkenraadslid feilbaar is? Ik werk in de zorg, dus moet ik ook op zondag werken. Ik heb dan ook echt geen puf meer om naar kerk te gaan. 's Avonds, toen ik mijn dochter een bijbelverhaal voorlas, werd daarover gebeld. Ik heb de situatie uitgelegd, maar voelde me niet begrepen. Het gevolg: weer somber en overstuur en geen moed meer om mijn dochter de volgende avond weer een bijbelverhaal te vertellen. Wellicht was het doel van de beller om me te stimuleren om meer naar kerk te komen en met Gods Woord bezig te zijn. Het tegenovergestelde is gebeurd. Persoonlijk zie ik daar de hand van satan in. Die weet dat ik hierdoor verlamd raak en dan niet meer de moed heb om me met Gods Woord bezig te houden. Nu ga ik straks met angst en gespannenheid naar de kerk en zal daar geen woord van kunnen volgen. Werkelijk, ik durf geen kerkenraadslid meer te vertrouwen. Hoe kan ik ooit bekeerd worden nu?

Een verdrietig verhaal. ‘t Zou fijn zijn als het verzonnen was. Fictie, om zo te zeggen. Maar dat is het niet.

Je bent diep teleurgesteld in mensen. Je familie. Mensen van de kerk. Je bent ook verward over jezelf. Je eigen positie. Tegenover de mensen; tegenover God. Het woord schuld wordt, of je het wilt of niet, uitvergroot in je leven. Het woord bekering achtervolgt je. De duivel lijkt jou in het bijzonder als prooi te hebben verkoren. Zo ervaar je dat. Je bent verdrietig, boos en bang. Dat is niet niks!
 
Ik reik je Psalm 142 aan. En ik adviseer je: zoek professionele hulp. Je vragen laten zich niet in het hart kijken via de mail. Er is meer... ‘t Gaat dieper! Antwoorden via de mail zijn hier, hoe dan ook, te onpersoonlijk en te goedkoop.
 
Wel zeg ik je graag:
-God laat soms teleurstelling in mensen toe, opdat je alleen op Hem bouwt en vertrouwt!
-Je kunt met al je frustratie, boosheid en verwarring het beste bij God terecht!
-Blijf Gods Woord lezen/onderzoeken; houd aan in het gebed om de Geest!
 
Houd voor ogen: God wil mijn ondergang niet! Hij zoekt mijn behoud,-mijn leven. Moeilijk om te geloven? Wat dacht je dan van je doop... Je bent geen waardeloos mens. Integendeel! Wentel je weg op de HEERE, Hij zal het maken!

Kand. G. A. van Ginkel

Dit artikel is beantwoord door

Kand. G.A. van Ginkel

• Geboortedatum:
  13-01-1958
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Maartensdijk
• Status:
  Actief

171 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven