Ouders maken verschil

Ds. M.W. Muilwijk | 1 reactie | 15-08-2011| 09:45

Hoe moet je omgaan met als je ouders verschil maken tussen (klein)kinderen? Als je elke keer probeert iets op te bouwen en meer geeft dan gezond is om toch maar iets in stand te houden? En als je vervolgens elke keer weer gekwetst wordt door de andere kant? Als je het al probeert bespreekbaar te maken, word je weer keihard terug geslagen (met woorden), een eerlijk gesprek is niet mogelijk. Daarbij zijn ouders hard en welbespraakt, ikzelf te zacht voor hen. Daarbij kunnen zij niet naar zichzelf kijken, leggen alle schuld altijd bij de ander. Hoe kun je dit communiceren naar je kinderen, op een gezonde manier, want ook zij hebben er (helaas) mee te maken? Zonder je kinderen en de andere partij te kwetsen/kwaad te doen?

Beste vragensteller/-ster,
 
Wat een moeilijke situatie: meestal adviseer ik in de eerste plaats om in gesprek te gaan, maar deze fase is al gepasseerd. U bent zelf al in gesprek gegaan en helaas levert dit gesprek bij u een vervelend gevoel op en brengt het niet de reflectie bij uw ouders teweeg, die u graag zou willen.
 
Ik vind het mooi te lezen dat u hen niet wilt kwetsen: u bent zacht en wilt zo met uw kinderen praten dat uw ouders niet gekwetst worden en geen kwaad wordt gedaan. Uw houding is er één van zachtmoedigheid en in overeenstemming met het negende gebod dat leert om over een ander te spreken om een ander er beter van te laten worden. Toch is dit wel moeilijk, want uw kinderen zien dat er onrecht plaatsvindt en dat mag (of moet?) ook benoemd worden. U kunt dit benoemen naar uw kinderen door eerlijk te zijn dat er onrecht plaatsvindt; maar als u daarbij ook zegt dat het u verdriet doet en dat u er inwendig pijn van hebt, dan ligt de nadruk niet op het onrecht en degene die het onrecht doen, maar op het leed dat het onrecht veroorzaakt. U hebt uw ouders lief, meen ik op te maken uit uw vraag. Benoem dat richting uw kinderen, samen met het verdriet en de pijn die ervaart vanwege het onrecht. Benoem en breng in praktijk om het verdriet en de pijn bij de Heere neer te leggen: dat geeft misschien niet direct een oplossing in de situatie, maar wel een uitweg voor het verdriet en de pijn. Dit geldt dan zowel uzelf, als uw kinderen. Als u benoemt wat dit onrecht u doet en samen de uitweg naar Boven zoekt, dan geeft dat verlichting.
 
Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar de wijze waarop met uw ouders in gesprek bent gegaan. Hebt u ook bij hen neergelegd, wat dit onrecht met uzelf en met uw kinderen doet? Als u dit biddend heeft gedaan, dan is er -vrees ik- geen horizontaal gesprek meer mogelijk. Als zij bewust negeren dat hun gedrag verdriet en pijn bij u en bij uw kinderen veroorzaakt, dan moet het in horizontaal opzicht daarbij blijven. Maar dan zou ik des te meer aansporen om met de Heere over uw ouders te spreken; als het niet lukt om met uw ouders over het onrecht te spreken, bidt dan of de Heere een verduisterd beoordelingsvermogen wil verlichten en harten wil neigen tot het recht.
 
Ik hoop dat deze adviezen positief resultaat mogen hebben; zoek de Heere in deze dingen. Dat neemt niet altijd het onrecht weg, maar geeft wel een uitweg voor het onrecht.
 
Hartelijk groet,
M. W. Muilwijk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M.W. Muilwijk

• Geboortedatum:
  23-12-1980
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Aalst
• Status:
  Actief

146 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven