Vragen vanuit de diepte
Ds. J. van Rossem | 2 reacties | 10-08-2011| 08:49
Vraag
Aan ds. Van Rossem. Steeds begeer ik weer naar dat onderwijs vanuit de diepte van het hart. Wel kom ik er achter dat niet al mijn vragen vanuit de diepte, die niet te omschrijven zijn, beantwoord kunnen worden. Ik verlang zo naar herkenning, dan wil ik horen wat ikzelf ervaar in mijn hart. Hetzij in de prediking of van iemand persoonlijk. Soms kan/mag ik genieten van mijn werk, maar er zijn ook dagen dat ik me ellendig en eenzaam voel. Temeer als ik ervaar hoe hard en biddeloos ik ben, dat het bidden zo vol ongeloof is. Dat niets me voldoening kan geven. Dan is alles leeg. Ik durf vaak niet goed te zeggen dat de Heere me heeft bemoedigd. Maar als het Woord of een gelezen preek eten en drinken is, en zo gepast is, dan is er opdat moment ook dat vertrouwen dat de Heere zal helpen, dan is er in het hart zo'n overtuiging dat Zijn Woord waar is en getrouw is, dan kan ik niet twijfelen aan Zijn Woord. Ja dan heb ik aan dat Woord genoeg. Dan mag er een uitgaan naar Hem zijn. Maar nu het weg is, is alles vol wantrouwen en ongeloof, gevoelloos en zonder verlangen. En dat geeft een afstand en ellendigheid. Herkent u dat? En zo blijft het voortgaan. Het is alles vanuit mijn eigen zondig hart. En toch is het zoals ik las, dat we juist als we dat ervaren moeten bidden, het niet moeten opgeven. Dan ervaar je weer opnieuw dat niets en niemand buiten de Heere je kan helpen, of je hart voldoening kan geven, maar wel een onmogelijkheid om dwars tegen je dodigheid in te bidden. Maar de Heere alleen kan helpen. Het is alles zo verborgen. Alles is zo verborgen. Steeds wil ik lezen wat er in mijn hart omgaat, dat wat nodig is om te verstaan in Gods Woord, toetsen of ik dat ook ken en zo heb geleerd en leer in mijn eigen hart, maar tegelijk begrijp ik er allemaal niets van. Dan voel ik me zeer onwetend en zonder kennis. Het zijn zulke verborgenheden voor mij wie de Heere is en wie ik voor Hem ben. Hier begeer ik naar, al kan ik het echt niet voor begeerte houden: dat Zijn bloed, ja Hijzelf voor mij dierbaar wordt, dat Hij alleen overblijft. Heere geef dat niets en niemand buiten U mijn hart kan vervullen. Herkent u dat? Begrijpt u de dingen die ik schrijf? Ik voel me vaak zeer eenzaam en ellendig. Soms begeer ik iemand te spreken over deze dingen, maar angst en zelfbedrog, het bedoelen van mijzelf, het bestreden worden van wat ik dan zeg, weerhoudt me. Want wel vaker word ik later gekweld met bestrijdingen, en voel me een huichelaar tegenover de Heere. Een zelfbedoeler, een mensvertrouwer, het niet alleen van de Heere willen verwachten. Mag ik u vragen? Ging u met uw vragen ook weleens naar iemand toe? Misschien één persoon? Mag ik dit ook? Ik verlang het soms zo sterk, en toch voel ik me tegelijk schuldig. Maar het is niet altijd zo dat als ik hoor of lees wat ik in mijn hart ervaar, ik daar troost in vind. Want tegelijk is er dan boosheid, onvoldoening omdat het niet de Heere is, omdat het niet die ware vrede is, wat voor Hem kan bestaan. Niet de verzoening van al mijn zonden. Zonden,wat versta ik daar van... Het zondigen tegen een goeddoend God is de grootste smart. Dat lees ik in Gods Woord steeds terug en vaak in preken van Philpot. Hoe ga je dat leren en verstaan, dit blijft mijn bede. Zou u toch iets willen schrijven hierover? Ik begeer geborgenheid, voldoening, vrede, blijdschap, maar vind het niet in de dagelijkse dingen. Het leven ervaar ik als leeg, arm, doellooos. Ik wil vaak geborgenheid zoeken bij mensen, en als ik het niet kan krijgen of vinden, voel ik me nog eenzamer. Dit brengt me als een onwillige in de binnenkamer zovaak ook met zelfbeklag. Maar weet u, ik voel dat me dat zo tegenstaat, dat alleen afhankelijk zijn van de Heere. Het is zo'n moeilijke, harde weg om tegen al die gevoelens en gedachten van ongeloof, hardheid en doodheid, ja het niets verstaan van de geestelijke dingen in te bidden. Ik zou wel elke stap willen kunnen begrijpen die de Heere met een mens gaat. Wat is mijn hart vol ongeloof, want dan komen die twijfels aan Zijn almacht dat Hij het kan geven. Ik vertrouw zo vaak meer op een mens dan op de Heere. Zou u wat willen schrijven? Wilt u toch eerlijk zijn; spaar mij niet...
Antwoord
Hartelijk dank voor je vraag, die ik opvat als een noodkreet en als en zieleworsteling. Door alles heen klinkt de vraag of ook anderen het zo beleven, zoals jij het beleeft. Dat begrijp ik. Daar zijn bij jou momenten dat je het goed mag hebben onder een preek, daar zijn ook momenten dat het alles bij je en in je zo anders is. Dat is bijbels: des morgens is het gejuich, des avonds is er geween (Psalm 30:1). Hoogten en diepten wisselen elkaar in het geloofsleven af. Wat de Heere plant, rukt Hij ook weer uit. Daar weet de Heere van en dat gaat ook niet buiten de Heere om. Dat is Zijn onderwijs aan al de zijnen als bijzonder lager onderwijs in eigen schuld en onwaardigheid, opdat volge het bijzonder hoger onderwijs in Zijn goedheid en genade.
Op zich is het niet vreemd dat je dit overkomt. Bovendien: waar de Heere werkt, werkte de boze ook. Hij doet niets liever dan Gods werk verdacht maken. Dit behoort ook tot de verdrukkingen die Gods kinderen moeten ondergaan om in de eeuwige zaligheid te komen. Juist in de verdrukkingen wordt beseft hoe meer Gods kinderen in de nood zijn, hoe meer ze de Heere nodig heben. Dit is onderwijs van de Heere en dit onderwijs is de moeite meer dan waard! Aangenaam voor je vlees is dit niet. Laat het vlees in deze zin maar sterven om er de Heere aan over te houden. Dan besef je ook dat alleen de Heere kan helpen.
Maar de Heere leert de zijnen niet alles in een keer. De leerschool van de genade is levenslang.Toch zijn het nare momenten als er geen zicht op de Heere is. Laat het dan, het klinkt vreemd, zo naar mogen zijn dat we het in dit alles niet buiten de Heere kunnen uit houden Wie vandaag nood heeft, wil vandaag geholpen worden. De Heere voedt de Zijnen ook wel eens met honger!
Je vraagt of het goed is om je vragen met een ander te bespreken. Probeer eens iemand op te zoeken die de Heere mag vrezen. Laat het een persoon zijn die je je vertrouwen kunt schenken en van wie je aanvoelt dat die het goed met je meent. Ik zou je vragen aan niet teveel mensen voorleggen Bovendien las ik dat je veel hebt aan de preken van Philpot. Lees de preken van de oude schrijvers maar. Ik kom er vaak mezelf in tegen.
Een goede zaak dat je je leven zonder de Heere als leeg, arm en doelloos ervaart. Het kan een bewijs zijn dat de Heere bezig is om je van de wereld los te trekken. Zoek in geen geval geborgenheid bij mensen. Vroeg of laat kom je daar altijd teleurgesteld mee uit. Daarmee sluit ik niet uit dat de Heere geen mensen kan gebruiken. Maar dat doet Hij om het hart op Hem te richten. Daarvoor willen die mensen ook gebruikt worden.
Pas wel op voor zelfbeklag en dus voor zelfmedelijden. Dan heeft de Heere niets voor ons. We zijn dan zo vol van en met onszelf, dat er voor de Heere geen plaats is, wel voor de boze. Maar de Heere heeft alles voor zondaren die zich bij Hem met een verbroken hart hebben leren aanklagen.
Je wilt een en ander begrijpen. Ik zal het nooit kunnen begrijpen als de Heere naar mij omziet. Het geloof begrijpt niet, maar het geloof beleeft wat niet te begrijpen valt. Het valt niet te begrijpen dat de Heere naar grote zondaren omziet. Paulus moest het niet begrijpen, maar wel leren dat de genade van de Heere hem genoeg, ja, alles was... En bovendien: in het leven der genade raken we hier beneden nooit volleerd. Dan zouden we het zelf kunnen. Maar de Heere houdt Zich over op de dag van Zijn heirkracht een arm en en ellenig volk. Dat zijn bedelaars die de Heere Jezus nodig hebben, levenslang. In het lichamelijke heb je niet alleen voedsel nodig, maar ook honger. In het geestelijkie ook. En het geldt steeds opnieuw: strijdt om in te gaan. Er moet veel strijd gestreden zijn en veel gebed gebeden zijn en veel leed geleden zijn, wil het vrede zijn. Maar het is de moeite waard! Rust roest. Ook geestelijk. Behalve de rust van de Heere die door de strijd hen geboren wordt.
Ik bid je veel afhankelijkheid en aanhankelijkheid van de Heere toe. Ik wens je de zegen van de Heere toe.
Vriendelijke groet,
Ds. J. van Rossem
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J. van Rossem
- Geboortedatum:04-03-1945
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Ds. van Rossem is op 7 maart 2013 overleden.Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
je zegt: "Maar het is niet altijd zo dat als ik hoor of lees wat ik in mijn hart ervaar, ik daar troost in vind". Een hele tijd geleden zei mijn vader eens tegen mij over de situatie in christelijk nederland: "mensen kijken om zich heen en maken hun ervaring dan kloppend met de bijbel. Maar het zou andersom moeten zijn, je moet de bijbel kennen en naar aanleiding daarvan je omgeving beoordelen". Ik ben dat hartgrondig met hem eens. Ik denk dus dat je principe iets anders zou moeten zijn. Je moet je volgens mij niet afvragen of het je troost bied als je iets hoort of leest dat overeenkomt met wat je in je hart ervaart. Maar je zou je eigen ervaring moeten aanpassen aan wat er in de bijbel staat. De spreukendichter zei het al: "Ken Hem in al uw wegen, en Hij zal uw paden recht maken". God kennen komt vóór 'je paden recht maken'. En God kennen we uit de bijbel.
Wat me ook opviel: "Het leven ervaar ik als leeg, arm, doelloos". Ik kan me dat goed voorstellen. Ik heb er ook wel eens last van al doe ik altijd mijn best mij daardoor niet teveel te laten neerdrukken. Want de prediker, toch wel een wijs man, zegt tegen ons: wees niet te zeer rechtvaardig en wees niet al te wijs, waarom zou je verwoesting over je brengen? Maar toch is het wel eens moeilijk je daar overheen te zetten. En wat jij beschrijft, daar had prediker natuurlijk ook erg last van. Heel zijn boek gaat daarover, de doelloosheid van het leven. En als mij dat weer overvalt denk ik toch altijd even aan zijn slotconclusie: "Van alles, wat gehoord is, is het einde van de zaak: Vrees God, en houd Zijn geboden, want dit betaamt allen mensen". En het lijkt mij dat we ons zelfs in de diepste wanhoop daar maar aan moeten vasthouden.
Zeg vraagsteller/ster, vind je het niet oneindig veel mooier, rijker, troostvoller enz. als je Jezus vindt in wat je leest en hoort i.p.v. je eigen ervaringen.
Hij is toch een gepaste Zaligmaker voor iedereen, in welke situatie of stemming je ook bent. Jes.50:4 ... zodat Ik weet met de vermoeide een woord op de juiste tijd te spreken.
Zijn woorden en beloften, liefde, genade, ontferming ..... al die dingen veranderen niet omdat ons hart zo aan stemmingen, omstandigheden e.d. onderhevig is.
Als er wolken voor de zon zijn betekent dat niet dat de zon verdwenen is, dat hoeven we niet te zien om dat te weten/geloven.
Vroeg of laat breekt de zon er weer doorheen en al die tijd is Hij nabij want Rom.10:8 Dicht bij u is het Woord,(Jezus) in uw mond en in uw hart.
Als de nevels van ongeloof en eigen ervaringen, gedachten, wegen en alles wat Jezus niet is weer weg trekken, dan zie en ervaar je Hem weer.
Om tot geloof te komen moeten we op Jezus zien en dat verandert niet als we Hem toebehoren want ook dan komt alles van Hem en kunnen we het niet met eigen ervaringen doen.
Zegt Paulus niet: Filp.3 dat hij heel zijn vroegere leven als schade en drek achtte, en: één ding doe ik: vergetend wat achter is, mij uitstrekkend naar wat voor is ...
Waarom dan gaan denken, horen, lezen en praten over de afgronden van ons hart?
Begrijp me goed, ik denk niet licht over de zonden maar God wil: Joh.3:30 Hij moet meer worden, ik echter minder, en Gal.2:20 ...en niet meer ik leef, maar Christus leeft in mij;
Dan is je leven ook niet leeg, arm en doelloos. Je leeft niet meer voor jezelf maar voor Hem.
Alles wat we voor Hem mogen doen kun je toch niet als doelloos beschouwen, al geef je iemand maar een beker koud water (lees Matt.25)
Als we op onszelf zijn gericht dan is het arm, maar als we wat we krijgen door mogen geven ga je merken hoe gelukkig je daar van wordt, terwijl je niet eens jezelf op het oog had.
Er zijn nog zoveel mensen die Hem (nog) niet kennen, echt we hoeven ons leven niet in leegheid en doelloosheid door te brengen.
Boekentip: 'Het nieuwe leven' van Andrew Murray.
