Gesprek met Gods volk

Ds. A. van Wijk | 4 reacties | 30-07-2011| 09:42

Hoe kom ik in gesprek met Gods volk? Ik weet dat ik altijd in gebed bij God terecht kan en vraag dan ook aan Hem om met iemand te spreken die Hem kent. Ik weet ook dat Gods weg anders is dan mijn weg. Mijn verlangen is om Hem te dienen en van Hem te getuigen. Lange tijd heb ik gedacht: Ik moet alles van God verwachten en niet van mensen. Dat hield me tegen om bijvoorbeeld eens met een ouderling of dominee te praten. Toch mis ik de omgang met Gods volk. Hoe kan ik Gods volk liefhebben als ik ze niet ken? Natuurlijk zie ik mensen bij ons in de gemeente aan het avondmaal deelnemen, maar ik durf niet naar ze toe te gaan. Ik ken ze niet eens goed, alleen van gezicht. Nu is het zo dat ik deze zaken met m'n man bespreek, maar hij is daar heel afwijzend over. Hij zegt: ik weet wel hoe het moet, maar ik heb er geen zin in. Dit doet mij verdriet omdat God het zo waard is om gediend te worden. Hoe kan ik een zoutend zout zijn en een lichtend licht? Ik ben huisvrouw, ben daarom veelal thuis en ontmoet weinig andere mensen dat wat familie en vrienden. Het houd mij bezig: wat wil God dat ik doen zal? Ik heb geleerd dat ik geduldig moet zijn. En dat God van mij afweet. Hij ziet het wat ik hier neerzet. Mijn bede is dat Zijn Wil gebeurt. Ik merk dat ik heel ongeduldig ben. Sinds de kinderen allemaal op school zitten, ben ik overdag veel alleen. Ik merk dat ik graag met andere mensen praat. Wil graag helpen waar het nodig is. 'k Zoek eigenlijk iets om te doen. Bid en werk, is mij geleerd. Ik heb, naar mijn idee, lange tijd alleen gebeden. M'n leven voelt doelloos, ook al mag ik onze kinderen opvoeden. Ik vraag aan de Heere om tevredenheid met het leven zoals het nu is. Toch blijft het idee om meer te willen doen. Nu is het zo dat ik op zondag naar de kerk mag gaan, doordeweeks thuis de Bijbel kan lezen, maar geen geestelijk leven kan delen. Als ik dan lees over de rondreis van Paulus, hoe hij telkens weer Gods woord mocht verkondigen en dan ook dat mocht delen, dan voel ik me eenzaam. De mensen die ik spreek, zijn vaak mensen die anders tegen het geloof aankijken dan wat er bij ons geleerd wordt. Als ik reformatorische mensen spreek, wordt er niet over God gesproken (dan ben je vroom). Wat ik zie is dat bij ons in de omgeving de meesten zondags naar de kerk gaan, ze weten dat je bekeerd moet worden, verschuilen zich achter de woorden "ik kan mezelf niet bekeren" en zo leven we doordeweeks als een naamchristen zonder God. Die tijd heb ikzelf ook gekend. Maar we doen God zo tekort. Als het anders is, dus dat er meer met en over God gesproken wordt, dan is dat bij degene die zo anders het geloof beleven. En dan ben ik bang dat ik op die momenten niet met een kind van God spreek. Ook al weet ik dat ik niet kan en mag oordelen. Tijdens de prediking wordt er vaak gewaarschuwd voor de 'godsdienst'. Waar zijn dan de reformatorische kinderen van God? Of is het juist een teken van de tijd dat het zo stil is? Ik merk dat het een heel verhaal is geworden, met meerdere vragen. Ik hoop en bid of er iemand is die antwoorden kan geven.

Als ik het goed begrijp gaat het om geestelijk contact om samen goed van de HEERE te spreken, en om iets zinvols te doen naast de opvoeding. Inderdaad meerdere vragen, maar ze hebben met elkaar te maken, allebei draaien ze om het punt: Hoe ben ik op de goede wijze bezig? Wanneer deze vragen te maken hebben met de liefde van de Heere Jezus, en dat hoop ik van harte, is het goed om ze te stellen. Het gaat er om te spreken en te leven tot Zijn eer.

Ik ga er nu achtereenvolgens op in:

1. Wat het eerste betreft, het samen spreken: Het is goed dit ook doordeweeks te zoeken, denk aan Handelingen 2. Veel gemeenten kennen zeker ’s winters Bijbellezing of Bijbelkring, wat de gelegenheid geeft contact te hebben. Op huisbezoek kan ook aan de orde komen of er mogelijkheden zijn. Het is een voorrecht als man en vrouw sámen spreken over wat hierin van belang is. Elkaar dienen in deze dingen is een opdracht, zoals het huwelijksformulier aangeeft. Als dat moeilijk ligt, is het wel belangrijk te proberen er de ander in te blijven betrekken, om elkaar niet los te laten en de ander te winnen. Het is goed om met een kind van God te spreken. Tegelijk is een "lichtend licht en zoutend zout" zijn breder. Als een ander het geloof "anders beleeft", en wel over Gods Woord wil spreken dan kan de één van de ander leren. Zou iemand geen kind van God zijn, dan kan vanuit dat Woord licht vallen op wat de weg van de HEERE is.

2. Wat het tweede betreft, iets doen: Wellicht zijn er mensen die hulp kunnen gebruiken, in de sfeer van vrijwilligerswerk. Ik denk aan zaken als: met een oudere mee naar de dokter, een zieke opzoeken, op school beschikbaar zijn als leesmoeder e.d. Het levert soms ook gelijk een goed contact op dat niet alleen tot de werkzaamheden zelf beperkt is. Afhankelijk van het gezin is soms ook een beperkte betaalde werkkring buitenshuis mogelijk, ik denk m.n. aan de zorg. Wie bijvoorbeeld oproepkracht is in de zorg, kan zelf aangeven of er wel of geen mogelijkheid is. Ik merk er wel bij op: eigen gezin heeft de HEERE eerst op de weg geplaatst. Een vrouw die er is voor haar man, een moeder die er is voor de kinderen, is van grote betekenis, ook al vóelt ze dat misschien niet zo. Die beschikbaarheid is van grote waarde, ook voor de vormende bijdrage in de opvoeding. De tijd om te bidden en te lezen moet ook niet onder druk komen. Wat een voorrecht voor een gemeente als er mensen zijn als Aäron en Hur, die niet met Jozua strijden, maar Mozes’ gebed ondersteunen!

Nog eens: de vragen lijken me goed, laat het gebed wel blijven: “Leer mij, HEERE, Uw weg…” (Ps. 86:11) 

Ds. A. van Wijk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. van Wijk

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven