Vastlopen met dochter

Ds. P. Koeman | 2 reacties | 12-07-2011| 11:00

Ik stel deze vraag omdat ik vastloop in de relatie met mijn dochter van bijna 18 jaar. Ik ben sinds vier jaar getrouwd met mijn lieve (tweede) man, nadat mijn eerste man zeven jaar geleden met iemand van hetzelfde geslacht ging samenwonen. Waarschijnlijk is het gedrag van mijn dochter een reactie op het gebeuren van de afgelopen jaren, maar ze toont steeds minder respect richting mij. Ze lapt afspraken aan haar laars, doet waar ze zin in heeft en is brutaal. Mijn man houdt zich bewust zoveel mogelijk afzijdig in discussies, omdat hij haar vader niet is. Maar soms maakt ze het te bont en heb ik zijn hulp nodig. Het meeste komt dan toch voor mijn rekening. Mijn dochter heeft vanaf haar veertiende ruim twee jaar verkering gehad met een jongen die van huis uit alleen met feestdagen naar de kerk ging. Het ging uit omdat hij een ander meisje had gezoend. Na een half jaar (het is nu acht maanden aan) kreeg ze verkering met een jongen die wel kerkelijk meelevend is opgegroeid. Maar samen gaan ze naar allerlei gelegenheden waar mijn man en ik heel veel moeite mee hebben en verdriet van hebben. Er over praten of verbieden helpt niet, ze doet het toch, want ze wil genieten en leuke dingen doen, zegt ze. Toen ze verkering had met haar eerste vriend gebeurde dat niet. Ze was toen ook wel wat jonger, maar het lijkt alsof ze nu alles aan het inhalen is en alsof ze nu pas in de puberteit is beland. Daarbij komt dat ze ook vaak met een meisje omgaat van onze kerk die hetzelfde gedrag vertoont en er zo ook in versterkt wordt. Wij denken nu: Meid, jij moet maar op jezelf gaan wonen, want zo komt er steeds meer verwijdering tussen ons. En de sfeer wordt vaak bepaald door haar onbehoorlijk en respectloos gedrag. Ze probeert wél van ons te profiteren door bijvoorbeeld te vragen om haar op te halen met de auto als het regent. Als we daar dan -door alle ervaringen- niet zo voor te vinden zijn, zegt ze bijvoorbeeld: "Jullie hebben lekker veel voor me over, zeg!" Enerzijds vinden we dat ze op 18-jarige leeftijd maar beter op kamers kan gaan wonen, anderzijds houden we ons hart vast hoe het dan zal lopen. Wij zeggen de laatste tijd nogal eens tegen haar dat ze maar op zichzelf moet gaan wonen, als ze zich zo blijft opstellen. Dan zegt zij weer: "Ja, je wilt me uit huis hebben, hè? Terwijl het andersom is: wij willen graag dat ze bij ons blijft wonen als ze zich behoorlijk gedraagt. Wat we ook proberen, het helpt allemaal niets. We hebben eveneens al geprobeerd haar zoveel mogelijk vrijheid te geven, maar ook dat helpt niet. We zijn eigenlijk ten einde raad, Wat is wijsheid? Daar bidden we ook steeds om, maar we weten niet waar we goed aan doen.

Geachte mevrouw,
 
De problematiek die u in uw mail aan de orde stelt is ingrijpend voor u en uw gezinsleden. Inderdaad kan de reactie van uw dochter te maken hebben met de door u aangegeven noodsituatie. Voor een kind is dat enerverend en schokkend. Het lijkt me goed om het tegenover uw dochter (en vriend) eerlijk te benoemen en aan te geven hoeveel moeite en verdriet u om haar/hun handelswijze hebt. Laat uw pijn gerust weten en verduidelijk zo goed mogelijk uw spanningen. Uw tweede man mag in dat gesprek best zijn bijdrage leveren, want het gaat ook hem aan. In een open en eerlijke confrontatie kan er veel opgehelderd worden. Mijn tweede advies is: schakel deskundige hulp in, bijvoorbeeld van Eleos. Er zijn therapeuten die met een dergelijke problematiek u en uw gezin van dienst kunnen en willen zijn. Ook u moet een weg vinden, een manier van omgaan aangereikt krijgen die bij u past en u helpt om met deze zorgen om te gaan.

Bovenal mogen wij steeds weer en meer de noden van ons en onze kinderen bij God brengen, pleitend op Zijn Verbond en woorden.

Ik wens u heel veel sterkte en wijsheid van Boven toe.
 
Met hartelijke groet,
Ds. P. Koeman

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. Koeman

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven