Beschuldigingen
Ds. A. de Lange | 3 reacties | 08-07-2011| 16:51
Vraag
Ik weet niet meer wat ik moet doen, want ik heb een hele grote fout gemaakt. Ik heb geprobeerd een buurman te helpen met problemen die zijn jeugd en huwelijk betreffen. Ik heb hem een luisterend oor geboden en hem zo willen helpen. We spraken elkaar meer en meer en gingen samen het laatste rondje de hond uitlaten. Omdat mijn huwelijk ook niet echt goed liep, kon ik het hem vertellen en dat luchtte mij op. We konden elkaar heel veel dingen duidelijk maken hoe we de problemen op konden lossen, zodat mijn man en ik en hij en zijn vrouw een beter huwelijk konden krijgen. We hebben dat nooit met een bedoeling gedaan en waren ook niet ergens op uit. De buurman en zijn vrouw waren ook vrienden van ons en mijn man en ik kwamen regelmatig bij hen. Ook aten we wel eens bij elkaar. Ik heb mijn man altijd eerlijk verteld wat ik ging doen. Hij was ook vaak erg moe; omdat ik dat niet leuk vond, zocht ik gezelligheid bij anderen en ging vaak weg. Naar de paarden, of naar een vriendin en ik ging dus ook vaak een uurtje wandelen met de buurman, of hardlopen met zijn vrouw. Op dat moment had ik niet door dat ik mijn man verwaarloosde. Zo zag hij dat echter wel, maar hij heeft daar eigenlijk weinig van laten merken. Ons huwelijk liep vanaf vorig jaar juni al niet zo fijn en best meer. We hebben het daar eigenlijk niet echt over gehad. Wel eens tussen neus en lippen door, maar we zijn nooit om tafel gaan zitten. Mijn man had het erg moeilijk met zijn huidige werk en is ook van baan veranderd. Hij werd stiller en wilde niet veel doen. Eigenlijk was ons dochtertje van twintig maanden ook teveel; als ze lekker aan het spelen was, mocht ze niet teveel overhoop halen. Voor mij had hij ook niet echt aandacht en het verliep steeds rotter. Ik wilde weer de man van vroeger terug; met een lolletje en een dolletje. Hij is echter anders dan in het begin van onze relatie. Een positief woord, of een complimentje was er weinig tot niet. Op een gegeven moment is mijn man na heel veel gesprekken met onze ouders, dominee en kerkenraad weggegaan. Hij heeft mij en mijn dochtertje alleen gelaten. Hij is nu al vijf weken weg. De eerste weken vond ik het eigenlijk wel best. Ik dacht: hij komt vanzelf wel terug en we zien wel hoe het loopt. Ik ging hem echter steeds meer missen en zag steeds meer in welke fouten ik heb gemaakt in de omgang met de buurman. De kerkenraad heeft hem vaak verwezen naar huwelijkstherapie en hem ook gezegd dat hij niet kan scheiden zonder reden en dat hij terug moet naar zijn vrouw en kind. Nu verwijt hij mij dat ik vreemd gegaan ben met de buurman. Als ik hem dan vraag naar bewijzen en zeg dat het absoluut niet is gebeurd, zegt hij dat ik daar zelf mee moet komen en dat hij het niet wil vertellen, omdat ik me er toch uitpraat. Ik vind het heel erg en weet niet hoe ik hem dit uit zijn hoofd kan praten. Hij wil scheiden en vertrouwt mij niet meer. Logisch, ik had nooit zoveel met de buurman moeten praten, maar er is nooit wat tussen ons gebeurd en ik zag het probleem niet. De buurman heeft hem sms’jes gestuurd of hij alsjeblieft terug wil gaan naar mij en mijn dochtertje, dat hij niet zulke rare dingen moet denken en dat er nooit wat is gebeurd. Afgelopen week belde zijn vrouw en vroeg welke bewijzen hij dan heeft. Maar dan vertelt mijn man dat het niet met de buurman is geweest, maar met een ander. Tegen mij zei mijn man dat ik alle contacten moest verbreken, omdat hij vond dat de buurman er tussen zat. Over het vreemdgaan heeft hij het nooit gehad, terwijl het volgens hem al vier maanden geleden is gebeurd. En ik ken de buren nog maar sinds januari, toen ze bij ons kwamen wonen. Ik heb mijn Hyves verwijderd, omdat ik daar ook veel contact met de buurman had. Ik heb het contact met zowel hem als zijn vrouw zo goed als verbroken en wil mijn man terug. We hebben nu alleen nog maar contact als er iets is, maar verder niet. Kan iemand mij helpen? Ik ben machteloos en op. Ik heb ook een gesprek met de dokter aangevraagd, omdat ik gewoon helemaal kapot ben door deze situatie.
Antwoord
Het schip van jullie huwelijk is gestrand en het is de grote vraag of het weer vlot getrokken kan worden.
Het probleem dat je signaleert is het feit dat je man weggegaan is, omdat hij niets meer in jullie huwelijk zag/vond. Hij beschuldigt je van ontrouw. Zelf erken je dat je doordat je niet al te veel aandacht voor je man had in zijn moeilijkheden, doordat je het veelvuldig buitenshuis gezocht hebt, en doordat je veelvuldig optrok met jullie buurman en vriend, geen goede bijdrage aan jullie huwelijk hebt geleverd. Eerst vond je het minder erg dat hij weggegaan is. Dat is nu anders. Maar je weet niet wat je nog doen moet of doen kunt om hem weer terug te winnen.
Ik probeer je graag een aantal handreikingen te doen.
1. Breng deze situatie in het gebed voor God. Misschien doe je dat wel, heb je dat zelfs heel veel gedaan. Maar houd daar niet mee op. Hij is degene die in mensenharten kan werken. Hij kan het huwelijk dat Hij met Zijn zegen voor Zijn rekening genomen heeft ook in stand houden.
2. Je geeft zelf aan dat je tekort geschoten bent in je houding naar je man toe. Als je hem ontmoet, wees daar dan duidelijk over. Hij mag het met ronde woorden van je horen dat je er niet genoeg voor hem geweest bent en dat, hoewel er niets seksueels was tussen jullie buurman en jezelf, het niet goed was om als getrouwde vrouw veel op te trekken met een andere man.
3. Je man beschuldigt je van ontrouw. Uit wat je schrijft blijkt dat dit onterecht is. Je man gelooft jou echter niet, en evenmin het burenechtpaar. Er zijn twee mogelijkheden: 1. Of het vertrouwen van je man is echt geschaad en de gedachte heeft werkelijk bij hem post gevat dat je hem ontrouw bent geweest. Wil die gedachte verdwijnen dan kan dat alleen maar doordat hij hoort dat het anders is, en dat hij dat in de praktijk ook merkt. Het lijkt me dat dat gebeurt. 2. Of hij zoekt een argument om zichzelf te excuseren dat hij bij jullie weg is en blijft, omdat hij ten diepste niet terug wil. Niet terug willen heeft vaak te maken met niet weten en niet zien hoe je ermee verder moet. Het zou goed zijn als mensen om hem heen hem de mogelijkheden om verder te kunnen laten zien.
4. Het lijkt erop dat je man geen prater is, zich makkelijk terug trekt op zichzelf. Dat kan binnen een huwelijk voor problemen zorgen. Want de bedoeling is dat je het leven met elkaar deelt. Daar is communicatie voor nodig. Jij kunt niet met zijn zorgen meeleven als hij je er niet in toelaat. Het is belangrijk dat je man tot meer openheid komt. Uiteraard kun jij dat niet organiseren. Maar als het gaat over huwelijkstherapie en hetgeen je daar zou moeten bespreken dan is het vooral: communicatie. Ik zou denken dat het tussen jullie vooral op het punt van de communicatie verkeerd is gegaan. Die was er veel te weinig. Wanneer je voorstelt om samen huwelijkstherapie te volgen moet je met name ook dat punt aan je man voorleggen: we moeten geholpen worden om samen het leven te delen.
5. Het is altijd een grote vraag hoe het kan dat de eerste liefde, het enthousiast zijn over elkaar en het getrouwd zijn na niet zo’n heel lange tijd zijn weggeëbd. Het heeft ermee te maken dat liefde en huwelijk tere plantjes zijn, die steeds voeding nodig hebben en die zonder voeding snel kunnen gaan verkommeren. Jullie huwelijk heeft te weinig voeding gehad, doordat je innerlijk gezien te veel op afstand van elkaar geleefd hebt, je zorgen en vreugden heb je te weinig gedeeld. De vraag die jullie jezelf en elkaar mogen stellen is of jullie elkaar in elkaars diepste wezen wel ooit opgezocht en gevonden hebben? Hebben jullie moeite gedaan om elkaar te kennen in je zorg, vrees, blijdschap, zwakheden en sterkten? Zijn jullie er voor elkaar geweest op de manier van de gevende liefde, die niet eerst iets van de ander verwacht, maar er voor de ander wil zijn, ook op de momenten dat hij weinig terug krijgt, en het allemaal niet zo fijn is?
6. De duivel heeft een hekel aan alles wat mooi en goed is. Hij is degene die graag huwelijken ziet kapot gaan. Hij is in deze tijd ook bezig als de grote ontmoediger. Hij ziet het liefst dat jullie beiden van gedachten worden dat het toch niets was en ook niets meer zal worden. En dat jullie je huwelijk maar met de Kliko meegeven. God is Degene die achter jullie huwelijk staat, Die jullie bij elkaar bracht en bij elkaar wil laten. En nu jullie huwelijk in zwaar weer is gekomen zegt Hij tegen jullie: Houd moed, zoek op wat er verkeerd is gegaan en probeer elkaar weer te zoeken. Vandaaruit moet het voor jullie geen vraag zijn of jullie met elkaar verder kunnen of willen maar een uitgangspunt. Ga als Abraham de berg op en leef er gelovig van dat de HEERE voorzien zal (Gen. 22). Dat is geen makkelijke weg. Maar wel een heilzame. God zal er jullie in zegenen.
7. Alleen kun je je huwelijk niet vlot trekken. Maar je kunt wel zoveel mogelijk je positief opstellen en je goede wil tonen. Wie weet komt je man tot andere gedachten. Temeer omdat het niet alleen gaat over jullie beiden. Het gaat ook over jullie dochter. Die zowel een vader als haar moeder nodig heeft. Allebei. Ook haar zal het goed doen dat jullie getrouwd mogen blijven. En als het wat langer duurt: probeer geduldig te zijn. Ga niet voor een scheiding. Niet over een maand, en niet over een jaar.
Ook nu zou ik jullie willen meegeven wat waarschijnlijk op jullie trouwdag over je is uitgesproken:
De Vader der Barmhartigheid die u door Zijn genade geroepen heeft tot deze heilige staat van het huwelijk, verbinde u met oprechte liefde en trouw en geve u Zijn zegen.
Dordrecht,
Ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
