Angstig na bevrijdingsconferentie
Ds. H. Veldhuizen | 4 reacties | 06-07-2011| 18:00
Vraag
Beste Refoweb. Vorige week ben ik naar een bevrijdingsconferentie geweest. Ik ging samen met een vriendin. Zij vertelde mij dat het echt wat voor mij was, vanwege het feit dat ik psychische problemen heb. Ik heb hiervoor al regelmatig therapie gehad, maar het blijkt niet te helpen. Mijn vriendin vertelde mij dat je bevrijd kan worden van de duivel. Ik ben met haar meegegaan, omdat ik dacht dat het misschien zou kunnen helpen. Ik had niet de overtuiging dat ik dan van mijn problemen af zou komen. In het begin vond ik het prettig om daar te zijn, ook omdat we mooie overdenkingen meekregen en liederen zongen. Op een gegeven moment werd gevraagd of je naar voren wilde komen als je geholpen wilde worden door middel van gebed, zodat de duivel uit je zou gaan. Ik voelde daar totaal geen aansluiting bij en werd erg angstig, zodat ik stokstijf bleef staan op mijn eigen plek. Ik kon niet weg voor m'n gevoel. Na de conferentie was ik helemaal angstig en vertelde dit aan mijn vriendin. Die was helemaal happy, vond het mooi en begreep niet waarom ik angstig was geworden. Iedereen die er geweest was en naar buiten liep was helemaal blij en je zag duidelijk bij sommigen de opluchting van vrijheid. Nu is het een week geleden en ik ben nog steeds angstig. Toen ik in de kerk zat, kreeg ik een soort paniekaanval; enorm zweten, moeite met ademhalen en ik hoorde de preek helemaal niet meer. Ik word nu iedere keer angstig als ik iemand over het geloof hoor praten, als ik in de Bijbel lees en bid. Ik weet niet meer wat ik moet doen! En is het normaal dat iemand zo angstig is na zo'n bevrijdingsconferentie?
Antwoord
Beste vriendin,
Laat ik meteen maar zeggen: ik kan me heel goed voorstellen dat je je niet happy gevoeld hebt op de bevrijdingsconferentie waar je vriendin je mee naar toe genomen had. Ongetwijfeld heeft je vriendin goede bedoelingen gehad en ze zal zelf natuurlijk in bevrijdingspastoraat geloven. Maar dat wil nog niet zeggen dat dat voor jou de goede weg is. Ik heb trouwens heel wat reserves tegenover bevrijdingsconferenties. Ik lees van zulke georganiseerde samenkomsten, al of niet door Jezus of de apostelen georganiseerd, niet in de Bijbel. Wel lees ik dat Jezus, en ook de apostelen, duivelen/demonen uitdreven, maar gelden zulke duiveluitdrijvingen voor onze tijd ook? De Heere heeft voor onze tijd onder andere vooral de gave van de medische wetenschap en de psychiatrie, inclusief de medicatie, gegeven, wat er in vroegere tijd allemaal niet was. Zijn dat ook geen gaven van Gods Geest? Het is natuurlijk fijn dat je de overdenkingen die je hoorde en liederen die jullie zongen mooi vond. Hoewel, als ik het goed zie, de liederen vaak erg ik-gericht zijn en je er ook alert op moet zijn dat het gevoel op zo’n conferentie, waar je met velen samen bent, en in de liederen een grote rol speelt. We leven, als het goed is, niet op het gevoel, maar op het geloof. Dat geloof brengt wel gevoelens met zich mee, maar het belangrijkste is het geloof in de Heere Jezus Christus. Gevoel is wisselend, vandaag hèb je het, mórgen ben je het kwijt. Het geloof is de basis. Denk aan (ik zeg het iets gewijzigd) wat Jezus tot Thomas zei: "Zalig als je niet ziet (je kunt ook invullen: niet voelt) maar nochtans gelooft" (Joh. 20:29).
Mijn grootste bezwaar, als ik denk aan wat jij schrijft, is echter dat men psychische problemen ziet als komend van de duivel. Nu weet ik niet welke psychische problemen jij hebt. Maar ik denk dat het niet juist is om te zeggen dat je problemen van de duivel komen. Bij duivel denk ik aan zonden en schuld en daarvoor is vergeving nodig. Psychische problemen kunnen wel gevolg zijn van zonden, bijvoorbeeld als er sprake is van ernstig drankmisbruik of drugsgebruik of als iemand slachtoffer is van ernstige mishandeling of bijvoorbeeld incest. Maar ook dan denk ik dat bevrijdingspastoraat niet in de eerste plaats de weg is, maar de verkondiging van het bevrijdende Evangelie van Jezus Christus en het geloof in Hem. Ik denk dat de verkondiging van het Evangelie in de zondagse prediking en in het persoonlijk pastoraat nog de beste en ook meest bijbelse weg tot bevrijding is. Wat niet betekent dat psychische problemen dan zomaar weg zijn. Psychische problemen kunnen (ik zeg het voorzichtig, want ik ken jouw omstandigheden niet) een kwestie van aanleg of karakter zijn. Soms kunnen ze door een familie heenlopen. Therapeutische behandeling kan dan heel belangrijk zijn, ook al kan die soms lang duren. En, nóg eens, het bevrijdende Evangelie van Jezus Christus en het geloof in Hem kan dan helpend zijn. En mensen, die met een luisterend oor om je heen staan.
Nu schrijf je dat je erg angstig werd toen gevraagd werd om naar voren te komen als je door middel van gebed geholpen wilde worden, zodat de duivel uit je zou gaan. Die angst is heel begrijpelijk; je schrijft ook dat je daar totaal geen aansluiting bij voelde. En toch zag je bij sommige anderen de opluchting van vrijheid, schrijf je. Dat kan! Of het de ware vrijheid is of de indruk van het moment of van de samenkomst zal later moeten blijken. Jij bent echter nog steeds angstig. En het verdrietige is dat je dat ook hebt als je in de kerk zit en alleen maar met angst naar de preek kunt luisteren. Ook als je iemand over het geloof hoort praten of als je de Bijbel leest en bidt, ben je angstig. Beste vriendin, zou de Heere dat met jou bedoelen? Nee toch? Is die angst je misschien aangepraat omdat je bij je psychische problemen nu steeds aan de duivel moet denken? Of heb je die angst gekregen omdat je eigenlijk door je vriendin (met haar beste bedoelingen) niet zozeer geholpen bent maar juist in verwarring gebracht bent en die verwarring je onzeker en dus angstig maakt?
Ik denk dat, ook al ken ik je omstandigheden niet, voor jou heel belangrijk is dat je iemand hebt die vanuit bijbelse beginselen voor jou een luisterend oor wil zijn. Het beste lijkt me dat dat iemand uit je eigen gemeente is, bijvoorbeeld, zo jullie die hebben, je predikant of anders een andere vertrouwenspersoon. Daarnaast blijft professionele hulp nodig, bij voorkeur ook door iemand met bijbelse beginselen. Misschien zeg je dat je al zo dikwijls therapie hebt gehad. Therapie is echter vaak een zaak van lange adem. En, nog eens, ik ken je omstandigheden niet, maar soms heeft iemand een kruis te dragen. Dat kan een lichamelijke ziekte of handicap zijn. Dat kan ook psychische zwakte zijn. Ik zeg niet dat met jou het geval is. Maar je zou daar wel eens over kunnen nadenken. Het leven heeft zijn onvolkomenheden. Dat heeft te maken met de gebrokenheid waarin we door de zonde (niet je persoonlijke zonden, maar zonde in het algemeen) leven. Hoe meer je in die gebrokenheid in het geloof op de Heere Jezus Christus ziet, hoe meer kracht je krijgt om, om het met de woorden van ons Doopformulier te zeggen, je kruis vrolijk (= blijmoedig) te dragen en je ook vrij mag zijn van angst.
Beste vriendin, ik hoop dat ik je wat geholpen heb. Op Refoweb vind je nog andere artikelen over bevrijdingspastoraat van mij, die je zou kunnen lezen. Van harte Gods nabijheid toegewenst.
Ds. H. Veldhuizen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Veldhuizen
- Geboortedatum:02-01-1938
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Wapenveld
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
EmeritusDit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Naar zo'n conferentie ben ik ook eens geweest omdat ik er zoveel over had gehoord. Het is inderdaad meeslepend maar het gaat mij veel te ver en ik kon er uiteindelijk niet meer blijven. Ik raad mensen dan ook af ernaar toe te aan..
Ga inderdaad naar je eigen gemeente voor pastorale hulp, dat is de bijbelse weg!
Tenslotte:Helaas lees ik in het volgende stukje een tegenstelling die er m.i. niet is: ' Wel lees ik dat Jezus, en ook de apostelen, duivelen/demonen uitdreven, maar gelden zulke duiveluitdrijvingen voor onze tijd ook? De Heere heeft voor onze tijd onder andere vooral de gave van de medische wetenschap en de psychiatrie, inclusief de medicatie, gegeven, wat er in vroegere tijd allemaal niet was. Zijn dat ook geen gaven van Gods Geest?'
Lucas was arts en toch werden er ook demonen uitgedreven. Hij maakt ook een helder onderscheid tussen ziekte en demonie. Er is m.i. geen tegenstelling tussen medische/psychische hulp en gaven op het gebied van demonen uitdrijven. Ik had het fijn gevonden als met deze thematiek wat voorzichtiger wordt omgegaan in plaats van steeds een bepaalde theologische vooronderstelling te poneren, die in bijna elk antwoord op dit soort vragen naar voren komt.
Vraagsteller, ik raad je aan om ook iets van prof. dr. M.J. Paul te lezen. Google maar even, dan kom je vast wat tegen.
Je zult in dat boek lezen dat psychische klachten wel degelijk een soort gebondenheid teweeg kunnen brengen. Zelfs kan het zo zijn dat deze klachten vanuit het voorgeslacht doorwerken.
Let op: ik zeg niet dat dit bij de vraagsteller zo is! Maar de mogelijkheid is aanwezig.
En, als de Heer Jezus in de Bijbel op bijna elke bladzijde van het NT een demon uitdrijft.. zou dat dan nu niet meer gelden?? De uitspraak van ds. Veldhuizen vind ik ongepast. Waarom zou de bediening van bevrijding alleen in de Bijbel gelden?
Waarom vinden er bevrijdingsconferenties plaats? Omdat dit in de plaatselijke gemeente niet kan?! Is dat niet een zorg??
De vraag van de vraagstelster staat samengevat in de laatste zin van haar vraag: Is het normaal dat iemand zo angstig is na het bezoeken van zo'n bevrijdingsconferentie?
@vragenstelster: Dank voor de vrijmoedigheid die je nam om je vraag hier te stellen.
Of iets 'normaal' is of niet is natuurlijk niet in het algemeen te zeggen. Je bent met een bepaalde verwachting naar die bijeenkomst gegaan, en die bijeenkomst is anders gelopen dan je wellicht verwacht had. Misschien ben je meer voor je vriendin meegegaan dan dat je zelf wilde? Of misschien ben je wel meegegaan voor die vriendin maar hoopte je dat de bijeenkomst ineens alles op zou lossen?
Hoe e.e.a. ook zij: voor jou heeft de bijeenkomst gemaakt dat je je in plaats van 'bevrijd' juist 'onprettiger' bent gaan voelen. Het is goed als je probeert om te kijken waar dat gevoel van onrust vandaan komt, en het is heel goed mogelijk dat het gevoel van onrust is ontstaan n.a.v. de bevrijdingsbijeenkomst, maar... het is ook goed mogelijk dat dat gevoel er al veel eerder was en nu alleen 'versterkt' en 'helderder' is geworden.
Het is wellicht goed om hier met een vertrouwd persoon verder over te spreken.
Mag ik je bemoedigen door je eraan te herinneren dat God een God van rust en vrede is? Hij wil iedereen die 'vermoeid en belast is' rust geven. Ik weet dat dat als een dooddoener klinkt, maar God is daadwekelijk een God van Liefde, die aan Zijn kinderen alles wil geven, ook de rust waar jij nu zo hard naar op zoek bent.
Cave
'Ik weet dat dat als een dooddoener klinkt, maar God is daadwekelijk een God van Liefde, die aan Zijn kinderen alles wil geven, ook de rust waar jij nu zo hard naar op zoek bent'.
Wat schrijf je dit mooi op, Psalm 23....., daar moest ik gelijk aan denken.
