Weerzin tegen seks
drs. J(oke) Ronner-Wattel | 35 reacties | 15-06-2011| 12:34
Vraag
Zoals het betaamd hebben wij gewacht met seks totdat we getrouwd waren. Inmiddels zijn we dat zo'n twee jaar en ik heb er spijt van dat we gewacht hebben. Anders had ik er wellicht voor ons trouwen achter kunnen komen dat mijn vrouw weerzin heeft tegen een (volgens mij) normaal mannelijk lichaam. We houden van elkaar, dat merk ik in alles. Alleen het heeft bijvoorbeeld meer dan een jaar geduurd voordat mijn vrouw mijn geslachtsdeel met blote handen durfde aan te raken. Nu twee jaar later heb ik slechts een vermoeden hoe het lichaam van mijn vrouw er uit ziet, omdat ze zich niet of nauwelijks naakt wil laten zien. Als ze haar pyjama aantrekt, draait ze meestal nog steeds haar rug naar me toe. Mijn voorlopige conclusie is dat mijn vrouw van me houdt, zich lichamelijk ook aangetrokken voelt tot mij (knuffelen, enzo) maar zich absoluut niet seksueel tot me aangetrokken voelt. Deze weerzin komt volgens mij ook ook door haar vaginisme, zoals door de dokter is geconstateerd, waardoor ik nog niet bij haar naar binnen ben geweest. Leuk al die oefeningen die ze in therapie nu moet doen, maar zolang er psychisch niet iets verandert, denk ik niet dat dit ooit goed gaat komen. Vele keren ben ik zwaar gefrustreerd geweest, afgewezen als een hond die om een brok bedelt. Talloze keren hebben we er over gepraat, maar er is een kloof van onbegrip. Ze vindt seks namelijk zo onbelangrijk, dat ze zich simpelweg niet echt kan inbeelden dat er mensen zijn die het wel belangrijk vinden. Het heeft dan ook behoorlijk lang geduurd (1,5 jaar) voor ik haar zo ver had om naar de dokter te gaan. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat het zo blijft. Als ik namelijk continue hoop en verwachting hou, ga ik er aan kapot. Nu moet ik mezelf bewaken zodat ik niet, in zelfmedelijden, mijn seksuele heil zoek buiten wat de Bijbel toestaat in het huwelijk. Dit maakt me erg bang en ik twijfel er aan of dit tot in lengte van dagen goed blijft gaan. Er is een steeds sterker wordende stem stem in mijn hoofd die aandringt op zelfbevrediging en pornografie. Hoe moet ik hier mee omgaan?
Antwoord
Het is zondermeer een erg lastige en moeiljke situatie waarin je je bevindt. Een verschil tussen man en vrouw in het omgaan met en verlangen naar seksualiteit is normaal en over het algemeen gaat het om een verschil wat te overbruggen is. Maar tussen jullie gaapt een enorme kloof en het lijkt bijna onmogelijk dat die verdwijnt of minder wordt.
Je schrijft dat jullie inmiddels therapie hebben vanwege vaginistische klachten. Volgen jullie de therapie samen en is er voor jou ook ruimte je frustraties te bespreken? Dat lijkt me voorwaarde om samen verder te komen.
Je kunt je afvragen of de weerzin komt door het vaginisme, maar mogelijk wordt het vaginisme veroorzaakt door de weerzin. En therapie schiet niet echt op als er psychisch zo'n grote aversie is tegen seksualiteit. Daar zou eerst aan gewerkt moeten worden, omdat oefeningen anders juist de weerzin groter kunnen maken. De vraag kwam bij mij op hoe deze aversie tegenover seksualiteit ontstaan is. Vaak ligt de oorzaak in negatieve seksuele ervaringen in het verleden. Je schrijft daar niets over, dus ik weet niet of daar een oorzaak ligt. Je schrijft ook dat je vrouw seks onbelangrijk vindt. Maar het kan niet alleen dat zijn, want als je iets voor je zelf niet of minder belangrijk vindt, dan kun je het de ander nog wel gunnen.
Ik lees over je wanhoop en dat het voor jou erg moeilijk is je seksuele heil niet elders te zoeken. Ik denk dat het belangrijk is dat je iemand in vertrouwen neemt, met wie je deze problematiek kunt delen. Want het is bijna te zwaar om alleen te dragen. Zoek iemand met wie je kunt praten en kunt bidden om behoed te worden voor de zonde en om geduld te blijven hebben met je vrouw. Hoe moeilijk het misschien ook is, probeer in gesprek te blijven met je vrouw, van haar te houden en dat ook te laten merken. Doe samen dingen waarvan je wel allebei kunt genieten. Zoek zelf ook afleiding in bijvoorbeeld werk, hobbies, vrienden. Ik hoop dat er uiteindelijk toch iets mag veranderen.
Drs. Joke Ronner-Wattel
Dit artikel is beantwoord door
drs. J(oke) Ronner-Wattel
- Geboortedatum:26-06-1960
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:-
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Joke Ronner is GZ-Psycholoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Daarnaast over die verdrongen herinneringen, dat is een riskant gebied aangezien er al diverse mensen op basis van valse herinneringen veroordeeld zijn. In de laatste Quest een heel interessant artikel hierover. Psygologen zijn tegenwoordig voorzichtiger maar er is een tijd geweest dat misbruik 'herinneringen' naar boven werden gehaald bij mensen, maar wat later niets meer dan fantasie bleek te zijn.
Oftewel, vragensteller: een hele lastige en moeilijke situatie waarin niemand voor jullie kan zeggen wat er moet gebeuren. Maar hulp zoeken lijkt mij een heel goed plan, en zeker ook duidelijke communicatie naar je vrouw, zoals ook door anderen hier al aan wordt bevolen. Die moet er van doordrongen zijn hoe je het ervaart. Het kan niet zo zijn dat je vrouw pas na gaat denken als je de fout in gaat. Schrijf haar een brief. Succes en sterkte.
En ook vind ik het echt heel wat als je zegt dat je dan maar moet scheiden omdat er een (sexueel ) probleem is. Is het probleem van je vrouw dan niet jouw probleem? Ik bedoel dit is dan toch niet wat je moet willen. Je wilt toch beiden een oplossing en geen uitvlucht. En is dan dat het zorgen voor elkaar volgens het door jou geciteerde Bijbelgedeelte? Ik wil hierin niet kwetsend zijn uiteraard omdat ik je geschiedenis niet ken. Maar als er geen ontrouw is is het toch niet bijbels? Ik vind het namelijk voor je vrouw echt heel wat als je dit allemaal zo zegt. sterkte toegewenst
Meteen oordelen terwijl de vrouw niet vreemd is gegaan, maar gelijk de vrouw als de kwaaie pier aanwijzen.
Een paar dagen geleden stond er een vraag van een vrouw, acht jaar getrouwd, die een man had die telkens vreemd ging. De reacties daarop waren bidden, hulp inroepen etc en nooit gaan scheiden.
Vaginisme is geen vrijwillig gekozen probleem net als kanker niet en als je partner kanker heeft ga je ook niet scheiden.
En waarom mag je in zo'n stuatie niet mastuberen, wel dreigen met scheiden, maar 'aftrekken' is een zware zonde.
Bah, walgelijk
Diep medeleven met de vragenstelster en als haar man met liefde en zorg haar benadert geeft dat meer kans op verbetering.
Tot de dood ons scheidt...... en omdat je niet mag aftrekken denk je aan scheiden.
Gelukkig is het morgen zondag, dan kunnen we weer naar de kerk
Dat de vraag door de man is gesteld had ik echt wel door, ik reageerde echter meer op de reaguurders dan op de man.
Dat de man het moeilijk heeft kan ik goed begrijpen, heel goed.
Maar dat sommigen zo gemakkelijk voorbij gaan aan wat de vrouw voelt, daar reageerde ik op.
@ boulanger weet jij wat vaginisme is? Dat is niet iets waar een vrouw voor kiest en het heeft niets te maken met een afwijzing van haar man. Hoe zou anders een arts vaginisme kunnen konstateren.
Weet je @ boulanger...., ik waardeer ieders bijdrage, zeker de jouwe, maar ik weiger zomaar klakkeloos achter ieders probleem aan te lopen. Jezus was ook kritisch en ik wil graag in zijn voetsporen proberen te lopen.
Maar we zijn allemaal mensen en die het ook niet zeker weten, ik zeker niet, maar als je niet voor je mening durft uit te komen blijf je ook nergens.
We zijn er om elkaar te helpen en niet om elkaar af te kraken.
Nogmaals dank voor je reactie.
Ik schreef >>>>>>>>>>>>>Wel zou ik nogmaals willen adviseren; meneer wees duidelijk. Als er nog niet de verantwoordelijkheid is voor kinderen; zeg dan gerust dat u haar zult verlaten. Niet vanwege 'recht' op seksuele gemeenschap. WEL omdat de vrouw het probleem niet wil zien of laat liggen bij haar man. Dat is verre van christelijk. En brengt de man in verzoeking. Laten we 1 Kor 7 maar eens lezen.
Voor mannen ligt seksuele handelingen in het huwelijk anders dan voor de vrouw. Waarbij ik niet zeg dat de vrouw in haar recht staat wanneer ze hulp weigert. Maar volgens mij is daar ook geen sprake van omdat ze nu in therapie zit.
Vaginisme is vastgesteld door de arts. Daar heeft die vrouw zeer zeker niet voor gekozen. Misschien wil ze in haar hart wel dat ze haar man kon liefhebben (lichamelijke wijze) en beminnen zoals dat in het huwelijk thuis hoort.
Als er sprake is van vaganisme (en reeds in therapie zijn) dan neem ik graag mijn woorden terug.
Ik heb echter beide zaken helemaal niet in de vraag via haar man gelezen.
Overigens ben ik ervaringsdeskundige. Mijn vrouw wil ook niet (meer). Al zo'n 10 jaar. Toch koos ik voor ons huwelijk en de kinderen. Ik ben wat fel in mijn reactie, omdat mijn vrouw ook alle hulp heeft geweigerd.
IK BEN OVERIGENS NIET DE VRAGENSTELLER.
Wat ik terug lees in de vraag is een zwaar gefrustreerde man die onderhand geslachtsgemeenschap wil met zijn vrouw. Zijn geduld is kennelijk op. Jammer, want , zoals het spreekwoord zeg, tijd heelt wonden. (en dit bedoel ik richting zijn vrouw).
Ja, ik heb jouw verhaal bij een andere vraag gelezen. En dat vind ik ook heel knap van je. Laat dat even duidelijk zijn. Ik had al begrepen dat jij niet de vragensteller was:).
Maar nu even richting die man die wel de vraag heeft gesteld: Als die vrouw nu lichamelijk ziek was geweest en hij had om die reden ook geen geslachtsgemeenschap met haar kunnen hebben, had hij dan ook zo gereageerd? Was hij dan met haar getrouwd? Ik ben bang dat er ook een hele hoop onbegrip is. Mannen zijn anders ingesteld dan vrouwen.
Mijn moeder, van de Gerormeerde Gemeente, helaas te vroeg overleden, heeft me geleerd om lief met vrouwen om te gaan. Daar heb ik veel van geleerd.
Voor de goede orde..., ik wens ze allebei veel wijsheid en genade toe, maar blijf elkaar liefhebben en laat de bijbelteksten even met rust indeze.
Als je elkaar lief hebt komt het goed, zo niet dan blijft het modderen, ook al heb je elke dag gemeenschap.
Ik weet zeker wat vaginisme is, het lijkt me vreselijk als je dat hebt.
Maar het lijkt me ook vreselijk als je in bed, het meest intieme plekje waar je als echtgenoten naakt en kwetsbaar bent voor elkaar, erachter komt dat je partner (in dit geval vrouw) weerzin heeft tegen jouw naakte lichaam. Dat lijkt me gewoon heel erg, ik probeer me dan in zo'n man in te leven. Wat moet je je dan afgewezen en gekwetst voelen, onzeker, noem maar op. Natuurlijk is het voor die vrouw minstens net zo erg, maar de man is hier degene die de vraag stelt. Misschien dat ik daarom (onbewust) 'zijn kant kiest' terwijl dat niet mijn bedoeling was hoor!
Ik ben het helemaal met je eens dat we voor onze mening uit mogen komen, maar bedoelde je dat ik in mijn reactie iemand had afgekraakt, of was dat meer in het algemeen? (ja, het is al een poosje geleden, maar ik wilde het toch nog even vragen)
Ik ben dan wel niet Daniel maar ik wou toch even reageren op je post;). Zou je ook de kant van de vrouw hebben gekozen als die de vraag had gesteld? Niet om af te kraken maar gewoon een losse vraag:).
Waarschijnlijk wel. Degene die een vraag stelt, is open over zijn of haar situatie, zodat je je daar enigszins in in kan leven. Over de andere partij in het probleem weet je dan niet veel. Ik bekijk het probleem dan vanuit degene die de vraag stelt. Maar dat betekend niet dat ik het voor de ander minder erg vind, integendeel. Ik ben er van overtuigd dat dit probleem voor de vrouw net zo erg is, zeker omdat ze wel houdt van haar man.
ik heb zelf ook vaginisme gehad! doordat ik bij een onderzoek moest zijn bij de dokter is het "ontdekt". En nee, ik heb geen slechte jeugd gehad, ook niet seksueel misbruikt, totaal niets! hoe zou het dan ontstaan zijn? Ik had vroeger altijd een abonnement op de Yes ('k weet niet of het bekend is, zeg maar een modern tienerblad) en daar wijt ik het aan! Ik had zulke doemscenario's over "die eerste keer". 'k kreeg het al warm toen ik voor ons trouwen in die slaapkamer aan het verven was ed. Maar toen dacht ik altijd "kom op, even doorbijten". Tot die avond zelf : ik sloeg helemaal op slot! elke keer, en steeds meer zag ik er tegenop om samen naar bed te gaan. Je leeft in een tweestrijd omdat je voelt dat je je man tekort doet. Gelukkig is het "ontdekt", de dokter wees ons direct door! na therap. helemaal genezen, heb ik dat gehad?"; denk ik nog vaak! Tuurlijk was m'n man ook best vaak 'ns boos en opstandig (dat was meer de periode voordat ik in therapie was). Maar dat werkt averechts! Echt, je vraagt zelf niet om vaginisme, en je loopt er als vrouw zijnde ook niet mee te koop, je praat er niet makkelijk over. Omdat je het zo stom van jezelf vind! En eerlijk gezegd weet je gewoon niet waar je met zo´n probleem naar toe moet. Ik begreep dat ze al onder behandeling is?! zelf ben ik ook bij een sexuologe op therapie geweest, en moest je bij jezelf staafjes inbrengen in oplopende grootte. En daar moet je echt heel gemotiveerd voor zijn! Probeer `samen`voor de therapie te gaan. M´n man moest af en toe ook mee. Doe dat echt, geef haar het gevoel dat je er samen voor gaat! En ik ben er echt voor de 100% van genezen! Waardeer je vrouw! En masturbeer liever (als overbruggingsperiode, je vrouw voelt zich dan ook minder schuldig, en volgens mij mag dat in dit geval, denk daarbij niet aan andere vrouwen, en het zou mooi zijn dat je vrouw dan toch naakt naast je zat, geef haar het gevoel dat je geen gemeenschap wil proberen), maar ga absoluut niet naar rotzooi beelden kijken. Dan is je huwelijk afgeschreven! Dan help je je vrouw helemaal de put in! heel veel sterkte, en nogmaals, je vrouw kan er voor de 100% van afkomen. Wij hebben inmiddels kinderen. En gek hè, nu zeggen we vaak die periode is niet voor niets geweest! En we vinden het altijd verwonderlijk dat het nog zo goed gekomen is. Sterkte ermee. En geduld overwint!
- 1
- 2
