Onzeker over kindje

A. Teerds-Gertenbach | 4 reacties | 03-05-2011| 13:00

Wij hebben een kindje van bijna twee jaar en ik ben de laatste tijd ontzettend onzeker. Ik ben heel bang dat ons kind niet van mij houdt. Hoe weet je of je kindje van je houdt? Ik heb me verdiept in de liefdestalen van kinderen, maar dan nog kom ik er niet uit of mijn kind nu van mij houdt. Als ik een knuffel wil geven of een kus, wat ik veel doe, lijkt ons kind dat alleen maar irritant te vinden. Wij zeggen heel vaak dat we van ons kindje houden tegen haar en dat we haar erg lief vinden. Zij gaat dan soms lachen en lijkt het leuk te vinden dat te horen. Ik (moeder) ben heel mijn leven op zoek geweest naar de liefde van mijn moeder. Heb altijd gedacht dat mijn moeder niet veel van me hield. Ik weet dat ze wel van me houdt, maar heb dat nooit zo ervaren in mijn jeugd. Natuurlijk wil ik het bij mijn eigen kind anders doen. Ik wil dat ze nooit twijfelt aan mijn liefde voor haar. Alleen... nu twijfel ik aan haar liefde voor mij. Ze wil me vaak geen kus geven en dat geeft me eerlijk gezegd wel een steek in mijn hart. Als we ergens anders zijn, dan komt ze wel steeds even naar me toe om wat te laten zien of te vertellen en dat vind ik heerlijk. Ze ontwikkelt zich normaal en iedereen vindt haar een leuk kind. Ze gaat gelukkig niet somber door het leven, maar dat zegt misschien niks want een kind van twee wat mishandeld wordt is misschien ook wel vrolijk. Ik ben zowiezo erg onzeker over wat anderen van mij als moeder vinden. Ik trek me de mening en opmerkingen van anderen ontzettend aan en pieker me er suf over iets waar ik erg van baal en helemaal niet wil en veel mensen niet van mij verwachten. Mijn man prijst mij vaak om hoe ik het doe als moeder en zijn diepste wens is dat ik me niet zo laat leiden (of lijden) door blikken/opmerkingen van anderen. Ik geloof wel dat wij een veilige basis zijn voor ons kind door de duidelijk afgebakende grenzen die wij haar willen bieden. Ik heb regelmatig het idee dat anderen ons maar te streng vinden. Anderen geven daar juist complimenten over. Dat vind ik heerlijk maar vergeet ik sneller dan een negatief "o, mag ze dat niet?" Maar hoe laat een kind van twee merken dat het van haar moeder houdt? Heel soms legt ze haar hoofdje weleens tegen me aan of geeft ze uit zichzelf een kus, dan ga ik na wat ik daarvoor deed waarom zij dat opeens doet, maar eigenlijk altijd deed ik daarvoor niks bijzonders, niets anders dan anders. Ik wil dat zij zelfverzekerd en sterk in het leven staat, niet zo onzeker als haar moeder diep van binnen is. Ik vraag me af of ik de enige ben met dit soort vragen. Mag deze vraag naar een psycholoog of iemand die verstand heeft van opvoeden? Alvast bedankt.

Je hebt een schat van een dochtertje! Ze komt spontaan naar je toe, laat je dingen zien en vertelt, legt haar hoofdje tegen je aan, geeft uit zichzelf een kus. Dat zijn allemaal uitingen van haar liefde, speciaal voor jou. Wat zou je daarvan kunnen genieten… als je niet voortdurend zou twijfelen. Gelukkig heb je een man, die jou vaak prijst om hoe je het als moeder doet. Dat is een voorrecht! Die positieve opmerkingen zijn goud waard. Probeer ze te onthouden en geloof ook wat hij zegt.

Ik lees in je vraag dat je zo onzeker bent. Wat anderen van jou vinden, is belangrijk voor je. Je trekt je de mening en opmerkingen van anderen aan. Nu vraag ik me af, of je écht veel negatieve opmerkingen te horen krijgt. Of… dénk je dat anderen jou negatief beoordelen? Je hebt bijvoorbeeld het idee, dat anderen de opvoeding te streng vinden, maar is dat idee wel waar?

Aan het eind van je vraag staat, dat je zo graag wil dat je dochtertje zelfverzekerd en sterk in het leven zal staan en niet zo onzeker als haar moeder diep van binnen is. Ja, dat heb je goed verwoord. Ik denk dat je daar ook heel bewust aan moet gaan werken. Niet zozeer naar je dochtertje als wel naar jezelf toe. Je was in je hele leven op zoek naar de liefde van je moeder en je hebt haar liefde niet zo ervaren. Misschien verwachtte je wel teveel. Zijn je moeder en jij erg verschillend van karakter? Als dat zo is, kan jouw dochtertje ook nog wel iets van oma’s karakter geërfd hebben en minder geneigd zijn om te liefkozen, te knuffelen en steeds uiting te geven aan haar liefde voor jou en je man. Dat is mogelijk. Dan is dat een kwestie van karakter. In ieder geval: aan de liefde van je dochtertje hoef je niet te twijfelen. Probeer er elke dag van te genieten en oefen je om naar de dingen te kijken die positief zijn. Leer maar om de complimenten te onthouden en de eventuele negatieve opmerkingen te vergeten!

Ik raad je wel aan om hulp te zoeken in je onzekerheid. Al die -onterechte- negatieve gedachten nemen zoveel van het mooie, dat je mag meemaken, weg en dat is niet goed voor jou, je man en je dochtertje! Ik denk, dat er bij Stichting Schuilplaats, Eleos e.a. wel trainingen zijn om je zelfvertrouwen te vergroten.

Mw. A. Teerds

Dit artikel is beantwoord door

A. Teerds-Gertenbach

• Geboortedatum:
  29-01-1951
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Hendrik-Ido-Ambacht
• Status:
  Actief

44 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven