Omgaan met bloedbad in Alphen
Ds. E. Gouda | 6 reacties | 26-04-2011| 08:12
Vraag
Aan ds. Gouda. U kent mij niet persoonlijk, maar aan uw deze vraag, omdat u heel begrijpelijk en gedetailleerd vanuit de bijbel antwoord geeft op de vragen! Hartelijk dank voor dit alles! Tristan van de Vlist die zo'n bloedbad aanrichtte was een christen. Moeten wij ons als christen daarom persoonlijk schuldig voelen? Ik trek me dit wel aan, omdat wij als christen geneigd zijn tot alle kwaad en juist daarom het bloed van Christus hard nodig hebben en sterk moeten ervaren dat wij, zoals wij in deze lijdensweken leren, i.p.v. Christus aan het kruis genageld moeten worden! Nu concreet mijn vraag, aangezien ik door verschillende mensen bekritiseerd wordt: omdat Tristan een christen was, om dat ook als onze schuld te ervaren, hoe wij daarmee om moeten gaan en om op zulke reacties moeten reageren en hoe je met het aantrekken van deze seriemoord in het persoonlijke geloofsleven daarmee omgaat! Alvast heel hartelijke bedankt voor uw tijd en grote moeite over zoveel te investeren in deze vraag die mij erg bezighoud! Veel zegen en nabijheid toegewenst in het werk in uw gemeente!
Antwoord
Beste vragensteller,
Een actuele vraag naar aanleiding van een zeer ingrijpende gebeurtenis die ons als Nederland heeft geschokt. Direct reageren op dit soort kwesties is niet altijd verstandig. Waarom niet? Om twee redenen: 1. We hebben te maken met nabestaanden en slachtoffers, betrokken familieleden en nog vele anderen, daarom dienen we gepaste afstand te bewaren; 2. De vraag ebt vaak in de loop van de (korte) tijd weer weg en heeft vaak met emotie te maken. Bovendien zijn we als christen ook geen verantwoording schuldig aan mensen, maar aan God. Tenzij de overheid als dienares van God dit van ons eist, maar dat is een andere zaak. Maar om toch in te gaan op je vraag, het volgende.
Het is goed om te bedenken dat wij ons niet over Tristan van der V. hoeven te verantwoorden en evenmin over hem zullen oordelen. Dat de dader van Alphen christelijk is opgevoed, is een aanname. Maar te veel feiten ontbreken, dus wees op je hoede. Want een oordeel baseer je alleen op feiten die verifieerbaar zijn. Om iemand met een christelijke opvoeding bij voorbaat als christen te kwalificeren, lijkt me niet juist. Je bent een christen omdat je Christus kent en Hem volgt. Dat mag je dus best aan iemand uitleggen, die zegt "hij was toch een christen...". Dat is ook bijbels, want in de Bijbel staat bijvoorbeeld dat niet iedereen in het Koninkrijk van God zal ingaan die enkel "Heere, Heere!" zegt, maar hij die doet de wil van God.
Aan de andere kant hoef je als christen zeker niet te hoog van de toren te blazen. Maar om schuld te belijden, moet schuld ook echt schuld zijn! Je kunt niet schuld belijden voor de vorm. Schuld heeft te maken met zonde. En waar geen sprake is van dadelijke zonde, is het lastig om schuld te belijden. En wat schiet je er mee op dat je als christen je schuld gaat belijden over iets waar je part noch deel aan hebt?! Tenzij dat je als christen iemand tot dit gedrag zou aanzetten, dan zou je verantwoordelijk zijn en dus delen in de schuld. Maar hier is geen sprake van.
Wat me juister lijkt is dat je verdrietig bent. Verdrietig over wat er is gebeurd. Huilen met de nabestaanden, winkeliers, ouders van de dader en met de inwoners van Alphen en met zoveel anderen. Huilen om de gebrokenheid van de schepping en de verwording van mensen. En beseffen dat elk mens diep kan vallen. Ik vind het daarom niet gepast om over schuldvraag te gaan spreken en dat anderen je ook nog eens met schuldgevoelens opzadelen. Schuldgevoelens worden aangepraat. Maar het gaat er om dat je door de ontdekkende wet van Gods woord je zonde en schuld leert zien en belijden. Dan komt het tot de belijdenis: wij hebben gezondigd (Dan. 9:5). Maar dat zit op een veel dieper niveau dan wat mensen zeggen naar aanleiding van een zeer aangrijpende gebeurtenis waar je niet direct mee te maken hebt. Dat vind ik zelfs schofferend.
Wat wij allemaal nodig hebben is verzoening van onze zonden door het bloed van de Heere Jezus, dat is de enige garantie voor vrijspraak in het gericht. En die mij oordeelt is de Heere! En niemand anders. En daarom weiger ik om me iets door anderen te laten aanpraten, zoals ik omgekeerd ook niet de schuld van de ellende van de wereld bij een niet-christen leg. Gaat een niet-christen zich dan ook de hele dag verantwoorden voor wat niet-christenen aanrichten!? Het is ons aller schuld. De Heere geve daarvoor persoonlijk geopende ogen, opdat we Hem onze zonden belijden en we mogen opmerken dat God in Christus mij verzoend. Daarvoor werd het Goede Vrijdag en is Jezus mijn Goede Vrijdag. Genade voor een goddeloze op het schavot. Voor mensen die niet beter zijn dan Tristan van der V. Christus is onze hoop, de enige hoop in leven en sterven. Leef uit die hoop en geef dat getuigenis maar door voor een wereld die aan wanhoop ten onder dreigt te gaan. Ik hoop dat je er wat mee kunt, want de kwestie is niet zo eenvoudig.
Hartelijke groet,
Ds. E. Gouda, Nieuw-Lekkerland
Dit artikel is beantwoord door
Ds. E. Gouda
- Geboortedatum:25-12-1968
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Dus probeer het te zien in juiste proporties. ook hoeven ouders niet het zelfde te zijn en geloven als dek kinderen in dit geval. + denk aan opvoeding.
Er zijn veel factoren.
Gelijk heb je dat is ons aller hart leeft God en onze naaste te haten. ook in mijn hart en leven en ook in het hart van je kinderen. spreken we daar met hen over? bidden we voor elkaar? houden we elkaar vast? zomaar een paar vraagjes.
We leven in een ikgericht tijdperk. maar gij geheel anders. zo moet en moest het wezen. maar het lijkt er niet op soms bij mij bij jou toch? moeilijk he, wandelen en leven door de Geest galaten 5. ik vind het vreselijk moeilijk. ik kan het nooit nooit zonder Zijn hulp!! niemand!!!!
Anders komen we misschien tot zulke daden.
Allereerst ben jij er niet verantwoordelijk voor. wij wel voor onze eigen woorden werken en gedachten en daden ect.
Dat jij uit onkunde van mensen of vijandschap aangevallen wordt hiermee van het was toch ook een christen? inderdaad zeg maar wat ds Gouda zegt. Christen zijn we als we leven en wandelen door de Geest. anders zijn jij en ik geen Christen. een kleine Christus! die doet deed zoiets toch niet? als wij dat zouden doen dan is Christus niet in ons maar de satan. dus zijn we geheel de weg kwijt. wel denk ik wel eens. praten we nog met onze kinderen in de tijd van werkende ouders druk druk druk. ik ben altyd thuis geweest uit school voor mijn kinderen. heel gezellig een bakkie thee of fria met wat lekkers verhalen vd kids aanhoren samen praten, luisteren. corrigeren samen denken bidden ect. ik denk dat wel een heleboel ouders zonder enige kritiek te willen hebben op, dat erg onderschatten hoe enorm belangrijk dat is. investeren in je kinderen. ik heb er nog nooit 1 moment spijt van gehad. nu zijn ze getrouwd.en zeggen ze nog wel eens. heerlijk dat ik uit zo,n warm nest kom mam.
Ja dan wordt mijn hart ook warm heel warm. Liefde is een stukje zelfverloochening ook naar ons zelf toe. onze kinderen op voeden in de vreze des heeren met alle gebrek. je kunt dit beslist nooit op eigen houtje. een kind ook grenzen leren fatsoensnormen leren. respect voor medemensen ect ect. van onschatbare waarde. Heb ik het perfect gedaan? o nee alles te kort in mijzelf hoor. maar als ik om mij heen zie hoe ik gericht de mens wordt, als je ergens in de lift staat bv en je gezegt goedemorgen middag of avond, 9 vd 10 x kijkt men of je vd maan komt. ik heb wel eens gezegt tegen iemand in de lift, ik kom niet vd maan hoor. ik woon hier ook op deze aarde. ( ook dat komt mede door onze kleding ect en ik loop er echt niet bij als jacoba v beieren. ) Hgroet. liefs
Dat heeft zo veel leed berokkend, nog niet te spreken over de angst die velen nu (meer) ervaren.
Toch zou ik niet zomaar zeggen of aannemen dat dit een christen was.
Ik ken hem niet, en weet dus niets van wat er in zijn hart leeft.
Maar lid zijn bij een kerk, en zelfs daar naar toegaan maakt je nog geen christen.
Net zomin als naar de MacDonalds gaan, je een hamburger maakt.
Een christen kan m.i. niet bezeten zijn van de duivel, waar ik in dit geval wel sterk aan moet denken. Een christen heeft de Heilige Geest, en die leidt je er echt niet toe om zoiets gruwelijks te doen.
Maar het is lastig. Want een christen kan wel psychische problemen hebben, en ook fouten maken. Dus ik ben de laatste die oordeelt, maar wat ik wil zeggen is: wees voorzichtig met een aanname of iemand christelijk was zonder dat je 'm kent of puur gebaseerd op kerklidmaatschap.
misschien verschilt u van inzicht maar m.i. lopen er zaken door elkaar. Persoonlijke verantwoordelijkheid, schuld, hoe reageer je als Christen, moet ik het mij als Christen aantrekken, verdriet, etc.
Christen zijn betekent (voor mij) een 100% focus op Christus en Christus betekent verlosser. Hij Verlost ons van alle wereldse heerschappij, van satan als heer, van alle zonden zo klein als groot maar ook van alle wetten (eigengemaakt of OT).
Op goede vrijdag mochten we dat herdenken dat Hij ons heeft vrijgekocht.
Omdat Christus overwonnen heeft mag u uw gedachten heel de dag door bij Hem brengen. Misschien denkt u "wat voor de hand liggend", maar ik denk dat dit cruciaal is in de manier waarop u met uw gedachten kunt omgaan.
Want door het kruis bestaat er n.l. geen schuld meer. Ook geen “mede-Christenschuld”
Christus heeft ALLE schuld op zich genomen door te sterven. Zijn Bloed en Lichaam herinnert ons hier aan. Als er geen schuld meer bestaat, maar nog wel een emotionele situatie betekent dit dus ook niet dat u hier per direct iets mee moet. Vandaar mijn eerste opmerking, u mag het bij Hem brengen. Wel komt er bij mij een tegenvraag in gedachten Waarom wilt u er desondanks wat mee? Bij het beantwoorden hiervan krijgt u mogelijk meer zicht op het motief achter deze gedachten of de herkomst ervan.
Hiernaast, als gezag (autoriteit) niet gedelegeerd is aan een ander, zijn we als mens persoonlijk verantwoordelijk hoe we leven. Als u dus geen gezag over iemand heeft, bestaat er ook geen verantwoordelijkheid voor iemand anders. Ook niet voor een Christen. Autoriteit en verantwoordelijkheid zijn dus geestelijke principes. In hoeverre je als Christen gegroeid bent (als kind van Hem) is afhankelijk van je eigen hart. Hoe is de gesteldheid en hoeveel ruimte mag Christus hebben. Je mag het zelf zeggen want God overschrijdt geen grens van autoriteit of verantwoordelijkheid. Als mens kunnen we daar in ons dagelijks handelen een voorbeeld aan nemen.
Tot slot, het achterhalen van de herkomst van Uw bewogenheid is handig, zodat u ook kunt weten wat hier wel of niet bij past. Ook niet iedere emotie hoeft gerelateerd te zijn aan deze situatie maar kan zodoende wel door de atmosfeer gevoelens oproepen.
Ook kan het vervelend zijn als iemand u schaard onder het etiket Christen en daar boos, geërgerd of geagiteerd over doen. Mat 24 zegt aan het einde van vers 9, “gij zult door alle volken gehaat (!) worden om mijns Naams wil”. Tja wat kun je daar dan nog verder op zeggen. Het is m.i. een Schriftuurlijk feit. Maar of het wijs is om hier tegenin te gaan…
Een relatie met Jezus Christus geeft in ieder geval wel altijd richting
